'Herhalingsdrang (Wiederholungszwang) is demonisch, schrijft Freud. (*)
(...)
Wat de inwoners van Gaza betreft, lijkt het me geenszins antisemitisch of vergoelijkend om te stellen dat het onnoemelijke leed dat de Joden werd aangedaan, in het leed van de Palestijnen een demonische herhaling vindt.'

Ariane Bazan is hoogleraar klinische psychologie en psychopathologie (ULB en Université de Lorraine).

Noot LT: Als dit werkelijk het mechanisme is waarop de mensheid drijft dan is dat slecht nieuws voor wie vrede wenst en nastreeft.
Elsa Morante had dat in 1974 al begrepen. MORANTE Elsa, De Geschiedenis [roman] (vert. van La Storia - Uno scandalo che dura da diecimila anni - 1974)


(*) Herhalingsdrang is een psychologisch begrip dat verwijst naar de neiging van mensen om bepaalde (vaak negatieve of traumatische) ervaringen onbewust te herhalen. Het begrip komt oorspronkelijk uit de psychoanalyse van Sigmund Freud, die het aanduidde met de term "Wiederholungszwang" (repetition compulsion).

Wat houdt het precies in?
Mensen met herhalingsdrang lijken telkens weer in vergelijkbare situaties terecht te komen — vaak destructief of pijnlijk — ook al willen ze dat bewust helemaal niet. Bijvoorbeeld:
Steeds opnieuw in relaties belanden met iemand die hen slecht behandelt.
Zich telkens in dezelfde conflicten of rollen bevinden, zoals slachtoffer of redder.
Trauma’s herbeleven of situaties opzoeken die lijken op het oorspronkelijke trauma.
Waarom gebeurt dit?
Er zijn verschillende psychologische verklaringen voor:
Verwerking van trauma: De herhaling is een (mislukte) poging van de psyche om grip te krijgen op een onbegrepen of onopgeloste ervaring.
Bekendheid geeft schijnveiligheid: Zelfs als iets negatief was, voelt het vertrouwd — en het brein kiest liever voor het bekende dan het onvoorspelbare.
Oude patronen hercreëren om een andere afloop te forceren: Mensen proberen het ‘verhaal’ te herschrijven, in de hoop dat het deze keer goed afloopt.
Hoe wordt ermee omgegaan in therapie?
Therapie kan helpen door:
Het bewust maken van deze patronen.
De oorsprong van het gedrag (zoals jeugdtrauma’s) te onderzoeken.
Gezondere manieren te ontwikkelen om met emoties en relaties om te gaan.


De film The Night Porter (Italiaans: Il portiere di notte, 1974, geregisseerd door Liliana Cavani) is een heel sterk en complex voorbeeld van herhalingsdrang (repetition compulsion) — met name in de context van trauma, macht en destructieve relaties.
In dat verband wordt ook onze keuze van boeken en films op een problematische manier verklaarbaar. Wat zoeken we? Is onze keuze geconditioneerd? Waarom heeft horror vaak succes?

In het 'Oval Office' werd een scene uit een slechte maffia-film opgevoerd: 'you show us no respect', 'you show no gratitude', 'you don't have the cards', ...
Walgelijk hoe Zelensky vernederd werd.
Het illustreert tenvolle welk crapuul bezit heeft genomen van het Witte Huis.
Het valt dan ook niet uit te sluiten dat Zelensky's leven op korte termijn in gevaar is. Rusland en de USA kunnen dan naar elkaar wijzen.

Het lijkt er wel op dat Trump en Poetin het op een akkoord hebben gegooid om Ukraïne én Europa aan hun lot over te laten, lees: de wereld te verdelen.
Op die manier zouden we dan komen tot 3 grootmachten: de USA, de herstelde USSR+ en China.
Als de USA Europa laat vallen, op welke garanties kan bvb. Taiwan dan nog rekenen?
En welke is dan de plaats van Japan, Turkije en Saoudi-Arabië?

En nu kan je hopen dat deze nachtmerrie na vier jaar ophoudt, maar zelfs dat is niet zeker. De democratie in de States zit op een hellend vlak en wie stopt het afglijden naar een dictatuur?

---
Ter vergelijking: In de nacht van 14 op 15 maart 1939 vond een van de meest beruchte diplomatieke ontmoetingen van de Tweede Wereldoorlog plaats. De Tsjechoslowaakse president Emil Hácha (1872-1945) werd door Adolf Hitler en zijn naaste vertrouwelingen (zeg maar: trawanten) op brute wijze onder druk gezet om de overgave van zijn land te ondertekenen.

Een documentaire film over hoe we ergens in de jaren 70 onze kritische ingesteldheid verloren hebben.
Volledig opgebouwd met fragmenten uit het archief van de VRT, toenmalige BRT.

Stijlvol en krachtig melodrama over een huisvrouw in het Rome van 1946, die de eerste stappen zet om zich te onttrekken aan de tirannie van haar man.

Benny: Vincent, er is een magistraat die een fameuze fout heeft gemaakt in het dossier Lassoued; lees dit eens; dit is je kans om je blazoen te zuiveren en op te treden als een verantwoordelijk minister. Door ontslag te nemen.
Vincent: Maar waarom zou ik dat doen? Dat valt toch onder de scheiding der machten?
Benny: Euh ... je weet het misschien nog niet maar er zijn nog andere beelden opgedoken van je verjaardagsfeestje. Iedereen liep daar blijkbaar te filmen. Wil je het zien?
Vincent: (...)
Benny: Wat denk je? Met dit wordt het een complete afgang en ga je door de modder kruipen. Kies je de mooie exit?
Vincent: Tja, dat lijkt me ook de beste weg. Organiseer maar een meeting met de persmeute.

LE SOCIOLOGUE QUI DÉMOLIT MACRON - AVEC JEAN FRANÇOIS BAYART

BLAST, Le souffle de l'info

Soutenez Blast, nouveau média indépendant : https://www.blast-info.fr/soutenir

Jean François Bayart sociologue, chercheur et professeur est devenu, à 73 ans, le spécialiste mondial de « la sociologie historique et comparée du politique ». Il vit à Paris, enseigne à Genève. Érudit et inquiet, il a publié l’an passé un énorme pavé de 800 pages intitulé « L’énergie de l’État ». L’ouvrage – reconnu par l’université, mais sous-traité dans les médias français- est une somme qui pense, décrypte et (nous) projette dans l’histoire des empires et des États-nation. Livre monde, livre boulimique truffé d’histoires et de citations, « L’énergie de l’État » inscrit la vie politique de nos démocraties dans une saga qui remonte à la Rome antique pour atterrir à la France sous Macron. Même si le nom du président n’est jamais cité, il est un peu le fantôme du livre. Souvent on pense à lui et aux dérives que nous subissons et on imagine que l’auteur a sans doute écrit son bréviaire pour expliquer de quelle histoire Macron est le nom et le produit.

A la fin du livre, page 729, le sieur Bayart énumère un générique de film qui pourrait être celui des personnages de son livre. L’Etat est donc le héros de son épopée. C’est aussi son personnage le « moins recommandable » : « L’État est le fils non désiré de l’empire, de mère inconnue ou difficile à identifier, et dont la propre fille la plus célèbre est la nation, et la plus cool la démocratie, encore que l’on puisse lui reprocher des mœurs légères. Les sœurs de cette dernière, le plus souvent qualifiées d’autoritaires ou de révolutionnaires, sont nettement moins sympathiques, mais tout aussi changeantes et équivoques. » écrit JF Bayart avant de balancer : « L’État, c’est la société politique + la société civile : une hégémonie cuirassée de coercition. » Plus avant dans le livre, Bayart cite Marx : « L’Etat est une abstraction, seul le peuple est concret » ou La Boetie « le tyran asservit ses sujets les uns après les autres ».

Après ce pantagruélique ouvrage, après cinquante années de recherches, de cours, de conférences, de voyages sur toute la planète, le professeur Bayart est sorti de son bois et de son confort pour évoque, début mai, la France sous Emmanuel Macron. Il l’a fait dans un article publié dans le journal suisse « le Temps » (lien) qui a fait grand bruit. Denis Robert l’avait évoqué dans son dernier édito (lien). Il poursuit le travail.

Macron est torpillé par JF Bayart, réduit au portait d’un « enfant immature, sourd à autrui, arrogant, incompétent… dont les caprices ont force de loi au mépris de la Loi ou des réalités internationales ». Plus grave, Bayart, dont on apprend qu’il a voté Macron en 2017 et en 2022, est persuadé que sous le magistère illibéral de ce président malade, la France va basculer. Vers quoi ? Le néant ? Le fascisme ? La techno-surveillance ? La violence libérale et inégalitaire ?

La visée de ce long et virevoltant entretien est de tenter de répondre entre autres à cette épineuse question. Denis Robert a voulu présenter dans ce zoom arrière celui qui parle et attaque si durement Emmanuel Macron : un homme paisible, bavard, cultivé dont l’angoisse de voir l’État français sombrer est communicative. Écouter ce professeur rend plus lucide sur ce qui nous attend. Rien que pour ça, il faut s’accrocher à cette conversation et la partager. Bayart construit un récit qui nous intrigue et qui finit par détruire tout ce que porte et transporte la Macronie.

00:00 : Introduction
4:41 : Où va la France ?
9:00 : La différence entre l'intellectuel engagé et l'intellectuel spécifique
12:48 : Chirac versus Macron
21:17 : Voter ou ne pas voter, telle est la question
25:35 : Macron et le solipsisme : un point de basculement
33:11 : Macron est-il dangereux ?
40:26 : L’État est une abstraction et le peuple est concret
47:26 : L’État peut-il disparaître ?
53:20 : Macron : futur empereur de l'Europe ?
57:20 : Le style Macron en matière de domination
1:10:39 : La critique pour penser autrement
1:13:21 : Vers où la France va basculer ?

Journaliste : Denis Robert
Montage : Benjamin Cesari
Images : Arthur Frainet
Son : Baptiste Veilhan
Graphisme : Adrien Colrat, Morgane Sabouret
Production : Sophie Romillat
Directeur des programmes : Mathias Enthoven
Rédaction en chef : Soumaya Benaïssa
Directeur de la rédaction : Denis Robert

Le site : https://www.blast-info.fr/

LE MAROCCHINATE DEL '44
click on the images to download them in high res

Le marocchinate del '44


original title:

Le marocchinate del '44

directed by:

Damiana Leone

cinematography:

Gioia Onorati

editing:

Giuseppe Treppiedi

music:

Massimo Martellotta

producer:

Mariella Li Sacchi, Amedeo Letizia

production:

Qualityfilm

country:

Italy

year:

2023

film run:

81'

format:

colour

status:

Ready (01/05/2023)

More than 75 years have passed since that series of frightening events that go by the name of Marocchinate: a sliver of the horror of colonialism that arrived in Italy by the will of the French army and still not recognized as War Rape and therefore as a crime against humanity. The theme is very current even if in no conflict even more recent and in even remote places we have reached figures like those of our documentary: 20,000 women victims of violence and an unspecified number of men and children.
Today that dormant memory seems to have been rediscovered and there are numerous events that try to give it life and voice, both locally, nationally and internationally.
The decision to make a documentary on “Marocchinate” (Morocconized, could be a translation in English) women starts primarily from the author's personal need to conclude a long journey of research. But even more the project stems from a historical necessity, given the incompleteness or inaccuracy of many aspects, of the few existing documentaries on the subject. In fact, the point of view is always very masculine, sometimes very military, and in any case never internal, on the part of those who know those facts by family. A constant mistake that is made is on the figures (who says 50,000, who 3,000), or even to identify the Marocchinate women with "the Ciociara", in particular the film, when Moravia himself declared that it was not a novel about the Moroccan ones. The historical facts in fact diverge greatly from the film story.
The documentary therefore tells this story from the inside, from the point of view of the victims and from the point of view of the executioners (the French colonial military, always omitted in previous narratives).
Details about the victims emerge: how they lived before the war, how they experienced the violence, and what their life was like as Marocchinate, if they received the war pension, how the children of those raped women lived, if there were . The effects of mass rape on the population also emerge after more than 70 years, demonstrating that that violence remains silent and yet always present. The story of the Marocchinate women is also an opportunity for generations and nations to meet, through the female gaze. It is also the story of an encounter and integration through historical research. It is also an opportunity to talk about contemporary war rape, of a legislation still lacking at the international level.

© MERS, TimePoint Code Creator, 2023

Nog voor het einde van de oorlog in Europa (VE-day) kwam de roman van Malaparta, Kaputt, op de markt. Een Italiaanse roman met een Duitse titel. Het was een niet mis te verstane boodschap aan nazi-Duitsland en aan Hitler. Malaparte wist heel goed wat een wereldoorlog betekende; hij had er twee meegemaakt; één keer aan de 'goede' kant en één keer aan de 'slechte', de 'verkeerde' kant. En die tweede keer voor de helft van de duur ervan aan de 'slechte' kant, voor de tweede helft weer aan de 'goede' kant. Genoeg redenen voor zijn cynisme en de bijtende humor.

Het Italiaans fascisme is niet ontstaan uit een 'revanche'-idee, wat in Duitsland wél het geval was.

Wie het na-oorlogse klimaat in Italië wil vatten, kan niet voorbij aan de Italiaanse cinema. Literatuur en film zijn er werelden die in elkaar overvloeien. Niemand kan voorbij aan de grote Vittorio de Sica (1894-1974) en zijn scenarist Cesare Zavattini (1902-1989). Hij had zelfs geen decors nodig. De kapotgebombardeerde wijken van Rome leverden die in al hun desolate treurnis. Het neorealisme bracht puike films met de gewone man als hoofdvertolker.

Ladri di Biciclette - 1948

Depuis une dizaine d'années, le gouvernement français et l'union Européenne préparent une privatisation des barrages français les plus rentables, ou, dit autrement : "une mise en concurrence des concessions hydroélectriques françaises". Barrages, réalisé en 2019 et diffusé en salle dès janvier 2020, informe précisément sur les risques que cette privatisation programmée ferait peser sur l'approvisionnement en électricité du pays, mais aussi sur une ressource vitale : l'eau, en contexte non moins dramatique de réchauffement climatique. "Le film Barrages tape dans le mille au regards des enjeux politiques et climatiques actuels" (La Dépêche du Midi ) . Le projet de privatisation des barrages est ainsi un symbole de cette « folie » -dixit Emmanuel Macron lui- même dans son allocution du 12 mars sur le covid-19-, folie qui pousse à confier à des entreprises multinationales privées les biens et les services les plus vitaux pour nos sociétés : nos Biens Communs. A l'occasion tragique de cette pandémie de coronavirus, la prise de conscience s'exprime - enfin- au plus haut niveau de L’État, que ces biens et ces secteurs vitaux doivent relever du Service public.
Ce film n'a pas reçu le soutien de la direction EDF (pourquoi, on se le demande encore…)... mais il a en revanche été soutenu par 4 comités d’établissement de l’entreprise : Hydro Alpes, CIH, R&D et DTG, ainsi que par de nombreux citoyens contributeurs.

Note de la distribution Régie sud : La pandémie covid-19 oblige à prendre moultes précautions de bon sens pour s’entre-protéger. La fermeture des salles de cinéma (jusqu’à une date indéterminée) s’imposait. Les mesures de confinement se mettent plus ou moins spontanément en place. C’est pourquoi l’équipe de production, réalisation et distribution de "Barrages, l’eau sous haute tension" vous propose à partir de ce dimanche 15 mars de découvrir le film sur internet, gratuitement, de chez vous. Vous pouvez participer à la campagne Helloasso (https://www.helloasso.com/association...) qui nous aidera continuer à distribuer ce film une fois la crise passée, et qui permettra de défrayer en partie l’équipe et le réalisateur pendant cette phase de "gel" des activités. Quand la crise du coronavirus sera derrière nous, nous rependrons les séances et les débat sur ce sujet si emblématique. Bon visionnage. Prenez soin de vous et des autres.

De dader is gefilmd door een bewakingscamera en is aangehouden. Hij wordt beschuldigd van poging tot doodslag.
Doden met het oogmerk om te doden noemt men doodslag. Wie zich schuldig maakt aan doodslag kan zich aan een gevangenisstraf tussen de twintig en dertig jaar verwachten. Als de doodslag met voorbedachten rade gebeurt, spreekt men van moord. Aan moord hangt veelal een nog zwaardere, soms zelfs levenslange gevangenisstraf vast.

Ons collectief bewustzijn wordt verder besmet door angst voor openbare plaatsen.

Film remarquable


Un film de Stéphane Brizé, avec Vincent Lindon, Sandrine Kiberlain, Anthony Bajon, Marie Drucker

Un cadre d'entreprise, sa femme, sa famille, au moment où les choix professionnels de l'un font basculer la vie de tous.

Philippe Lemesle et sa femme se séparent, un amour abimé par la pression du travail. Cadre performant dans un groupe industriel, Philippe ne sait plus répondre aux injonctions incohérentes de sa Direction. On le voulait hier dirigeant, on le veut aujourd'hui exécutant. Il est à l'instant où il lui faut décider du sens de sa vie.

Au cinéma le 16 février 2022

société 93 min 2021
diffusé le mar. 16.11.21 à 21h11

Un plongeon au coeur de la société́ au regard d'une thématique qui traverse le temps. A l'occasion de la Journée internationale des droits de l'enfant, le 20 novembre, le premier numéro des "Temps changent" est consacré à l'enfance abusée, du tabou au combat. En partant de l'actualité de ces derniers mois et des différentes affaires qui ont été médiatisées, Faustine Bollaert enquête avec empathie et discernement sur ce sujet, sur les évolutions de la loi et des mentalités, et rencontre des femmes et des hommes qui ont osé briser le silence, hier comme aujourd'hui.
Quelques noms et sujets:
Matzneff Gabriel: livre: les moins de seize ans
Springora Vanessa: livre: Le Consentement (2020)
Moro Marie-Rose
Festen (film)
Serge Gainsbourg
Nabokov: Lolita
Metooinceste
affaire Outreau (Boulogne-sur-Mer)
Porchy Marie-Pierre (juge)
Rapport CIASE du 20211005 sur l'abus dans l'église (330.000 victimes)
Ecole: affaire Jacky Kaisersmertz
Sport: Abitbol Sarah
Cinéma
La loi du 19890710
David Hamilton & Flavie Flament (livre de 2016: Le consentement)
Durée de la prescription (verjaring)
Amnésie traumatique
2018: loi Schiappa (extension de la prescription)
Théâtre

Conquérir à tout prix - 60 min - réalisé par Hugues Nancy
Avec la conquête de l'Algérie, qui débute en 1830, commence pour la France un siècle d'expansion sans précédent, qui va permettre au pays de se constituer un empire colonial couvrant une partie de l'Afrique et de l'Asie. Une expansion menée au nom du "progrès" et sous couvert de "missions civilisatrice". Mais en réalité, ces conquêtes territoriales ont été le résultat de campagnes militaires particulièrement violentes. Car, là où la France a tenté de planter son drapeau, elle a dû faire face à une résistance acharnée, de l'Algérie à l'Afrique noire, puis de l'Indochine au Maroc.

La fracture (1931-1954) - 81 min
Au lendemain de la Seconde Guerre mondiale, quarante territoires et près de 110 millions d'hommes et de femmes, placés depuis des années sous la domination de la France, se trouvent soudain désemparés. Les peuples colonisés ont soif d'émancipation. Les premières revendications se font pourtant entendre dès les années 30 alors que l'Empire colonial français est à son apogée. La France va tout faire pour conserver ses colonies et reste sourde. Elle va même entamer un cycle de répression pour faire perdurer le système de domination. Du Sénégal à l'Indochine en passant par Madagascar, l'Algérie, le Maroc et la Côte d'Ivoire, ce film lève le voile sur une page sombre de l'Histoire de la France, faite de sang et de larmes, et qui reste le dernier grand tabou.

La rupture (1954-2017) - 81 min - réalisé par David Korn-Brzoza
Après huit années de conflits meurtriers, l'Empire colonial français se fragilise peu à peu. La France est contrainte d'abandonner l'Indochine et ses comptoirs indiens. Les peuples colonisés y voient une lueur d'espoir et réalisent que la France peut-être vaincue. Les premières revendications d'indépendance se font entendre. Mais la France reste sourde. Alors qu'un vent de liberté commence à se répandre de l'Afrique aux Antilles en passant par l'océan indien et la Polynésie, un cycle de répression débute et la République répond par la force. Ce geste va nourrir des décennies de haine et de violence. Ce documentaire, réalisé, à partir d'images d'archives, donne la parole aux témoins de la décolonisation française, qui laisse encore aujourd'hui des traces profondes.

Malheureusement on ne peut pas les revoir sur le site de France 3 comme on est en Belgique. Une question de droits et de sous.

Getuigenissen van vrouwen van over de gehele wereld. Wat het is om vrouw te zijn, in alle facetten, in alle hoedanigheden, jong, oud, mooi en minder mooi, gelijk en ongelijk, intact, verkracht of verminkt. Een krachtig globaal portret.

Dan versta je toch NIKS van de vermetelheid en het anarchistische DNA van de Aalstenaars.
Carnaval is er heilig en een politicus peuzelen ze er op bij de ochtendkoffie.
Aalst is een plek die ontsnapt aan de logica van de heelal. Twee plus twee is er zeven en een half. Hun burgemeesteres liet zich op een hoge toren in Griekenland van achteren nemen. Aalst vond het filmpje geweldig.
Op zoek naar de redenen voor die zotheid hebben wetenschappers zelfs de samenstelling van het drinkwater onderzocht. Niets gevonden. Het is goed dat er nog raadsels zijn.

Mustafa Kemal Atatürk was a revolutionary and the founder of modern Turkey.
A brilliant military strategist, a womanizer and a popular educator who changed the face of Turkey, he was one of the most fascinating personalities of his time.
The founder of modern Turkey Mustafa Kemal Atatürk was a revolutionary who was driven by idealism. His "War of Independence" created modern Turkey where today many still revere his name. He was deeply influenced by Western ideas and his private library contained the most important works of the European Enlightenment. Was the "Father of the Turks" a European at heart? The film shows Atatürk's intellectual development as he strove to build a secular European nation-state the on the ruins of the Ottoman Empire. A fervent nationalist, he believed in fundamental civil rights and the separation of state and religion. His countless private notes, diaries and the handwritten commentaries he added to his books take us behind the scenes and give us a rare insight into the mind of the most powerful man at the birth of the Turkish Republic.

--------------------------------------------------------------------
DW Documentary gives you knowledge beyond the headlines. Watch high-class documentaries from German broadcasters and international production companies. Meet intriguing people, travel to distant lands, get a look behind the complexities of daily life and build a deeper understanding of current affairs and global events. Subscribe and explore the world around you with DW

Hollywood maakt daarmee een statement.

