Mr. President, with your permission, I will make a small introduction and then ask my colleagues to brief the Security Council on the situation on the ground.

Excellencies,

The situation in the Middle East is growing more dire by the hour.
The war in Gaza is raging and risks spiralling throughout the region.
Divisions are splintering societies. Tensions threaten to boil over.
At a crucial moment like this, it is vital to be clear on principles -- starting with the fundamental principle of respecting and protecting civilians.
I have condemned unequivocally the horrifying and unprecedented 7 October acts of terror by Hamas in Israel.
Nothing can justify the deliberate killing, injuring and kidnapping of civilians – or the launching of rockets against civilian targets.
All hostages must be treated humanely and released immediately and without conditions. I respectfully note the presence among us of members of their families.

Excellencies,

It is important to also recognize the attacks by Hamas did not happen in a vacuum.
The Palestinian people have been subjected to 56 years of suffocating occupation.
They have seen their land steadily devoured by settlements and plagued by violence; their economy stifled; their people displaced and their homes demolished. Their hopes for a political solution to their plight have been vanishing.
But the grievances of the Palestinian people cannot justify the appalling attacks by Hamas. And those appalling attacks cannot justify the collective punishment of the Palestinian people.

Excellencies,

Even war has rules.
We must demand that all parties uphold and respect their obligations under international humanitarian law; take constant care in the conduct of military operations to spare civilians; and respect and protect hospitals and respect the inviolability of UN facilities which today are sheltering more than 600,000 Palestinians.
The relentless bombardment of Gaza by Israeli forces, the level of civilian casualties, and the wholesale destruction of neighborhoods continue to mount and are deeply alarming.
I mourn and honour the dozens of UN colleagues working for UNRWA – sadly, at least 35 and counting – killed in the bombardment of Gaza over the last two weeks.
I owe to their families my condemnation of these and many other similar killings.
The protection of civilians is paramount in any armed conflict.
Protecting civilians can never mean using them as human shields.
Protecting civilians does not mean ordering more than one million people to evacuate to the south, where there is no shelter, no food, no water, no medicine and no fuel, and then continuing to bomb the south itself.
I am deeply concerned about the clear violations of international humanitarian law that we are witnessing in Gaza.
Let me be clear: No party to an armed conflict is above international humanitarian law.

Excellencies,

Thankfully, some humanitarian relief is finally getting into Gaza.
But it is a drop of aid in an ocean of need.
In addition, our UN fuel supplies in Gaza will run out in a matter of days. That would be another disaster.
Without fuel, aid cannot be delivered, hospitals will not have power, and drinking water cannot be purified or even pumped.
The people of Gaza need continuous aid delivery at a level that corresponds to the enormous needs. That aid must be delivered without restrictions.
I salute our UN colleagues and humanitarian partners in Gaza working under hazardous conditions and risking their lives to provide aid to those in need. They are an inspiration.
To ease epic suffering, make the delivery of aid easier and safer, and facilitate the release of hostages, I reiterate my appeal for an immediate humanitarian ceasefire.

Excellencies,

Even in this moment of grave and immediate danger, we cannot lose sight of the only realistic foundation for a true peace and stability: a two-State solution.
Israelis must see their legitimate needs for security materialized, and Palestinians must see their legitimate aspirations for an independent State realized, in line with United Nations resolutions, international law and previous agreements.
Finally, we must be clear on the principle of upholding human dignity.
Polarization and dehumanization are being fueled by a tsunami of disinformation.
We must stand up to the forces of antisemitism, anti-Muslim bigotry and all forms of hate.

Mr. President,
Excellencies,
Today is United Nations Day, marking 78 years since the UN Charter entered into force.
That Charter reflects our shared commitment to advance peace, sustainable development and human rights.
On this UN Day, at this critical hour, I appeal to all to pull back from the brink before the violence claims even more lives and spreads even farther.

Thank you very much.

The first awards were made in 1972. Until 1987, prizes were awarded at the end of the competition year. Since then, they have been awarded in the following year.

Until 2016, up to three awards were made every year. Since 2017, a shortlist of six titles have been announced in advance of one overall winner.

(Winners are listed alphabetically by author)

2022
Devil-Land: England Under Siege, 1588-1688
Clare Jackson
(Allen Lane)

2022 Shortlist:

The Ottomans: Khans, Caesars and Caliphs
Marc David Baer
(Basic Books)

The Ruin of all Witches: Life and Death in the New World
Malcolm Gaskill
(Allen Lane)

Going to Church in Medieval England
Nicholas Orme
(Yale University Press)

God: An Anatomy
Francesca Stavrakopoulou
(Picador)

Fallen Idols: Twelve Statues that Made History
Alex von Tunzelmann
(Headline)

​2021
Black Spartacus: The Epic Life of Toussaint Louverture
Sudhir Hazareesingh
(Allen Lane)

2021 Shortlist:

Survivors: Children’s Lives after the Holocaust
Rebecca Clifford
(Yale University Press)

Ravenna: Capital of Empire, Crucible of Europe
Judith Herrin
(Allen Lane)

Double Lives: A History of Working Motherhood
Helen McCarthy
(Bloomsbury)

Burning the Books: A History of Knowledge Under Attack
Richard Ovenden
(John Murray Press)

Atlantic Wars: From the Fifteenth Century to the Age of Revolution
Geoffrey Plank
(Oxford University Press)

​2020
The Boundless Sea: A Human History of the Oceans
David Abulafia
(Allen Lane)

2020 Shortlist:

A History of the Bible: The Book and Its Faiths
John Barton
(Allen Lane)

A Fistful of Shells: West Africa from the Rise of the Slave Trade to the Age of Revolution
Toby Green
(Allen Lane)

Cricket Country: An Indian Odyssey in the Age of Empire
Prashant Kidambi
(Oxford University Press)

The Five: The Untold Lives of the Women Killed by Jack the Ripper
Hallie Rubenhold
(Doubleday)

Chaucer: A European Life
Marion Turner
(Princeton University Press)

2019
Reckonings: Legacies of Nazi Persecution and the Quest for Justice
Mary Fulbrook
(Oxford University Press)

Shortlist:

Building Anglo-Saxon England
John Blair
(Princeton University Press)

Trading in War: London’s Maritime World in the Age of Cook and Nelson
Margarette Lincoln
(Yale University Press)

Birds in the Ancient World: Winged Words
Jeremy Mynott
(Oxford University Press)

Oscar: A Life
Matthew Sturgis
(Head of Zeus)

Empress: Queen Victoria and India
Miles Taylor
(Yale University Press)

2018
Heretics and Believers: A History of the English Reformation
Peter Marshall
(Yale University Press)

Shortlist:

Out of China: How the Chinese Ended the Era of Western Domination
Robert Bickers
(Allen Lane)

The Butchering Art: Joseph Lister’s Quest to Transform the Grisly World of Victorian Medicine
Lindsey Fitzharris
(Allen Lane)

A Deadly Legacy: German Jews and the Great War
Tim Grady
(Yale University Press)

Black Tudors: The Untold Story
Miranda Kaufmann
(Oneworld)

Heligoland: Britain, Germany and the Struggle for the North Sea
Jan Rüger
(Oxford University Press)



2017
Meetings with Remarkable Manuscripts
Christopher de Hamel
(Allen Lane)

Shortlist:

The House of the Dead: Siberian Exile under the Tsars
Daniel Beer
(Allen Lane)

Henry IV
Chris Given-Wilson
(Yale University Press)

Sleep in Early Modern England
Sasha Handley
(Yale University Press)

Martin Luther: Renegade and Prophet
Lyndal Roper
(The Bodley Head)

Henry the Young King, 1155 – 1183
Matthew Strickland
(Yale University Press)



2016
Augustine: Conversions and Confessions
Robin Lane Fox
(Allen Lane)

KL: A History of the Nazi Concentration Camps
Nikolaus Wachsmann
(Little, Brown)



2015
National Service: Conscription in Britain, 1945-1963
Richard Vinen
(Allen Lane)

Ring of Steel: Germany and Austria-Hungary at War, 1914-1918
Alexander Watson
(Allen Lane)



2014
The Making of the Middle Sea: A History of the Mediterranean from the Beginning to the Emergence of the Classical World
Cyprian Broodbank
(Thames & Hudson)

Red Fortress: The Secret Heart of Russia’s History
Catherine Merridale
(Allen Lane)



2013
Thomas Wyatt: The Heart’s Forest
Susan Brigden
(Faber & Faber)

Fascist Voices: An Intimate History of Mussolini’s Italy
Christopher Duggan
(Random House)



2012
Nikolaus Pevsner: The Life
Susie Harries
(Chatto & Windus)

The Reformation of the Landscape: Religion, Identity & Memory in Early Modern Britain & Ireland
Alexandra Walsham
(Oxford University Press)



2011
The Man on Devil’s Island: Alfred Dreyfus and the Affair that Divided France
Ruth Harris
(Allen Lane)

Islanders: The Pacific in the Age of Empire
Nicholas Thomas
(Yale University Press)



2010
Russia against Napoleon: The Battle for Europe 1807 to 1814
Dominic Lieven
(Allen Lane)

The Hundred Years War, vol. III: Divided Houses
Jonathan Sumption
(Faber & Faber)



2009
Pompeii: The Life of a Roman Town
Mary Beard
(Profile Books)

Dance in the Renaissance: European Fashion, French Obsession
Margaret McGowan
(Yale University Press)



2008
After Tamerlane: The Global History of Empire since 1405
John Darwin
(Allen Lane)



God’s Architect: Pugin & the Building of Romantic Britain
Rosemary Hill
(Allen Lane)



2007
Iron Kingdom: The Rise and Downfall of Prussia 1600-1947
Christopher Clark
(Allen Lane)

City of Laughter: Sex and Satire in Eighteenth-Century London
Vic Gatrell
(Atlantic Books)

The Wages of Destruction: The Making and Breaking of the Nazi Economy
Adam Tooze
(Allen Lane)



2006
Shopping in the Renaissance: Consumer Cultures in Italy 1400-1600
Evelyn Welch
(Yale University Press)

Framing the Early Middle Ages: Europe and the Mediterranean 400-800
Christopher Wickham
(Oxford University Press)



2005
The Dictators: Hitler’s Germany and Stalin’s Russia
Richard Overy
(Allen Lane)

In Command of History: Churchill Fighting and Writing the Second World War
David Reynolds
(Allen Lane)

For distinguished contribution to the writing of history
Christopher Bayly



2004
Transformations of Love: The Friendship of John Evelyn and Margaret Godolphin
Frances Harris
(Oxford University Press)

The Fall of France: The Nazi Invasion of 1940
Julian Jackson
(Oxford University Press)

Reformation: Europe’s House Divided 1490-1700
Diarmaid MacCulloch
(Allen Lane)



2003
White Mughals: Love and Betrayal in Eighteenth-Century India
William Dalrymple
(HarperCollins)

Marianne in Chains: In search of the German Occupation 1940-1945
Robert Gildea
(Macmillan)



2002
Facing the Ocean: The Atlantic and its Peoples 8000BC-AD1500
Barry Cunliffe
(Oxford University Press)

London in the Twentieth Century: A City and its People
Jerry White
(Viking)

For distinguished contribution to the writing of history:
Roy Jenkins



2001
Hitler 1936-1945: Nemesis
Ian Kershaw
(Allen Lane)

The Balkans: From the End of Byzantium to the Present Day
Mark Mazower
(Weidenfeld & Nicolson)

Enlightenment: Britain and the Creation of the Modern World
Roy Porter
(Allen Lane)



2000
An Intimate History of Killing: Face-To-Face Killing In Twentieth-Century Warfare
Joanna Bourke
(Granta Books)

Salisbury: Victorian Titan
Andrew Roberts
(Weidenfeld & Nicolson)

For distinguished contribution to the writing of history
Asa Briggs



1999
Stalingrad
Antony Beevor
(Viking)

The Gentleman’s Daughter: Women’s Lives in Georgian England
Amanda Vickery
(Yale University Press)



1998
The Pleasures of the Imagination: English Culture in the Eighteenth Century
John Brewer
(HarperCollins)

Jennie Lee: A Life
Patricia Hollis
(Oxford University Press)



1997
A People’s Tragedy: The Russian Revolution 1891-1924
Orlando Figes
(Jonathan Cape)

For distinguished contribution to the writing of history
Eric Hobsbawm



1996
Gladstone, 1875-1898
HCG Matthew
(Oxford University Press)



1995
William Morris: A Life for Our Time
Fiona MacCarthy
(Faber & Faber)

The Kaiser and his Court: Wilhelm II and the Government of Germany
John Röhl
(Cambridge University Press)



1994
The Making of Europe: Conquest, Colonization and Cultural Change 950-1350
Robert Bartlett
(Allen Lane)

Living and Dying in England 1100-1540: The Monastic Experience
Barbara Harvey
(Oxford University Press)



1993
Britons: Forging the Nation 1707 – 1837
Linda Colley
(Yale University Press)

John Maynard Keynes, vol. 2: the Economist as Saviour 1920-1937
Robert Skidelsky
(PanMacmillan)



1992
Giordano Bruno and the Embassy Affair
John Bossy
(Yale University Press)

Hitler and Stalin: Parallel Lives
Alan Bullock
(HarperCollins)



1991
The Architecture of Medieval Britain: A Social History
Colin Platt
(Yale University Press)



1990
The Quest for El Cid
Richard Fletcher
(Hutchinson)

How War Came
Donald Cameron Watt
(William Heinemann)



1989
Death in Hamburg: Society and Politics in the Cholera Years, 1830-1910
Richard Evans
(Oxford University Press)

The Rise and Fall of the Great Powers: Economic Change and Military Control from 1500-2000
Paul Kennedy
(Unwin Hyman)



1987
Conquest, Coexistence, and Change: Wales 1063-1415
Rees Davies
(Oxford University Press)

The Mediterranean Passion: Victorians and Edwardians in the South
John Pemble
(Oxford University Press)



1986
The Count-Duke of Olivares: The Statesman in an Age of Decline
John Elliott
(Yale University Press)

European Jewry in the Age of Mercantilism 1550-1750
Jonathan Israel
(Oxford University Press)



1985
Dudley Docker: The Life and Times of a Trade Warrior
Richard Davenport-Hines
(Cambridge University Press)

Lloyd George: From Peace to War, 1912-1916
John Grigg
(Methuen)



1984
The Weaker Vessel: Woman’s Lot in Seventeenth-Century England
Antonia Fraser
(Weidenfeld & Nicolson)

Chivalry
Maurice Keen
(Yale University Press)



1983
Winston S. Churchill, vol. VI: Finest Hour
Martin Gilbert
(Heinemann)

King George V
Kenneth Rose
(Weidenfeld & Nicolson)



1982
Death and the Enlightenment: Changing Attitudes to Death Among Christians and Unbelievers in Eighteenth-century France
John McManners
(Oxford University Press)

For distinguished contribution to the writing of history
Steven Runciman



1981
A Liberal Descent: Victorian Historians and the English Past
John Burrow
(Cambridge University Press)

For distinguished contribution to the writing of history
Owen Chadwick



1980
The Making of the Habsburg Monarchy, 1550-1700: An Interpretation
Robert Evans
(Oxford University Press)

Culture and Anarchy in Ireland, 1890-1939
FSL Lyons
(Oxford University Press)



1979
Death in Paris , 1795-1801
Richard Cobb
(Oxford University Press)

Clementine Churchill
Mary Soames
(Cassell)

The Foundations of Modern Political Thought, vol. 1: The Renaissance
Quentin Skinner
(Cambridge University Press)



1978
A Savage War of Peace: Algeria, 1954-1962
Alistair Horne
(Macmillan)

For distinguished contribution to the writing of history
Howard Colvin



1977
Patriots and Liberators: Revolution in the Netherlands, 1780-1813
Simon Schama
(Collins)

Mussolini’s Roman Empire
Denis Mack Smith
(Longman & Co)



1976
A History of Building Types
Nikolaus Pevsner
(Thames & Hudson)

The Eastern Front 1914-17
Norman Stone
(Hodder & Stoughton)



1975
Edward VIII
Frances Donaldson
(Weidenfeld & Nicolson)

The Poor of Eighteenth-Century France, 1750-1789
Olwen Hufton
(Oxford University Press)



1974
The Ancient Economy
Moses Finley
(Chatto & Windus)

France, 1848-1945: Ambition, Love & Politics
Theodore Zeldin
(Oxford University Press)



1973
Henry II
WL Warren
(Eyre & Spottiswoode)

The Rosicrucian Enlightenment
Frances Yates
(Routledge & Kegan Paul)



1972
Grand Strategy, vol. IV: August 1942 – September 1943
Michael Howard
(HMSO)

Religion and the Decline of Magic: Studies in Popular Beliefs in Sixteenth and Seventeenth-Century England
Keith Thomas
(Weidenfeld & Nicolson)

De BVAS spreekt over 'vrije geneeskunde'. Die is helemaal niet zo vrij want ligt aan het infuus van de subsidiering door de staat (wij allen dus). Hypocrisie ten top dus.
Meteen komt Frank Vandenbroucke onder vuur te liggen en spreekt de BVAS van een 'rode lijn'.

Je kan er een dik rapport over schrijven en dan begraaf je de discussie weer voor jaren.
Het beste ware dat ALLE (ziekenhuis)artsen geconventioneerd zouden zijn.
Ik zou dat normaal en rechtvaardig vinden in de zwaarst gesubsidieerde sector van het land.
Maar dan heb je wel een minister nodig die zijn nek durft uitsteken.

Orpea is een van de grootste private zorgaanbieders in Europa met een netwerk van 1.156 rust- en verzorgingstehuizen (60 in België) en meer dan 100.000 bedden in 23 landen in Europa, Azië en Latijns-Amerika.

De onthullingen van de journalist Castanet (Le Monde) leidden op 26 januari 2022 tot een indringend debat op France 5 (C dans l'air).
Daarin kwam ook de demografische evolutie en de financiering van de ouderenzorg ter sprake: 'De jongeren moeten betalen voor de ouderenzorg en de woonzorgcentra pikken hun erfenis in.' In die ene zin wordt een schrikwekkende evolutie beschreven.
De Franse regering neemt de beschuldigingen ernstig en roept de PDG van Orpea ter verantwoording. Castanet beweert dat al zijn aantijgingen gestaafd zijn met bewijsmateriaal en dat de klokkenluiders bereid zijn te getuigen. Tijdens zijn onderzoek werd hem 15 miljoen euro aangeboden om het stil te leggen. Du jamais vu !

Orpea ontvangt jaarlijks 300 miljoen euro subsidies van de Franse overheid.


zie ook het rapport van Amnesty International over de Belgische woonzorgcentra (november 2020)

zie ook het rapport Overgelaten aan hun lot van Artsen zonder Grenzen (juli 2020)

Juist ! op die manier kunnen we voor één keer de hele wereld redden en niet alleen ons westerse eigen zelve ! ALL LIVES MATTER.
Ik ben een gelukkig mens met vrienden die nadenken !
Is het een gedachte die u aanspreekt ?

Voor België ligt het cijfer op 5.7 (2017). LINK naar de cijfers afkomstig van Index Mundi op basis van het CIA World Factbook, Belgium

Hieronder een doorlichting van de Belgische ziekenhuizen (FOD, 2019)

Het aantal besmettingen stijgt pijlsnel in de USA. Het 'beleid' aldaar laat economie voorgaan op volksgezondheid en president Trump denkt dat de epidemie met Pasen achter de rug zal zijn. Experten voorspellen een snelle implosie van het Amerikaanse sanitaire systeem. Wellicht volgt daarop een geweldgolf met massale plunderingen.

Persbericht 17 maart 2020
Coronavirus: Versterkte maatregelen
Tijdens de Nationale Veiligheidsraad, uitgebreid met de ministers-presidenten, van dinsdag 17 maart is besloten tot aanvullende maatregelen. Enerzijds zijn deze maatregelen gebaseerd op de evolutie van de verspreiding van Covid-19 in België. Anderzijds vloeien ze voort uit de nieuwe conclusies en aanbevelingen van CELEVAL (Evaluatiecel) die gisteren en vanochtend zijn geformuleerd.

De genomen beslissingen zijn opnieuw het resultaat van een sterke samenwerking tussen de bevoegdheidsniveaus, die essentieel is voor het goede beheer van de huidige crisis. Iedereen aan tafel is zich ervan bewust hoe moeilijk de hieronder opgesomde maatregelen zijn en in welke mate ze een impact zullen hebben op het dagelijkse leven van iedereen. Maar de ernst van de situatie en de bescherming van de volksgezondheid maken deze opofferingen noodzakelijk.

De autoriteiten rekenen op het plichtsbesef van elke Belg en vertrouwen erop dat deze beslissingen, die genomen werden om hem, maar ook zijn naasten en dierbaren te beschermen, ten volle worden gerespecteerd. Alleen de persoonlijke inzet van iedereen zal ervoor zorgen dat deze maatregelen een reële impact hebben op de situatie.

De onderstaande maatregelen treden in werking op woensdag 18 maart op de middag en worden gehandhaafd tot en met 5 april. De situatie zal nog steeds dagelijks worden geëvalueerd en zal kunnen worden aangepast naargelang de evolutie ervan.

(1) Burgers zijn verplicht thuis te blijven om zoveel mogelijk contact buiten hun gezin te vermijden:

Behalve om naar het werk te gaan;
Behalve voor essentiële verplaatsingen (naar de dokter, voedingswinkels, het postkantoor, de bank, de apotheek, om te tanken of om mensen in nood te helpen);
Lichaamsbeweging in de buitenlucht is toegestaan en zelfs aanbevolen. Dit kan met gezinsleden die onder hetzelfde dak wonen en met een vriend. Uitstapjes met gezinsleden die onder hetzelfde dak wonen zijn toegestaan. Het is belangrijk om een redelijke afstand te bewaren.
Samenscholingen zijn niet toegestaan.
(2) Bedrijven zijn - ongeacht hun omvang - verplicht om telewerk te organiseren voor elke functie waar dit mogelijk is, zonder uitzondering.

Voor degenen voor wie deze organisatie niet mogelijk is, zal de social distancing strikt worden gerespecteerd. Deze regel geldt zowel voor de uitoefening van het werk als voor het door de werkgever georganiseerde vervoer. Als het voor bedrijven onmogelijk is om aan deze verplichtingen te voldoen, moeten zij hun deuren sluiten.
Indien de autoriteiten vaststellen dat de social distancing-maatregelen niet worden nageleefd, wordt de onderneming in eerste instantie een zware boete opgelegd; in geval van niet-naleving na de sanctie zal de onderneming moeten sluiten.
Deze bepalingen zijn niet van toepassing op de cruciale sectoren en essentiële diensten. Die zullen er echter voor moeten zorgen dat de regels inzake social distancing in de mate van het mogelijke in acht worden genomen.
(3) Niet-essentiële winkels en handelszaken blijven gesloten, met uitzondering van voedingswinkels, apotheken, dierenvoedingswinkels en krantenwinkels.

Daarnaast zal de toegang tot supermarkten worden gereguleerd, met een beperking tot een specifiek aantal klanten (1 persoon per 10m² en een maximale aanwezigheid van 30 minuten).
Cafés moeten hun terrasmeubilair verplicht binnenzetten.
Nachtwinkels mogen tot 22 uur open blijven, met inachtneming van de instructies op het vlak van social distancing.
Wat kappers betreft, wordt per kapsalon één klant tegelijk toegelaten.
(4) Het openbaar vervoer moet zodanig worden georganiseerd dat social distancing kan worden gegarandeerd.

(5) Reizen buiten België die niet als noodzakelijk worden beschouwd, worden tot en met 5 april verboden.

(6) Markten in de open lucht worden gesloten. Voedingskramen zijn alleen toegelaten op plaatsen waar ze onmisbaar zijn.

Tot slot, we kunnen het niet genoeg benadrukken, blijven de basishygiënemaatregelen van toepassing.

De WHO publiceert dagelijks een wereldoverzicht maar voor België komen de cijfers niet overeen met wat de Belgische overheid publiceert. De WHO-cijfers vermelden nul doden terwijl België er vijf aangeeft.

Zoals aangekondigd op 10 maart jl. wordt de evolutie van de verspreiding van het coronavirus dagelijks geëvalueerd. De gezondheidssituatie van gisteren is immers niet dezelfde als die van vandaag of morgen. Naar aanleiding van de laatste ontwikkelingen is de Nationale Veiligheidsraad op donderdag 12 maart in aanwezigheid van en in overleg met de ministers-presidenten bijeengekomen. Deze vergadering van de NVR werd gehouden in het verlengde van de vergaderingen van de deskundigengroepen, namelijk de Risk Assessement Group en de Risk Management Group.