"Art reminds us of the impossibility of his death and leaves us horrified every time one remembers the tragedy.", Matthias De Groof, editor 'Lumumba in the Arts'

Lumumba as a symbol of decolonisation and as an icon in the arts

It is no coincidence that a historical figure such as Patrice Emery Lumumba, independent Congo’s first prime minister, who was killed in 1961, has lived in the realm of the cultural imaginary and occupied an afterlife in the arts. After all, his project remained unfinished and his corpse unburied. The figure of Lumumba has been imagined through painting, photography, cinema, poetry, literature, theatre, music, sculpture, fashion, cartoons and stamps, and also through historiography and in public space. No art form has been able to escape and remain indifferent to Lumumba. Artists observe the memory and the unresolved suffering that inscribed itself both upon Lumumba’s body and within the history of Congo. If Lumumba – as an icon – lives on today, it is because the need for decolonisation does as well.

Rather than seeking to unravel the truth of actual events surrounding the historical Lumumba, this book engages with his representations. What is more, it considers every historiography as inherently embedded in iconography. Film scholars, art critics, historians, philosophers, and anthropologists discuss the rich iconographic heritage inspired by Lumumba. Furthermore, Lumumba in the Arts offers unique testimonies by a number of artists who have contributed to Lumumba's polymorphic iconography, such as Marlene Dumas, Luc Tuymans, Raoul Peck, and Tshibumba Kanda Matulu, and includes contributions by such highly acclaimed scholars as Johannes Fabian, Bogumil Jewsiewicky, and Elikia M’Bokolo.

Contributors: Balufu Bakupa-Kanyinda (artist), Karen Bouwer (University of San Francisco), Véronique Bragard (UCLouvain), Piet Defraeye (University of Alberta), Matthias De Groof (scholar/filmmaker), Isabelle de Rezende (independent scholar), Marlene Dumas (artist), Johannes Fabian (em., University of Amsterdam), Rosario Giordano (Università della Calabria), Idesbald Goddeeris (KU Leuven), Gert Huskens (ULB), Robbert Jacobs (artist), Bogumil Jewsiewicki (em., Université Laval), Tshibumba Kanda Matulu (artist), Elikia M’Bokolo (EHESS), Christopher L. Miller (Yale University), Pedro Monaville (NYU), Raoul Peck (artist), Pierre Petit (ULB), Mark Sealy (Autograph ABP), Julien Truddaïu (CEC), Léon Tsambu (University of Kinshasa), Jean Omasombo Tshonda (Africa Museum), Luc Tuymans (artist), Mathieu Zana Etambala (AfricaMuseum)

This publication is GPRC-labeled (Guaranteed Peer-Reviewed Content).

On ne devient pas membre de l'OAS en Algérie par hasard, derrière chaque engagement se cache une histoire. Il est difficile de comprendre le passé d’un homme sans l'avoir vécu soit même. Ce film n'a pas vocation à refaire l'histoire, ni promouvoir l’O.A.S. mais juste nous aider à mieux comprendre les dessous d’une guerre secrète souvent inconnue du public.

Exclusive access to why Europe’s hugely expensive and delayed engineering project the Crossrail has been beset by blunders stretching the overall cost to £18 billion. This film asks the experts when will it ever be finished and what is going so wrong?

It is Europe’s biggest engineering project that has been riddled with setbacks and delays and this insightful documentary has had unrivalled and unique access to archive of the project since the very beginning. This overly ambitious project has been thrown off track by everything from the discovery of ancient burial sites to serious fires, endless engineering problems and countless protests.

https://youtu.be/W6RVqEzP5cs

Sur la situation des paysans en France et leur suicides, 1 tous les jours.

3 Men Sentenced To Death For Beheading Two Female Hikers
Maren Ueland and Louisa Vesterager Jespersen were found dead at a campsite in Morocco's Atlas Mountains last year; footage of their murder later spread online.

BY SHARON LYNN PRUITT
Maren Ueland and Louisa Vesterager
Maren Ueland and Louisa Vesterager Photo: Facebook
Three men accused of beheading two female backpackers in Morocco last year have been sentenced to death for their crimes.

A Moroccan court convicted Jounes Ouzayed, Rashid Afatti, and Abdessaman Al Joud on terror charges on Wednesday, The Associated Press reports. The three men were accused of killing Maren Ueland, a 28-year-old Norwegian student, and Louisa Vesterager Jespersen, a 24-year-old Danish student, in December and filming it for social media.

A fourth defendant who allegedly fled the scene of the murder, Kahiali Abderahman, was sentenced to life in prison, while 19 other accomplices were sentenced to spending anywhere between five and 30 years in jail.

The two women, who reportedly attended the same university, traveled to Morocco for a month-long trip on Dec. 9 and were camping in the Atlas Mountains, a popular tourist destination, when they were killed. French hikers discovered their bodies on Dec. 17 near their campsite, according to the BBC.

Al Joud, 25, and Ouzayed, 27, are believed to have been the ones to behead the two students, Fox News reports. Afatti, 33, is alleged to have filmed the killings. All three are alleged to have pledged their support to ISIS in footage filmed before the murders. The footage was then shared online with other supporters of the Islamic State.

However, authorities have described Al Joud, Ouzayed, and Afatti as "lone wolves" who did not have contact with or help from ISIS leaders, according to Newsweek.

Al Joud, believed to be the leader of the group, admitted in court earlier this year to beheading one of the women, according to the New York Post. Ouziyad also admitted to murder, while Afatti confessed to being the cameraman, the outlet reports.

The three men's deaths would mark the first executions in Morocco since 1993, when a country-wide moratorium on capital punishment was enacted, according to the BBC.

Khalid El Fataoui, the lawyer representing Vesterager Jespersen’s family, said that he was “100% satisfied” with the conclusion of the case, Fox News reports. Vesterager Jespersen’s mother pushed for the death penalty in a letter read to the court earlier this year, Fataoui said, explaining, “We obtained what she asked for.”

In 1969 maakte Bo Widerberg er een mooie film over.


Wie zei ook weer dat je het leger moest inzetten tegen de gele hesjes?

Note LT: There is no definitive evidence to suggest that the Hitler Youth (Hitlerjugend) used the number 88 as a tattoo during World War II. However, the number 88 has been used as a symbol by neo-Nazi and white supremacist groups in more recent times, often as a coded reference to "Heil Hitler" due to the fact that H is the 8th letter of the alphabet. It is possible that individuals associated with extremist groups may have chosen to tattoo the number 88 for this reason, but there is no specific historical connection between the Hitler Youth and the use of this number as a tattoo.

Is de weigering van een accreditatie aan een journalist een vorm van censuur?
Blas de Otero (1916-1979) dichtte in de jaren vijftig over het Franco-regime:
"Zij laten niet zien wat ik schrijf, omdat ik schrijf wat ik zie."
Vandaag zou dat kunnen zijn:
"Zij laten niet zien wat ik film, omdat ik film wat ik zie."

Brussels, 11 February 2019

The Working Group of Experts on People of African Descent thanks the Government of Belgium for its invitation to visit the country from 4 to 11 February 2019, and for its cooperation. In particular, we thank the Federal Public Service Foreign Affairs, Foreign Trade and Development Cooperation. We also thank the OHCHR Regional Office for Europe for their support to the visit.
The views expressed in this statement are of a preliminary nature and our final findings and recommendations will be presented in our mission report to the United Nations Human Rights Council in September 2019.
During the visit, the Working Group assessed the human rights situation of people of African descent living in Belgium, and gathered information on the forms of racism, racial discrimination, xenophobia, Afrophobia and related intolerance they face. The Working Group studied the official measures taken and mechanisms to prevent systemic racial discrimination and to protect victims of racism, as well as responses to multiple forms of discrimination.
As part of its fact-finding mission, the Working Group visited Brussels, Antwerp, Liege, Namur and Charleroi. It met with senior officials of the Belgian Government at the federal, regional, community and local levels, the legislature, law enforcement, national human rights institutions, OHCHR Regional Office, non-governmental organizations, as well as communities and individuals working to promote the rights of people of African descent in Belgium. The Working Group toured the Royal Museum for Central Africa (RMCA). It also visited the St. Gilles prison in Brussels.
We thank the many people of African descent and others, representing civil society organizations, human rights defenders, women’s organizations, lawyers, and academics whom we met during the visit. The contributions of those working to promote and protect the rights of people of African descent, creating initiatives, and proposing strategies to address structural racism, racial discrimination, xenophobia, Afrophobia and related intolerance are invaluable.
The protection of human rights and the prohibition of racial discrimination is enshrined in Articles 10-11 in the Belgian Constitution. Belgium’s national anti-racism legislation is the 1981 anti-discrimination law, updated in 2007. Regions and communities also have anti-discrimination legislation.
We welcome the initiatives undertaken by Government at the federal, regional and community levels to combat racism, racial discrimination, xenophobia and related intolerance. We encourage efforts to raise awareness and support civil society including through the provision of funding.
The Working Group recognizes the important work of the Inter-Federal Centre for Equal Opportunities (Unia) in the protection and promotion of human rights, and in documenting racism and inequality at the federal and regional levels. Unia also provides recommendations on participation, tolerance, discrimination and diversity as well as their implementation in Belgium. Its diversity barometers provide important information on the human rights situation of people of African descent.
Throughout our visit we appreciated the willingness of public officials to discuss how public and private institutions may sustain racial disparities. We welcome the national network of expertise on crime against people, a robust infrastructure for combatting hate crime. In Brussels, Antwerp, Liege, Namur and Charleroi, the Working Group received information about social integration and intercultural efforts for new arrivals, including referral to language tuition. In Liege, we welcome the commitment enshrined in the Charter, Liege Against Racism.
The Working Group also welcomes the civil society initiatives to promote the International Decade for people of African descent in Belgium.
One of the ways the African diaspora in Belgium is expressing its voice is through cultural events such as the Congolisation festival to highlight the contribution of Congolese artists to the Belgian cultural landscape and make people begin to appreciate and reflect on the diaspora’s artistic heritage.
Despite the positive measures referred to above, the Working Group is concerned about the human rights situation of people of African descent in Belgium who experience racism and racial discrimination.
There is clear evidence that racial discrimination is endemic in institutions in Belgium. Civil society reported common manifestations of racial discrimination, xenophobia, Afrophobia and related intolerance faced by people of African descent. The root causes of present day human rights violations lie in the lack of recognition of the true scope of violence and injustice of colonisation. As a result, public discourse does not reflect a nuanced understanding of how institutions may drive systemic exclusion from education, employment, and opportunity. The Working Group concludes that inequalities are deeply entrenched because of structural barriers that intersect and reinforce each other. Credible efforts to counter racism require first overcoming these hurdles.
We note with concern the public monuments and memorials that are dedicated to King Leopold II and Force Publique officers, given their complicity in atrocities in Africa. The Working Group is of the view that closing the dark chapter in history, and reconciliation and healing, requires that Belgians should finally confront, and acknowledge, King Leopold II’s and Belgium’s role in colonization and its long-term impact on Belgium and Africa.
The most visible postcolonial discourse in a Belgian public institution takes place within the recently reopened Royal Museum for Central Africa (RMCA), which is both a research and a cultural institution. RMCA has sought to review its approach to include critical, postcolonial analysis- a marked shift for an institution originally charged with promulgating colonial propaganda. The Working Group is of the view that the reorganization of the museum has not gone far enough. For those communities that do engage in vibrant postcolonial discourse, i.e., civil society and activists, the reorganization falls short of its goal of providing adequate context and critical analysis. The Working Group notes the importance of removing all colonial propaganda and accurately presenting the atrocities of Belgium’s colonial past. The RMCA admits that decolonization is a process and reports its intention to evolve towards sharing power with people and institutions of African descent.
The Working Group welcomes this process of decolonization, as even recent cultural production in Belgium reflects enduring legacies of the colonial past. For example, a 2002 exhibit of eight Africans in a private zoo in Belgium (Cameroonians brought to Belgium without visas) recalls Belgium’s notorious “human zoos” between 1897 and 1958.
Reportedly, between 1959 and 1962, thousands of children born to white fathers and African mothers in Belgian-ruled Congo, Rwanda and Burundi were abducted and sent to Belgium for adoption. The Working Group notes with approval that the 2016 appeal by Metis de Belgique for state recognition was met with an apology from the Catholic Church the following year and a 2018 parliamentary resolution on la ségrégation subie par les métis issus de la colonisation belge en Afrique. The Working Group commends the provision of funding for data gathering, research and accountability within this framework.
Belgium often refers to intercultural, rather than multicultural, goals with the idea of preserving individual cultural heritage and practices while coexisting in peace and prosperity with respect and regard for the intersection and interaction of diverse cultures. This diversity includes citizens, migrants, people of first, second, and third generation residency, highly educated people, and groups that have contributed enormously to the modern Belgian state. Interculturality requires reciprocity, rejection of harmful cultural stereotype, and valuing of all cultures, including those of people of African descent.
The Working Group notes with concern the absence of disaggregated data based on ethnicity or race. Disaggregated data is required for ensuring the recognition of people of African descent and overcoming historical “social invisibility”. Without such data, it is impossible to ensure that Belgium’s reported commitments to equality are actually realized. Some anti-discrimination bodies have found proxy data (relating to parental origin) that have informed equality and anti-racism analyses; additional data relating to regroupement famille (and other data) may also extend these analyses to Belgian citizens of African descent.
Belgium has a complex political system. This must not impede fulfilment of its obligations to combat racism, racial discrimination, xenophobia and related intolerance. The lack of an A-Status National Human Rights Institution and a National Action Plan to combat racism, racial discrimination, xenophobia, Afrophobia and related intolerance must be addressed. Belgium should engage actively in partnership with people of African descent, particularly experts in navigating these complexities, to promote equality and to diminish entrenched racial disparity.
The Working Group notes both civil society and law enforcement acknowledge the prevalence of racial profiling in policing. Reportedly, counter-terrorism policies have contributed to an increase in racial profiling by law enforcement. The federal police recognized the concern with racial profiling and offered additional information about a pilot study in Mechelen to document all stops and searches (including a narrative basis for the stop) over a two-year period. However, it is unclear how this may effectively target racial profiling as the race of the community members stopped by the police are not included among the data captured by the stop report.
The Working Group visited St. Gilles Prison in Brussels. The Working Group found the prison dilapidated and overcrowded. It is scheduled for relocation in 2022. Frequent strikes by prison personnel dramatically impact the conditions of confinement for incarcerated people housed there, including suspensions of visitation, showers, phone access, recreation, and prolonged lockdowns. Another concern raised by the detainees was the lack of attention to their requests for medical attention. There were also individual reports of racist behaviour by some of the guards, and the administration committed to individually counselling perpetrators and zero-tolerance for racism.
The Working Group notes with deep concern, the lack of representation of people of African descent in the judiciary, law enforcement, government service, correctional service, municipal councils, regional and federal parliaments. These institutions do not reflect the diversity of the Belgian population. When the Working Group visited Belgium in 2005, the federal police reported the existence of a robust recruitment program to promote diversity. While this program was again presented as a serious commitment, no data are currently available to establish what improvements, if any, had been made in the past fourteen years and whether the program has been successful.
Civil society and community members commented on the lack of positive role models in the news media, on billboards, and in Belgian television and film. The French Community referenced best practices involving a barometer of print media aimed at measuring equality and diversity among journalists and in news content, and creating of an expert panel to broaden representation.
The Working Group noted deficiencies in the enjoyment of economic, social and cultural rights, among people of African descent in Belgium. According to research, sixty percent of Afro-Belgians are educated to degree level, but they are four times more likely to be unemployed than the national average. Eighty percent say they have been victims of discrimination from a very young age. Public officials consistently rationalized systematic exclusion of people of African descent with references to language and culture, even in cases involving second generation Belgians.
The Working Group repeatedly heard from civil society that Belgians of African descent faced “downgrading” and other employment challenges. People with university and graduate degrees reported working well-below their educational levels, including in manual labor despite possessing university certificates from Belgian universities. They also highlighted the difficulty in obtaining recognition of foreign diplomas. They also reported systematic exclusion from job assistance as job centers declined to refer people of African descent to employment opportunities at their educational levels. UNIA has also documented pervasive downgrading of employment and the prevalence of people of African descent working well below their education levels, despite the fact that they are among the most educated in the Belgian society.
The Working Group is concerned that primary and secondary school curricula do not adequately reflect the history of colonization as well as history and contributions of people of African descent in Belgium. Whether colonial history of Belgium is mentioned is largely dependent on interest and initiative of individual teachers. Where curriculum exists, it appears to recapitulate colonial propaganda including the suggestion that economic development came to Africa as a result of colonization while omitting references to key historical figures of African descent such as Patrice Lumumba. Reportedly, one-fourth of the high school graduates are unaware that Congo was a former Belgian colony.
At every interaction with civil society, the Working Group heard testimonies of the systematic practice of diverting children of African descent to vocational or manual training and out of the general education trajectory. This severely impacts the right to education and the right to childhood. Parents reported struggling to keep their children from being diverted, resisting transfers to vocational education, fighting to avoid having their children classified with behavioural or learning disorders and being threatened with the involvement of child protective services. A few parents discussed creative strategies to navigate these systems and secure their children’s education, including using the home school testing process and enrolling their children in boarding school. University students also reported being discouraged from continuing their educations or progressing.
Several community members discussed severe impact to their mental health due to racial discrimination. This included individualized racial slurs and hostile treatment, and several members of civil society in different locations mentioned the dramatic impact of daily racism on their lives – including depression and becoming withdrawn – and the fact that no one in authority in their schools ever noticed or intervened.
Civil society reported frequent discrimination in housing and rental markets. They would be immediately rejected by landlords who could detect an African accent over the phone or who recognized their names as African or informed the apartment was unavailable once they met the landlord face-to-face. Government informed of the use of “mystery calls,” a process involving the use of testers where landlords were identified as potentially discriminating unlawfully. The program was only recently commenced, pursuant to the Unia report and in conjunction with them, and few cases had been completed at the time of our visit.
The Working Group heard considerable testimony from civil society and community members on intersectionality, that people who meet the criteria for multiple marginalized groups may be particularly vulnerable, face extreme violence and harassment, and yet often remain invisible or deprioritized even within communities of African descent. This is particularly true for undocumented people of African descent whose lives are particularly precarious and who lack regularisation for years. In addition, women of African descent, particularly recent migrants, faced challenges pursuing justice, social support, or even shelter for domestic violence.
People of African descent and Muslim religious identity questioned why law enforcement authorities assumed they had terrorist ties. Some public officials implicitly acknowledged their role in this, including defending the use of racial profiling as a counter terrorism tactic and suggesting a false equivalence between anti-radicalism efforts and anti-racism programs, i.e., failing to understand that race-based assumptions regarding radicalism are inaccurate, grounded in bias, and divert key resources from protecting Belgian society from actual threats.
The Working Group is concerned about the rise of populist nationalism, racist hate speech and xenophobic discourse as a political tool. We reiterate the concerns raised by the Committee on the Elimination of Racial Discrimination in 2015 that the government has yet to adopt legislation declaring organizations which promote and incite racial discrimination illegal, in conformity with Article 4 of the Convention.
The use of blackface, racialized caricatures, and racist representations of people of African descent is offensive, dehumanizing and contemptuous. Regrettably, the re-publication of Tintin in the Congo unedited and without contextualization perpetuates negative stereotypes and either should be withdrawn or contextualized with an addendum reflecting current commitments to anti-racism.
The Working Group found little awareness about the International Decade for people of African descent. Civil society stands ready to support implementation of the Programme of Activities of the International Decade.
The following recommendations are intended to assist Belgium in its efforts to combat all forms of racism, racial discrimination, xenophobia, Afrophobia and related intolerance:
The Government of Belgium should adopt a comprehensive inter-federal National Action Plan against racism, upholding the commitments it made 2002, following the World Conference Against Racism. The National Action Plan against racism should be developed in partnership with people of African descent.
Adopt a National Strategy for the inclusion of people of African descent in Belgium, including migrants, and create a National Platform for people of African descent.
Establish an independent National Human Rights Institution, in conformity with the Paris Principles, and in partnership with people of African descent.
The Government should consider ratifying the International Convention on the Protection of the Rights of All Migrant Workers and Members of Their Families.
The Working Group urges the Government to comply with the recommendations made by the Unia, including those relating to combating racism, racial discrimination, xenophobia and related intolerance.
The Working Group urges the government to fund creative projects by people of African descent such as the House of African Culture, among others, with the view of raising the visibility of all forms of African expression and preserving the history and memory of the African Diaspora.
We urge universities throughout Belgium to endow chairs in African Studies, and prioritize the hiring of faculty of African descent, with the view to foster research and the dissemination of knowledge in this area, as well as to diversify the academy.
The Government should ensure funding for anti-racism associations run by people of African descent to enable them to be partners in combatting racism. The Working Group also recommends inclusive financing mechanisms for entrepreneurs of African Descent.
We welcome the renaming of the former Square du Bastion to Patrice Lumumba Square in June 2018 as well as an exhibit commemorating Congolese soldiers who fought in World War I, and encourage further, durable commemoration of contributions of people of African descent and the removal of markers of the colonial period.
We urge the government to give recognition and visibility to those who were killed during the period of colonization, to Congolese soldiers who fought during the two World Wars, and to acknowledge the cultural, economic, political and scientific contributions of people of African descent to the development of Belgian society through the establishment of monuments, memorial sites, street names, schools, municipal, regional and federal buildings. This should be done in consultation with civil society.
The Working Group recommends reparatory justice, with a view to closing the dark chapter in history and as a means of reconciliation and healing. We urge the government to issue an apology for the atrocities committed during colonization. The right to reparations for past atrocities is not subject to any statute of limitations. The Working Group recommends the CARICOM 10-point action plan for reparatory justice as a guiding framework.
The Working Group supports the establishment of a truth commission, and supports the draft bill before Parliament entitled “A memorial work plan to establish facts and the implication of Belgian institutions in Congo, Rwanda and Burundi”, dated 14 February 2017.
The authorities should ensure full access to archives relevant for research on Belgian colonialism.
The Working Group urges the relevant authorities to ensure that the RMCA be entrusted with tasks and responsibilities in the context of the International Decade for people of African Descent. In this context, the Working Group recommends that the RMCA be provided with appropriate financial and human resources, which would allow it to fully exercise the potential of this institution and engage in further improving and enriching its narrative, thus contributing to a better awareness and understanding of the tragic legacies of Belgian colonialism as well as past and contemporary human rights challenges of people of African descent.
The Working Group encourages the RMCA, in collaboration with historians from Africa and the diaspora, to remove all offensive racist exhibits and ensure detailed explanations and context to inform and educate visitors accurately about Belgium’s colonial history and its exploitation of Africa.
The Working Group urges the Government to provide specific, directed funding to the RMCA to enrich its postcolonial analysis. This funding should allow for innovations like QR codes on museum placards to provide more context and enrich intersectional analyses, including the historical and current interplay of race, gender, sexuality, migration status, religion and other relevant criteria.
The Working Group urges the Government to financially support a public education campaign in partnership with people of African descent, to learn and better understand the legacies of Belgian colonialism.
The Working Group strongly recommends that the Government collects, compiles, analyses, disseminates and publishes reliable statistical data disaggregated by race and on the basis of voluntary self-identification, and undertakes all necessary measures to assess regularly the situation of individuals and groups of individuals who are victims of racism, racial discrimination, xenophobia and related intolerance.
The Working Group calls on the Government to address racial profiling and institute a policy of documenting and analyzing stops and searches nationwide, including race and skin color, in order to promote and ensure equality and fairness on policing; mitigate selective enforcement of the law; address enduring bias, stereotype, and beliefs about the need to surveil and control people of African descent.
Ensure that the robust framework set up for the prosecution of hate crimes is used more in practice.
Review diversity initiatives within justice institutions as well as other sectors including education and media, to develop clear benchmarks to increase diversity measurably and overcome structural discrimination and unconscious bias through positive measures, in accordance with the provisions of the International Convention on the Elimination of All Forms of Racial Discrimination.
Clarify and simplify jurisdiction of anti-discrimination authorities, creating one point of entry to ease reporting for victims and to coordinate and enhance accountability for perpetrators of racist harassment and violence, including accelerated judicial procedures.
The Government should review and ensure that textbooks and educational materials accurately reflect historical facts as they relate to past tragedies and atrocities such as enslavement, the trade in enslaved Africans and colonialism. Belgium should use UNESCO’s General History of Africa to inform its educational curriculum, among similarly oriented authoritative texts. We urge the government to promote greater knowledge and recognition of and respect for the culture, history and heritage of people of African descent living in Belgium. This should include the mandatory teaching of Belgium’s colonial history at all levels of the education system.
The Ministries of Education and the local Communities must determine whether there is a statistically significant difference in diversion of children of African descent from mainstream education into vocational or technical education streams, as compared to white Belgian children.
All teachers should complete anti-racism training, including training on implicit bias and specific manifestations in the context of their work. The training should involve testing to evaluate the understanding of diversity among teachers.
All public officials charged with education responsibilities must develop clear, objective, and transparent processes and criteria that govern when a child should be diverted from mainstream education, the need to guard against implicit bias and race-based outcomes in decision-making, and the right of parents to resist or overrule the recommendations of teachers without harassment.
The Government should take all necessary measures to combat racial discrimination and ensure full implementation of the right to adequate standard of living, including the right to adequate housing, access to affordable health care, employment and education for people of African descent.
Invest in integrated trust-building measures between the police, judicial institutions, the Unia, social integration institutions, anti-racist associations, and victims of racial discrimination and race and gender based violence, to ensure that racist acts, violence or crimes are systematically reported, prosecuted and compensated.
Belgium should conduct a racial equity audit within its public institutions and incentivize private employers and institutions to do the same. The purpose of the audit is to look for systemic bias and discrimination within the regular and routine operation of business. Belgium should commit to a public release of the findings and to implementing recommendations developed in the audit process.
Belgium should examine existing statistics and proxy data to determine whether people of African descent in Belgium, including Belgian citizens of African descent, experience and exercise their human rights consistently with the averages for all Belgians. This includes data on citizenship, parents’ place of birth, and regroupement famille (family reunification) data for reunification from countries of African descent.
Belgium should adopt clear, objective, and transparent protocols for job centers to ensure they do not perpetuate stereotype and bias, including requiring referrals to be based on level of education or experience, and recognizing that language should not be a disqualifying factor once a measurable competence is determined.
The Working Group recommends the Government support and facilitate an open debate on the use of blackface, racialized caricatures and racist representation of people of African descent. The republication of Tintin in the Congo should be withdrawn or contextualized with an addendum reflecting current commitments to anti-racism.
The Working Group calls on politicians at all levels of society to avoid instrumentalzing racism, xenophobia and hate speech in the pursuit of political office and to encourages them to promote inclusion, solidarity, non-discrimination and meaningful commitments to equality. Media is also reminded of its important role in this regard.
The Working Group reminds media of their important role as a public watchdog with special responsibilities for ensuring that factual and reliable information about people of African descent is reported.
The Working Group urges the Government to involve civil society organisations representing people of African descent when framing important legislations concerning them and providing those organizations with adequate funding.
The International Decade on People of African Descent should be officially launched in Belgium at the federal level.
The Working Group also encourages the Government to further implement the 2030 Sustainable Development Agenda within Belgium, with focus on indicators relevant for people of African descent, in partnership with civil society. In view of Statbel’s 2018 report on poverty, the Working Group calls on the government to eradicate structural racism to attain the Sustainable Development Goals.
The Working Group would like to reiterate its satisfaction at the Government’s willingness to engage in dialogue, cooperation and action to combat racial discrimination. We hope that our report will support the Government in this process and we express our willingness to assist in this important endeavour.
****