Er is beslist om de huidige maatregelen te versterken met aanvullende social distancing maatregelen die met hetzelfde doel de verspreiding van de epidemie moeten tegengaan. Deze maatregelen zijn proportioneel en gericht op maximale efficiëntie. Operationeel gezien gaan we nu de federale fase van het crisisbeheer in, wat betekent dat alle beslissingen zullen worden genomen door een beheerscel die bestaat uit de eerste minister, de bevoegde ministers en de ministers-presidenten. Deze fase garandeert een betere coördinatie en informatie over de maatregelen die door de verschillende entiteiten worden genomen. De aangekondigde maatregelen zijn van toepassing op het hele grondgebied.

Alle bevoegdheidsniveaus delen hetzelfde streven om in hun actie, communicatie en uitvoering coherent te zijn met de besliste maatregelen. We willen dat dezelfde beslissing overal op dezelfde manier wordt toegepast. De prioritaire doelstelling is daarbij de bescherming van de volksgezondheid.

Deze maatregelen zijn geldig vanaf vrijdag middernacht tot en met 3 april. Net als voorheen zullen de ontwikkelingen dagelijks worden beoordeeld.

Wat de scholen betreft:

Wat de scholen betreft, worden de lessen opgeschort. Er zal kinderopvang worden georganiseerd, zeker voor de kinderen van medisch en gezondheidspersoneel en gezagsafdelingen (openbare veiligheid). Kinderen voor wie er geen andere opvangoplossing is dan het inschakelen van ouderen, zullen ook terecht kunnen in de scholen.
De crèches blijven open.
Voor de universiteiten en hogescholen wordt aanbevolen om modules voor afstandsonderwijs te ontwikkelen. Deze scholen worden dus niet gesloten, maar worden aangemoedigd om te zorgen voor alternatieven voor de traditionele cursussen in collegezalen of in besloten ruimtes;
Wat de handelszaken en de zogenaamde recreatieve activiteiten (sport, cultuur, folklore, enz.) betreft:

Al deze activiteiten worden geannuleerd, ongeacht hun omvang en of ze openbaar of privé zijn.
Onder andere discotheken, cafés en restaurants blijven gesloten;
Hotels blijven open, behalve hun eventuele restaurant;
Thuisbezorging en drive-in zijn toegestaan;
De winkels blijven de hele week open, maar niet in het weekend;
Voedingszaken en apotheken blijven gewoon open, ook in het weekend. Niettemin wordt aanbevolen dat zij de hygiënemaatregelen versterken op basis van de reeds geformuleerde aanbevelingen.
Wat het werk betreft:

Iedereen blijft in de mate van het mogelijke aan het werk maar telewerk moet worden bevorderd en zo nodig versterkt .
Wat het openbaar vervoer betreft:

Het openbaar vervoer functioneert normaal, maar er wordt gevraagd om zich te beperken tot noodzakelijke verplaatsingen. Met glijdende werkuren is het mogelijk het openbaar vervoer niet te overbelasten.
We wijzen erop dat deze maatregelen een aanvulling vormen op de eerder geformuleerde aanbevelingen. We blijven in de versterkte fase twee.

Wij zijn ons er terdege van bewust dat deze beslissingen gevolgen zullen hebben voor de economie, en met name voor bepaalde sectoren.

In dit kader had de Ministerraad op 6 maart jl., tien maatregelen ter ondersteuning van het bedrijfsleven goedgekeurd, namelijk :

Tijdelijke werkloosheid door overmacht
Tijdelijke werkloosheid om economische redenen
Betalingsplan voor sociale werkgeversbijdragen
Betalingsplan btw
Betalingsplan voor bedrijfsvoorheffing
Betalingsplan personenbelasting/vennootschapsbelasting
Vermindering van de voorafbetaling voor zelfstandigen
Uitstel of vrijstelling van betaling van sociale bijdragen voor zelfstandigen
Verkrijgen van een vervangingsinkomen voor zelfstandigen (overbruggingsrecht)
Flexibiliteit bij de uitvoering van federale overheidsopdrachten
Deze maatregelen zullen voortdurend worden geëvalueerd om ze waar nodig te versterken.

Tot slot herinneren we eraan dat de basishygiënemaatregelen nog steeds gelden, namelijk de handen wassen met zeep, hoesten en niezen in de ellenboog en dicht contact vermijden. Als je de minste twijfel hebt, raadpleeg dan je huisarts. Iedereen moet zijn steentje bijdragen om de verspreiding van het virus te beperken.

De volgende telefoonnummers zijn beschikbaar voor alle burgers met vragen:

Voor vragen over gezondheid en openbare orde: 0800/14.689
Voor vragen over economie: 0800/120.33

De vraag naar de MOGELIJKHEID van een terroristische aanslag met een BIOLOGISCH wapen wordt niet gesteld. En dat in tijden dat we via internet dagelijks bestookt worden met digitale virussen. Nochtans worden in alle moderne legers ter wereld ABC-trainingen gehouden.

Een andere mogelijkheid die bestaat is die van een accidentele 'ontsnapping' uit een laboratorium. Maar ook die vraag wordt niet gesteld.


Het magazine 'Foreign Affairs' (5/3) wijdde een lang artikel aan de verschillende hypothesen over de mogelijke origines van het virus en besluit als volgt: 'So far, neither the theory that the virus was developed as a biological weapon nor the notion that it escaped a laboratory by accident seems as plausible as the hypothesis that the virus jumped to humans from animals at the wet market.'

Dat betekent zoveel als: laat ons maar hopen dat de eerste twee hypothesen niet kloppen want anders weten we niet waar dit eindigt.


link naar de WHO

Als de incubatieperiode 2 to 14 dagen bedraagt, dan repatriëren de westerse landen dus mogelijke dragers van het virus die (nog) geen symptomen vertonen.
Dat lijkt ons de beste garantie om de epidemie snel wereldwijd te maken.
Verkeerd gedacht ? Leg het ons dan even uit.

27.01.2020
Proteus®ONE contract worth over EUR 35 million to IBA
Louvain-La-Neuve, Belgium, 28 January 2020 - IBA (Ion Beam Applications S.A., EURONEXT), the world’s leading provider of proton therapy solutions for the treatment of cancer, today announces that it has signed a contract and received a major down payment for a Proteus®ONE solution financed by the International Charity Foundation Cartu, the largest charity organization in Georgia. The contract includes a clinical Proteus®ONE solution and an additional cyclotron that will be dedicated to scientifc research. The proton therapy center will be installed at the campus of the new Kutaisi International University (KIU), located in Kutaisi, Georgia and the first patient treatment is scheduled for 2024.

Methamfetamine, ook bekend als meth, crystal meth, methylamfetamine, N-methylamfetamine, pervetine of desoxyefedrine, is een drug, een sterk verslavende amfetamine en hoort bij de fenylethylaminefamilie ( N-methyl-O–fenylisopropylamine). Het is een lipofiel molecuul met een potente actie op het centrale zenuwstelsel. Het kan bij een licht zure pH ook in de geprotoneerde vorm aanwezig zijn (pK=9,9).

Door de verhoogde lipofilie werkt methamfetamine in vergelijking met gewone amfetamine sterker en heeft daardoor ook een sterker toxisch effect.[1][2]

Inhoud
1 Toepassingen
1.1 Medische toepassingen
1.2 Andere toepassingen
2 Geschiedenis
3 Synthese
3.1 Reductie
3.2 Condensatie
4 Chemische eigenschappen
5 Effecten
5.1 Effecten op zenuwstelsel
5.2 Effecten op het lichaam
5.2.1 Overdosis
5.2.2 Psychopathologie van de ontwenning
5.3 Effecten in de hersenen
5.4 Cellulaire mechanismen van toxiciteit
6 Biotransformatie
6.1 Omzetting in een hydrofiele/polaire stof
7 Trivia
Toepassingen
Medische toepassingen
Er zijn verschillende medische toepassingen voor dit middel. Methamfetamine wordt verkocht onder de naam Desoxyn door het Deense farmaceutische bedrijf Lundbeck voor behandeling van narcolepsie, obesitas en ADHD. Het wordt gebruikt als vermageringsmiddel (omdat het hongergevoel onderdrukt wordt) en bij extreme vormen van ADHD en ADD. Methamfetamine wordt meestal in zijn kristallijne vorm als methamfetamine hydrochloride ingenomen.

Andere toepassingen
Methamfetamine is een populaire harddrug. Het middel wordt ook gebruikt door mensen die onder grote druk toch goed willen of moeten presteren, zoals atleten, studenten of (straaljager)piloten.[bron?]

Geschiedenis
De Japanse chemicus Nagai Nagayoshi synthetiseerde methamfetamine uit efedrine in 1893. Akira Ogata was de eerste die in 1919 van fosfor en ephedrine methamfetamine in kristallijne vorm synthetiseerde.

In vroeger tijden werd het verkocht onder de naam pervetine of pervitin. Het werd geproduceerd door het Duitse farmaceutische bedrijf Temmler[3]. De grondstof efedrine werd door de Nederlandsche Cocaïnefabriek verwerkt.[4]

In de Tweede Wereldoorlog werd het middel door zowel de geallieerden als de asmogendheden gebruikt. Door het gebruik van methamfetamine konden soldaten langer doorgaan met vechten en kregen ze minder snel honger. Het middel werd als alternatief gebruikt voor alcohol, omdat alcohol tot excessen onder soldaten leidde. Hierdoor werd het middel veelvuldig verspreid onder soldaten, met als gevolg dat er 200 miljoen pillen methamfetamine in de Tweede Wereldoorlog werden gebruikt.[5] Een bekende gebruiker van het middel was Adolf Hitler, die het middel intraveneus liet inspuiten door zijn lijfarts Theodor Morell.[6] Bij de Wehrmacht stond het bekend als Panzerschokolade oftewel tankchocolade. Het werd gebruikt om bij langdurige gevechten bemanning van gepantserde wagens meer uithoudingsvermogen te geven. Voor vliegeniers was er de Fliegerschokolade. Bij geallieerde piloten werd het middel gedurende de oorlog vervangen door dextro-amfetamine, omdat methamfetamine bij hen tot agitatie leidde.[7]

Uit onderzoek van biograaf-historicus Cees Fasseur blijkt dat ook de Nederlandse Koningin Wilhelmina tijdens de oorlogsjaren regelmatig haar toevlucht zocht tot pervitine. Volgens rechtshistoricus Marcel Verburg zou haar druggebruik een verklaring zijn voor haar door de ministerraad in Londen destijds vaak als bizar en eigengereid ervaren optreden.[8]

In Japan werd het middel vlak na de Tweede Wereldoorlog verkocht onder de naam Philopon. Dit leidde tot een epidemie van verslaafden.[9]

Methamfetamine deed eind jaren 80 zijn intrede in de Verenigde Staten als harddrug. Het werd snel populair omdat het middel goedkoop is, relatief simpel te produceren, en het effect sterk is.

Synthese
Er zijn een vijftal verschillende synthesemechanismen,[10] waarvan de reductie van efedrine en de condensatie van fenylaceton de twee meest gangbare zijn.

Reductie
De reductie van efedrine was het eerste ontwikkelde synthesemechanisme en werd in 1894 door de Japanse chemicus Nagayoshi Nagai ontwikkeld.

Condensatie
De condensatie van fenylaceton met methylamine werd in 1919 door Akira Ogata ontwikkeld. Hij verkreeg voor de eerste keer methamfetamine in een kristallijne zuivere vorm. In 1921 vroeg hij voor deze syntheseweg een octrooi aan.

Chemische eigenschappen
Methamfetamine is een kleurloze vluchtige[2] lipofiele stof, die daardoor goed in staat is door de bloed-hersenbarrière te dringen en in vetweefsel te worden opgeslagen. Methamfetamine kan echter ook als wateroplosbaar ammoniumion aanwezig zijn. De aminestikstof heeft een pKa=9,9 en zal dus in licht zure oplossingen geprotoneerd aanwezig zijn en zich daardoor ook makkelijk in zure celcompartimenten zoals mitochondriën of neurotransmittervesikels ophopen.[11]

Effecten
Effecten op zenuwstelsel
Methamfetamine werkt op catecholaminerge zenuwcellen, en vooral op dopaminebevattende cellen. De stof kan op verschillende manieren de cel binnenkomen: door actief en passief transport.

Methamfetamine vormt door zijn chemische overeenkomsten met catecholamines een substraat voor retentiemechanismen. Het wordt actief door dopamineplasma-membraantransporters en vesiculaire monoaminetransporters binnen de cel getransporteerd. Dit zijn transportereiwitten die normaal voor de heropname van vrijgekomen dopamine geschikt zijn en onder andere bepalend zijn voor de dopamineconcentratie in de synapsspleet. De affiniteit van methamfetamine tot de transportereiwitten is 10 keer hoger dan voor amfetamine. Het passieve transportmechanisme is diffusie over het membraan heen.[11]

Binnen de cel gaat methamfetamine verder de organellen met inbegrip van mitochondria en vesikels in. Hier verhoogt het de pH en verandert enzymactiviteiten.[1] Van bijzonder belang is hierbij de verlaging van de MAO-activiteit in de mitochondria en inhibitie van catecholopslag in vesikels. Hierdoor wordt de neurotransmitterconcentratie in de cel verhoogd. De neurotransmitter bindt aan de naar binnen wijzende kant van de transportereiwitten en wordt in de synapsspleet getransporteerd. Het catecholamine bindt aan de postsynaptischen receptoren en oefent er zijn functie uit.[12][13]

Effecten op het lichaam
Door de verhoogde afgifte van catecholamines worden er zogenoemde vecht-vluchtreacties opgewekt. Typische effecten zijn:

Verhoging van de hartslag
Verhoging van de bloeddruk
Vernauwing van de bloedvaten
Verhoogde transpiratie
Verwijding van de luchtwegen
Vergroting van de pupillen
Daarnaast werkt het middel als een sterk afrodisiacum.

Overdosis
Methamfetaminegebruikers ontwikkelen al heel snel een grote tolerantie. Verslaafden nemen gewoonlijk een 5 tot 6 keer hogere dosis in dan de LD50 voor iemand die het voor het eerst gebruikt. Hierdoor kunnen twee ernstige situaties optreden waarbij overlijden een mogelijk gevolg is. Ten eerste dienen abstinente gebruikers dezelfde dosis die eerder in een tolerante toestand normaal was toe. Omdat ze hun tolerantie hebben verloren kan een zo hoge dosis dodelijk zijn. Verder komt het vaak voor dat nieuwe gebruikers dezelfde dosis toedienen als ervaren gebruikers. Overlijden treedt op door oncontroleerbare hyperthermie, epileptische aanvallen, hypoxie en hart- en vaatstelselcomplicaties.[1]

Psychopathologie van de ontwenning
Bij ontwenning, na vooral langdurig gebruik van hoge doseringen van methamfetamine, wordt anergie (afwezigheid van reactie) met dysforie (sombere of prikkelbare stemming) en een stoornis aan mentale energie waargenomen. Deze symptomen zijn heviger dan bij cocaïne en kunnen maanden aanhouden. Ook is psychose vaak gezien en wordt een hoge vatbaarheid voor paranoia waargenomen die jaren kan duren. Dit hangt waarschijnlijk samen met de neurotoxiciteit van de drug en de langzame herstel van het dopamine mechanisme in de hersenen.[1][14][bron?][15][16]

Effecten in de hersenen
Chronisch misbruik van methamfetamine heeft een heel sterk effect op het metabolisme in de hersenen, vooral op de pariëtale schors, de thalamus en het striatum. In de pariëtale schors wordt een verhoogd metabolisme vastgesteld, terwijl in de thalamus en het striatum het tegendeel te observeren is.[17] Dit werd ook in dierproeven bevestigd waarbij ratten chronisch aan methamfetamine werden blootgesteld[18]. De neurotransmitter dopamine speelt hierbij een belangrijke rol. Methamfetamine heeft een neurotoxisch effect op cellen van de middenhersenen, waardoor de afgifte van dopamine in het striatum wordt verlaagd en daardoor ook het metabolisme ervan[19]. Omdat de thalamus het meeste dopamine uit het striatum ontvangt, wordt ook het metabolisme in de thalamus verlaagd[20], wat uiteindelijk leidt tot een onomkeerbare verslechtering van de fijne motoriek[17]. Zelfs na drie jaar onthouding is de dopaminebinding in de nucleus caudatus en het putamen verlaagd. De reden hiervoor is echter nog niet helemaal bekend. Het zou een reflectie van neuroadaptie of neurotoxiciteit kunnen zijn. Verder zou het verbruikspatroon voor het verschil verantwoordelijk kunnen zijn.[1] Het verhoogde metabolisme in de pariëtale schors is nog niet helemaal opgehelderd, echter blijkt uit onderzoek dat gliose (een verhoogd aantal gliacellen in een beschadigd deel van het centrale zenuwstelsel) ervoor verantwoordelijk kan zijn.

Cellulaire mechanismen van toxiciteit
Er zijn twee modellen voor acute en chronische toxiciteit. Acute toxiciteit wordt bij dieren gesimuleerd met een toediening van ongeveer 4–5 mg/kg. Men vermoedt dat bij acute blootstelling aan hoge methamfetamineconcentraties dopamine in het cytoplasma wordt geoxideerd. Hierdoor verliest het dopamine zijn werking. Verder opent het mitochondrion poriën waardoor calcium uittreedt en celdood optreedt. Als methamfetamine chronisch wordt toegediend wordt met ongeveer 15 mg/kg/dag * 14 dagen wekt methamfetamine een verhoogde glutamaat-, dopamine-, calcium- en RONS-afgifte op. De apoptopische cascade begint en de cel sterft vervolgens.

Onafhankelijk van de manier hoe methamfetamine de cel binnenkomt, is de neurotoxiciteit van de productie van reactieven soortafhankelijk. Wanneer methamfetamine de cel binnenkomt en dopamine vrij zet, wordt deze geoxideerd (bij MAO of auto-oxidatie). De eruit voortkomende reactive oxygen species via H2O en NO met necrotisch celdood als gevolg. Als methamfetamine in de cel en mitochondrien diffundeert (mogelijk door zijn lipofilie) verandert het er de elektrochemisch gradiënt. Het is dus mogelijk dat methamfetamine niet alleen door de productie van radicalen de neuronen doodt maar ook door mitochondria-afhankelijke inductie van de apoptotische cascade.[1]

Biotransformatie
Om het concentreren van de stof te voorkomen wordt hij van het lichaam gebioactiveerd of gebiotransformeerd, en in een hydrofiele, makkelijk uitscheidbare stof omgezet, waardoor (in het geval van methamfetamine) uitscheiding via de nieren kan plaatsvinden.[2] De halfwaardetijd is afhankelijk van de urine-pH en bevindt zich tussen 5-6 uur en 34 uur.

De biotransformatie van methamfetamine in de mens is grotendeels opgehelderd en in-vitrostudies met hepatocyten[17] en in-vivo-onderzoek met ratten en cavia's[18] geven een adequaat model om de processen die erbij betrokken zijn te beschrijven. Detoxificatie vindt meestal in twee fasen plaats.

Omzetting in een hydrofiele/polaire stof
Methamfetamine wordt vooral door p-hydroxylering, N-demethylering en bèta-hydroxylering door het enzym Cytochroom P450 Cyp2D6[19] gebiotransformeerd, waardoor de stof zijn lipofiele eigenschappen verliest en de excretie van methamfetamine verhoogt. Daarbij blijkt dat de biotransformatie van methamfetamine in p-hydroxymethamfetamine verzadigbaar is en de halfwaardetijd met toenemende methamfetaminetoediening sterk verhoogd wordt. Verder blijkt dat methamfetamine een negatief effect op de werking van het enzym, dat bij de eerste hydroxyleringsstap betrokken is, heeft en onomkeerbare schade kan veroorzaken[17].

Er zijn nog twee andere routes, waardoor methamfetamine wordt gemetaboliseerd. Deze blijken echter in de rat een belangrijkere rol te spelen dan in de mens[18]. In de tweede pathway wordt methamfetamine in amfetamine en vervolgens in norefedrine, wat heel sterk op efedrine lijkt, en ten slotte ook in p-hydroxynorefedrine omgezet.

De derde pathway resulteert in het omzetten van methamfetamine in benzoëzuur. Daarbij wordt fenylaceton als intermediair gevormd.

Trivia
Volgens rechtshistoricus Marcel Verburg gebruikte koningin Wilhelmina tijdens de Tweede Wereldoorlog pervetine. In het boek Geschiedenis van het Ministerie van Justitie 1940-1945 legt de historicus een verband tussen haar drugsgebruik en het handelen van de vorstin.[21] Wilhelmina werd tijdens de oorlog gezien als een sterke en krachtige koningin, die via Radio Oranje het volk moed probeerde in te spreken. Voor de regering in ballingschap was de vorstin daarentegen een ramp, oordeelt Verburg. In zijn boek beschrijft hij hoe Wilhelmina de ministers tijdens de ministerraad volledig uitkaffert. Dat komt, volgens de auteur, mogelijk door bijwerkingen van haar drugsgebruik. De koningin zou door de verdovende middelen vreemde beslissingen hebben genomen, of soms juist beslissingen uitgesteld hebben.

In de oorlog werd pervetine soms gebruikt door soldaten om vermoeidheid tegen te gaan. Ook voor pijnbestrijding werd het middel vrij algemeen ingezet.


Bronnen, noten en/of referenties
(en) Davidson C, Gow AJ, Lee TH, Ellinwood EH. (augustus 2001). Methamphetamine neurotoxicity: necrotic and apoptotic mechanisms and relevance to human abuse and treatment. (pdf). Brain research. Brain research reviews 36 (1): 1-22 . PMID: 11516769. DOI: 10.1016/S0165-0173(01)00054-6. Gearchiveerd van origineel op 2016-06-17. Geraadpleegd op 2016-06-16.
(en) European Monitoring Centre for Drugs and Drug Addiction (EMCDDA), Methamphetamine drug profile. EMCDDA Drug profiles. EMCDDA Gearchiveerd op 2016-04-15. Geraadpleegd op 2016-06-16
(en) Robert N. Proctor: The Nazi War on Cancer , Princeton University Press, 2000. ISBN 0-691-07051-2 p. 154-155
(en) Bosman, H.H. (2012), The history of the Nederlandsche Cocaïne Fabriek and its successors as manufacturers of narcotic drugs, analysed from an international perspective, Foot & Playsted Pty. Ltd., Launceston, ISBN 978-0-9872751-2-7 (Volume 1) en ISBN 978-0-9872751-3-4 (Volume 2)
(nl) Nico, Cardone, Nazi's slikten 200 miljoen dosissen Chrystal Meth. Knack (2011-04-14) Gearchiveerd op 2016-06-18. Geraadpleegd op 2016-06-16
(en) Doyle D (februari 2005). Adolf Hitler's medical care (pdf). J R Coll Physicians Edinb 35 (1): 75–82 . ISSN:0953-0932. PMID: 15825245. Geraadpleegd op 2016-06-16.
(en) Emonson, DL; Vanderbeek, RD (1995). "The use of amphetamines in U.S. Air Force tactical operations during Desert Shield and Storm.". Aviation, space, and environmental medicine 66 (3): 260–3
(nl) Vanessa Lamsvelt; Mirjam Keunen, Drugsgebruik Wilhelmina had invloed op regeerstijl. EenVandaag (2016-06-15). Geraadpleegd op 2016-06-16
(en) Tamura M, Japan: stimulant epidemics past and present pp. 83-93. United Nations Office on Drugs and Crime (UNODC) (1989-01-01) Gearchiveerd op 2008-10-11. Geraadpleegd op 2016-06-18
(en) Cho AK (1990-08-10). Ice: a new dosage form of an old drug. Science 249 (4969): 631-634 . ISSN:0036-8075. PMID: 17831955. DOI: 10.1126/science.249.4969.631.
(en) Sulzer D, Sonders MS, Poulsen NW, Galli A (april 2005). Mechanisms of neurotransmitter release by amphetamines: a review (pdf). Prog Neurobiol 75 (6): 406-433 . ISSN:0301-0082. PMID: 15955613. DOI: 10.1016/j.pneurobio.2005.04.003. Gearchiveerd van origineel op 2016-06-19. Geraadpleegd op 2016-06-18.
(en) Kuczenski, R (pp. 31-61) in (en) , Stimulants: Neurochemical, Behavioral and Clinical Perspectives, Raven Press, New York, 1983, p. 360 p.. Geraadpleegd op 2009-04-01.
(en) M. W. Fishman, in Psychopharmacology: The Third Generation of Progress, H. Y.Meltzer, Ed. (Raven, New York, 1987), pp. 1543-1553; L. M. Gunne, in Drug Addiction II: Amphetamine, Psychotogen and Marihuana Dependence, W. R. Martin, Ed.(Springer-Verlag, Berlin, 1977), pp. 247-266.
azarius.nl, METAMFETAMINE, geraadpleeg 17 maart 2018
Akutbehandlung „Amphetaminartige Substanzen =ATS“ „Niedrigschwelliger“ Methamphetaminentzug, Ramon Rodler, Angelika Schmidt, Janina Schmüser, Jörg Abt, Roland Härtel-Petri; slide 135-139
Crystal meth withdrawal - Not like heroin, but not easy, Adi Jaffe, May 23, 2010
(en) Kanamori T1, Tsujikawa K, Ohmae Y, Iwata YT, Inoue H, Kishi T, Nakahama T, Inouye Y (2005-03-10). A study of the metabolism of methamphetamine and 4-bromo-2,5,-dimethoxzphenethylamine (2C-B) in isolated rat hepatocytes. Forensic Sci Int 148 (2-3): 131-137 . ISSN:0379-0738. PMID: 15639607. DOI: 10.1016/j.forsciint.2004.04.084. Gearchiveerd van origineel op 2016-06-19. Geraadpleegd op 2016-06-19.
J. Caldwell, L.G. Dring, R.T. Williams, Metabolism of [14C]methamphetamine in man, the guinea pig and the rat, Biochem. J. 129 (1972) 11-22
M. Dostalek, J. Jurica, J. Pistovcakova, M. Hanesova, J. Tomandl, I. Linhart, A. Sulcova, Effect of methamphetamine on cytochrome P450 activity, Xenobiotica 37 (2007) 1355-1366
J. Scheel-Krüger, Dopamine-GABA interactions: evidence that GABA transmits, modulates and mediates dopaminergic functions in the basal ganglia and the limbic system, Acta Neurol Scand 73 (1986) 9-49
[1]