Zij zegt dat de Staatsveiligheid haar stelling bevestigt. Staatsveiligheid ontkent echter.
Tja, als je het niet meer weet ...
De betogers krijgen alvast gelijk: Our climat minister is a joke.
De CD&V heeft een groot probleem. Nog een.

Benieuwd hoe ze hier mee wegkomt.


P.S. De gehele toespraak van Schauvliege is gefilmd.
https://www.facebook.com/Lierde/videos/978446522542945/
“Een aantal natuurorganisaties hebben mij in het begin van mijn legislatuur, 3,5 jaar geleden gezegd: Wacht maar, onze wraak zal zoet zijn. Wij zullen ook betogingen doen, maar in de andere richting….Wat er de voorbije weken in scène gezet is rond klimaat en wat er allemaal gebeurt…dat is die omgekeerde beweging. Veel mensen beseffen dat niet. Ik weet wie achter heel die beweging zit, zowel de zondagse betogingen als de klimaatspijbelaars op donderdag. Men heeft mij dat ook verteld vanuit de Staatsveiligheid”.



In een tweet zei Schauvliege:
Ik heb mijn speech herbekeken en heb mij in het vuur van mijn betoog inderdaad te fors en fout uitgedrukt over de staatsveiligheid. Excuses aan wie daar aanstoot aan neemt. 56 / 11:06 PM - Feb 4, 2019

Een leugen heet voortaan: 'te fors en fout uitgedrukt'.
Excuses aan iedereen dus want de burgers van een rechtstaat kunnen het niet dulden dat een minister liegt. Dat hangt niet af van wie daar al dan niet aanstoot aan neemt. Zie uw cursus Publiek Recht bladzijde 264.

Dinsdagochtend dan: ‘Ik heb maandagavond al meteen laten weten dat ik mijn excuses aanbied, want ik heb in tegenstelling tot wat ik heb gezegd inderdaad geen rechtstreeks contact gehad met Staatsveiligheid. Ik excuseer me dan ook. Ik wil niet goedpraten wat ik heb gezegd, maar ik heb de laatste weken heel veel bagger over me heen gekregen, ook via e-mail en sms. Ik heb me daardoor laten meesleuren door een bepaalde frustratie en emotie.’

Enkele uren later klinkt het als volgt: 'Ik heb niet gelogen. Ik heb me vergaloppeerd.'

Een uur later tijdens de persconferentie: 'Ik heb mij laten meeslepen in een verbale uitschuiver. Ik heb een niet gecontroleerd gerucht voor waar aangenomen.'
Toch nog even de hete aardappel doorspelen naar een imaginaire kabinetard of een valse vriend.

Deze ex-minister is duidelijk aan rust toe. Een frisse boswandeling misschien ... ?

TV-première op ARTE op 6/4/2019.
De vrouwen van de hoeve Le Paridier, ergens in Bourgondië, werken anno 1915 op het land omdat de mannen naar het front zijn vertrokken. Hortense, de matriarch van de familie, heeft twee zonen - Constant, die dorpsonderwijzer is, en de onstuimige Georges - en schoonzoon Clovis in de loopgraven. Samen met haar dochter Solange weet ze zich min of meer staande te houden, maar de twee zwijgzame vrouwen ondervinden algauw aan den lijve dat ze een extra werkkracht nodig hebben.
Hortense kan via de gemeentelijke armenzorg Francine Riant in dienst nemen, een weesmeisje dat hen kan bijstaan bij het zaaien, het oogsten en het dagelijkse reilen en zeilen op de boerderij. Francine ontpopt zich tot een noeste en onvermoeibare werkster die zich voor het eerst onderdeel van een familie voelt, zeker als Georges haar tijdens zijn verlof het hof maakt.
Het ritme van het leven op de hoeve wordt gedicteerd door het werk. De monotonie wordt alleen onderbroken als een zoon of schoonzoon tijdelijk verlof heeft, als een in het zwart geklede oude man treurig nieuws brengt, en door enkele Amerikaanse soldaten.

Noot LT: de klankband van de film is ondermaats.

Hoe kwetsbaar is een jonge actrice ... ?
Deze affaire brengt het gedrag van DSK in herinnering.
Voor de groten en de machtigen gelden andere normen. Dat gaat van hun seksueel fatsoen tot hun belastingaangifte.

Der Hauptmann is een Duits-Frans-Poolse historische dramafilm uit 2017, geschreven en geregisseerd door Robert Schwentke.
De film is geïnspireerd op de Duitse oorlogsmisdadiger Willi Herold, die als Duitse officier een gestolen identiteit aannam en de moord op deserteurs en andere gevangenen in een van de Emslandlagerkampen orkestreerde.

De terreur van de V-bommen op België (1944-1945).
Tussen juni 1944 en maart 1945 lanceerde Duitsland duizenden Vergeltungswaffen op Engeland, Frankrijk en ook op het pas bevrijde België, als wraak voor de geallieerde bombardementen op Duitse steden. De V1, een onbemand vliegtuig vol explosieven dat een typisch snorrend geluid voortbracht, kreeg al snel de bijnaam 'vliegende bom'. De nog dodelijkere V2 was de eerste raket, die zonder enige waarschuwing uit de lucht kwam vallen. De V-bommenterreur kostte het leven aan ongeveer 9000 Belgen. Vooral Antwerpen en Luik werden zwaar getroffen. Minder bekend is dat ook bij de productie van deze wapens in het ondergrondse concentratiekamp Dora honderden Belgische dwangarbeiders het leven lieten.
Dit boek brengt het verhaal over leven met constante angst. Het vertelt over bekende inslagen zoals die op de Antwerpse Cinema Rex, waarbij een V2 in één klap 567 filmtoeschouwers de dood in joeg. Maar ook bijna vergeten drama's komen aan bod.
In zijn beproefde narratieve stijl verweeft historicus Pieter Serrien tientallen getuigenissen tot een beklijvend verhaal. De slachtoffers krijgen een stem, maar ook de geallieerde militairen die de V1's wilden neerhalen, de reddingswerkers, de gevangenen in het kampencomplex Dora en de Duitse daders nemen het woord. Een verrijkende geschiedenis, die toont hoe oorlog altijd leidt tot een vicieuze cirkel van wraak, geweld en de dood van duizenden.

432 pp., prijs: 24,99 EUR

Franse films

Ethnic divides still exist in some neighborhoods in Bosnia and Herzegovina. In a school in Travnik, a fence separates Muslim and Croat pupils.
Due to a high volume of comments that are not in accordance with our netiquette policy, the comment section for this video has been disabled. For more information, click the following link: https://www.dw.com/en/dws-netiquette-...


Amela is a Muslim. She went to school in Travnik and grew up with this ethnic segregation. Bosnia’s constitutional court declared the "two schools under one roof policy" unconstitutional in 2012. But this policy is still practiced in everyday life, even though nobody calls it that anymore. It’s not just in schools that the distance between the ethnic groups is visible. The parents also foster ethnic segregation from their neighbors. It’s always been this way - Amela will of course marry a Muslim.

The country is home to Bosnian Muslims, Bosnian Croats and Bosnian Serbs. They say they live together but on closer inspection they just live side by side. Very few would accept a spouse from a different ethnic group.

Exciting, powerful and informative – DW Documentary is always close to current affairs and international events. Our eclectic mix of award-winning films and reports take you straight to the heart of the story. Dive into different cultures, journey across distant lands, and discover the inner workings of modern-day life. Subscribe and explore the world around you – every day, one DW Documentary at a time.

Child abuse: Tackling collusion and silence
Abusers must be named, shamed, and punished. Only then will children be a little safer.

One of the worst aspects of the Peter Ball case – as with Jimmy Savile and Cyril Smith – is the collusion and silence of others. The recently published full report of the independent enquiry into the Church’s handling of the Peter Ball case, “An Abuse of Faith”, makes for deeply disturbing reading. Not for the first (or last) time we learn of people in power refusing to act on their suspicions or even to recognise child abuse for what it is: an assault on the dignity and integrity of defenceless minors.

Over the past decades, stories have emerged about the Residential Schools and the Lost Generations in Canada, the Stolen Generations in Australia, and most recently the United Kingdom’s Home Children scheme, under which more than 100,000 girls and boys were forcibly deported to Australia, Canada, New Zealand, and South Africa. Many (not all) faced great privation in their new “homes” and in Western Australia and Queensland they faced sexual torment in certain Roman Catholic institutions such as the Christian Brothers.

It is absolutely right that these appalling stories continue to be investigated by journalists and government officials and that documentary and film makers recount them in the best way they can. But there is a danger of complacency. Logic tells us that this is only the tip of the proverbial iceberg and that many more incidents and people must be investigated. A great deal of deeply embedded collusion remains to be uncovered and it is likely that every country has more accounts of neglect, abuse, and denial to be revealed.

Der-kommer-en-dagDenmark is a case in point. Der kommer en dag (The Day Will Come) is a 2016 drama directed by Jesper W. Nielsen. It tells of a school for orphans and “difficult” children where violence and ritual humiliation were part of everyday life. The story is based on a real-life boys’ home called Godhavn, overseen by a sadistic headmaster, a teacher who sexually abused the boys, a doctor who colluded with the headmaster, and a staff who looked the other way.

The Godhavn Inquiry was the first Danish inquiry into child abuse and neglect, the results of which were only made public in May 2011. Financed by the Ministry of Social Affairs, it was an independent investigation of complaints made against Godhavn’s Boys’ Home and 18 other Danish children’s homes. It was one of the first inquiries to investigate the use of psychopharmacological drugs on children. A television documentary triggered the investigation and Der kommer en dag is a dramatization of what happened at one of the boys’ homes.

After the damning Godhavn Report was released, the Danish minister of social affairs refused to offer an apology to the boys, claiming that, according to the legislation of the time and current social policy, nothing illegal had taken place. She stuck to that view even though the Godhavn Report provided clear evidence of physical, psychological, and sexual abuse, as well as failures in state supervision.

It is difficult to discover if anyone responsible for what took place at Godhavn was ever brought to court. What seems to have happened is that the headmaster and other staff were discreetly retired to avoid a criminal investigation. In Britain, Jimmy Savile and Cyril Smith died before their actions were revealed. Disgraced former bishop and convicted paedophile Peter Ball was briefly imprisoned, but others who colluded with him have escaped censure.

In recent years, significant efforts have been made to improve the safeguarding of children. Both the Catholic church in England and Wales and the Church of England have introduced child protection measures. In Rome, Pope Francis set up the Pontifical Commission for the Protection of Minors, although is has been mired in controversy with victims appointed as commissioners resigning their membership.

But as long as there is silence, children will suffer abuse. People must voice their suspicions. Journalists must investigate. The corrupting culture of privilege, power, and make-believe (in high places, the church, education, social services, and the entertainment industry) must be revealed, child abusers identified and called to account. The perpetrators must be named, shamed, and punished. Only that way will children be a little safer.

Violente répression postélectorale

Au Gabon, la mécanique du népotisme s’enraye
Contrairement à un scénario bien ficelé depuis des décennies, la France n’a pas reconnu immédiatement l’élection, contestée et suivie d’émeutes, du président gabonais le 31 août dernier. Que M. Ali Bongo parvienne ou non à se maintenir au pouvoir, il s’agit d’un tournant dans l’histoire de ce petit pays d’Afrique centrale, symbole d’une « Françafrique » vacillante.


Boris Nzebo. – « Le vainqueur écrit l’histoire » (diptyque), 2016
(Exposition à la galerie Jack Bell du 4 au 21 octobre 2016) / Jack Bell Gallery, Londres
«On n’organise pas des élections pour les perdre. » Bien connue des Gabonais, cette formule attribuée à Omar Bongo, qui dirigea le pays de 1967 à 2009, résonne avec une acuité toute particulière à Libreville. La crise postélectorale qui a débuté le le 31 août 2016 apparaît comme une réplique quasi parfaite de celles qui ont régulièrement embrasé le Gabon depuis 1990, date de l’instauration du multipartisme. Avec une différence de taille : l’Union européenne, la France et l’Organisation des Nations unies (ONU) ont, cette fois, d’emblée appelé au respect de la « transparence » des résultats, se départissant ainsi du silence qui avait tant pesé lors de l’élection de 2009 (1). À l’époque, la succession de feu Omar Bongo, doyen des chefs d’État africains et grand ami de la France, était à l’ordre du jour. L’annonce de la victoire de M. Ali Bongo avait aussitôt suscité les plus vives critiques de l’opposition, qui dénonçait des fraudes dans le décompte des voix. Missions internationales d’observation (Union européenne, Union africaine, Organisation internationale de la francophonie), manifestations réprimées, plaintes déposées devant la Cour constitutionnelle… rien n’y fit. Le fils présumé (2) succéda donc au père, sous le regard bienveillant du président français de l’époque, M. Nicolas Sarkozy, qui félicita son « ami » avant même la décision de la Cour constitutionnelle.

Avec un score officiel de 41,79 % lors d’un seul et unique tour, M. Bongo avait alors officiellement devancé ses deux concurrents, MM. Pierre Mamboundou (25,64 %) et André Mba Obame (25,33 %). Par la suite, plusieurs enquêtes attestèrent que les scores avaient été truqués. Dans un documentaire diffusé sur la chaîne de télévision France 2 en décembre 2010, M. Michel de Bonnecorse, ex-conseiller Afrique du président Jacques Chirac, accrédita cette version des faits (3).

Quelques mois plus tard, en février 2011, les câbles WikiLeaks la confirmaient : « Octobre 2009, Ali Bongo inverse le décompte des voix et se déclare président », écrivait l’ambassadeur des États-Unis à Paris, M. Charles Rivkin, dans un télégramme transmis en novembre 2009 à la secrétaire d’État, Mme Hillary Clinton, qui conseilla aussitôt à M. Barack Obama de ne pas reconnaître la victoire de M. Bongo (4)… Sans succès, le président américain recevant même son homologue en 2011. Le 16 janvier dernier, sur le plateau de l’émission « On n’est pas couché » (France 2), le premier ministre Manuel Valls avait lâché par mégarde qu’en 2009 M. Bongo n’avait pas été élu « comme on l’entend »…

Un taux de participation de 99,93 %
En 2016, ce sont les résultats officiels de la province du Haut-Ogooué, la terre ancestrale de la famille Bongo, qui font à nouveau polémique : 95,46 % des électeurs se seraient prononcés en faveur du président sortant, avec un taux de participation de 99,93 % ; ce qui signifie que seuls 50 électeurs sur les 71 714 inscrits se seraient abstenus ! Le Haut-Ogooué serait-il tout simplement un fief acquis au clan Bongo ? « Pas du tout, il faut en finir avec ce mythe : Ali n’y a plus du tout le soutien dont bénéficiait son père », s’insurge Mme Claire H., profession libérale, très en vue au Gabon (5). Alors, pourquoi cette province administrative se retrouve-t-elle sous les projecteurs ? « Ali s’est fait surprendre par le vote dans les huit autres provinces, commente Gustave D., journaliste d’investigation gabonais. Même si quelques ajustements frauduleux y ont été réalisés, l’écart en faveur du candidat de l’opposition Jean Ping était énorme — autour de soixante mille voix. Le pouvoir a donc dû concentrer la fraude dans le Haut-Ogooué pour rattraper le retard et passer juste devant. »

Trop grosse et précipitée, la ficelle s’est progressivement transformée en corde à pendu. Détentrice d’une partie importante des 297 procès-verbaux de cette région où elle avait diligenté des observateurs, « la mission d’observation de l’Union européenne ne pourra pas fermer les yeux. C’est une simple question de temps », assure M. Pierre P., un célèbre avocat gabonais de Libreville.

Chargé du recours déposé en 2009 par l’opposition devant la Cour constitutionnelle, ce juriste connaît bien le dossier. « La mission européenne d’observation électorale au Gabon est tenue, par son contrat, au respect de la souveraineté gabonaise et de ses procédures. Mais, en parlant d’“anomalies” dans son rapport préliminaire, elle a cette fois mis en garde Ali Bongo. » Pour autant, le scénario de 2009 n’est-il pas en passe de se répéter ? « Non ! Le Gabon de 2016 n’est pas celui de 2009, commente M. Michel K., un ancien haut fonctionnaire toujours proche de la famille Bongo. Certes, la présidente de la Cour, Marie-Madeleine Mborantsuo, est toujours aussi inféodée au pouvoir ; mais la société, elle, a changé. Ali n’a pas l’envergure de son père. En quelques années, il a transformé le système centralisé et unitaire de celui-ci en une véritable prédation dynastique, exacerbant la volonté farouche de changement des Gabonais. »

C’est bien dans un double mouvement de continuité et de rupture que s’est inscrit le régime de M. Bongo. Et, curieusement, ces deux tendances nourrissent la crise politique actuelle. Continuité d’abord, car la prospérité de la République gabonaise repose sur une stratégie de rente inchangée depuis l’indépendance du pays, en 1960 : l’économie est entièrement consacrée à la production et à l’exportation de ressources naturelles. « À l’époque coloniale, c’est le bois précieux de l’okoumé qui faisait vivre le pays et l’Afrique-Équatoriale française tout entière. Par la suite sont venus s’ajouter le manganèse, l’uranium et, bien sûr, le pétrole », nous rappelle le géographe Roland Pourtier, professeur émérite à l’université Paris-I Panthéon-Sorbonne (6). En 1975, le Gabon rejoint l’Organisation des pays exportateurs de pétrole (OPEP). Pour faciliter cette adhésion, le président Albert-Bernard Bongo adopte alors le nom musulman d’El Hadj Omar Bongo. S’ouvre ensuite une période faste pour l’économie nationale, dite des « douze glorieuses », jusqu’au contre-choc pétrolier de 1985, puis de nouveau un épisode prospère, de la fin des années 1990 jusqu’en 2014.

À l’exploitation du bois — 85 % du territoire est recouvert de forêts — ont donc succédé les « cycles miniers » puis le pétrole. Partant d’une production de 250 000 barils par jour en 1975, le pic de la production de pétrole est atteint en 1997 (350 000 barils par jour, soit une production annuelle record de 18,5 millions de tonnes). Le Gabon fait alors figure d’« émirat tropical ». Avec une population modeste (1,8 million d’habitants en 2013), l’État vit de ses rentes, au gré des fluctuations des cours des matières premières. Au cœur du dispositif, « de grosses entreprises, essentiellement françaises, dans différents secteurs (bois, pétrole, uranium), et un État gabonais qui entre systématiquement dans leur capital à hauteur de 20 % », poursuit Roland Pourtier. Pourvoyeuse de milliards de francs CFA pendant presque quatre décennies et source d’enrichissement pour les élites au pouvoir, la rente des matières premières n’a été que très marginalement réinvestie dans l’économie du pays. « L’État rentier gabonais a fonctionné durant des années sur la prédation des ressources au profit de sa classe dirigeante », autour de laquelle « s’est développé un capitalisme parasitaire qui n’a guère permis d’améliorer les conditions de vie des populations, loin de là », souligne le politologue Thomas Atenga (7).