Lieven Annemans, gezondheidseconoom UGent, is niet verrast. Volgens hem is het het topje van een gigantische ijsberg.
Blijkbaar wordt de gezondheidszorg geplaagd door KLEPTOCRATIE.
Niet de gezondheid of de zorg telt, wel het gewin.
Dit is een kaakslag voor alle zorgenden die het wel eerlijk doen.
(wordt ongetwijfeld vervolgd ...)

Pokken: het pokkenvirus als biologisch wapen
Pokken als infectieziekte is al ruim dertig jaar uitgeroeid. Het levende virus ligt nog op twee plaatsen op de wereld opgeslagen en de vernietiging ervan is al diverse keren uitgesteld. Deskundigen zijn het niet met elkaar eens wat de beste oplossing is: bewaren of niet. Ondertussen is er een reële kans dat het ook in handen is gevallen van armere landen die het als biologisch wapen kunnen gebruiken.
Inleiding
Bij oorlogsvoering met biologische wapens wordt gebruik gemaakt van bacteriën, virussen, schimmels of van de chemische stoffen die daardoor worden geproduceerd. Theoretisch gezien is deze manier van oorlog voeren voor terroristen een aanlokkelijk alternatief voor conventionele oorlogsvoering. Met het verspreiden van een ziekteverwekkend micro-organisme of een stof hierdoor gemaakt kunnen vrij gemakkelijk en op een goedkope manier grote groepen mensen getroffen worden. Het is daarmee een aantrekkelijk alternatief voor met name armere landen om oorlog te voeren.

Bioterrorisme avant la lettre
Biologische oorlogsvoering is al heel oud. Al eeuwenlang worden door de mens biologische wapens in de strijd tegen de vijand gebruikt. Giftige slangen, cholera, de pest, miltvuur: allemaal zijn ze voor dit doel ingezet, al vanaf voor onze jaartelling. Een paar voorbeelden:

Tijdens de tweede Punische oorlog, ongeveer 184 jaar voor Christus, werden door het leger van Hannibal potten van aardewerk gevuld met giftige slangen in de schepen van vijand koning Eumenes gegooid, en met succes: Hannibal won de strijd.

De Indianen in Zuid-Amerika deden al gif van de pijlgifkikker op hun wapens.

In 1347 werden door de Tartaren de lichamen van mensen die aan de pest waren gestorven over de stadsmuren van de stad Kaffa gegooid; deze stad aan de Zwarte Zee was belangrijk voor de Zijde-route. In de daarop volgende jaren verspreidde de pest zich naar het noorden. Waarschijnlijk is de stad Kaffa daardoor de bron van de pestepidemie geweest die in de Middeleeuwen woedde. Hierbij stierf bijna een derde van de mensen in West-Europa.

Biologische wapens in de twintigste eeuw
Volgens het Stockholm International Peace Research Institute zijn er aanwijzingen dat tijdens de Eerste Wereldoorlog, in 1915, de Duitsers in Italië en Sint Petersburg infectieziekten als biologische wapens hebben ingezet. Het ging om respectievelijk cholera en de pest. Ook werd door de Duitsers getracht de paarden te besmetten met miltvuur.

Vlak voor en tijdens de Tweede Wereldoorlog werd door Japan geëxperimenteerd met een scala aan micro-organismen. Er werden gevangenen gebruikt als proefkonijnen bij experimenten met de verwekkers van o.a. pest, pokken, gele koorts, miltvuur, tyfus, tetanus en hepatitis. Hierbij lieten meer dan 10.000 mensen het leven. In 1945, na de atoombom op Hiroshima, werd gestopt met deze activiteiten.

Ook tijdens de Tweede Wereldoorlog, in 1942, werd door de Britten op het Schotse eiland Gruinard geëxperimenteerd met de bacterie die miltvuur veroorzaakt. Het blijkt dat ruim veertig jaar later er nog steeds ziekmakende sporen van de miltvuurbacterie te vinden zijn op deze plek. Het eiland wordt in 1986 ontsmet met behulp van 280 ton formaldehyde. Pas in 1990 wordt de quarantaine die voor het eiland gold opgeheven.

Het pokkenvirus als biologisch wapen
Het pokkenvirus heeft ook een beruchte reputatie op dit vlak; het waren de Britse troepen die onder leiding van Sir Jeffrey Amherst in 1763 de plaatselijke indianenstammen in Pennsylvania, Noord-Amerika, voorzagen van dekens die met pokken besmet waren.

In de Tweede Wereldoorlog werd - door de Verenigde Staten, het Verenigd Koninkrijk en Japan - onderzoek gedaan naar de mogelijkheid het pokkenvirus te gebruiken als biologisch wapen. Ook later, tijdens de Koude Oorlog, werd deze mogelijkheid onderzocht door de Verenigde Staten en de Sovjet-Unie.

Voor terroristen die biologische wapens willen gebruiken is het pokkenvirus interessant genoeg: het virus is uiterst besmettelijk en wordt daardoor snel van mens op mens overgedragen. Daarbij is uit epidemieën gebleken dat ongeveer 30% van de mensen die pokken kreeg eraan dood ging. Omdat een slachtoffer in twee weken tijd ongeveer tien tot twintig andere mensen zou besmetten, zou de verspreiding zeer snel gaan. Voor meer over de ziekteverschijnselen bij pokken zie:
Pokken: de enige uitgeroeide infectieziekte

Het opgeslagen pokkenvirus: vernietigen of niet
Toen in 1980 de wereld officieel vrij van pokken werd verklaard, werd besloten dat op twee plaatsen op de wereld het levende pokkenvirus bewaard zou worden: in de zeer streng bewaakte laboratoria van het Center for Disease Control (CDC) in Atlanta, Verenigde Staten, en bij het Staatscentrum voor Virologisch en Biotechnologisch Onderzoek (Vector) in Koltsovo, Rusland. Een aantal reageerbuizen met het virus ligt hier sinds die tijd diepgevroren opgeslagen.

Tot drie keer toe is er het plan geweest om de laatste in deze laboratoria opgeslagen hoeveelheden pokkenvirus te vernietigen, zodat het virus van de aardbodem zou worden weggevaagd. In 1993, 1995 en 1999 werd het voornemen om te vernietigen telkens uitgesteld. Er zijn steeds berichten geweest over landen die het virus in handen zouden hebben en inmiddels gaan officiële instanties er vanuit dat dit inderdaad zo is.

Tegenstanders van vernietiging
Wetenschappers zoals virologen zijn het met defensiespecialisten eens dat het pokkenvirus bewaard moet blijven in levende vorm: dit voor het geval er zich toch weer pokken voordoet. Dit kan zijn doordat het per ongeluk of opzettelijk verspreid wordt, of dat het ontstaat door mutatie uit pokkenvirussen die er verwant mee zijn zoals het apenpokkenvirus.

Het Amerikaanse Institute of Medicine heeft geconstateerd dat het niet mogelijk is om nieuwe vaccins te ontwikkelen zonder het volledige virus. Er zijn wel aparte fragmenten van het DNA van het virus opgeslagen, maar daarmee kan men niet voldoende testen. Het is nodig om een nieuw vaccin tegen pokken te ontwikkelen omdat het bestaande vaccin, dat gebaseerd is op het koepokvirus, niet geschikt zou zijn voor diegenen met een verzwakt immuunsysteem, zoals mensen die een orgaantransplantatie hebben ondergaan.

Bovendien heeft dit instituut het ook over de eigenschap van het pokkenvirus alleen mensen te infecteren. Wetenschappers kunnen deze eigenschap bestuderen om meer te weten te komen over het menselijke immuunsysteem.

Voorstanders van vernietiging
Het was de Amerikaan Donald Henderson, die de wereldwijde langdurige vaccinatiecampagne van de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) leidde in de jaren zestig en zeventig van de vorige eeuw, waardoor pokken als infectieziekte werd uitgebannen. Hij wil dit tot een einde brengen met de vernietiging van de laatste hoeveelheden pokkenvirus.

Een argument van voorstanders van vernietiging zoals Henderson is dat het pokkenvirus niet getest kan worden op dieren omdat het immers alleen mensen infecteert; dierproeven zijn echter nodig om een nieuw vaccin te ontwikkelen. Verder wijzen zij erop dat het virus zo gevaarlijk is dat er niet veel wetenschappers zijn die ermee willen werken in het laboratorium, zelfs al zijn de werkomstandigheden optimaal veilig gemaakt.

Wat gebeurt er als pokken nu weer zou uitbreken?
Nadat in 1965 door de WHO de wereldwijde vaccinatiecampagne werd gestart is pokken uitgeroeid. Mensen in Nederland die zijn geboren voor 1976 zijn tegen pokken ingeënt; in dat jaar werd in Nederland gestopt met vaccineren. Mensen die na dat jaar zijn geboren zijn nooit gevaccineerd en dus niet beschermd tegen pokken; zij lopen het meeste gevaar als de pokken nu weer zou uitbreken.

Maar ook voor mensen die in hun kindertijd wel zijn gevaccineerd is het nog maar de vraag of de vaccinatie nu nog wel voldoende bescherming zou geven. De verwachting is dat zij wel ziek zouden kunnen worden maar in minder ernstige mate, maar dit valt niet precies te voorspellen. Men weet niet hoelang de afweercellen actief blijven. Het kan zijn dat de effectiviteit van deze cellen na ongeveer vier jaar vermindert, maar het kan ook later zijn.

Toen pokken nog vrij voorkwam in de natuur werd het afweersysteem van mensen die gevaccineerd waren nog af en toe opnieuw geactiveerd als ze weer met het virus in aanraking kwamen. Omdat pokken nu al ruim dertig jaar niet meer voorkomt gebeurt dit laatste niet meer. Het is wel waarschijnlijk dat iedereen die ooit in zijn leven werd gevaccineerd er beter voor zou staan bij een uitbraak dan mensen die nooit gevaccineerd zijn.

Nederland heeft een voorraad pokkenvaccin, en mocht het nodig zijn dan kan de bevolking (opnieuw) gevaccineerd worden.
Het RIVM in Bilthoven is wereldwijd de enige instantie die officieel de juiste vaccinia-stam in bewaring heeft; dit is het koepokvirus dat wordt gebruikt om vaccins aan te maken.

Er is in Nederland een draaiboek voor als er zich een geval van pokken zou voordoen. Hierin staat dat de mensen die contact hebben gehad met de geïnfecteerde persoon worden gevaccineerd. Dit wordt ringvaccinatie genoemd. Het is de eerste manier om verdere verspreiding te voorkomen. Als dit toch zou gebeuren, kan men overgaan tot het vaccineren van de hele bevolking. Voor meer over pokkenvaccinatie zie: Vaccinatie: ontstaansgeschiedenis en ontwikkeling

Smallpox 2002: Silent Weapon
...is de titel van een film die is uitgezonden door de BBC. Het is een zogenaamde mockumentary: dit is een samentrekking van het Engelse 'to mock' = ergens de spot mee drijven, en 'documentary' = documentaire. Dit is een genre waarin een bepaald onderwerp - dit kan zowel fictief als echt bestaand zijn - wordt besproken zoals in een documentaire, maar waarin niets wat verteld wordt op feiten berust.

Deze film werd geproduceerd door Wall to Wall. Het onderwerp van deze film is een fictieve biologische aanval met het pokkenvirus op de Verenigde Staten. In de documentaire wordt uitgegaan van een 'worst case scenario', waarin de ziekte zich over de hele wereld verspreidt en wat de gevolgen daarvan zouden zijn.

De film werd met gemengde reacties ontvangen. Sommige critici vonden hem uitzonderlijk goed, anderen spraken van een 'zieke stunt'. Gezien de kijkcijfers bleek de documentaire zeer populair: 3.4 miljoen mensen, dat is 15% van het publiek keek ernaar.

Wat is een vergunning voor het in de handel brengen of registratienummer precies?


De verkoop van geneesmiddelen wordt zeer strikt gereglementeerd en gecontroleerd door de bevoegde autoriteiten (in België, het Federaal Agentschap voor Geneesmiddelen en Gezondheidsproducten - FAGG).


De bevoegde autoriteiten evalueren de kwaliteit, veiligheid en werkzaamheid van elk geneesmiddel alvorens dit verkocht wordt in vergunde apotheken.


Om deze beoordeling te maken, baseren de experten van de bevoegde autoriteiten op wetenschappelijke gegevens zoals:


de resultaten van toxicologische, farmacologische en klinische studies uitgevoerd met het geneesmiddel;

de wetenschappelijke literatuur;

de kwaliteitgegevens;

eventuele andere relevante wetenschappelijke gegevens.

Als de kwaliteit, veiligheid en werkzaamheid van een geneesmiddel als toereikend werden beoordeeld, is het vergund om te worden verkocht in een erkende apotheek.


De vergunning of registratie wordt verleend door


hetzij de minister die de Volksgezondheid onder zijn bevoegdheid heeft, na raadpleging van het bevoegd wetenschappelijk Comité dat bij het FAGG is geïnstalleerd

hetzij de Europese Commissie na overleg, in voorkomend geval, van het Comité voor geneesmiddelen voor menselijk gebruik (CHMP) of Comité voor geneesmiddelen voor diergeneeskundig gebruik, dat bij het European Medicines Agency (EMA) is geïnstalleerd.

Elk vergund of geregistreerd geneesmiddel ontvangt een vergunningsnummer voor het in de handel brengen (VHBnummer) of registratienummer.


De term "registratie" wordt meer specifiek gebruikt voor bepaalde homeopathische en “traditionele gebruikte” kruidengeneesmiddelen (waarvan het niet-giftige of onschadelijke karakter is aangetoond door zijn langdurige gebruik en de ervaring). Deze geneesmiddelen zijn geregistreerd op basis van een vereenvoudigd wetenschappelijk dossier.


Waar vind ik het VHBnummer of registratienummer?


Om een VHBnummer of registratienummer te vinden, moet u de verpakking van het geneesmiddel nakijken.


Het nummer komt in verschillende vormen voor:


(X: cijfer en Y: letter)


- xxxx YY xxxx F xxx


- BExxxxxx (nieuwe nummering sinds 2008)


- BE-Vxxxxxx (nieuwe nummering sinds 2008 voor geneesmiddelen voor diergeneeskundig gebruik)


- EU/1/xx/xxx/xxx (geneesmiddel vergund door de Europese Commissie)




Voor een homeopathisch geneesmiddel


- xxxx CH xxxx F xx ou xxxx UH xxxx F xx (notificatie)


- HO-BExxxxxx (VHB)


- HO-BE-CHxxxxxx of HO-BE-UHxxxxxx (registratie)



Voor een kruidengeneesmiddel


- BE-TUxxxxxx (registratie)


- xxxx YY xxxx F xxx, of BExxxxxx EU/1/xx/xxx/xxx (VHB)

Bron: FAGG-AFMPS

Twee medicijnen met blijkbaar dezelfde werking op oogzieken: een verschil van 760 EUR per injectie.
Het gaat om Lucentis (gelanceerd in 2007, 800 EUR/injectie) van Novartis en Avastin (40 EUR/injectie) van Roche. Testaankoop dient klacht in. Het Federale Geneesmiddelenagentschap (FAGG) houdt zich op de vlakte. In Nederland en Italië wordt Avastin wel gebruikt; Frankrijk volgt.



Tot daar in het kort de berichtgeving van De Standaard.


Discussie al jaren aan de gang
Het is wellicht goed om weten dat de discussie reeds een aantal jaren aan de gang is. Zo wijdde het Nederlandse Pharmaceutisch Weekblad in augustus 2011 reeds een discussie aan dit probleem en liet hoogleraar oogheelkunde prof. dr. Carel Hoyng, werkzaam op de afdeling Oogheelkunde van het UMC St Radboud in Nijmegen, aan het woord. Hyong is ook consulent van Novartis (aldus de gepubliceerde 'Richtlijn Leeftijdgebonden Maculadegeneratie' van 2014, Bijlage 6, Belangenverklaringen). Alhoewel de argumenten in dat artikel van PW genuanceerd naar voor worden gebracht, wordt het toch zonneklaar dat financiële (terugverdienen van de research) en commerciële motieven aan de basis liggen van het prijsverschil en van de achterwege blijvende vraag tot erkenning voor de behandeling van maculadegeneratie (Avastin beschikt overigens over een Europese vergunning, maar dan wel voor andere oncologische aandoeningen) van het goedkopere geneesmiddel Avastin. Zo wordt duidelijk dat een geneesmiddel dan al kan bestaan, maar dat het daarom nog niet op de markt wordt gebracht. Weerom een ethische en geen technische kwestie. Regeert het geldgewin dan overal?
Maar wellicht belangrijker dan het antwoord op deze retorische vraag, is het de mechanismen te doorgronden en de medespelers te herkennen in dit verslindende spel. Daarop kan je namelijk een beleid bouwen - zou een minister dan kunnen denken - zodat middelen overgeheveld naar andere prioritaire velden van de gezondheidszorg zonder te raken aan de medische belangen van maculadegeneratiepatiënten.
Lees het artikel uit het Pharmaceutisch Weekblad hier. Maar voor het geval dat u toch niet doorklikt, hebben we hier een passage die duidelijk maakt dat het over een courante aandoening gaat: "Maculadegeneratie is een ziekte die epidemische vormen aanneemt: op dit moment zijn er in Nederland 100.000 mensen met deze aandoening en jaarlijks komen daar 10.000 bij. Als je een middel hiervoor zo duur maakt, legt dat een te grote belasting op de uitgaven in de zorg." Het gaat dus om een groeimarkt, want in de gezondheidszorg wordt ook in die economische termen nagedacht.

Bij Novartis hebben wij het jaarverslag 2013 opgevraagd. Daaruit blijkt dat Lucentis in 2013 goed was voor een netto-verkoop van 2,383 milliard dollar (tegen 2,398 milliard dollar in 2012 en ca. 1,966 miljard $ in 2011). Dat is exclusief de verkopen van Lucentis in de USA, waar het medicijn door Genentech/Roche op de markt wordt gebracht. Novartis heeft een belang van 33,3% in Roche, goed voor een waarde van 14,8 miljard $ terwijl de totale markwaarde van Roche per 20131231 241,2 miljard $ was. Het jaarverslag benadrukt:'Novartis does not exercise control over Roche Holding AG, which is independently governed, managed en operated.' (AR2013:104) Natuurlijk sluit dit geen commerciële deals op wereldniveau uit.



Wat is het FAGG?

Federaal Agentschap voor Geneesmiddelen en Gezondheidsproducten, FAGG (voorheen Directoraat-generaal Geneesmiddelen van FOD Volksgezondheid)

Oprichtingsdatum: 01.01.2007

Voogdijminister: Maggie De Block (OpenVLD), minister Volksgezondheid [op de website van het FAGG stond tot 20141126 foutief Laurette Onkelinx nog vermeld als voogdijminister - dit is inmiddels bijgesteld]

Administrateur-generaal: Xavier De Cuyper
Instelling van openbaar nut met rechtspersoonlijkheid, ingedeeld in categorie A
Bevoegde overheid op het vlak van de kwaliteit, de veiligheid en de doeltreffendheid van de geneesmiddelen en de gezondheidsproducten
Competentiedomeinen: onderzoek en ontwikkeling (R&D), registratie of vergunning voor het in de handel brengen, productie en distributie (inspectie- en controleactiviteiten), vigilantie, goed gebruik van geneesmiddelen en gezondheidsproducten
Personeel : 390 medewerkers op 01.01.2012 voor het merendeel met een wetenschappelijke vorming (o.a. geneesheren, apothekers, dierenartsen)
Slogan : “Uw geneesmiddelen en gezondheidsproducten, onze zorg”

Bekijk het organogram van het FAGG

Het jaarverslag van het FAGG kunt u hier downloaden








De historiek van Roche vindt u hier

Roche Group Sales 2013: 46,780 milion CHF






Novartis: Kerncijfers 2013: Omzet: 57,9 miljard USD; Netto Resultaat : 9,3 miljard USD

Company History of Novartis

Farmaceutische nota van European Medicines Agency (EMA) over Lucentis ranibizumab

Farmaceutische nota van European Medicines Agency (EMA) over Avastin bevacizumab

Ter info: website van het RIZIV

[tekst aangevuld op 20141202]

Dag Hammarskjöld Stood Up for the UN on Development
About the author
John Y. Jones
John Y. Jones is with the Dag Hammarskjöld Programme, Voksenaasen, Oslo, Norway.


From No. 3, Vol. XLVIII, “The Digital Dividend”, 2011

In his last years before his untimely death in Africa half a century ago, United Nations Secretary-General Dag Hammarskjöld challenged the colonial powers’ continued attempts to quell the quest for freedom that was sweeping the continent, and openly criticized those who tried to make “the Congo a happy hunting ground for [their own] national interests.”1 He expressed his frustration over “many member Nations [which] have not yet accepted the very limits put on their national ambitions by the very existence of the United Nations and by the membership of that Organization.”2

Thus, Hammarskjöld gained enemies. Soviet Premier Nikita Krushchev’s demand for his resignation is well known. The United States Government wanted a more cooperative man at the helm of the UN. Less well known is French President Charles de Gaulle’s humiliation of the Secretary-General by turning down his invitation when de Gaulle came to New York. On 15 February 1961, there were riots in the UN building that physically threatened him. Even small nations, like Ghana, turned against him after Congo’s first Prime Minister Patrice Lumumba’s gory death. However, none of this stopped him from going to the Congo that fateful day in September 1961.

That Africa should become Hammarskjöld’s final destination was symbolic of his days in the UN. The earth that eventually soiled his face as his plane crashed was in the land where Patrice Lumumba was humiliated and executed only months before, where Western multinationals had sent mercenaries in search of minerals and to gain geopolitical control for years, and where King Leopold’s “humanitarian” endeavours had taken more than ten million lives. For another 50 years, Africa would continue to see unimaginable bloodshed and suffering, from Egypt to Sudan, Somalia, Western Sahara, Congo and South Africa.

Hammarskjöld seemed to know what was awaiting him that day in September 1961. When he was only 20 years old, he had crafted a sentence that he later chose as the introduction to his diary: “Death shall thrust its sword into an alert man!”

Forty years after Hammarskjöld’s3 death, United States Congresswoman Cynthia McKinney summed up “the misconduct of Western nations in Africa” at a House of Representatives hearing. She claimed that it was “not due to momentary lapses, individual defects, or errors of common human frailty …[but was]… part of long-term policy design to access and plunder Africa’s wealth at the expense of its people.” Hammarskjöld’s warning about Africa being turned into a “happy hunting ground” has sadly been proven right. But where McKinney only saw US fingerprints, others have pointed to the international organizations and instruments which have served as tools for “Western plunder.”