Longtemps emblématique de la « Françafrique » (lire « L’élève modèle de la “Françafrique” »), le Gabon s’est doté d’un État centralisé avec à sa tête Omar Bongo, inventeur d’un mode de redistribution fait de corruption et de prébendes habilement réparties entre les régions, les ethnies et les forces politiques du pays. Ce partage (très partiel) de la rente suivait une logique aujourd’hui bien connue. Il empruntait des canaux officiels — via des « enveloppes » versées dans l’entourage du pouvoir et le maillage des administrations territoriales — et des voies officieuses — via des dons personnels du « chef-président » au gré des crises sociales (universités, hôpitaux, etc.) et le réseau des maîtresses du président et de son entourage. « À une époque, des quartiers entiers de Libreville vivaient de ces largesses dictées par le “vagabondage sexuel” des élites dirigeantes », rappelle Roland Pourtier. Cette structure étatique de « rente-corruption » a été finement étudiée par de nombreux universitaires, français ou américains (8).

La malédiction du pétrole
Héritier de la dynastie Bongo depuis 2009, le fils n’a pas fondamentalement modifié l’organisation millimétrée concoctée par son père. « Pour l’essentiel, l’État gabonais et son économie fonctionnent dans la continuité », commente encore Roland Pourtier. Mme Marie-Madeleine Mborantsuo (alias « 3M »), par exemple, ex-maîtresse de feu Omar Bongo et présidente de la Cour constitutionnelle (une instance créée en 1991, dans la foulée de l’instauration du multipartisme), occupe ce poste stratégique depuis plus de vingt ans…

Sur le plan économique, M. Bongo s’était en 2009 présenté aux suffrages de ses concitoyens avec un ambitieux « plan stratégique du Gabon émergent » (PSGE), articulé autour de l’industrialisation et de la gestion durable des ressources. Le PSGE, qui était censé donner de nouvelles perspectives au pays, recoupait la volonté affichée par de nombreux dirigeants africains d’atteindre l’« émergence » grâce à une « intégration gagnante » dans la mondialisation. Il obéissait aussi aux injonctions des institutions internationales (Banque mondiale, Fonds monétaire international), celles-là mêmes qui avaient imposé les plans d’ajustement structurel dans les années 1990. Le PSGE a donné lieu à quelques innovations. Dans la filière bois, par exemple, les compagnies étrangères se sont vu imposer l’obligation de transformer les grumes avant exportation. Une usine de meubles est ainsi née de cette volonté de maîtriser la valeur ajoutée par des transformations industrielles locales. Dans l’agroalimentaire également, des investissements ont été réalisés, au profit notamment d’une extension des plantations de palmiers à huile et d’hévéas. Mais, après sept années de pouvoir, aucune de ces initiatives n’a réussi à limiter le poids de la rente pétrolière ou à sortir le pays de sa dépendance alimentaire (80 % de produits importés) — un schéma typique de la « maladie hollandaise » qui affecte les économies adossées aux matières premières (9).

Dans les faits, la seule rupture d’envergure est venue de l’inversion des cours du pétrole. Certes, en 2016, le Gabon demeure le quatrième producteur d’or noir de l’Afrique subsaharienne, derrière le Nigeria, l’Angola et le Congo-Brazzaville. Mais cette manne si essentielle à l’État (70 % des exportations, 20 % du produit intérieur brut et 40 % des recettes budgétaires) a fondu après le choc économique de l’été 2014. Après avoir franchi la barre des 100 dollars deux ans plus tôt, le prix du baril a chuté sous les 40 dollars en 2016. Résultat : la dette publique flambe, grevant le budget et les investissements. Port-Gentil, la capitale économique du pays, reste asphyxiée par ce retournement. En un an, les acteurs de la filière pétrole (Total, Shell, Vaalco, etc.) ainsi que les sous-traitants (Schlumberger, Addax Petroleum, Satram, etc.) ont stoppé net les investissements, fermé certains sites et licencié massivement. Selon l’Organisation nationale des employés du pétrole, près de 4 000 emplois (sur une population de 140 000 habitants) y ont été précarisés ou perdus en dix-huit mois.

Un retournement conjoncturel de cet ordre (qui a aussi, selon la Banque mondiale, frappé des secteurs comme l’agroalimentaire, la construction, le bois et les transports) affecte très vite le cœur même de la société (10). En effet, comme l’État rentier et prédateur laisse peu aux citoyens pour s’en sortir au quotidien, le moindre dérèglement se traduit par des drames sociaux. Si le pays caracole en tête des pays africains pour ce qui est du revenu par habitant — calculé en parité de pouvoir d’achat, le PIB par habitant est passé de 15 100 dollars en 2009 à 20 100 dollars début 2015 —, il dégringole au 112e rang mondial de l’indice de développement humain, qui intègre des critères sociaux comme l’accès aux soins ou à l’éducation. Plus de la moitié des Gabonais se trouvent aujourd’hui sous le seuil de pauvreté.

La conjonction de ces facteurs — persistance de l’État rentier, corruption, forte dégradation économique et sociale — explique la profondeur et la radicalité de la crise politique ouverte fin août 2016. Au cours des dernières années, la vie quotidienne dans la capitale comme dans la plupart des autres villes (85 % de la population du pays réside en zone urbaine) s’est dégradée au point de désagréger un tissu social précaire. La liste des maux quotidiens des Gabonais comprend à la fois la paupérisation d’une jeunesse frappée par le chômage (autour de 30 % de la population active, dont 60 % sont des jeunes), des arrestations expéditives lors des manifestations étudiantes ou syndicales (nombreuses depuis janvier 2016), la dégradation de l’accès aux soins (une caution de 300 000 francs CFA, soit 450 euros, est désormais exigée pour entrer à l’hôpital), déficience des services publics, coupures récurrentes d’électricité…

Telles sont les facettes d’une violence qui « recouvre les actes physiques autant que les actions ou interactions engendrant des agressions psychologiques et des disqualifications sociales, et [qui] inclut les coercitions et les actes de violence ordonnés par l’État et ses représentants (11) ». Cette brutalité multiforme se retrouve dans la radicalisation d’une partie de la culture hip-hop massivement adoptée par la jeunesse dans les années 1990.

« La plupart des membres de l’opposition craignent à présent pour leur vie à Libreville, lâche le journaliste gabonais Gustave D. Les forces répressives d’Ali Bongo ont intégré des “mercenaires encagoulés” chargés des basses besognes. » Le 8 septembre, l’opposant Jean Ping s’est finalement résolu à déposer un recours devant la Cour constitutionnelle. « Je connais bien les arcanes de cette institution, commente l’avocat Pierre P. Comme toujours au Gabon, les apparences de démocratie sont sauves. Nous avons cette cour ainsi qu’une Commission électorale nationale autonome et permanente (Cenap) : deux institutions censées garantir la transparence et le respect de la loi. Mais grattez un peu et vous verrez le vrai visage de ces autorités : elles sont littéralement phagocytées par le pouvoir. Voilà pourquoi le camp de Jean Ping a si longtemps hésité avant de déposer plainte. »

En reprenant la composition (neuf juges, dont trois nommés par le président de la République, trois par le président du Sénat et trois par le président de l’Assemblée nationale, deux proches du clan Bongo) et l’histoire de la Cour constitutionnelle (sa présidente vient d’être reconduite pour un quatrième mandat de sept ans !), une conviction se forge : cette institution ne paraît guère avoir usurpé son sobriquet de « tour de Pise », penchant toujours du même côté, celui du pouvoir. Les Gabonais savent à quoi s’en tenir. Depuis des décennies, leur État les a habitués à un vaste jeu d’ombres où chaque secret est à la fois bien gardé et connu de tous.

Mobilisation de la rue
Une autre différence de taille distingue l’élection de 2016 de celle de 2009 : la mobilisation de la population, des associations, des syndicats... Convaincus de s’être fait « voler » le scrutin de 2009, de très nombreux Gabonais se sont mobilisés, encouragés par des événements extérieurs : la vague du « printemps arabe » de 2011 et la chute de régimes autocratiques, la défaite de M. Sarkozy (l’« ami » de M. Bongo) à la présidentielle française de 2012, et surtout l’effondrement du pouvoir autocratique de M. Blaise Compaoré au Burkina Faso en 2014 (12). Après le boycott des élections législatives par l’opposition, en 2011, plusieurs organisations se sont structurées pour promouvoir des réformes politiques et institutionnelles. Le mouvement Ça suffit comme ça !, par exemple, s’est fixé dès 2012 comme objectif un meilleur gouvernement et… la transparence de l’élection de 2016. Il a mené un intense travail de lobbying auprès des autorités françaises et internationales, au travers notamment de nombreuses conférences organisées à Paris et à Strasbourg.

À plusieurs reprises, cette organisation — comme d’autres mouvements civiques — a alerté sur les risques de fraude à l’approche du scrutin d’août dernier. Le président François Hollande a ainsi reçu un document de « sortie de crise » dès son arrivée au pouvoir en mai 2012. Le désistement de divers candidats au profit de la liste unique menée par M. Ping a été la dernière étape de cette stratégie d’anticipation. Cette mobilisation politique et juridique suffira-telle à briser l’épine dorsale du clan Bongo ? Ancien ministre de la défense (1999-2009), M. Bongo peut sans doute compter sur la loyauté de son armée et de sa police. Mais ces corps organisés sont eux aussi traversés par des pressions sociales et familiales. M. Compaoré en a fait l’expérience en 2014, tout comme M. Zine El-Abidine Ben Ali en Tunisie en 2011. Quant aux soutiens extérieurs, le président sortant ne dispose que de peu d’alliés sûrs sur le continent. Surtout, et contrairement au scénario de 2009, Paris, Washington, Strasbourg et Addis-Abeba (siège de l’Union africaine) ont publiquement regretté certaines « anomalies » dans le scrutin et exigé le respect de la « transparence » en demandant un « recomptage » des voix, bureau par bureau, en présence d’observateurs internationaux.

Paris, 18 septembre 2016. L’avocat Pierre P. commente les récentes attaques du pouvoir contre le champion de l’opposition. « Ils n’ont pas compris que personne ne se fait beaucoup d’illusions sur Ping et sur son programme s’il devait arriver au pouvoir, plaide-t-il calmement. C’est un ancien du clan Bongo, personne ne l’a oublié. Mais c’est derrière sa bannière que la dynastie Bongo peut tomber, et c’est cela le plus important. » Soudain, l’avocat prête une oreille attentive à son poste de radio. En visite dans la capitale française, M. Séraphin Moundounga, garde des sceaux fraîchement démissionnaire (il a rendu son portefeuille le 6 septembre), fait part des « craintes » qu’il éprouve pour sa vie sur les ondes de Radio France Internationale (RFI). Il dénonce la répression politique et les tentatives d’assassinat dont il aurait été victime au Gabon. « L’histoire est en marche, lâche M. Pierre P., le regard brillant. Cette fois, le peuple gabonais ne se laissera pas déposséder de son élection. Si les recours juridiques et les instances internationales d’observation ne poussent pas Bongo à accepter la transparence et sa défaite, c’est par la rue que les Gabonais rendront leur verdict. » Reste à savoir à quel prix.

Parti pour effectuer un reportage avec toutes les autorisations nécessaires, Olivier Piot a été refoulé sans ménagement à son arrivée à Libreville le 9 septembre.

Olivier Piot
Journaliste.

(1) Lire Philippe Leymarie, « Au Gabon, Ali Bongo joue avec le feu », Défense en ligne, 31 août 2009.

(2) Depuis les années 2000, la filiation de M. Ali Bongo fait polémique : est-il bien le fils d’Omar Bongo ou bien un enfant adopté au Biafra dans les années 1950 ? L’enjeu est de taille puisque la naissance au Gabon conditionne le droit de se présenter à une élection.

(3) Cf. le film de Patrick Benquet, Françafrique : 50 années sous le sceau du secret, Infrarouge, 2011.

(4) Cf. notamment Régis Marzin, « Gabon : du coup d’État électoral de 2009 au départ anticipé d’Ali Bongo ? », blog Regard excentrique, 2 janvier 2015.

(5) Pour des raisons de sécurité, certains de nos interlocuteurs ont souhaité conserver l’anonymat.

(6) Auteur notamment de l’ouvrage Le Gabon (deux tomes), thèse d’État publiée à L’Harmattan, Paris, 1989.

(7) Thomas Atenga, « Gabon : apprendre à vivre sans pétrole », Politique africaine, no 92, Paris, décembre 2003.

(8) Cf. par exemple Douglas A. Yates, The Rentier State in Africa : Oil Rent Dependency and Neocolonialism in the Republic of Gabon, Africa World Press, Trenton (New Jersey), 1996.

(9) Cf. Bertrand Feutemio, Le Gabon, un pays si riche… mais très pauvre, Publibook, Paris, 2008.

(10) Cf. Banque mondiale, « Gabon. Vue d’ensemble », 2016.

(11) Alice Aterianus-Owanga, Maixant Mebiame Zomo et Joseph Tonda (sous la dir. de), La Violence de la vie quotidienne à Libreville, Academia, coll. « Anthropologie prospective », Louvain-la-Neuve, à paraître en octobre 2016.

(12) Lire David Commeillas, « Coup de Balai citoyen au Burkina Faso », Le Monde diplomatique, avril 2015.

De toespraak van Angela Merkel is van historisch belang voor Europa. Het zou verkeerd zijn Merkel lichtvaardig te veroordelen. Immers, haar stellingname is een waardige en strenge terechtwijzing (lees: oorvijg) aan het persoonlijke adres van Erdogan. De draagwijdte van Merkels toespraak zal in de volgende dagen duidelijk worden. Journalisten moeten daarbij hun analyse verstandig onderbouwen. Naar onze mening zou het NIET volgen van de bepalingen van het Strafwetboek afbreuk hebben gedaan aan de boodschap die men wil geven: Duitsland is een rechtstaat waar niet de toevallige politieke meerderheid bepaalt wat recht en wat krom is. Net die overweging maakt het verschil tussen een dictatuur en een rechtstaat. De aankondiging van een wijziging van paragraaf 103 van het SWB wijst zeer bewust in die richting.
Let u vooral op de ademhaling van Merkel en de nadrukkelijkheid van haar intonatie: zij beseft ten volle het gewicht van haar belangrijke toespraak.
Ik heb het eerder geschreven: Erdogan is volgens mij niet op zoek naar een toenadering tot Europa; hij streeft naar de vestiging van een allesomvattend dictatoriaal Middenrijk waarin hij zijn eigen positie kan consolideren, ten koste van mensenrechten en vrijheid. Het is een typische strategie van dictators 'in the make'. Formeel is Turkije nog een parlementaire democratie, in de realiteit is er geen gesprek meer mogelijk tussen de politieke fracties, er is nog slechts 'vijand-denken'. Eerder vroeg dan laat zal het tot een 'clash' komen tussen de geëvolueerde stedelingen en de rurale achterban van de president.



Hier de volledige tekst zoals vrijgegeven door de Bundesregiering:
Erklärung von Bundeskanzlerin Merkel zum Vorgehen der Bundesregierung nach der türkischen Verbalnote an das Auswärtige Amt am 15. April 2016 in Berlin
in Berlin
Meine Damen und Herren,
mit Schreiben vom 7. April 2016, eingegangen im Auswärtigen Amt am 8. April 2016, hat die Republik Türkei ein Strafverlangen hinsichtlich des Moderators Jan Böhmermann wegen dessen Sendungsabschnitts über Präsident Erdoğan gestellt.
Gesetzliche Voraussetzung für die Strafverfolgung des speziellen Delikts der Beleidigung von Organen und Vertretern ausländischer Staaten ist eine Ermächtigung der Bundesregierung. Die Bundesregierung hat dieses Ersuchen entsprechend der Staatspraxis geprüft. An dieser Prüfung waren das Auswärtige Amt, das Bundesjustizministerium, das Bundesinnenministerium und das Bundeskanzleramt beteiligt. Es gab unterschiedliche Auffassungen zwischen den Koalitionspartnern Union und SPD. Im Ergebnis wird die Bundesregierung im vorliegenden Fall die Ermächtigung erteilen.
Ich möchte dazu gerne näher Stellung nehmen: Die Türkei ist ein Land, mit dem Deutschland eng und freundschaftlich verbunden ist - über die vielen Menschen mit türkischen Wurzeln hier im Land, über enge wirtschaftliche Verflechtungen und über unsere gemeinsame Verantwortung als Alliierte in der Nordatlantischen Allianz. Die Türkei führt Verhandlungen für einen Beitritt zur Europäischen Union. In dieser engen Partnerschaft sind die gegenseitige, auch völkerrechtlich geschuldete Achtung ebenso wie der offene Austausch zu den Entwicklungen des Rechtsstaats, der Unabhängigkeit der Gerichte und des Meinungspluralismus von besonderer Bedeutung. Umso mehr erfüllen uns die Lage der Medien in der Türkei und das Schicksal einzelner Journalisten wie auch Einschränkungen des Demonstrationsrechts mit großer Sorge.
Die Bundesregierung wird auch in Zukunft auf allen Ebenen die Postulate von Rechtsstaatlichkeit, Gewaltenteilung und Pluralismus gegenüber der Türkei anmahnen. Wir treten dafür ein, dass bei unseren Partnern und Verbündeten die Freiheit der Meinung und die Unabhängigkeit der Justiz in gleichem Umfang wie in Europa und anderen Ländern der demokratischen Welt gewährleistet sein müssen. Wir setzen uns gegenüber anderen Staaten dafür ein, Grundrechte wie die Meinungsfreiheit, die Kunstfreiheit und die Pressefreiheit zu achten. Wir fordern ihre Achtung und ihren Schutz auch von der Türkei ein.
Wir fordern das, weil wir von der Stärke des Rechtsstaats überzeugt sind. Im Rechtsstaat sind Grundrechte wie die Meinungsfreiheit, die Kunstfreiheit und die Pressefreiheit elementar. Sie sind elementar für Pluralismus und Demokratie. Im Rechtsstaat ist die Justiz unabhängig. In ihm ist garantiert, dass die Verfahrensrechte des Betroffenen gewahrt werden. In ihm gilt die Unschuldsvermutung.
Im Rechtsstaat ist es nicht Sache der Regierung, sondern von Staatsanwaltschaften und Gerichten, das Persönlichkeitsrecht und andere Belange gegen die Presse- und Kunstfreiheit abzuwägen. In ihm bedeutet die Erteilung einer Ermächtigung zur Strafverfolgung des speziellen Delikts der Beleidigung von Organen und Vertretern ausländischer Staaten weder eine Vorverurteilung des Betroffenen noch eine vorgreifende Entscheidung über Grenzen der Kunst-, Presse- und Meinungsfreiheit, sondern lediglich, dass die rechtliche Prüfung der unabhängigen Justiz überantwortet wird und nicht die Regierung, sondern Staatsanwaltschaften und Gerichte das letzte Wort haben werden.
Genau in diesem und in keinem anderen Verständnis, genau in diesem und in keinem anderen Gesamtrahmen wird die Bundesregierung im vorliegenden konkreten Fall hinsichtlich des Moderators Jan Böhmermann die von mir eingangs vorgetragene Ermächtigung erteilen.
Darüber hinaus möchte ich Ihnen mitteilen, dass unabhängig von diesem konkreten Verfahren die Bundesregierung der Auffassung ist, dass § 103 StGB als Strafnorm zum Schutz der persönlichen Ehre für die Zukunft entbehrlich ist. Wir werden deshalb einen Gesetzentwurf zu seiner Aufhebung vorlegen. Der Gesetzentwurf soll noch in dieser Wahlperiode verabschiedet werden und 2018 in Kraft treten. Vielen Dank.
Freitag, 15. April 2016


Wij hebben voor u de teksten opgezocht waarop de stellingname van Merkel gebaseerd is.

Grundgesetz Deutschland
Artikel 5

(1) Jeder hat das Recht, seine Meinung in Wort, Schrift und Bild frei zu äußern und zu verbreiten und sich aus allgemein zugänglichen Quellen ungehindert zu unterrichten. Die Pressefreiheit und die Freiheit der Berichterstattung durch Rundfunk und Film werden gewährleistet. Eine Zensur findet nicht statt.


Hieronder de tekst van het Strafwetboek die de Bundesregierung zal wijzigen:

Strafgesetzbuch
Besonderer Teil (§§ 80 - 358)
3. Abschnitt - Straftaten gegen ausländische Staaten (§§ 102 - 104a)
§ 103
Beleidigung von Organen und Vertretern ausländischer Staaten

(1) Wer ein ausländisches Staatsoberhaupt oder wer mit Beziehung auf ihre Stellung ein Mitglied einer ausländischen Regierung, das sich in amtlicher Eigenschaft im Inland aufhält, oder einen im Bundesgebiet beglaubigten Leiter einer ausländischen diplomatischen Vertretung beleidigt, wird mit Freiheitsstrafe bis zu drei Jahren oder mit Geldstrafe, im Falle der verleumderischen Beleidigung mit Freiheitsstrafe von drei Monaten bis zu fünf Jahren bestraft.

(2) Ist die Tat öffentlich, in einer Versammlung oder durch Verbreiten von Schriften (§ 11 Abs. 3) begangen, so ist § 200 anzuwenden. Den Antrag auf Bekanntgabe der Verurteilung kann auch der Staatsanwalt stellen.

Pro memorie: Het gaat om volgend gedicht:
Der Text Schmähgedicht von Jan Böhmermann:

“Sackdoof, feige und verklemmt,
ist Erdogan der Präsident.

Sein Gelöt stinkt schlimm nach Döner,
selbst ein Schweinepfurz riecht schöner.

Er ist der Mann der Mädchen schlägt,
und dabei Gummimasken trägt.

Am liebsten mag er Ziegen ficken,
und Minderheiten unterdrücken,

Kurden treten, Christen hauen,
und dabei Kinderpornos schauen.

Und selbst Abends heißt statt schlafen,
Fellatio mit hundert Schafen.

Ja, Erdogan ist voll und ganz,
ein Präsident mit kleinem Schwanz.

Jeden Türken hört man flöten,
die dumme Sau hat Schrumpelklöten,

Von Ankara bis Istanbul,
weiß jeder, dieser Mann ist schwul,

Pervers, verlaust und zoophil
Recep Fritzl Priklopil.

Sein Kopf so leer, wie seine Eier,
der Star auf jeder Gangbang-Feier.

Bis der Schwanz beim pinkeln brennt,
das ist Recep Erdogan, der türkische Präsident.”

Jammer dat het bovenstaande filmpje van ICIJ zo tendentieus is ten aanzien van het conflict in Syrië. De teneur staat haaks op het onderzoek dat ICIJ uitvoerde en waarvan de conclusie luidt: iedereen die aan het conflict verdient heeft boter op het hoofd. Hebzucht (snel en belastingvrij geld verdienen en verduisteren) en niet politiek dicteert de ingenomen stellingen.

Terwijl de hele wereld in de ban is van islamistisch en fundamentalistisch terrorisme, doen de 'superrich' achter de schermen zaken. Fungeert terrorisme als een rookgordijn? De internationale fraude gebeurt in alle gevallen ten koste van de gewone belastingbetaler, de gewone burgers, kinderen, zieken, vrouwen, ...

Na LuxLeaks en SwissLeaks zijn er nu de Panama Papers. De offshoreconstructies komen voor in alle sectoren. (wordt vervolgd ...)

En marge des incidents à Molenbeek ce samedi après-midi, une voiture - une Audi A1 immatriculée 1-NCU-918 - a foncé dans la foule et forcé un barrage de police, avant de renverser une femme, rue Brunfaut. La victime souffre de graves blessures à la tête et de plusieurs fractures. Le chauffard a été arrêté.
Les occupants du véhicule, une Audi blanche, avaient des fumigènes à l'intérieur du véhicule. Selon la RTBF, le chauffard, un habitant du quartier, a été interpellé.

Film remarquable avec Jean-Pierre Werner dans le rôle de docteur

Kwestie van u te informeren, natuurlijk ...
Als u ergens een aanstootgevende afbeelding vindt, dan moet u ons dat vooral NIET melden. Ook foto's van Donald Trump nemen we niet op in onze collectie. Filmpjes over Nederlandse voetbalsupporters die in Madrid daklozen vernederen of fonteinen kapot slaan in Rome zijn niet welkom in onze mailbox.
Wij zijn op zoek naar schoonheid en nieuw fatsoen.

En de sofa van Veranneman die we een tijdje geleden op onze website toonden ... neen, die stellen we niet te koop. Die staat heel goed in het Permeke-museum in Jabbeke. U moet dus niet meer bellen.

Met haar belangrijke roman 'To Kill a Mockingbird' (1960) sleepte ze in 1961 de Pulitzer in de wacht. In het Nederlands vertaald als 'Spaar de spotvogels' .
Thema: Zogenaamde Bildungsroman over vooroordelen en racisme tegen zwarten in het diepe Amerikaanse zuiden; advokaat Atticus Finch trekt ten strijde.
In 1962 verfilmd door Robert Mulligan met Gregory Peck in de hoofdrol. Peck kreeg een Oscar.

Een uitspraak van haar over boeken: "Now, 75 years later in an abundant society where people have laptops, cell phones, iPods and minds like empty rooms, I still plod along with books".

Ik ben het eens gaan opzoeken: to plod along = to move along slowly but deliberately ... Een mooi afscheidscadeau van Harper.

In Brussel bespioneerde een ISIS-cel een SCK-topman en filmde zijn doen en laten met een verborgen camera, aldus het parket.
In Irak werd in november 2015 nucleair materiaal gestolen, genoeg om mogelijk een 'dirty bom' te maken (10 gram Iridium-192 (Ir-192). Dat maakte Reuters gisteren bekend.
Vraagt er nu straks een journalist of er een verband is?
En twittert Oprah morgen dat ze zo bang is dat ze geïnvesteerd heeft in een firma van geigertellers?

The Democratic Republic of Congo (DRC) last month banned the film The Man Who Mends Women, a shocking exploration of the brutality inflicted by the nation’s military and rebel militias alike, directed by Belgian Thierry Michel and Colette Braeckman.

The government said it showed “a clear intent to harm and sully the image” of the army, but last week, after more than a month of pressure from the United Nations and human rights groups, it backed down and the two-hour film was aired on national TV.

The documentary explores the work of Dr Mukwege.

read more

Op maandag 20151026 toonde Das Erste een interessante documentaire van Felix Moeller over de meer dan duizend films die tijdens het nazi-tijdperk werden geproduceerd. De essentie van de vraagstelling: moet het vrij vertonen van deze films verboden worden en blijven? De verstandigste stelling van een van de geïnterviewden was dat mits een kwalitatief hoogstaand en kritisch onderwijs het risico van hernieuwde indoctrinatie vermeden wordt en dat de films onder die voorwaarden niet verboden dienden te blijven. Meteen is dan de noodzaak van kwalitatief onderwijs een prioriteit. Het herkennen van propagandatechnieken is belangrijk om de huidige media-manipulaties te kunnen plaatsen.
Er werd opgemerkt dat de "Vorbehaltsfilme" ook op YouTube te bekijken zijn.
MERS Antique Books Antwerp biedt in zijn collectie een beperkt aantal boeken aan die onmiskenbaar van nazi-signatuur zijn. Wij hebben hier steeds de stelling verdedigd dat deze geschriften niet moeten verbannen worden uit de antikwarische handel. Zij weerspiegelen een tijdsgeest en kunnen tot een beter begrip leiden van de frustraties, de drijfveren en de misdadigheid van het nazisme en het fascisme. Overigens zou het van kortzichtigheid getuigen om ALLE stellingen van het fascisme neer te sabelen als vals, racistisch en onwaar. Met name de stellingen over de monopolisering van de mondiale grondstoffenmarkten zijn juist gebleken. Het is ook goed te bedenken dat het nationaal-socialisme wel degelijk socialistische origines had en uit 'linkse' hoek kwam. Dit wordt zelden geponeerd.

Hieronder een samenvatting van de presentatie door Das Erste:
Verbotene Filme – Das Erbe des Nazi-Kinos (2013)
Weit über tausend Spielfilme wurden in Deutschland während der Zeit des Nationalsozialismus hergestellt. Über 40 NS-Filme sind bis heute nur unter Auflagen zugänglich – sie sind "Vorbehaltsfilme". Volksverhetzend, kriegsverherrlichend, antisemitisch und rassistisch – so lauten die Begründungen, warum die Filme für die Öffentlichkeit nicht frei zugänglich sind.
Wie soll man mit den Naziflmen umgehen?
Urheberrecht und Jugendschutz sind dabei die juristischen Hebel, denn das deutsche Grundgesetz erlaubt keine Zensur. Der Umgang mit ihnen ist umstritten: Bewahren oder entsorgen, freigeben oder verbieten? "Verbotene Filme" stellt die "Nazifilme aus dem Giftschrank" vor und macht sich auf die Suche nach ihrem Mythos, ihrem Publikum und ihrer Wirkung heute – in Deutschland wie im Ausland. Eine Reise zur dunklen Seite des Kinos.
Experten berichten
Oskar RoehlerOskar Roehler
Über die Brisanz der Propagandafilme des Dritten Reichs und ihre Idee eines angemessenen Umgangs damit geben unter anderem Oskar Roehler, Moshe Zimmermann, Rainer Rother, Margarethe von Trotta, Jörg Jannings, Sonja M. Schultz, Götz Aly sowie Aussteiger aus der Nazi-Szene und Überlebende der Shoah Auskunft.

link Das Erste

De berichtgeving rond dit onderzoek is nogal naïef.
Niemand lijkt te beseffen dat de cocktail (de gelijktijdigheid) van bekommernissen de intensiteit verhoogt. Dat is nochtans een bewezen stelling uit de dierenpsychologie. Proeven op ratten, muizen, honden en apen hebben aangetoond dat het verhogen van de frequentie van de toegediende prikkels en het vermenigvuldigen van de soort van de prikkels, leiden tot een desoriëntatie van de proefdieren. Deze desoriëntatie verstoort zodanig het normale gedrag van dieren (eten, paren, lichaamsverzorging, slapen, ...) dat zij na enige tijd wegkwijnen in volslagen passiviteit en apathie. De achterliggende theorie is dat het verlies van controle - het vermogen om via een rationeel overwogen actie een ongewenste situatie te wijzigen - leidt tot waanzin en (auto)destructie.
Een van de belangrijkste eigenschappen van proeven op dieren is dat deze niet kunnen ontsnappen uit de ontworpen proefopstelling en dat de toegediende prikkels (of biochemische substanties) dus niet te vermijden zijn.
De controle ligt volledig in de handen van diegene die het experiment opstelde.
Tenzij we zo pretentieus zijn om ons als volledig onderscheiden van de dierenwereld te beschouwen, lijkt het mij een goed idee om de ons toegediende prikkels (berichtgeving, drugs, drank, lawaai, voeding, geloof, films, ...) én hun dosering te herevalueren op hun nut of hun schadelijkheid voor ons welzijn en ons voortbestaan.



lees het rapport

Normaal zou ik hier geen mooie letter van onze Vlaamse taal aan vuilmaken. Maar het moet me van het hart.
Op TV-zender 'Vier' loopt een programma dat 'Komen eten' als titel draagt.
Wat een wansmaak daarin tentoon wordt gespreid, grenst aan het ongelooflijke.
Ik noem het een aanslag, niet alleen op elk cultureel normbesef maar zelfs op het medium televisie.
Aan dit platte programma werkt ene Herman Verbruggen mee, commentator van dienst. Hoe laag moet je gevallen zijn als acteur en als mens om dit programma op het scherm te helpen?
Ik herinner mij dat deze Herman Verbruggen in 1996 voor de lancering van 'Central Station' (het digitale platform van de Belgische kranten) een korte video had gemaakt. Inhoudelijk zat die sketch totaal naast de kwestie en ook toen gaf Verbruggen blijk van een uitermate platte smaak. Toen Hans Cobben mij vroeg welk 'muziekje' we daarbij zouden afspelen, stelde ik - om uitdrukking te geven aan mijn walg - 'Viva bomma, patatten en saucissen' voor. Ik ben nog altijd een beetje fier dat ik het filmpje van Verbruggen in extremis uit de lancering kon laten weren.
Vlaanderen was toen al doodziek.

The film starts with Lale, the youngest of the five sisters and the protagonist, bidding an emotional farewell at school to her female teacher, who is moving to Istanbul. The sisters decide to walk home instead of taking a van, to enjoy the sunny day. Along the way, they play in the water at the beach with their classmates. For one game, they sit on boys' shoulders and try to knock each other off. When they reach home, their grandmother scolds and hits them for their having this kind of bodily contact with boys and thus "pleasuring themselves" with them. Their uncle Erol is equally furious. From then on, the girls are forbidden from leaving the house, even for school.

The sisters feel stifled in their home as their grandmother tries to make them suitable for marriage. When in public they must now dress in drab, conservative clothing. Instead of attending school, they must stay home, where they are taught how to cook, clean and sew by their female relatives. Even so, the oldest sister, Sonay, sneaks out occasionally to meet her lover, and Lale looks for various ways to escape.

Lale, who loves football, is forbidden from attending Trabzonspor matches. She resolves to go to a match from which men have been banned due to hooliganism. A friend tells her that the girls in the village are going together on a bus. The sisters, who are happy for an opportunity to leave the house, sneak out of the house with Lale. When they miss the bus, they hitch a ride with a passing truck driver, Yasin, who helps them catch up to it. They’re ecstatic in the exuberant atmosphere of the all-female crowd cheering for their team. Back home, their aunt catches a glimpse of them at the match on TV, just as their uncle and other village men are about to tune in. To prevent the men from finding out, she cuts the house's, and then the whole village's, electricity.

When the girls return, their grandmother decides to start marrying the sisters off. They’re taken to town, ostensibly "to get lemonade", which is actually an opportunity to show them off to potential suitors. Soon enough, a suitor and his family arrive to meet them. Sonay vows to only marry her lover and refuses to meet the prospective suitor and his family. Selma is sent instead and becomes engaged. Sonay gets engaged a short while later to her lover. At the two sisters' joint wedding, Sonay is clearly happy while Selma is not. On the night of her wedding, Selma's in-laws come to view the bed sheets in a traditional ritual to establish that Selma was a virgin before her wedding night. Because there is no blood on the sheet, her in-laws take her to a physician to have her virginity tested.

Next in line for marriage is Ece. It’s revealed that her uncle is sexually abusing her at night. In Lale’s words, she starts acting “dangerously.” When the three remaining girls stop with their uncle near a bank, Ece allows a boy to have sexual contact with her in their car. She makes jokes at the lunch table, inciting loud laughs from her sisters, and is told to go to her room, where she shoots herself and dies. The surviving sisters and their family attend the funeral.

Now it is just the two youngest sisters, Nur and Lale, at home. Lale continues sneaking out. On one impulsive attempt to walk to Istanbul alone she is encountered by Yasin, the truck driver, who is kind to her. At Lale's request, he later teaches her how to drive. When she is caught on the way back into her house, the house is again reinforced to try to make it impossible for them to leave.

It becomes evident that the uncle starts abusing Nur and that their grandmother knows about it. She says that now it is time for her to be married off. Though she is young, she is found a suitor and engaged to be married. On the night of Nur's wedding, Lale convinces her to resist, and the girls bar themselves inside the house while the whole wedding party is outside, much to the embarrassment of their family. As the wedding party disperses, their uncle violently tries to get inside. Lale finds the phone hidden in a cupboard and plugs it in to call Yasin for help. The girls gather up money and a few supplies, grab the uncle's car keys, and sneak out of the house. They manage to escape in the car, crashing it close to their house. They hide and wait for Yasin, who picks them up and takes them to the local bus station. The girls take the bus to Istanbul, where they find their former teacher, who greets them warmly.

“Robert Boulin en savait long sur les circuits financiers opaques de notre République”


La démonstration est implacable, la conclusion sans appel : pour Pierre Aknine, réalisateur du téléfilm-choc Crime d'Etat, (diffusé sur France 3 ce mardi 29 janvier 2013) Robert Boulin, ministre du Travail et de la Participation sous la présidence de Valéry Giscard d'Estaing a été assassiné pour des raisons politiques. Balayée, la thèse du suicide : le résistant et gaulliste de la première heure, dont le corps a été retrouvé dans un étang de la forêt de Rambouillet le 30 octobre 1979 a été éliminé parce qu'il en savait trop sur les dossiers sulfureux de la Ve République...
Quelle réalité derrière cette fiction passionnante aux allures de film noir ? Pour nous éclairer, Benoît Collombat, journaliste à France Inter et auteur d'Un homme à abattre : contre-enquête sur la mort de Robert Boulin, a accepté de décrypter deux scènes-clé du film, en retissant les liens entre la fiction et la réalité plus que troublante exhumée au fil de ses recherches au long cours.

« Avant sa mort, Robert Boulin avait bien conscience que son propre camp politique, le RPR, tentait de le déstabiliser politiquement en instrumentalisant dans la presse une affaire “bidon” de terrain à Ramatuelle. L’ancien résistant gaulliste savait aussi qu’il avait en face de lui des adversaires dangereux, prêts à utiliser des hommes de main du SAC, le service d’ordre du parti gaulliste, alors en pleine dérive sanglante. Robert Boulin était menacé physiquement.
Pour répliquer, il disposait de dossiers susceptibles de faire taire ses adversaires. Ce recordman du nombre d’années passées dans les ministères de la République (quinze ans) en savait long sur les circuits financiers opaques de notre République.
Secrétaire d’Etat au budget lors de la création en 1965 de l’ERAP (Entreprise de recherches et d’activités pétrolières) puis d’Elf, ministre délégué à l’Economie et aux Finances de 1977 à 1978, Robert Boulin avait connaissance du montant des commissions (légales) dont il autorisait les versements lors de la passation de contrats liés aux affaires pétrolières et africaines. Mais il connaissait aussi l’envers du décor, l’“argent noir” de la Françafrique et les turpitudes de sa propre famille politique : Elf, le Gabon et les réseaux Foccart au service du RPR de Jacques Chirac, à la fin des années 1970. Des mallettes de billets transitent entre Paris et Libreville. Les fonctionnaires des douanes qui connaissent l’intégrité de Boulin font remonter les informations dont ils disposent.
Au cœur du dispositif se trouve une tirelire : la FIBA, la banque d’Elf et du régime gabonais. Or, le conseiller pour la presse de Robert Boulin, Patrice Blank (qui a joué un rôle extrêmement trouble la nuit de la disparition en se rendant au domicile du ministre) était justement membre du conseil d’administration de la FIBA. Autrement dit, un relais important des intérêts qu’entendait dénoncer Boulin se trouvait dans son entourage très proche.
Le corps de Robert Boulin a été retrouvé à proximité de la maison du “monsieur Afrique” de Giscard, René Journiac, comme si Boulin avait voulu “négocier” avec cet ancien bras droit de Jacques Foccart. René Journiac trouvera la mort quelques mois plus tard, le 2 février 1980, dans un accident d’avion suspect au Cameroun. L’avion utilisé par Journiac avait été prêté par Omar Bongo…
Aujourd’hui, des témoins sortent de leur silence et confirment la conclusion de mes investigations.
Par exemple, l’ancien assistant parlementaire du suppléant de Boulin, à l’époque, explique qu’avant que les archives de Boulin ne soient toutes détruites par le SAC, il a pu lire une partie de ces documents : Boulin parlait de répliquer en évoquant Elf-Gabon. La fille d’Alexandre Sanguinetti (co-fondateur du SAC) raconte que son père lui a tout de suite dit qu’il s’agissait d’un assassinat et que Boulin voulait contre-attaquer en menaçant d’évoquer le financement occulte des partis. L’ancien “monsieur Afrique” du RPR, Jean-François Probst, estime, lui aussi, que Boulin a été assassiné et fait le lien avec le Gabon.
Avant sa mort en 2005, un homme du sérail m’avait éclairé sur le sujet. L’ancien proche de Foccart et du mercenaire Bob Dénard, Maurice Robert, (ex-responsable du service Afrique des services secrets, espion chez Elf puis ambassadeur de France au Gabon), a clairement parlé devant moi de “crime” en parlant de l’affaire Boulin. Il était bien placé pour le savoir. »

« Dès la découverte du corps, de nombreux témoins expliquent que Boulin avait plus une tête de boxeur qu’une tête de noyé. Le visage est traumatisé, avec du sang sous le nez (or un noyé ne saigne pas du nez), le bras droit est recroquevillé avec une entaille au poignet visible sur certains clichés de l’identité judiciaire.
Les gendarmes sont les premiers à se rendre sur place, à l’étang Rompu. Le colonel de gendarmerie Jean Pépin pense immédiatement qu’il est impossible que Robert Boulin ait pu arriver seul dans cet étang. Un élément médico-légal va d’ailleurs le prouver : le corps du ministre a été retrouvé “dans la position du musulman qui prie”, la tête face au sol de l’étang. Logiquement, les lividités cadavériques, c'est-à-dire les marbrures qui se fixent sur les parties basses du corps après la mort, auraient dû se trouver sur le ventre et les jambes de Boulin. Or, elles se dont fixées sur le dos ! Cela signifie, de manière certaine, que le corps de Boulin a bien été transporté dans l’étang, après sa mort.
Un “bristol d’adieu” grandiloquent avec deux encres différentes est retrouvé dans la voiture du ministre, mais il est truffé d’incohérences, comme les lettres posthumes attribuées à Boulin. Il y a des mégots de cigarette, alors que Boulin ne fumait que des cigares. Les gendarmes n’ont pas le temps d’en savoir plus. L’affaire leur est immédiatement retirée au profit des policiers du SRPJ de Versailles par un personnage trouble : le Procureur général de la Cour d’appel de Versailles, Louis-Bruno Chalret.
Cet homme était, à l’époque une “barbouze judiciaire” au service des réseaux Foccart et du SAC. Il avait déjà fait libérer des truands sur ordre, comme le prouve des écoutes téléphoniques.
Au cours de mes investigations, j’ai établi que ce Procureur très spécial a été prévenu de la découverte du corps de Robert Boulin plus de six heures avant la découverte officielle, à 8 heures 40 du matin. Certains services de l’Etat ont également été prévenus dans la nuit. Le Procureur Chalret s’est immédiatement rendu sur place avec une équipe d’hommes “sûrs”, sans doute pour “arranger” la version officielle du suicide.
L’autopsie du corps est sabotée : il n’y a pas d’examen du crâne, sur ordre du Procureur. Officiellement, pour ne pas “charcuter” le corps à la demande de la famille Boulin qui n’avait pourtant rien demandée. Le corps est ensuite embaumé illégalement. Quant aux prélèvements d’organes du ministre, qui auraient pu faire l’objet de contre-expertises, ils sont tous détruits dans des conditions rocambolesques dans les années 1980.
En 1983, une deuxième autopsie démontre pourtant l’existence de fractures importantes (“traumatisme appuyé du massif facial”) du vivant de Robert Boulin. L’assistant de ces légistes m’explique qu’il avait alors constaté un hématome derrière le crâne du ministre, consécutif à un objet contondant, et une coupure au poignet droit correspondant, selon lui, à un lien.
Ce témoin, comme beaucoup d’autres, attend toujours d’être entendu par un juge d’instruction, indépendant du pouvoir politique. Mais il faudrait pour cela que la justice accepte, enfin, de rouvrir le dossier Boulin. Il est encore temps, puisque l’affaire ne sera prescrite qu’en 2017. »
(1) Publié chez Fayard en 2007

Pokken: het pokkenvirus als biologisch wapen
Pokken als infectieziekte is al ruim dertig jaar uitgeroeid. Het levende virus ligt nog op twee plaatsen op de wereld opgeslagen en de vernietiging ervan is al diverse keren uitgesteld. Deskundigen zijn het niet met elkaar eens wat de beste oplossing is: bewaren of niet. Ondertussen is er een reële kans dat het ook in handen is gevallen van armere landen die het als biologisch wapen kunnen gebruiken.
Inleiding
Bij oorlogsvoering met biologische wapens wordt gebruik gemaakt van bacteriën, virussen, schimmels of van de chemische stoffen die daardoor worden geproduceerd. Theoretisch gezien is deze manier van oorlog voeren voor terroristen een aanlokkelijk alternatief voor conventionele oorlogsvoering. Met het verspreiden van een ziekteverwekkend micro-organisme of een stof hierdoor gemaakt kunnen vrij gemakkelijk en op een goedkope manier grote groepen mensen getroffen worden. Het is daarmee een aantrekkelijk alternatief voor met name armere landen om oorlog te voeren.

Bioterrorisme avant la lettre
Biologische oorlogsvoering is al heel oud. Al eeuwenlang worden door de mens biologische wapens in de strijd tegen de vijand gebruikt. Giftige slangen, cholera, de pest, miltvuur: allemaal zijn ze voor dit doel ingezet, al vanaf voor onze jaartelling. Een paar voorbeelden:

Tijdens de tweede Punische oorlog, ongeveer 184 jaar voor Christus, werden door het leger van Hannibal potten van aardewerk gevuld met giftige slangen in de schepen van vijand koning Eumenes gegooid, en met succes: Hannibal won de strijd.

De Indianen in Zuid-Amerika deden al gif van de pijlgifkikker op hun wapens.

In 1347 werden door de Tartaren de lichamen van mensen die aan de pest waren gestorven over de stadsmuren van de stad Kaffa gegooid; deze stad aan de Zwarte Zee was belangrijk voor de Zijde-route. In de daarop volgende jaren verspreidde de pest zich naar het noorden. Waarschijnlijk is de stad Kaffa daardoor de bron van de pestepidemie geweest die in de Middeleeuwen woedde. Hierbij stierf bijna een derde van de mensen in West-Europa.

Biologische wapens in de twintigste eeuw
Volgens het Stockholm International Peace Research Institute zijn er aanwijzingen dat tijdens de Eerste Wereldoorlog, in 1915, de Duitsers in Italië en Sint Petersburg infectieziekten als biologische wapens hebben ingezet. Het ging om respectievelijk cholera en de pest. Ook werd door de Duitsers getracht de paarden te besmetten met miltvuur.