In the mid-1950s, Hammarskjöld saw the formation of a larger and more dangerous “policy design”, to use McKinney’s expression, with the creation of the Development Assistance Committee (DAC). Hammarskjöld had served at the Organization for European Economic Development (OEED) and witnessed its transformation into the Organization for Economic Cooperation and Development (OECD). As head of the UN, he soon became the small countries’ spokesperson, and protested when the OECD sought to shape the development agenda in the former colonies through the DAC.

That oppressive recent colonial powers—which had carved up the African continent as the spoils of the Berlin Congress only 75 years earlier and only reluctantly gave in to liberation’s “wind of change”4—should now claim to be the saviours of the Third World, was bad news to Hammarskjöld. As he saw it, responsibility for the developing world belonged with the UN itself. Only the UN had the credibility to assist newly emerging countries in their development and nation building.

For Hammarskjöld, the OECD’s DAC was a threat to the UN itself. After 50 years, the record of the OECD-DAC5 has shown that Hammarskjöld was right. While the rest of the world has seen leaps in material accumulation, life expectancy and welfare, Africa — subject to DAC leadership and its close proximity to the IMF and the World Bank—has seen structural adjustment policies and coordinated aid programmes that have done everything but address the root causes of poverty and underdevelopment. Rather, the OECD and DAC have ensured a development agenda that has resulted in the largest gap between rich and poor countries that history has ever witnessed. Hammarskjöld wanted considerable funds to be transferred annually to the developing world. But as DAC and the rich nations have refused to transfer power to the UN in any significant way, Hammarskjöld would not be surprised to hear that wealth today is in the hands of the rich world to a degree unimaginable even in 1961.

Hammarskjöld feared what Bruce de Mesquita6 documented fifty years later: Western democracies would not come to promote democracies in the South, but would establish and prop up reliable partners who best serve their needs. And dictators were often more stable and manageable than democracies. Says Mesquita,7 “The rich democracies’ support to these dictatorships is called “development aid”.

Superficially, everyone shared the view that the exploitation of colonies had to come to an end with decolonization. But Hammarskjöld also strongly demanded substantive support for the developing nations that had been vandalized by years of colonial abuse and exploitation. He demanded their fair and balanced integration into the world economy. As a fellowship of all nations, the UN was to hold the reins for this.

Fifty years after Dag Hammarskjöld’s untimely demise, the West has failed to let the UN become the tool for development that he dreamed of. We have ignored his warnings. Hammarskjöld feared that splitting the UN into many specialized agencies would weaken the General Assembly and the Economic and Social Council. We have weakened the UN, not only by splitting it up and under financing it, but also by channelling attention, resources, and authority away from the world organization to the ostensibly more “effective” Bretton Woods institutions that the rich countries control. It should come as no surprise that the Millennium Development Goals were not concocted at the UN, but in the halls of the OECD by the DAC.

Instead of the UN, private operations and initiatives like those of Ted Turner and Bill Gates as well as the G8 summit, among others, that serve the West’s interests, are now setting the international development agenda. World leaders fill the hotels in Davos, or at G8 and G20 summits, rather than the halls of the UN. We have systematically hindered poor nations from taking control of their own development.

Even more distressing is the fact that we have kept Africa from turning its resources into wealth, from industrializing, and from progress. We have kept our expensive medicines to ourselves through high prices and patents. We have short-changed Africa by dispatching mosquito bed nets and microfinance from five-star hotels. In short: We have kept Africa poor, effectively blocked their efforts to get out of poverty, and made them dependent on us for their own survival. Of course, not only will DAC members have to take responsibility for this, but also non-governmental organizations and private businesses.

Dag Hammarskjöld was “greatly impressed by the new generation of African leaders”8 of his day, and had high hopes for “the economic potentialities of Africa”.9 Fifty years later, there are no signs of significant new developmental resources for Africa. The hope again is that a “new” generation will emancipate the continent. Freedom and prosperity must come to Africa from within. Let us pray that it will not resort to quick fixes, revenge, violence, and wars that have kept it down for so many years. And that a reformed UN will, once again, start speaking for the small countries and keep the powerful ones accountable for signing the Charter, as Hammarskjöld dreamed too many years ago.



Notes

Urquhart, Brian, Hammarskjöld, Norton, 1974, p. 507.
Ibid., p. 508.
Presentation to the US House Committee on International Relations, Suffering and Despair: Humanitarian Crisis in the Congo: Hearing before the Subcommittee on International Operations and Human Rights, 107th Congress, 17 May 2001.
After Hammarskjold had visited 24 African countries, Britain’s Harold Macmillan toured the continent in 1960, helping prepare British allies for the by then inevitable independence of the colonies, and coining the expression “a wind of change”.
All 25 DAC member countries are industrialized countries.
Bruce de Mesquita. The Dictator’s Handbook (forthcoming).
In a BBC interview on 30 July 2011.
Urquhart, Brian. Hammarskjöld, Norton, 1994, p. 381.
SG/890 26 January 1960.
The UN Chronicle  is not an official record. It is privileged to host senior United Nations officials as well as distinguished contributors from outside the United Nations system whose views are not necessarily those of the United Nations. Similarly, the boundaries and names shown, and the designations used, in maps or articles do not necessarily imply endorsement or acceptance by the United Nations.

Beveridge, W.I.B., "Influenza: The Last Great Plague", Prodist, 1977

Crosby, Alfred W. , "Epidemic and Peace 1918: America's Forgotten Pandemic", Cambridge University Press, 1976

Collier, Richard, "The Plague of the Spanish Lady: The Influenza Pandemic of 1918-1919", Scribner, 1974

Ewald, Paul W., "Evolution of Infectious Disease", Oxford University Press, 1994

Garrett, Laurie, "The Coming Plague: Newly Emerging Diseases in a World Out of Balance", New York: Farrar, Straus and Giroux, 1994.

Van Hartesveldt, Fred R., "The 1918-1919 Pandemic of Influenza: The Urban Experience in the Western World", Edwin Mellen Press, 1993

http://www.pbs.org/wgbh/amex/influenza/filmmore/reference/bibliography.html (20031003)

British Medical Journal

July 13, 1918 p. 39;

October 19, 1918 p. 439-40;

November 2, 1918 p. 494-96, 503;

November 16, 1918 p. 546;

November 23, 1918 p. 573;

November 30, 1918 p. 620;

December 21, 1918 p. 694



Brown, David, "It All Started in Kansas," The Washington Post Weekly Edition, March 23-30, 1992; Vol 9, No. 21



Center for Disease Control, "Influenza Prevention and Control," http://www.cdc.gov/ncidod/diseases/flu/fluvirus.htm



Collins, S. and J. Lehman, Excess Deaths from Influenza and Pneumonia and From Important Chronic Disease During Epidemic Periods 1918-1951 Public Health Monographs No. 10, 1953



Committe on the Atmospher and Man, "Causes of Geographical Variation in the Influenza Epidemic," National Research Council Bullentin, July 1923, Vol. 6 No. 34



Crawford, Richard, "The Spanish Flu," Stranger Than Fiction: Vignettes of San Diego History San Diego Historical Society, 1995; http://edweb.sdsu.edu/sdhs/stranger/flu.htm



Crosby, Alfred, America's Forgotten Pandemic: The Influenza of 1918, (Cambridge: Cambridge University Press, 1989) p. 1-69



Deseret News, "On the Eve of Peace in WWI Influenza Cast Shadow of Death," http://www.desnews.com/cen/hst/01260133.htm



Grist, N R "A Letter from Camp Devens 1918," British Medical Journal, December 22-29, 1979



Henig, Robin Marantz, "Flu Pandemic: Once and Future Menace, " New York Times Magazine, November 19, 1992



Hoehling, A. A. The Great Epidemic (Boston: Little Brown and Company, 1961)



Hoagg, Jesse "The Influenza Virus Unveiled," The Experience , 1997, http://www.the-experience.com/issue2/flu.htm



Hughes, Sally Smith The Virus: A History of the Concept (New York: Heinemann Educational Books Ltd., 1977)



Knox, Richard "Deadly 1918 Flu Virus Could Reappear, Report Says," The Boston Globe March 21, 1997; Boston Globe Web Site



Journal of the American Medical Assoication :



October 5, 1918 p.1136-1137;

October 12, 1918 p. 1220;

December 7, 1918 p. 1928-9, 1935;

December 14, 1918 p. 2015;

December 21, 1918 p. 2068-73

December 28, 1918 p. 2154, 2174-5;

January 4, 1919, p. 31-34;

January 11, 1919 p. 155-59;

January 18, 1919 p. 188;

January 25, 1919 p. 268;

March 1, 1919 p. 640;

April 12, 1919 p. 1056-58;

New York State Department of Health, "A Special Report on the Mortality from Influenza in New York State During the Epidemic of 1918-19," 1923

Starr, Isaac, "Influenza in 1918: Recollections of the Epidemic in Philedelphia," Annals of Internal Medicine, 1976, 85: 516-18

Taubenberger, Jeffery et al., "Initial Genetic Characterization of the 1918 "Spanish" Influenza Virus," Science 1997, 275: 1793-96

Tice, D.J. "Flu Deaths Rivaled, Ran Alongside World War I," Pioneer Planet March 10, 1997

United States. Census Bureau," Special tables of mortality from influenza and pneumonial in Indiana, Kansas, and Philidelphia, Pa., September 1 to December 1,1918," 1920.

http://www.stanford.edu/group/virus/uda/flubib.html (20031003)

zie ook:

GOOYER A.C. DE De Spaanse griep van '18, Philips Duphar, 1968, 125 pag., ingen., ills, 24x20, conditie goed. (Antiqbook)

PROUVOST, EDOUARD. Remarques cliniques et thérapeutiques sur l'épidémie de grippe de 1918, Paris, Jouve & Cie, Éditeurs, 1919 8vo - over 7¾" - 9¾" tall, Broché (Softcover) Fine/No Jacket. 64 pp., (Antiqbook)

SOUCHAY, LOUIS. L'épidémie de grippe dans une ville de garnison de l'est en 1918-1919. Le Vésinet, 1919, broché, In-8, 76 pp. L'auteur de cette thèse est né au Vésinet. (Antiqbook)

BARBIER, MADAME. La Grippe De 1918-1919 Dans Un Service De l'Hôpital Saint-Antoine. 70 pp. madame Barbier est née marguerite Jacob.Broché,. Paris. 1919. Good. In-8,.. . (Antiqbook)

LIMANOWSKI, STANISLAS. Contribution à l'étude de l'épidémie de grippe de 1918-1919. Paris Vigot Frères, Editeurs 1920 8vo - over 7¾" - 9¾" tall, Broché (Softcover) Fine/No Jacket. 62 pp., d'après les observations prises dans un service de l'Hôpital de la Pitié, (Antiqbook)

LE BOURHIS, JOSEPH-MARIE. L'épidémie de grippe 1918-1919. Bordeaux, Y. Cadoret, 1919 8vo - over 7¾" - 9¾" tall, Broché (Softcover) Fine/No Jacket. 44 pp., 5 tableaux, l'auteur est né à Pédernec dans les Côtes-du-Nord, de quelques particuliarités de l'épidémie de grippe 1918-1919 dans ses rapports avec la puerpéralité. (Antiqbook)



KOLATA, GINA. Flu: The Story of the Great Influenza Pandemic of 1918 and the Search for the Virus that Caused It. New York, Farrar, Straus & Giroux, [2000], 2nd printing. , 330p., illus. Signed by the author . Very good condition in good d.j.. November 20, 2001 (Antiqbook)

KOLATA,GINA. Griep. Het verhaal van de grote influenza epidemie van 1918 en de zoektocht naar het dodelijke virus. Vertaling H.Moerdijk. Amst., De Bezige Bij, 2000. 410 pp. Paperback. Als nieuw. * 550 gr. [38135] (Antiqbook)

COLLIER, RICHARD The Plague of the Spanish Lady, The Influenza Pandemic of 1918-1919. London, United Kingdom, Macmillan London Ltd. 1974. (ISBN: 333138643) Hard Cover with dust jacket. 8vo - over 7¾" - 9¾" tall, Includes 8 illustrations. An interesting account of the outbreak of flu that began in Spain and spread accross Europe killing millions in little more than a year. Scuffs to corners of DJ, DJ a little slack. A photograph of this book available on request. Very Good/Good. (Antiqbook)

STUBER, EMIL: Über Influenza-Epidemie 1918/19 nach Beobachtungen auf der medizinischen Universitätsklinik in Zürich. Diss. 'Aus der medizinischen Universitästklinik in Zürich'.