Vlak voor en tijdens de Tweede Wereldoorlog werd door Japan geëxperimenteerd met een scala aan micro-organismen. Er werden gevangenen gebruikt als proefkonijnen bij experimenten met de verwekkers van o.a. pest, pokken, gele koorts, miltvuur, tyfus, tetanus en hepatitis. Hierbij lieten meer dan 10.000 mensen het leven. In 1945, na de atoombom op Hiroshima, werd gestopt met deze activiteiten.

Ook tijdens de Tweede Wereldoorlog, in 1942, werd door de Britten op het Schotse eiland Gruinard geëxperimenteerd met de bacterie die miltvuur veroorzaakt. Het blijkt dat ruim veertig jaar later er nog steeds ziekmakende sporen van de miltvuurbacterie te vinden zijn op deze plek. Het eiland wordt in 1986 ontsmet met behulp van 280 ton formaldehyde. Pas in 1990 wordt de quarantaine die voor het eiland gold opgeheven.

Het pokkenvirus als biologisch wapen
Het pokkenvirus heeft ook een beruchte reputatie op dit vlak; het waren de Britse troepen die onder leiding van Sir Jeffrey Amherst in 1763 de plaatselijke indianenstammen in Pennsylvania, Noord-Amerika, voorzagen van dekens die met pokken besmet waren.

In de Tweede Wereldoorlog werd - door de Verenigde Staten, het Verenigd Koninkrijk en Japan - onderzoek gedaan naar de mogelijkheid het pokkenvirus te gebruiken als biologisch wapen. Ook later, tijdens de Koude Oorlog, werd deze mogelijkheid onderzocht door de Verenigde Staten en de Sovjet-Unie.

Voor terroristen die biologische wapens willen gebruiken is het pokkenvirus interessant genoeg: het virus is uiterst besmettelijk en wordt daardoor snel van mens op mens overgedragen. Daarbij is uit epidemieën gebleken dat ongeveer 30% van de mensen die pokken kreeg eraan dood ging. Omdat een slachtoffer in twee weken tijd ongeveer tien tot twintig andere mensen zou besmetten, zou de verspreiding zeer snel gaan. Voor meer over de ziekteverschijnselen bij pokken zie:
Pokken: de enige uitgeroeide infectieziekte

Het opgeslagen pokkenvirus: vernietigen of niet
Toen in 1980 de wereld officieel vrij van pokken werd verklaard, werd besloten dat op twee plaatsen op de wereld het levende pokkenvirus bewaard zou worden: in de zeer streng bewaakte laboratoria van het Center for Disease Control (CDC) in Atlanta, Verenigde Staten, en bij het Staatscentrum voor Virologisch en Biotechnologisch Onderzoek (Vector) in Koltsovo, Rusland. Een aantal reageerbuizen met het virus ligt hier sinds die tijd diepgevroren opgeslagen.

Tot drie keer toe is er het plan geweest om de laatste in deze laboratoria opgeslagen hoeveelheden pokkenvirus te vernietigen, zodat het virus van de aardbodem zou worden weggevaagd. In 1993, 1995 en 1999 werd het voornemen om te vernietigen telkens uitgesteld. Er zijn steeds berichten geweest over landen die het virus in handen zouden hebben en inmiddels gaan officiële instanties er vanuit dat dit inderdaad zo is.

Tegenstanders van vernietiging
Wetenschappers zoals virologen zijn het met defensiespecialisten eens dat het pokkenvirus bewaard moet blijven in levende vorm: dit voor het geval er zich toch weer pokken voordoet. Dit kan zijn doordat het per ongeluk of opzettelijk verspreid wordt, of dat het ontstaat door mutatie uit pokkenvirussen die er verwant mee zijn zoals het apenpokkenvirus.

Het Amerikaanse Institute of Medicine heeft geconstateerd dat het niet mogelijk is om nieuwe vaccins te ontwikkelen zonder het volledige virus. Er zijn wel aparte fragmenten van het DNA van het virus opgeslagen, maar daarmee kan men niet voldoende testen. Het is nodig om een nieuw vaccin tegen pokken te ontwikkelen omdat het bestaande vaccin, dat gebaseerd is op het koepokvirus, niet geschikt zou zijn voor diegenen met een verzwakt immuunsysteem, zoals mensen die een orgaantransplantatie hebben ondergaan.

Bovendien heeft dit instituut het ook over de eigenschap van het pokkenvirus alleen mensen te infecteren. Wetenschappers kunnen deze eigenschap bestuderen om meer te weten te komen over het menselijke immuunsysteem.

Voorstanders van vernietiging
Het was de Amerikaan Donald Henderson, die de wereldwijde langdurige vaccinatiecampagne van de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) leidde in de jaren zestig en zeventig van de vorige eeuw, waardoor pokken als infectieziekte werd uitgebannen. Hij wil dit tot een einde brengen met de vernietiging van de laatste hoeveelheden pokkenvirus.

Een argument van voorstanders van vernietiging zoals Henderson is dat het pokkenvirus niet getest kan worden op dieren omdat het immers alleen mensen infecteert; dierproeven zijn echter nodig om een nieuw vaccin te ontwikkelen. Verder wijzen zij erop dat het virus zo gevaarlijk is dat er niet veel wetenschappers zijn die ermee willen werken in het laboratorium, zelfs al zijn de werkomstandigheden optimaal veilig gemaakt.

Wat gebeurt er als pokken nu weer zou uitbreken?
Nadat in 1965 door de WHO de wereldwijde vaccinatiecampagne werd gestart is pokken uitgeroeid. Mensen in Nederland die zijn geboren voor 1976 zijn tegen pokken ingeënt; in dat jaar werd in Nederland gestopt met vaccineren. Mensen die na dat jaar zijn geboren zijn nooit gevaccineerd en dus niet beschermd tegen pokken; zij lopen het meeste gevaar als de pokken nu weer zou uitbreken.

Maar ook voor mensen die in hun kindertijd wel zijn gevaccineerd is het nog maar de vraag of de vaccinatie nu nog wel voldoende bescherming zou geven. De verwachting is dat zij wel ziek zouden kunnen worden maar in minder ernstige mate, maar dit valt niet precies te voorspellen. Men weet niet hoelang de afweercellen actief blijven. Het kan zijn dat de effectiviteit van deze cellen na ongeveer vier jaar vermindert, maar het kan ook later zijn.

Toen pokken nog vrij voorkwam in de natuur werd het afweersysteem van mensen die gevaccineerd waren nog af en toe opnieuw geactiveerd als ze weer met het virus in aanraking kwamen. Omdat pokken nu al ruim dertig jaar niet meer voorkomt gebeurt dit laatste niet meer. Het is wel waarschijnlijk dat iedereen die ooit in zijn leven werd gevaccineerd er beter voor zou staan bij een uitbraak dan mensen die nooit gevaccineerd zijn.

Nederland heeft een voorraad pokkenvaccin, en mocht het nodig zijn dan kan de bevolking (opnieuw) gevaccineerd worden.
Het RIVM in Bilthoven is wereldwijd de enige instantie die officieel de juiste vaccinia-stam in bewaring heeft; dit is het koepokvirus dat wordt gebruikt om vaccins aan te maken.

Er is in Nederland een draaiboek voor als er zich een geval van pokken zou voordoen. Hierin staat dat de mensen die contact hebben gehad met de geïnfecteerde persoon worden gevaccineerd. Dit wordt ringvaccinatie genoemd. Het is de eerste manier om verdere verspreiding te voorkomen. Als dit toch zou gebeuren, kan men overgaan tot het vaccineren van de hele bevolking. Voor meer over pokkenvaccinatie zie: Vaccinatie: ontstaansgeschiedenis en ontwikkeling

Smallpox 2002: Silent Weapon
...is de titel van een film die is uitgezonden door de BBC. Het is een zogenaamde mockumentary: dit is een samentrekking van het Engelse 'to mock' = ergens de spot mee drijven, en 'documentary' = documentaire. Dit is een genre waarin een bepaald onderwerp - dit kan zowel fictief als echt bestaand zijn - wordt besproken zoals in een documentaire, maar waarin niets wat verteld wordt op feiten berust.

Deze film werd geproduceerd door Wall to Wall. Het onderwerp van deze film is een fictieve biologische aanval met het pokkenvirus op de Verenigde Staten. In de documentaire wordt uitgegaan van een 'worst case scenario', waarin de ziekte zich over de hele wereld verspreidt en wat de gevolgen daarvan zouden zijn.

De film werd met gemengde reacties ontvangen. Sommige critici vonden hem uitzonderlijk goed, anderen spraken van een 'zieke stunt'. Gezien de kijkcijfers bleek de documentaire zeer populair: 3.4 miljoen mensen, dat is 15% van het publiek keek ernaar.

JAARVERSLAG ONROERENDE VOORHEFFING 2004 ARGUMENTARIUM PRO BELICHTING FRANS BEWIND 1792-1815 Logica MERS leverde voor het JVOV2003 gratis en buiten contract een historische bijlage over het ontstaan van het kadaster onder Frans bewind en legde de verbinding met de evolutie van het kiesrecht. Logischerwijze is dan de periode vlak voor het ontstaan van dat kadaster interessant. Maatschappelijke betekenis van de verschuivingen in de onroerende eigendom De 18de eeuw wordt gekenmerkt door de zgn. ‘Verlichting’. In de periode 1792-1815 veranderde (afhankelijk van de bron en de tijdafbakening) 15 tot 20% van het Belgische grondgebied (uitgedrukt in oppervlakte) van eigenaar. De meerderheid van de verhandelde onroerende goederen was afkomstig van kloosters en abdijen, weliswaar na confiscatie en herkwalifikatie tot ‘nationale goederen’. Het einde van de 18de eeuw is maatschappelijk van uitzonderlijk belang en verklaart voor een deel de grote stromingen in de 19de eeuw. Het reeds verrichte opzoekwerk Vanaf begin augustus werd de periode aftastend onderzocht. Vanaf eind augustus werd het echte opzoekwerk opgestart, erop vertrouwend dat de logica in de opbouw en de maatschappelijke relevantie evident was. Na 15/9 raakte het onderzoek goed op dreef. • Er werd een omvangrijke database aangelegd met een 500-tal feiten: verwijzingen naar decreten uit de Oostenrijkse en uit de Franse periode, uitdrijvingen, openbare verkopen, betrokken aantal hectaren, etcetera. Alle feiten in de database zijn gedocumenteerd. Quasi alle bronnen werden aan een vergelijkende toets onderworpen met aanduiding van inconsistenties. • Aansluitend bij de database zijn er (nog) experimenteel gegenereerde historische tijdlijnen in de maak waarmee het jaarverslag grafisch kan worden opgesmukt. • Vanuit de database werd een tweede – ditmaal geografisch geïnspireerde – database (met toevoeging van NIS-codes) aangemaakt die dan op zijn beurt de ArcView-applicatie kan aansturen voor het genereren van cartografie (target: Vlaams gewest, 308 huidige gemeenten); op 7 oktober 2004 bevatte deze database de kerngegevens van 58 kloosters/abdijen/priorijen; op 8 oktober werden nog belangrijke toevoegingen aangebracht. • Er werden een 50-tal relevante boeken aangekocht. Een gespecialiseerde bibliografie werd op punt gezet. • Gerichte opzoekingen werden verricht in de Stadsbibliotheek Antwerpen. • Contacten werden gelegd met volgende abdijen: Postel, Tongerlo, Averbode, Grimbergen. • Er is een contact in de maak met de abdij van Affligem. Tevens is een contact met de ULB gepland. • Bij het Rijksarchief werd een (dure) microfilm besteld en aansluitend werd er met een gespecialiseerde firma contact gelegd met het oog op hoogwaardige scanning vanaf microfilm. De problematiek van auteurs- en gebruiksrecht werd onderzocht én opgelost. • Ter voorbereiding werd tijdrovend scanning- en fotowerk verricht. Tests met verschillende soorten belichting en fotopapier, aangepast aan de digitale resolutie, werden uitgevoerd en verfijnd met het oog op een maximaal effect in de drukgang. Om het beoogde resultaat te bereiken investeerde MERS in een professionele camera met een bereik van 4 megapixels en grote ‘zoom’. • Voor bijkomend opzoekwerk werd een contract afgesloten met een free lance kracht. • Tenslotte vermelden we nog enkele honderden uren lees- en studiewerk. Hieruit mag blijken dat MERS volop geïnvesteerd heeft en dat zelfs nog in de periode voorafgaand aan de toekenning van het contract of het bekend raken daarvan. De suggestie van het Overlegcomité Op het Overlegcomité van eind september werd het plan voor de historische bijdrage door dhr Franken ter tafel gebracht. Wellicht was het Overlegcomité onwetend over de reeds ver gevorderde opzoekingen want vanuit het Overlegcomité kwam de suggestie om een geheel ander thema uit te diepen: kadastrale perekwatie in Brabant in 1685. Tijdnood en budget Het MERS kan zich onmogelijk binnen de hem nog toegemeten tijdspanne (medio oktober – eindejaar) de ingewikkelde materie van de kadastrale perekwatie in 1685 eigen maken en daarom moet MERS zich – ook om de credibiliteit van alle partijen te vrijwaren - onbevoegd verklaren. Vanaf 1 januari 2005 richten de werkzaamheden zich volledig op het verwerken van de gegevens uit het data warehouse en de verzameling van de administratieve en statistische gegevens. Tegen eind januari 2005 moet de zgn. ‘executive summary’, dienstig voor het jaarverslag 2004 van Cipal, klaar zijn. In vergelijking met vorige jaren werd de afsluitdatum met 15 dagen naar voor geschoven (15/3/2005) en werd MERS (weliswaar onder bepaalde voorwaarden) contractueel beboetbaar bij laattijdigheid. Binnen het toegemeten budget is ook geen ruimte voor een verantwoorde inkoop van een kwalitatief hoogstaand en origineel artikel bij derden. Goodwill Overigens zou de aanlevering van een historische bijdrage weerom goodwill zijn vanwege MERS want in het contract CIPAL-MERS is daarover niets voorzien. Onze betrachting is steeds geweest de (zeer relatieve) aantrekkelijkheid van een jaarverslag te verhogen en daarmee de belangen van onze opdrachtgever en die van de Vlaamse Gemeenschap te dienen. We brengen dit ongaarne in herinnering maar de omstandigheden dwingen ons daartoe. Compromisvoorstel Als compromis stellen wij voor de suggestie van het Overlegcomité (kadastrale perekwatie in Brabant in 1685) te weerhouden voor het jaarverslag 2005 en de periode van het Frans bewind in het jaarverslag 2004 te belichten en aldus de gedane inspanningen te valoriseren. MERS Lucas TESSENS 2004-10-08 Historiek contract JVOV2004 20040622: YH geen bezwaar tegen dat ik ook JVOV 2004 maak; aan JF gemeld op voice mail 20040709: JF deelt punten mee te voorzien in offerte; dead line 1/3/2005! + boete 250 EUR/dag 20040811: meeting JF-LT in extremis door JF afgebeld 20040824: offerte MERS aan dhr Jos Franken, Cipal 20040903: offerte goedgekeurd door Raad van Bestuur Cipal 20040906: eerste mail-contact LT-EDB over Frans bewind 20040908: meeting LT-EDB over confiscatie kerkelijke goederen (Aalst) 20040908: bestelling boek Frans bewind bij heruitgeverij 20040910: draft-opbouw artikel Frans bewind klaar en medegedeeld aan EDB 20040913: bezoek aan abdij Tongerloo + aankoop pakket boeken 20040915: JF deelt goedkeuring offerte telefonisch mee aan LT; LT deelt plan Frans bewind mee aan JF die enthousiast reageert. 20040915: contact met Albertina-bib over rapport Kulberg 20040916: Mail aan EDB: “Gisterenavond kreeg ik een telefoontje van JF: de Raad van Bestuur van CIPAL heeft mijn offerte aanvaard en de brief ter bevestiging is in de maak. Ik heb hem ook gesproken over het plan om de confiscatie van kerkelijke goederen aan het einde van de XVIIIde eeuw als ‘leesstuk’ in het jaarverslag in te lassen. Jos was enthousiast want als ‘boerenzoon’ interesseert hem dat uiteraard. Hij verdedigt dit project richting MVG.” 20040920: datum brief Cipal aan MERS met mededeling goedkeuring 20040922: MERS ontvangt brief Cipal; dus 22 dagen na eerste gepland contact MERS-EB 20040924: mail LT>EB: vragen; EB in verlof tot 28/9 20040928: contacteren Rijksarchief 20040928: optrekken vergoeding EDB wegens hulp opbouw historisch luik 20040929: Overlegcomité MVG-Cipal 20041005: telefonische mededeling JF over suggestie Overlegcomité: perekwatie 1685 20041005: telefonisch contact LT-EB: zij vindt 1685 interessanter dan 1792 20041005: opmaak argumentarium Frans bewind 20041007: verdere verfijning Excel-file door EDB en LT (meeting Aalst) 20041008: aankoop boek 19560021 over de historiek van het kadaster 20041008: correcties in de Masterbase Pro memorie: contractueel is MERS niet gebonden tot het leveren van een historische bijlage.

uitgebracht in 1848 zalen, haalde de film slechts $1.179.000

The Skin (1981) Blu-ray Detailed
Posted December 12, 2014 11:49 AM by Webmaster

Cohen Media GroupCohen Media Group has detailed the Cohen Film Collection Blu-ray release of director Liliana Cavani's The Skin (La Pelle), which stars Marcello Mastroianni, Burt Lancaster and Claudia Cardinale. Digitally remastered, the Palme d'Or nominee arrives on Blu-ray on January 13, 2015.

Liliana Cavani (Ripley's Game) gained international fame with her daring 1974 breakthrough The Night Porter, a controversial drama about a concentration camp survivor's sadomasochistic relationship with a former Nazi SS officer. Sex-as-commodity also figures in Cavani's 1981 film The Skin. Based on the short stories of Curzio Malaparte, the film is Cavani's controversial look at the aftermath of German occupation of Italy during World War II. After the Allies liberate Naples in 1943, life for the locals is not much easier, especially for women; many must sacrifice their dignity and morals in order to survive.

An international cast of superstars brings Malaparte's stories to life. Marcello Mastroianni plays Malaparte, a diplomatic liaison between the Allied and Italian forces, who chronicled the desperate measures taken by his Italian countrymen to endure even after the defeat of their enemy. Burt Lancaster plays liberating American Gen. Mark Clark, who struggles to fathom the devastation around him. Also starring is Claudia Cardinale, famed for her performances in masterpieces by Federico Fellini, Luchino Visconti and Sergio Leone.

This unforgettable and disturbing film, an epic Italian-French co-production, was nominated for the top prize, the Palme d'Or, at the Cannes Film Festival; Cardinale was named best supporting actress by the Italian National Syndicate of Film Journalists.

The Skin has been restored and remastered for its U.S. Blu-ray debut, and is presented in 1080p with Italian DTS-HD Master Audio 5.1 surround and English subtitles. Extras include:
Feature-length audio commentary by critics Wade Major and Andy Klein
Four featurettes, including three with director Liliana Cavani and one with production designer Dante Ferretti:
At the Frontier of the Apocalypse
Malaparte, Great Reporter
The Individual and History
Dante Ferretti Revisits Naples
Original French trailer
2014 re-release trailer

film van en met Jacques Brel. The story takes place in a Belgium seaside town, at a boarding house for civil servants recovering from surgery and illness. The six male residents' lives change dramatically when two women arrive. Catherine is a lively, sexually liberated woman willing to kiss, dance, and sleep with the men. Leonie is reserved, formal, and conservative. Leonie finds herself attracted to Leon, a Belgian who was a mercenary in Katanga in 1964, He was wounded and carries psychological scars of war. The other men play practical jokes on Leon, some of them cruel. As Leon courts Leonie, his mother brings him emotional distress as do his memories of war.

website

Duitsland 1958, Johann Radmann is een jonge officier van justitie die zich als nieuweling vooral met verkeersovertredingen moet bezighouden. Thomas Gnielka, een journalist, beweert dat zijn vriend een leraar op een school in Berlijn heeft herkend als Charles Schulz, een voormalige kampbewaker van Auschwitz. Tegen de wil van zijn superieuren probeert hij Schulz voor het gerecht te krijgen, ondanks tegenwerking van de regering waar een aantal ex-nazi’s elkaar beschermt. Enkel procureur-generaal Fritz Bauer steunt hem in zijn zoektocht en wil de misdaden, gepleegd in het verleden, publiekelijk maken. Het ontbreekt hen echter aan bewijzen, maar Radmann en Gnielka gaan fanatiek op zoek. Radmann vindt documenten, ondervraagt getuigen en bouwt zo de bewijslast op. In zijn zoektocht naar de waarheid graaft hij steeds dieper in een doolhof van schuld en leugens. Hetgeen hij uiteindelijk aan het licht brengt, zal het land voor altijd veranderen. Begin jaren 1960 wordt een groot aantal oorlogsmisdadigers en ex-kampmedewerkers van Auschwitz veroordeeld in Frankfurt.



Documentaire van Arte over Fritz Bauer:

tja, je moet toch iets zeggen.

Interessant filmpje voor zij die van Herenthout houden. Zoals het was en nooit meer terugkomt. We herkennen de kerk, Jeugdklub Selkit, de Jodenstraat, Markt met Kredietbank (nu 't Kameryck), Nijlense steenweg, Bouwelse steenweg, Molenstraat, superette Poelmans, bakkerij Daems. Het regende natuurlijk niet altijd in dit levendige dorp.
Muziek: CCR, Have you ever seen the rain (1971).

Née le 16 septembre 1924 dans le Bronx à New York, de son vrai nom Betty Joan Perske, elle était la fille unique d’immigrants juifs roumano-polonais, de la famille de l’ancien président israélien Shimon Peres.

zaterdag 29 maart 2014 om 16u17

Angelina Jolie bezocht samen met de Britse minister van Buitenlandse Zaken William Hague Bosnië en was duidelijk onder de indruk van de verhalen die ze daar hoorde van de inwoners van Srebrenica.Angelina Jolie organiseert in juni samen met Hague een conferentie in Londen over het verkrachten van vrouwen als tactisch middel tijdens een oorlog. Er heerst nog altijd een taboe op dit onderwerp en Jolie wil dit proberen te doorbreken. Ze is er van overtuigd dat de vrede nooit volledig terug kan keren na een oorlog wanneer de verkrachtingen onbestraft blijven.

Taboe

Dat deze campagne nodig is blijft wel uit de stilte die er nog altijd heerst in Bosnië. Munira Subasic van de associatie van de moeders van Srebrenica vertelt aan Reuters dat het tot de traditie behoort om niet over verkrachting te praten. Veel vrouwen hebben het meegemaakt tijdens de oorlog, maar willen er niet over spreken. Daarom vindt ze het bezoek van Angelina Jolie van groot belang. Ze hoopt dat de Bosnische vrouwen zo inzien dat ze niet de enige zijn die er mee moeten leven.

Angelina Jolie, die de film In the Land of Blood and Honey maakte over het seksuele geweld in Bosnië tussen 1992 en 1995, legde ook bloemen op het kerkhof waar de slachtoffers van de oorlog begraven liggen.

Meer dan 100.000 mensen kwamen om tijdens de burgeroorlog tussen de Bosnische Serviërs, moslims en Kroaten. Waarschijnlijk werden zo’n 20.000 vrouwen seksueel misbruikt. (MS)
Noot Lucas Tessens: komen nu ook de Italiaanse vrouwen terug onder de aandacht, verkracht door Goumiers tijdens WO II ?; en welke aandacht voor de Duitse vrouwen ?

Theodore (Joaquin Phoenix), esseulé dans un monde aseptisé, tombe amoureux de son système d’exploitation, doté de la voix sensuelle de Scarlett Johansson. Un scénario magistral, porté par des acteurs vibrants et des plans subtils.

Theodore se sent seul. Il se remet mal de son divorce et sa belle plume ne sert qu'à pallier les défauts de communication de ses contemporains. Écrivain public numérique, il rédige à la demande des messages enamourés ou des souhaits émus d'anniversaire de mariage. Abruti par sa vie divisée entre travail, jeux vidéo et sexe froid, il découvre, au cours d'une mise à jour, que tous ses appareils high-tech disposent d'un nouveau système d'exploitation, qui prend la voix délicatement éraillée de Scarlett Johansson. Conçue pour s'adapter et évoluer, cette intelligence artificielle le trouble : elle perçoit les sentiments humains avec précision et subtilité, comprend l’art, la beauté, l’humour, la tristesse, la nuance et, surtout, l’amour. Theodore s'engage dans une relation qui le dépasse…

Tendre et cruel

Fondé sur un scénario éblouissant, "Her" est un conte philosophique mâtiné de science-fiction. Remarquablement interprété par un Joaquin Phoenix bouleversant, accroché à la voix sensuelle de Scarlett Johansson, le film réussit à rendre crédible cette histoire d'amour déroutante. Dialogues percutants, bande originale séduisante, plans travaillés : la mise en scène, brillante, fait évoluer les personnages dans un environnement hipster et impersonnel, délavé par un filtre sépia qui renforce la confusion entre réel et virtuel. Un film à la fois lucide, tendre et cruel, dont on ne sait s’il s’agit d’une audacieuse utopie ou d’une chimère tristement réaliste, située dans un futur proche.

In 2012 kwam een Duitse film in de roulatie met als titel Hannah Arendt, onder regie van Margarethe von Trotta, en met Barbara Sukowa in de hoofdrol. De film concentreert zich op de rol van Hannah Arendt in het Adolf Eichmannproces en de controverse rond het boek dat zij naar aanleiding van dat proces schreef. In die tijd werd haar boek veelal verkeerd begrepen als een verdediging van Eichmann en een aanklacht tegen de joodse leiders (zoals die van de Joodse Raad) voor hun rol in de Holocaust. Daarnaast bevat de film flashbacks naar eerdere momenten in haar leven. (wiki)

Uit één van de dialogen: "Ik hou niet van een volk, ik hou van mensen, van individuen, ik hou van jou."
Als de uitgever van The New Yorker haar aanmaant bepaalde dingen niet te schrijven, antwoordt zij: "Maar die zijn gebaseerd op feiten."

Gepubliceerd op 27 dec. 2011
Wat gebeurt er als de rijken steeds rijker worden? David Sington gaat in zijn film The Flaw op zoek naar de onderliggende oorzaak van de financiële crisis. Drie jaar nadat de financiële crisis wereldwijd toesloeg, lijkt er niets veranderd te zijn.

De overheid en het huidige politieke systeem blijven in grote mate afhankelijk van de financiële sector. Een sector die niet in staat lijkt te zijn om de veranderingen door te voeren en hun zaken transparanter te maken in een wereld waarin de rijken steeds rijker worden. Filmmaker Sington wil dat er dingen veranderen. In deze film probeert hij uit te leggen wat de onderliggende oorzaak van de afgelopen crisis is.

Plus d'informations sur ce film politique extraordinaire
Le cynisme, les coups durs, les adversaires, le peuple, la privatisation, la perception, les médias, les collaborateurs, les comptes à règler, la solitude, ...
Le pouvoir politique est une crocodile qui avale les plus belles choses.

Sortie le 22 septembre 2010 - Un film de Rachid Bouchareb -

Chassés de leur terre algérienne, trois frères et leur mère sont séparés. Messaoud s'engage en Indochine. A Paris, Abdelkader prend la tête du mouvement pour l'Indépendance de l'Algérie et Saïd fait fortune dans les bouges et les clubs de boxe de Pigalle. Leur destin, scellé autour de l'amour d'une mère, se mêlera inexorablement à celui d'une nation en lutte pour sa liberté.

The Ghost is a contemporary political thriller by the best-selling English novelist and journalist Robert Harris. In 2010, the novel was adapted into a film, The Ghost Writer, directed by Roman Polanski and starring Pierce Brosnan, for which Polanski and Harris co-wrote the screenplay.
(...)
Polanski was arrested by Swiss police in September 2009 on his way to the Zurich Film Festival. Babelsberg Studios initially announced that production was put on hold. However, Polanski continued working on post-production from his house arrest in Switzerland. The film, retitled The Ghost Writer, premiered at the 60th Berlin International Film Festival on 12 February 2010.
src: wiki

Res Publica is een Vlaamse denkgroep van politici, academici, intellectuelen en opiniemakers, opgericht in 2009, die ijveren voor Vlaamse onafhankelijkheid, los van de Belgische context.

De groep sluit aan bij andere Vlaamsgezinde denktanks zoals Pro Flandria en de Gravensteengroep, maar onderhoudt ook contacten met de drie zogenaamde "V-partijen": (Nieuw-Vlaamse Alliantie, Vlaams Belang en Lijst Dedecker). Politici van deze drie formaties zijn lid.

Kernleden van de groep zijn onder meer: filosoof Ludo Abicht, publicist Brecht Arnaert, sociaal-activist Julien Borremans, LDD-politicus Boudewijn Bouckaert, Pro Flandria-voorzitter Guy Celen, journalist Frans Crols, filosoof Koenraad Elst, journalist Mark Grammens, N-VA-politicus Jan Jambon, filosoof-publicist Johan Sanctorum, jurist Matthias Storme, linksflamingant Jef Turf en VB-politicus Bruno Valkeniers.

Toen ACV-vakbondsvoorzitter Luc Cortebeeck , in de aanloop van de Belgische federale verkiezingen van 13 juni 2010, advies gaf om niet op "Vlaamse zweeppartijen" te stemmen, publiceerde de groep een open protestbrief, mede ondertekend door onder anderen filmregisseur Jan Verheyen en filosoof Etienne Vermeersch.

Sinds augustus 2011 is in de schoot van de denkgroep ook een debatkring opgericht met dezelfde naam. Deze ijvert voor een open debatcultuur, in de context van het Vlaamse onafhankelijkheidsstreven. De kring opende op 29 september 2011 met een geanimeerd debat over "de Islam in Vlaanderen", waarin o.m. Filip Dewinter (Vlaams Belang) en Abu Imran (Sharia4Belgium) tegenover elkaar stonden.
src= wiki (geconsulteerd op 20160319)

De burgers die wilden vluchten zouden neergeschoten of opgehangen worden. Rond hun nek werd een bordje 'Ich wollte fliehen' gehangen.
In deze film neemt de adel de leiding van de vlucht.
De angst voor de Russen is enorm en ze worden ook als gewelddadig geportreteerd.
De Hitlerjugend blijft fanatiek in de overwinning en in Hitler geloven.
Tot op het laatste moment blijft het Duitse leger echte of vermeende deserteurs fusilleren.
De film behandelt een taboethema.

Roland Lommé (4 augustus 1936 – 19 januari 2006) was een Vlaamse tv-presentator. Jarenlang verzorgde hij allerlei tv-programma's over films, eerst bij de publieke omroep met Première Magazine, vanaf 1989 bij de commerciële VTM. Daar werkte hij tot 1999.

Lommé was een van de weinige Vlamingen die toegang had tot de internationale filmwereld. Op het filmfestival van Cannes was hij dan ook geregeld te zien. Daar was hij monsieur Lommé.

Professor Dr. hc L.Fritz Gruber was an initiator and creative genius of photography. He was the friend of famous photographers from August Sander and Ansel Adams to Sebastiano Salgado, from Man Ray to Cecil Beaton, from Henri Cartier Bresson to Bob Capa. He was the friend of photographic editors and publishers from Arthur Dalladay to Andor Kraszna Krausz , Bert Kepler and Roger Montel.

L.Fritz Gruber was born in Cologne on 7th June 1908 and went to School and University there. In 1932 he edited the newspaper Koelner Kurier which was closed down by the authorities and made him emigrate to London where he honed his journalistic skills, until just before the outbreak of war in 1939, when his sick mother recalled him to Germany, where he was trapped by the war, in which he was not eligible to fight, as a result of childhood illness.

During the war he was a studio portrait photographer and had a document-photocopying business in Minden. 1950, to compliment the technical and industrial trade-fair “Photokina”, he initiated the famous Photokina thematic cultural exhibitions, and created 300 in all until 1980. His innovations are countless, he got architects and designers, from Chargesheimer and Michael Sanders to Manfred Heiting and Swoboda to style his exhibitions and he produced their resplendent catalogues, which are now rare, historic, collectors’ items.. He travelled the world to bring new and old applications and manifestations of photography to his exhibitions and met and befriended the great and famous photographers in America, Europe and Asia. I met L. Fritz Gruber at the first international Photokina in 1951. He showed me around his exhibitions and then he came back to London for me to show him around my Festival of Britain. Since then we were best friends for 54 years and travelled and worked together.

He started to collect photographs when he was still at School and his vast, wonderful Gruber-Collection is now the pride of the Ludwig Museum in Cologne. In the 1950s he initiated and made films of still photographs; made early films for TV about photography and photographers, which broke new ground then and inspired the creation of photographic galleries and museums, and he initiated the DGPh, the German Photographic Society.

After his retirement from photokina in 1980, at the age of 72, he continued, right to the end, together with his wife Renate, his dynamic and restless quest for photography, writing articles, producing books and exhibitions, and collecting new and young photographer friends and their photographs. His London years had transformed him into an English gentleman. He was always of striking appearance, immaculately and fashionably dressed, and thus was a favourite subject for photographers, press and TV and was much honoured by them.



L. Fritz Gruber died in Cologne on 30th March 2005. The photogenic light that had illuminated and sparkled up his 96 years through, with and for photography, has finally flickered out. He is survived by his wife Renate and his daughters Anneli and Bettina, the video-artist.

North Country is een Amerikaanse dramafilm uit 2005, geregisseerd door Niki Caro. Het scenario van Michael Seitzman is gebaseerd op het boek "Class Action: The Story of Lois Jenson and the Landmark Case That Changed Sexual Harassment Law", van Clara Bingham en Laura Leedy Gansler, dat de eerste, langlopende rechtszaak over seksuele intimidatie in de VS beschreef.

Hoofdrolspeelster Charlize Theron en voornaamste bijrolspeelster Frances McDormand werden beide genomineerd voor zowel een Academy Award maar tijdens de prijsuitreiking op 6 maart 2006 konden deze nominaties niet verzilverd worden. Verder waren er nominaties voor een Golden Globe, een Bafta Award, een Screen Actors Guild Award, een Satelite Award en een BFCA Critics Choice Award. McDormand won de Las Vegas Film Critics Society Award voor haar rol.

De film was commercieel niet erg succesvol, maar vertoningen ervan in het Amerikaanse Congres hebben er volgens de producent toe bijgedragen dat de "Violence Against Women Act" in 2006 succesvol hernieuwd werd.

source: wiki

Uitgezonden door VRT in augustus 2024

03 APRIL 2004 OM 00:00 UUR | (ahp)
POPERINGE - Het stadsbestuur van Poperinge neemt het hele archief van het weekblad het Wekelijkse Nieuws over van de uitgever Roularta Media Group. Daarover hebben het stadsbestuur, Roularta en de voormalige uitgever van het weekblad, Herman Sansen, een akkoord bereikt.

De stad Poperinge krijgt het hele archief, met alle kranten en edities van het Wekelijkse Nieuws sinds 1904 in bruikleen. Ook 150.000 foto's, de bedrijfsboekhouding tot en met 1993, maquettes, microfilms, letterblokken en kleine druktoestellen zijn in de overeenkomst opgenomen.

Na een grondige inventarisatie zullen de Roularta Media Group en het stadsbestuur overleggen welke delen van het archief naar de kantoren van het mediabedrijf worden overgebracht. De rest is na ontsluiting onder bepaalde voorwaarden toegankelijk voor de bezoekers van het stadsarchief.

Het stadsbestuur heeft een projectsubsidie van bijna 50.000 euro aangevraagd. Het geld zal gebruikt worden om het materiaal te klasseren en te archiveren. Daarvoor wil de stad een persoon voor een jaar aanwerven.

(ahp)

King Leopold's legacy of DR Congo violence

Mark Dummett

Former BBC Kinshasa correspondent

Of the Europeans who scrambled for control of Africa at the end of the 19th century, Belgium's King Leopold II left arguably the largest and most horrid legacy of all.

King Leopold II left arguably the largest and most horrid legacy

While the Great Powers competed for territory elsewhere, the king of one of Europe's smallest countries carved his own private colony out of 100km2 of Central African rainforest.

He claimed he was doing it to protect the "natives" from Arab slavers, and to open the heart of Africa to Christian missionaries, and Western capitalists.

Instead, as the makers of BBC Four documentary White King, Red Rubber, Black Death powerfully argue, the king unleashed new horrors on the African continent.

Torment and rape

He turned his "Congo Free State" into a massive labour camp, made a fortune for himself from the harvest of its wild rubber, and contributed in a large way to the death of perhaps 10 million innocent people.

I was so moved, Your Excellency, by the people's stories that I took the liberty of promising them that in future you will only kill them for crimes they commit

John Harris

Missionary in Baringa

What is now called the Democratic Republic of Congo has clearly never recovered.

"Legalized robbery enforced by violence", as Leopold's reign was described at the time, has remained, more or less, the template by which Congo's rulers have governed ever since.

Meanwhile Congo's soldiers have never moved away from the role allocated to them by Leopold - as a force to coerce, torment and rape an unarmed civilian population.



Chopping hands

As the BBC's reporter in DR Congo, I covered stories that were loud echoes of what was happening 100 years earlier.

Men who failed to bring enough rubber for agents were killed

The film opens with the shocking images of some of Leopold's victims - children and adults whose right hands had been hacked off by his agents.

They needed these to prove to their superiors that they had not been "wasting" their bullets on animals.

This rule was seldom observed as soldiers kept shooting monkeys and then later chopping off human hands to provide their alibis.

'Foreign correspondents'

Director Peter Bate uses documented accounts of such atrocities to present an imaginary court case against the monarch who he compares to a subsequent European tyrant, Adolf Hitler.

He has an actor play the bearded, heavily-set Leopold, fidgeting nervously as damning testimonies are read out, compiled by the foreign correspondents of the day, the missionaries.

John Harris of Baringa, for example, was so shocked by what he had come across that he felt moved to write a letter to Leopold's chief agent in the Congo.

"I have just returned from a journey inland to the village of Insongo Mboyo. The abject misery and utter abandon is positively indescribable. I was so moved, Your Excellency, by the people's stories that I took the liberty of promising them that in future you will only kill them for crimes they commit."

Positive legacy

In the film's most powerful sequences we see reconstructions of the terror caused by Leopold's enforcers and agents.

We see a village burnt without warning and its people rounded up; its men sent off into the forests, and its women tied up as hostages and helpless targets of abuse until their husbands return with enough wild rubber to satisfy the agent.

This, we are told, was the "moment of truth" for the whole community.

If the men did not bring back enough and the agent lost his commission, he would order the deaths of everyone.

Children and adults had their hands chopped off

There is no doubt that Congo's history, and White King, Red Rubber, Black Death are almost too upsetting to bear, however Leopold did leave, albeit unwittingly, one positive legacy - the birth of modern humanitarianism.

The campaign to reveal the truth behind Leopold's "secret society of murderers," led by diplomat Roger Casement, and a former shipping clerk ED Morel, became the first mass human rights movement.

Its successors like Amnesty International, Human Rights Watch and the Kinshasa-based Voix des Sans Voix and Journaliste En Danger mean abuses in modern day DR Congo can never be hidden for long.

Congo: White king, red rubber, black death will be shown on BBC Four in the UK on Tuesday, 24 February at 2100

http://news.bbc.co.uk/2/hi/africa/3516965.stm (20040402)

Beveridge, W.I.B., "Influenza: The Last Great Plague", Prodist, 1977

Crosby, Alfred W. , "Epidemic and Peace 1918: America's Forgotten Pandemic", Cambridge University Press, 1976

Collier, Richard, "The Plague of the Spanish Lady: The Influenza Pandemic of 1918-1919", Scribner, 1974

Ewald, Paul W., "Evolution of Infectious Disease", Oxford University Press, 1994

Garrett, Laurie, "The Coming Plague: Newly Emerging Diseases in a World Out of Balance", New York: Farrar, Straus and Giroux, 1994.

Van Hartesveldt, Fred R., "The 1918-1919 Pandemic of Influenza: The Urban Experience in the Western World", Edwin Mellen Press, 1993

http://www.pbs.org/wgbh/amex/influenza/filmmore/reference/bibliography.html (20031003)

British Medical Journal

July 13, 1918 p. 39;

October 19, 1918 p. 439-40;

November 2, 1918 p. 494-96, 503;

November 16, 1918 p. 546;

November 23, 1918 p. 573;

November 30, 1918 p. 620;

December 21, 1918 p. 694



Brown, David, "It All Started in Kansas," The Washington Post Weekly Edition, March 23-30, 1992; Vol 9, No. 21



Center for Disease Control, "Influenza Prevention and Control," http://www.cdc.gov/ncidod/diseases/flu/fluvirus.htm



Collins, S. and J. Lehman, Excess Deaths from Influenza and Pneumonia and From Important Chronic Disease During Epidemic Periods 1918-1951 Public Health Monographs No. 10, 1953



Committe on the Atmospher and Man, "Causes of Geographical Variation in the Influenza Epidemic," National Research Council Bullentin, July 1923, Vol. 6 No. 34



Crawford, Richard, "The Spanish Flu," Stranger Than Fiction: Vignettes of San Diego History San Diego Historical Society, 1995; http://edweb.sdsu.edu/sdhs/stranger/flu.htm



Crosby, Alfred, America's Forgotten Pandemic: The Influenza of 1918, (Cambridge: Cambridge University Press, 1989) p. 1-69



Deseret News, "On the Eve of Peace in WWI Influenza Cast Shadow of Death," http://www.desnews.com/cen/hst/01260133.htm



Grist, N R "A Letter from Camp Devens 1918," British Medical Journal, December 22-29, 1979



Henig, Robin Marantz, "Flu Pandemic: Once and Future Menace, " New York Times Magazine, November 19, 1992



Hoehling, A. A. The Great Epidemic (Boston: Little Brown and Company, 1961)



Hoagg, Jesse "The Influenza Virus Unveiled," The Experience , 1997, http://www.the-experience.com/issue2/flu.htm



Hughes, Sally Smith The Virus: A History of the Concept (New York: Heinemann Educational Books Ltd., 1977)



Knox, Richard "Deadly 1918 Flu Virus Could Reappear, Report Says," The Boston Globe March 21, 1997; Boston Globe Web Site



Journal of the American Medical Assoication :



October 5, 1918 p.1136-1137;

October 12, 1918 p. 1220;

December 7, 1918 p. 1928-9, 1935;

December 14, 1918 p. 2015;

December 21, 1918 p. 2068-73

December 28, 1918 p. 2154, 2174-5;

January 4, 1919, p. 31-34;

January 11, 1919 p. 155-59;

January 18, 1919 p. 188;

January 25, 1919 p. 268;

March 1, 1919 p. 640;

April 12, 1919 p. 1056-58;

New York State Department of Health, "A Special Report on the Mortality from Influenza in New York State During the Epidemic of 1918-19," 1923

Starr, Isaac, "Influenza in 1918: Recollections of the Epidemic in Philedelphia," Annals of Internal Medicine, 1976, 85: 516-18

Taubenberger, Jeffery et al., "Initial Genetic Characterization of the 1918 "Spanish" Influenza Virus," Science 1997, 275: 1793-96

Tice, D.J. "Flu Deaths Rivaled, Ran Alongside World War I," Pioneer Planet March 10, 1997

United States. Census Bureau," Special tables of mortality from influenza and pneumonial in Indiana, Kansas, and Philidelphia, Pa., September 1 to December 1,1918," 1920.

http://www.stanford.edu/group/virus/uda/flubib.html (20031003)

zie ook:

GOOYER A.C. DE De Spaanse griep van '18, Philips Duphar, 1968, 125 pag., ingen., ills, 24x20, conditie goed. (Antiqbook)

PROUVOST, EDOUARD. Remarques cliniques et thérapeutiques sur l'épidémie de grippe de 1918, Paris, Jouve & Cie, Éditeurs, 1919 8vo - over 7¾" - 9¾" tall, Broché (Softcover) Fine/No Jacket. 64 pp., (Antiqbook)

SOUCHAY, LOUIS. L'épidémie de grippe dans une ville de garnison de l'est en 1918-1919. Le Vésinet, 1919, broché, In-8, 76 pp. L'auteur de cette thèse est né au Vésinet. (Antiqbook)

BARBIER, MADAME. La Grippe De 1918-1919 Dans Un Service De l'Hôpital Saint-Antoine. 70 pp. madame Barbier est née marguerite Jacob.Broché,. Paris. 1919. Good. In-8,.. . (Antiqbook)

LIMANOWSKI, STANISLAS. Contribution à l'étude de l'épidémie de grippe de 1918-1919. Paris Vigot Frères, Editeurs 1920 8vo - over 7¾" - 9¾" tall, Broché (Softcover) Fine/No Jacket. 62 pp., d'après les observations prises dans un service de l'Hôpital de la Pitié, (Antiqbook)

LE BOURHIS, JOSEPH-MARIE. L'épidémie de grippe 1918-1919. Bordeaux, Y. Cadoret, 1919 8vo - over 7¾" - 9¾" tall, Broché (Softcover) Fine/No Jacket. 44 pp., 5 tableaux, l'auteur est né à Pédernec dans les Côtes-du-Nord, de quelques particuliarités de l'épidémie de grippe 1918-1919 dans ses rapports avec la puerpéralité. (Antiqbook)



KOLATA, GINA. Flu: The Story of the Great Influenza Pandemic of 1918 and the Search for the Virus that Caused It. New York, Farrar, Straus & Giroux, [2000], 2nd printing. , 330p., illus. Signed by the author . Very good condition in good d.j.. November 20, 2001 (Antiqbook)

KOLATA,GINA. Griep. Het verhaal van de grote influenza epidemie van 1918 en de zoektocht naar het dodelijke virus. Vertaling H.Moerdijk. Amst., De Bezige Bij, 2000. 410 pp. Paperback. Als nieuw. * 550 gr. [38135] (Antiqbook)

COLLIER, RICHARD The Plague of the Spanish Lady, The Influenza Pandemic of 1918-1919. London, United Kingdom, Macmillan London Ltd. 1974. (ISBN: 333138643) Hard Cover with dust jacket. 8vo - over 7¾" - 9¾" tall, Includes 8 illustrations. An interesting account of the outbreak of flu that began in Spain and spread accross Europe killing millions in little more than a year. Scuffs to corners of DJ, DJ a little slack. A photograph of this book available on request. Very Good/Good. (Antiqbook)

STUBER, EMIL: Über Influenza-Epidemie 1918/19 nach Beobachtungen auf der medizinischen Universitätsklinik in Zürich. Diss. 'Aus der medizinischen Universitästklinik in Zürich'.