Schöpfheim, 1918/19, kl. in-8°, 1 Bl. (Titel) + 33 S., Hlwd. (Bibl.). (Antiqbook)

ARABS AND ISRAEL FOR BEGINNERS, review by Ronald Bleier

ARABS & ISRAEL FOR BEGINNERS, by Ron David
Illustrated by Susan David
Writers and Readers Publishing, Inc.
New York, 1993. 210 pp.
Ron David begins Arabs and Israel for Beginners by explaining that he wants to let the reader know "where his book is heading. That way, if you consider it despicable, you can leave it in the bookstore." David's embattled stance is understandable because his book challenges the popular, pro-Israeli version of the Israeli-Arab conflict. In his view, the Palestinian Arabs, who had populated Palestine for many generations before the Jewish settlers began to arrive in the tens of thousands in the late nineteenth century, were robbed of their country by the successful Zionist effort to create a Jewish state there. Ron David's book is an attempt to tell the "real" story of the struggle for Palestine stripped of Zionist mythology which misrepresents the essential elements of how the Pales tinians lost their land.
In his review of the history of the Middle East, the author reminds us that the name "Israel" comes from Genesis in the Old Testament when Jacob changed his name to Israel after fighting with an angel and that from Jacob's twelve sons came the twelve tribes of Israel. He explains that the name Canaan, meaning "land of purple" came from the precious purple dyes that were traded in the Mediterrane an coastal plain. The author suggests an explanation for the biblical story that the Jews spent forty years in the desert after escaping from Egypt. When Moses sent spies out to the land of Canaan "their report was discouraging: 'It's full of people.'" So the Jews waited in the desert until they were strong enough militarily to conquer the native inhabitants.

The author presents a useful "Summary of Jewish Countries in the Middle East" detailing the Jewish Kingdoms from 1020 BC to 586 BC. By 6 A.D., however, the author writes, the Romans made Judah a Rom an province and although "there were a couple last gasps of Jewish revolt -- Masada and Bar Kokhba ... the Jews and the ancient Middle East had had enough of each other."

Perhaps for reasons of space -- or perhaps such a task is too complicated for the purposes of this book -- Ron David decided not to provide a similar chart of Jewish habitation in the Middle East after the fall of the Jewish kingdoms and the fall of the second temple in 70 A.D. Such a chart might have been useful if only in order to give the reader a better idea of the strength of present Jewish claims to the area.

Ron David makes a point of covering Islam in some depth. The well established Arab / Bedouin code of virtue, the muruwwah, is explained. We learn that Muhammad's inspiration came from his understanding that the wealthy and powerful merchant class were ignoring their duty to the poor, an essential tenet of the muruwwah. Perhaps because of Islam's dramatic appeal to the masses, barely a century a fter the death of Mohammad in 632, "Muslims controlled an empire that stretched from Spain to the borders of China and the Arabs were entering a Golden Age."

Some of the examples of the flowering of Arab civilization in literature, psychology, science, medicine and mathematics are detailed. It is also emphasized that Islam (which means surrender to God) nurtured and was nurtured by the cultures it embraced, especially Jewish culture. "Teaching the knowledge-hungry Muslims got the Jewish scholars' creative juices flowing. The result was a Jewish Golden Age, especially in Spain, during which doctors, poets, and scholars combined secular and religious knowledge in a way that has never been achieved since."

As Ron David tells it, the Crusades (1096 - 1270) and then the Mongol invasions (1218 - 1258) brought an end to the zenith of Arab culture. After 200 years of fighting "in their own backyards, the Arabs were all used up." At the same time, the author emphasizes the irony that "the knowledge that [the Crusaders] got from the Arabs helped them break out of the brain - dead Middle Ages into the Renaissance ..."

A crucial section of the book is devoted to the events leading up to the emergence of the State of Israel in 1948. This momentous event, a huge victory for world Jewry, is at the same time for Palestinians, al-Nakbah, the catastrophe.

THE OTTOMAN LAND CODE

The new Ottoman land code of 1850 over time led to the removal of the Palestinian peasants from their land. Previously Palestinian peasants could live on and cultivate their land and pass it on to their heirs. The new land law changed that and as a result, through land purchases, often from absentee Arab landlords in Beirut, Jewish settlers began to move Palestinian peasants off the land that they had farmed for generations.
Note Lucas Tessens (201602020): This is a difficult matter in Ron David's exposé but it is key and needs more attention than it gets: If the Jews really bought the land, the Arabs no longer owned it in a legal sense. If the French buy half of Belgium they become the legal owners. In my view it is the inequality in purchasing power that leads to desinheritance of the land and the expulsion of their former tenants/farmers. Refusing to accept this process is in fact rejecting the whole capitalist system. Or should land be excluded from the list of goods that can be bought? If the answer is 'YES' then you are in a new system.


The expulsion of Palestinian farmers by the Jewish settlers frequently led to confrontations between the two sides as early as the last decade of the 19th century. The fierce rioting of 1929 in which there were hundreds of casualties on both sides resulted in a new British policy statement in late 1930 which was meant to restrict Jewish immigration and land purchases. If the new policy had held for the long term, the Palestinians might not have lost their country. However, in only a few months, the Zionists in England were powerful enough to cause the British Prime Minister, Ramsay MacDonald, to rescind the new policy statement and revert back to the pro-Jewish policies of the Balfour Declaration (1917) which stated that the British government would "view with favor the establishment in Palestine of a national home for the Jewish people ... "

The advent of Hitler in 1933 and the pro-Jewish immigration policies of the British led to the Arab revolt of 1936 - 1939. Afterwards, when the British tried to redress the balance in favor of the Arabs it became the turn of the Jews to rebel and their successful terrorist actions played a key role in forcing the British to give up their mandate in Palestine in favor of the U.N.

THE U.N. PARTITION RESOLUTION

The U.N. Partition Resolution of November 29, 1947, recommended the division of Palestine into a Jewish state and an Arab state. While the Jews hailed it as a major breakthrough, the Arabs rejected it because it gave much of what was theirs to the Jews. The Jewish community in Palestine which at that time made up about a third of the population and held less than 7% of the land, were "given" more than 50% of the area of Palestine, including prime Arab farmland in the Galilee and on the Mediterranean coast and elsewhere. Equally important, the U.N. scheme placed hundreds of thousands of Palestinian Arabs in areas that were to be controlled by the Jews. This would mean that there would be about 500,000 Arabs in a state of about 650,000 Jews -- a plan that both sides, in effect, rejected.
It is widely believed that the war between the Arabs and the Jews began with the Arab invasion on May 15, 1948, immediately after the Jews declared their state. In reality, the war actually began after the U.N. Partition Resolution, in December 1947. In this communal war the much better organized and equipped Jews captured the areas that the British were evacuating. As Israeli historian Simha F lapan writes, so successful were the Jewish forces that by the beginning of May 1948, they held most of the territory that was designated for their state by the U.N. Resolution.

The success of the Jewish campaign against the Palestinian forces may be gauged by the 300,000 Arab refugees who were forced to flee their homeland before the middle of May 1948. The situation was such an international scandal -- comparable to the ethnic cleansing in the former Yugoslavia -- that the U.S. and other countries actually entertained plans to substitute a trusteeship for Palestine rather than allow the U.N. Partition Resolution to stand. In the event, the Truman administration, with its eye on the Jewish lobby at home, withdrew its objections and was quick to recognize the new Jewish state.

When the Jewish leaders declared their new state on May 14, 1948, there were still about 400,000 Palestinians in areas that became Israel. Ben Gurion's government decided to risk war because they wished to increase their territorial gains and to cleanse the area of more Palestinians. Viewed in the light of Jewish military victories, the Arab invasion of May 15, becomes not, as pictured by the Zionists, an attempt by implacable enemy forces to drive the Jews into the sea, but rather, in large part, a pan-Arab effort to stave off further Jewish gains in Palestine and to stem the flow of even more Palestinian refugees.

Moreover, in Zionist mythology, no credit is given to Jordan, Lebanon, Syria and Egypt for sheltering and sustaining the hundreds of thousands of Palestinian refugees. Indeed Zionists frequently say that the Arab countries created and maintained the Palestinian refugee problem as a way of scoring propaganda points against Israel. It turns out that the opposite is the case. In Michael Palumbo's The Palestinian Catastrophe: The 1948 Expulsion of a People From Their Homeland (1987), evidence is presented which indicates that Ben-Gurion flatly rejected proposals by the U.S. and Syria to permanently resettle hundreds of thousands of Palestinian refugees. Palumbo thinks that Ben-Gurion's motivation was the idea that "as long as the refugee problem remained unsolved there would be tensions in the region which could eventually be used to ignite a new war of conquest."

Palumbo points to the territory that Israel conquered in 1967 in Palestine, Jordan, and Syria as evidence of Israel's expansionist program. Ron David's section on Lebanon provides more support to Palumbo's thesis as well as it adds perspective on Israel's control of its self-designated "security zone" in Southern Lebanon which it has held illegally since 1982. Ron David cites evidence from the diaries of Moshe Sharett, Israel's second Prime Minister, that as early as the 1950s, Israel was planning to destabilize Lebanon by pitting the Moslem community against the Lebanese Christians. The idea was to create a puppet state there so that Israel could control the land and water resources in the south.

In view of Zionist responsibility for the carnage and instability in the Middle East for much of this century, it's understandable that Ron David should raise the question at the end of his book of the billions of dollars in aid that the U.S. gives Israel every year. The author quotes an article by Jeffrey Blankfort in Lies of Our Times, pointing out how secretive our own media is on the issue of U.S. aid to Israel. "February 1989," Blankfort writes, "was the last time the New York Times ran a story describing Congress' role in approving aid to Israel." In a wonderful quote, Ron David writes, "I would rather flush that money down the toilet than give it to Israel.... At least when you flush money down the toilet, it doesn't hurt anybody."

Arabs and Israel for Beginners, one of a series of "documentary comic books," with its format of illustrations on every page, is easy to read and is highly recommended for those interested in a controversial and more objective point of view. Unfortunately, it is marred by a score or more of typos, frequent use of street language, and some mistakes: the 35,000 Arabs that Ron David says were expelled in the '56 war is silently corrected two pages later to 3,000 to 5,000; and "Eretz Yisrael" means not only, as Ron David has it, the biblical land of Israel but also the modern state of Israel . However, these lapses are a small price to pay for an extremely important book which challenges old assumptions on an issue that may be with us for generations despite the promise of the Oslo Accords.

voor het Akense Landesgericht; Softenon was een slaapmiddel; 6.000 kinderen werden tussen 1957 en 1962 misvormd geboren

Pater Vertenten werd overgeplaatst naar Merauke,de enige post die bleef bestaan op de Zuidkust.

Tot overmaat van ramp brak in 1918 een griepepidemie uit die maar liefst 1/5 van de bevolking uitroeide.Het optimisme van pater Vertenten werd sterk op de proef gesteld want op 5 jaar tijd was 40% van de kustbevolking gestorven.

Om de publieke opinie te alarmeren publiceerde hij een reeks artikels over de ellendige toestand aan de Zuidkust.Deze verwekten zoveel beroering in Nederland en Indonesië dat pater Vertenten in 1920 naar Batavia werd ontboden om met het bestuur de toestand te bespreken.De regering keurde zijn voorstellen van de missie goed en zegde haar volledige steun toe. Onder leiding van de missie werd het reddingswerk aangevat:gezinswoning en schoolplicht werden ingevoerd,nieuwe missieposten opgericht en dankzij de krachtdadige bestrijding van de Spaanse griep werd de besmetting tot 3% herleid.

http://members.tripod.com/~hamme/monumenten4.htm (20031003)

In de lente van 1848 in Rusland en daarna in Polen, Holland, Engeland (où elle pénètre par Sunderland), België, Frankrijk (Calais, Lille op het einde van 1848, Rouen in het begin van 1849, Parijs op 7 maart 1849 met 16.165 doden tot gevolg in Parijs, dan verspreid over geheel Frankrijk), Italië, alle havens van de Middelandse Zee en de kusten van Afrika. In 1849 bereikt de cholera Amerika (Chagres) en breidt uit tot Panama.

19030007: 185