Schöpfheim, 1918/19, kl. in-8°, 1 Bl. (Titel) + 33 S., Hlwd. (Bibl.). (Antiqbook)

Met dank aan het Olens RadioMuseum.
De twintig toestellen defileren in chronologische volgorde. U hebt Flash nodig om dit filmpje te zien.

Regisseur: Alexander Payne
Hoofdrolspelers: Jack Nicholson, Kathy Bates, Hope Davis, Dermot Mulroney

"About Schmidt" is een Amerikaanse dramafilm die in 2002 werd uitgebracht en geregisseerd door Alexander Payne. De film is gebaseerd op de roman van Louis Begley en vertelt het verhaal van Warren Schmidt, een gepensioneerde man die zich aanpast aan het leven na zijn pensionering en het verlies van zijn vrouw. Het verhaal volgt Schmidt terwijl hij probeert te begrijpen wie hij is en welke betekenis zijn leven heeft. Hij reist naar het westen van de VS om de huwelijksplannen van zijn dochter te stoppen, maar komt onderweg een aantal onvoorziene uitdagingen en persoonlijke inzichten tegen.

Jack Nicholson speelt de hoofdrol als Warren Schmidt, een karakter dat een dramatische transformatie doormaakt in zijn zoektocht naar betekenis en verbinding. Zijn vertolking werd geprezen, en hij ontving verschillende nominaties voor prijzen, waaronder een Academy Award-nominatie voor Beste Acteur.

Waarom "Nicholson" en "Schmidt"?
Jack Nicholson is een van de meest iconische acteurs in de filmgeschiedenis, bekend om zijn rollen in films zoals "The Shining", "One Flew Over the Cuckoo's Nest", en "A Few Good Men". In "About Schmidt" speelt hij een meer ingetogen en kwetsbaar personage, wat voor hem een andere uitdaging was dan veel van zijn eerdere, vaak grotere, rollen.
Schmidt is de naam van zijn personage in de film, wat de link vormt tussen de naam en de film.
"About Schmidt" wordt beschouwd als een introspectieve en soms humoristische film over ouder worden, zelfontdekking en de relaties die we vormen met anderen, vooral in latere stadia van het leven.

Trouw, 16 juni 2001
Brijs' hommage aan Neel Doff: van pauperskind tot burgerdame
Peter Henk Steenhuis

'Villa Keetje Tippel' is de uitstekende titel die de Belgische auteur Stefan Brijs koos voor zijn kleine geschiedenis van de kleine schrijfster Neel Doff. Het boek is namelijk evenzeer een biografie van een vrouw die in ,,haar hoofd een burgerdame was, maar in haar hart altijd een pauperskind bleef,' als van haar buitenverblijf, 'Chalet des Houx'. Voorzover Neel Doff (1858-1942) nog enigszins in de herinnering voortleeft, is dat dankzij de film die Paul Verhoeven over haar heeft gemaakt. In 'Keetje Tippel' vertolkte Monique van de Ven de rol van het straatarme meisje dat haar benen moet laten zien om geld te verdienen voor haar ouders, zich ontworstelde uit haar milieu, met de juiste man trouwde en eindigde als een keurige dame, 'welbespraakt en gecultiveerd'. Dat achter de 'goedkope schittering' van de naam 'Keetje Tippel' een schrijfster schuilgaat met een groot autobiografisch oeuvre, is algemeen onbekend.

Doff begon pas te schrijven toen ze haar villa in Genk betrok. Dit is nu een plaats met 'in lelijkheid wedijverende flatgebouwen' en een 'betonnen kunsthart,' maar was destijds een schilderachtig Belgisch-Limburgs dorpje in de zanderige streek de Kempen. In 1909 verscheen haar debuut 'Jours de famine et de détresse', in het Frans, 'de taal van de bourgeoisie, de taal van haar tweede leven'. Terugkijkend is het makkelijk Doffs boeken af te doen als streekromans, waardevolle tijdsdocumenten, die soms neigden naar 'larmoyante kletsmeierij en zelfs irritant moralisme', zoals Jeroen Brouwers ooit zei. Maar het fragment waarin zij een loopmeisje van een hoedenmaker beschrijft dat verkracht wordt door haar baas, doet niet onder voor veel werk van Herman Heijermans: ,,Even later was hij terug en sprong met zijn volle lengte boven op me, hij was compleet naakt. Gillen kon ik niet, hij perste zijn mond op de mijne; met zijn handen zat hij onder mijn lichaam te wroeten om mijn benen vrij te maken en toen drukte hij zich bij mij naar binnen... een pijn! een pijn! ik dacht dat ik vermoord werd, en hij gromde als een uitgehongerde schrijver bij een bot.'

Gaandeweg de jaren raakte Doff vergeten, werd ze ingehaald door de nieuwe tijd, zoals haar villa werd opgeslokt door nieuwbouw. Als Brijs, zelf Genkenaar, in zijn laatste hoofdstuk Villa Keetje Tippel bezoekt, ligt het hoge witte huis met de paradijselijke tuin er vervallen bij, de ramen zijn dichtgetimmerd, de tuin is leeggehaald. Huis en bewoonster zijn aan de tijd prijsgegeven. Met 'Villa Keetje Tippel' doet Brijs een manmoedige poging iets te behouden van zijn literaire voorganger. Waarschijnlijk vergeefs, maar daarom niet minder lovenswaardig.

Denise Bellon est une photographe française, proche du mouvement surréaliste, née Denise Hulmann, le 20 septembre 1902 à Paris, morte le 31 octobre 1999.
Le Pavillon de l'élégance à l'exposition internationale des Arts et techniques, photos d'Henri Baranger, Denise Bellon, Feher, Wols, Paris, Arts et Métiers graphiques, 1938.
Denise Bellon à Véro-Dodat, édition Les films de l'équinoxe, Paris, 2003.
Éric Le Roy, Denise Bellon, Éditions de la Martinière, Paris, 2004, 221 p., (ISBN 2-7324-3136-2), (notice BnF no FRBNF39268891).
Onnen maa : Suomi elokuussa 1939 (Denise Bellon : Finlande, été 1939), édité par le Cercle franco-finlandais de Helsinki), Éditions Finn Lectura, Helsinki, 2008, 167 p., (ISBN 9789517923682).
Denise Bellon, Joe Bousquet Au gîte du regard, éditions Centre Joë Bousquet et son temps, 2003.
Éric Le Roy, Denise Bellon : Tunisie : Photographies 1947-1960, éditions Cérès, Tunis, 2009, 132 p., (ISBN 9789973197276).
Denise Bellon, Henry Miller Mejores no hay !, préface de Frédéric Temple, postface d'Éric Le Roy, éditions Finitude, 2012.

The 2013 film is based on a best-selling novel by Noah Gordon's "The Physician". The book was recorded in 1999 at the Book Fair in Madrid, in the list of the ten most popular books of all time.

Film uitgezonden op VRT op 20030411.

Amerikaanse film uit 1999 van Michael Mann. Gebaseerd op waar gebeurde feiten. Plot: Ontslagen directeur van de derde grootste Amerikaanse sigarettenfabrikant wil uitbrengen dat de tabaksindustrie cumarine toevoegt aan haar produkten om het verslavend effect van nicotine te verhogen. Het belangrijkste uit de film is echter de druk die grote concerns, zoals de tabaksindustrie, kunnen zetten op de media.

zie ook: http://www.cdc.gov/tobacco/industrydocs/docsites.htm

In de film is sprake van CUMARINE die verwerkt wordt in sigaretten om het verslavend effect van nicotine te verhogen.

Tonka is een zeer grote tropische boom met ellipsvormige bladeren en violette bloemen. De boom is inheems in Zuid-Amerika en gecultiveerd in West-Afrika o.a. Nigeria. De vrucht bevat één pit, de Tonkaboon, deze worden verzameld en gedroogd. Dan worden ze ``verduurzaamd`` door ze 12-15 uur te laten weken in alcohol en weer te drogen. Bij dit drogen vormt zich op de buitenkant van de boon een wit laagje poeder, gekristalliseerde cumarine. De ``verduurzaamde`` bonen worden hoofdzakelijk in Europa en de USA verder verwerkt. In Nederland werd de vettige substantie uit de bonen verkocht als ``taquinboter`` een insecticide tegen motten. Er wordt een absolue gewonnen door extractie van de ``verduurzaamde`` bonen. Dit is een amberkleurige, halfvloeibare massa met een zoete nootachtige geur. Vanwege het hoge cumarinegehalte is Tonka giftig en wordt derhalve niet gebruikt in de aromatherapie.

Noot LT: uit opzoekingen bleek ook dat cumarine een bloedverdunnend middel is; aangetoonde kankers bij proeven op ratten; misvormingen van de foetus bij mensen na gebruik van cumarine tijdens zwangerschap; etcetera > search for cumarine

De geboorte van Telenet is recent. Toch mogen we niet vergeten welke lange geschiedenis eraan vooraf is gegaan. In feite behoort de gehele uitbouw van de teledistributie sinds 1970 tot de aanloopperiode. Nergens ter wereld heeft men op zo'n grote schaal aan bekabeling gedaan als in België.
Het aantal abonnees van dit netwerk groeide van 213.350 abonnees in 1972 tot 3.657.648 eind 1996. In Vlaanderen zijn er vandaag zo'n 2,2 miljoen kabelabonnees, na correctie voor seizoenabonnees in de kustgemeenten geeft dit ongeveer 91 % van de huishoudens.

De groei viel vanaf de jaren tachtig onder de 5 % om sinds 1995 onder de één procent te duiken. De komst van VTM, dat sinds februari 1989 exclusief via de kabel te ontvangen is, zorgde in Vlaanderen nog voor een korte groeistoot. Tegelijk bond VTM de abonnee als het ware aan de kabelmaatschappijen. Dit is ook één van de redenen waarom privé-schotelantennes in België een randfenomeen bleven. VTM was voor de kabel een geschenk uit de hemel. Hieruit is alvast een les te trekken: inhoud is een sterk bindmiddel tussen hardware en consument.

Twee factoren verklaren kabelsucces: de kabel bracht bijkomend entertainment onder technisch voortreffelijke omstandigheden en tegen een lage prijs naar een kijker die meer dan ooit tevoren over koopkracht en vrije tijd beschikte. Een aansluiting op de kabel en het kiezen van programma's vergde van de eindgebruiker ook geen speciale vaardigheden, een voordeel wanneer men een technisch massaproduct op de markt gaat neerzetten.

In België zijn er via Belgacom zo'n 4,7 miljoen vaste telefoonaansluitingen actief. De telefoon was nuttig zonder meer maar men kon er weinig plezier aan beleven. Telefonie leverde niet meer dan een relatieve bereikbaarheid op. Ook is het opvallend dat antwoord- en faxapparaten zo traag ingang vonden in ons land. Telefonie heeft bovendien het nadeel dat een intensief gebruik ook meteen de rekening de hoogte injaagt. Na honderd jaar kent de telefoon een nieuwe boom dankzij de GSM, die mobiliteit toevoegt aan bereikbaarheid. Een paar jaar na de introductie lopen 800.000 Belgen met een zaktelefoon rond en bij de eeuwwisseling zouden het er twee miljoen kunnen zijn. Ook een zekere vorm van snobisme heeft de spectaculaire groei aangestuurd: een GSM-toestel aan de broeksband suggereert belangrijkheid van de omgorde.
De meest opvallende evolutie die bij de kabel te bemerken viel, was het stijgend aantal geleverde programma's: van negen in 1972 naar meer dan dertig vandaag. Vooral de opkomst van de satelliet-tv-stations vanaf het midden van de jaren tachtig heeft hiertoe bijgedragen.

Rond 1990 groeide bij de kabelmaatschappijen dan het besef dat de sector een saturatieniveau had bereikt. Eens de laat op gang gekomen bekabeling van Limburg achter de rug, ging de groei van het aantal abonnees zich uitdrukken in tienden van procenten. Bovendien zorgde een streng prijsbeleid, een lage inflatie en een tanende koopkracht (drop outs) voor een markt waaruit de 'rek' weg was.

De kabelmaatschappijen - over het algemeen samenwerkingsverbanden tussen gemeenten, de intercommunales - waren echter niet bij machte om complementaire markten te gaan bespelen. Enerzijds ontbrak het aan strategisch inzicht, anderzijds zorgde de probleemloos geïnde kabelfrank voor een zekere gemakzucht. Een redelijke groei van de dividenden in de gemeentebegroting was meestal voldoende om 'avonturen' of nieuwe inzichten in de kiem te smoren. Bovendien waren de gas- en vooral de elektriciteitsbelangen van de intercommunales veel lucratiever. Een enkeling zoals Electrabelkabeldirecteur Norbert De Muynck was een roepende in de woestijn.

Het voorbeeld van FilmNet, sinds eind 1985 actief op de markt met een betaaltelevisiekanaal, dat maar niet op break-evenpositie geraakte, versterkte de trend van voorzichtigheid. Een segmentatie van het programma-aanbod werd uitgesteld wegens onzeker.

AL GORE. In januari 1993 zond de aantredende Vice-President Al Gore een duidelijk signaal uit. Internet, en netwerken in het algemeen, zouden de wereld veroveren. Ook Europa raakte in de ban van dit toekomstbeeld en de information highways werden constanten in toespraken. Op het Europese continent was een sterke penetratie van de breedbandige kabel enkel in de kleine, dichtbevolkte Benelux een realiteit. Hier stond men dus het dichtst bij die highways. In vele andere landen diende men nog te beginnen. Niet te verwonderen dat een echt Europees kabelbeleid in feite nooit bestaan heeft vóór het jaar 1994.

LAPPENDEKEN. In maart 1993 heeft het MERS in een rapport over de Vlaamse mediasector ("De Vlaamse Media"), opgesteld voor het Kabinet Van den Brande, gewezen op de "massale onderbezetting van de mogelijkheden van de kabel". Ook de structuur van de teledistributiesector kwam in het rapport uitgebreid aan bod. De verzorgingsgebieden van de 21 kabelmaatschappijen vormen op de kaart van Vlaanderen een 'lappendeken'.
In augustus 1997 besliste Leuven dan nog om tegen 1999 via Iverlek III een nieuw kabelnet in de stad uit te bouwen, in rechtstreekse concurrentie met het bestaande net van Radio Public. Versnippering was altijd al het meest opvallende kenmerk van de sector.
Het rapport bepleitte een interconnectie van de verzorgingsgebieden. Een signaal, te Maaseik ingespoten, zou dan in De Panne ontvangen moeten kunnen worden. Weg met de muurtjes, leve de ontsluiting!
Het Vlaamse teledistributienetwerk is ongeveer 53.000 km lang. Het zijn de kabels die men langs de gevels en op palen ziet. Slechts een klein deel ligt ondergronds. Het distributienetwerk wordt gevoed door circa 11.000 km primair net, vertrekkend vanuit de zogenaamde kopstations. De verhouding tussen beide delen van het TVD-netwerk ligt op ongeveer 5 km distributienet voor één km primair net. Het aantal abonnees per kilometer distributienet varieert enorm omdat de ene kabelmaatschappij actief is in een stedelijk gebied en de andere in een rurale streek. We hebben te maken met een vork van 31 (PBE) tot 74 (Integan) abonnees per km. Dit heeft natuurlijk zijn gevolgen voor de return on investment (ROI) bij ingrepen op het net die het telefonierijp moeten maken. De fasering in de ombouw van het net (de plaatsing van terugwegversterkers, e.d.) zal normaal de ROI-logica volgen.
Statutair gezien zijn er vier soorten kabelmaatschappijen: de zuivere en de gemengde intercommunale, de privé-maatschappij en de gemeentelijke regie. Eind 1996 was zo'n 67 % van de abonnees aangesloten bij gemengde intercommunales, het samengaan van gemeenten en Electrabel. De zuivere intercommunales namen 31 % van de abonnees voor hun rekening.
Electrabel werd en wordt gedomineerd door Franse maatschappijen. Deze situatie stond haaks op de Vlaamse verzuchtingen die neergelegd waren in het zgn. 'verankeringsbeleid'. Het differentiëren van het kabelgebruik (welzijnsalarmering, telecontrole, video op aanvraag, enzovoort) zou meteen ook een versterking van de Fransen in de plots strategisch genoemde kabelsector betekenen. Anderzijds moest een kabelbeleid oog hebben voor de gemeentelijke autonomie, iets waaraan zowel de zuivere als de gemengde intercommunales sterk gehecht zijn. Een al te autoritair optreden van de Vlaamse regering of van het coördinerende GIMV tegenover de gemeenten kon vlug in het verkeerde keelgat schieten. Dansen op eieren leek een makkelijker bezigheid.

SPRAAKMAKENDE TELEFONIE. Een resem adviezen vulde het MERS-rapport van maart 1993 aan. Luc Van den Brande mag als de echte 'vader' van het Telenetproject worden bestempeld, want in oktober 1993 kondigde hij in zijn beleidsbrief de oprichting aan van een 'Studiesyndicaat Kabel'. In januari 1994 werd het MERS verzocht om een draft-opdracht voor dit studiesyndicaat uit te schrijven (zie ook onze vrije tribune in Trends van 13.1.1994 on de titel Koop de kabel ! ). Vervolgens kreeg de Gewestelijke Investeringsmaatschappij (GIMV) de taak toegewezen om de werkzaamheden van het onderzoeksteam te coördineren. De kabelsector was voor de GIMV onbekend terrein. De overheidsholding had aanvankelijk absoluut geen klare kijk op de mogelijkheden, al wil men dat vandaag niet meer toegeven. In juni 1994 kwam de werkgroep een eerste keer bijeen. In de prille beginfase lag het niet in de bedoeling om telefonie over het kabelnetwerk te gaan doen. Die optie kwam er een maand later, in juli 1994, en het is nog steeds niet uitgemaakt wie die optie heeft doorgedrukt. Een direct gevolg van die keuze was dat een vertegenwoordiger van Belgacom uit de werkgroep geweerd werd.
De 'hype' rond de liberalisering van de spraaktelefonie vanaf 1998 heeft zeer zeker bijgedragen tot het kiezen van de telefoniepiste. Het eindrapport van het Studiesyndikaat kwam er, rekening houdend met de draagwijdte van wat voorgesteld werd, ontzettend vlug. Ook de Vlaamse regering heeft qua decision making alle records gebroken, want op 26 oktober 1994 reeds was het eindrapport van het SNDKT in de Ministerraad goedgekeurd en was Telenet beleidsmaterie geworden. Vlaamse beleidsmaterie weliswaar. In telecomland was nog nooit zo hard gefietst. Ook de federale regering was op snelheid gekomen en werd onverhoeds geconfronteerd met een pril Vlaams telecombeleid dat roet in het eten kon gooien bij de gedeeltelijke privatisering van het nationale Belgacom. Telenet drukte de prijs van de Belgacomaandelen, zo werd beweerd. Het communautaire duiveltje liet zijn staart zien!

De verantwoordelijkheid die men op zich laadde was enorm: zowel de samenwerking tussen de kabelmaatschappijen als de financiering van het Telenetplan waren een uitdaging van formaat. Ook op technisch vlak diende men een wereldprimeur uit te dokteren. Het distributief opgebouwde kabelnetwerk (point - multipoint) zou drager worden van zowel televisiesignalen (het klassieke gebruik) als van spraaktelefonie, een per definitie punt-tot-punt-aangelegenheid. Dit laatste veronderstelt dat men over de kabel een zogenaamde 'terugweg' vanuit de huiskamer naar een schakelpunt creëert. De diverse schakelpunten moeten met elkaar verbonden worden door glasvezelkabels met hoog debiet.
Megacentrales worden gebouwd in volgende 7 gemeenten: Hoboken (Antwerpen), Brugge, Kortrijk, Gent, Brussegem (Asse), Leuven en Hasselt.

GEVOLGEN. Aangezien de keuze voor telefonie over de kabel zoveel aandacht en knowhow vereiste, is het verklaarbaar dat de multimediatoepassingen, waarvoor de kabel eigenlijk het meest aangewezen is, naar achter werden geschoven. De concurrentie met het federale Belgacom, inmiddels opgenomen in een internationaal consortium (met Ameritech, Singapore Telecom en Tele Danmark), stond in het brandpunt van de belangstelling. De intrede van US West, één van de Amerikaanse Baby Bell's, in Telenet moest tegelijk voor cash en voor de zo noodzakelijke technologiepush zorgen. De aanspraken van bijvoorbeeld Alcatel, met de belangrijke Bellvestigingen te Antwerpen en te Geel, waren daarmee zo goed als teruggefloten. Daar werd meteen geschermd met het zo gevoelige punt van de werkgelegenheid. Later werd Alcatel wel als leverancier aangesproken. Maar achter de schermen bleef het 'verankeringsdossier' toch een sleutelrol spelen. Bij de keuze van de telefoniepartner heeft men zeer zeker geopteerd voor een verre Amerikaan, liever dan voor een nabije Fransman. Of de knowhow van US West inzake kabeltelefonie zo uniek was, valt te betwijfelen. Immers, de ervaring die US West via haar dochter Telewest had opgebouwd in Groot-Brittannië was gestoeld op het gebruik van de klassieke telefoonkabel (twisted pair) naast de klassieke teledistributiekabel (coax). In de UK duwt men dus twee kabels bij de abonnee binnen. In feite kan men zeggen dat nooit eerder een telefonieproject op zo'n grote schaal was uitgetest waarbij televisie- én telefoniesignalen over één en dezelfde kabel getransporteerd werden. In de latere engineeringfase zou blijken dat de technische uitdaging groter was dan verwacht en dat nog veel labowerk nodig was om het netwerk effectief te doen functioneren.

FINANCIERING. De financiële inspuiting die Telenet vergde werd door het SNDKT geraamd op 47 miljard BEF, te spreiden over 15 jaar. Het project oversteeg daarmee niet zozeer de financiële slagkracht van Vlaams kapitaal, maar vooral het durfpotentieel dat in onze contreien aanwezig is. Ook de al te zwakke want versnipperde organisatie van het Vlaamse kapitaal kwam hiermee aan het licht. De gemengde kabelintercommunales hebben zich via een ingewikkeld financieringssysteem laten indekken door Electrabel. Hierdoor kunnen de gemeenten blijven rekenen op de klassieke kabeldividenden en toch meesnoepen van zodra telefonie begint op te brengen. Voor dit ontwijken van risico betalen de gemeenten natuurlijk een prijs. In feite trekt Electrabel haar dominante positie die zij in kabelland al had nu ook door binnen de kabeltelefonie. De dimensie van het investeringspakket en van de risico's moest haast onvermijdelijk leiden tot een dans tussen groten. De onderhandelingen om de aandeelhouders bijeen te krijgen hebben uiteindelijk tot september 1996 geduurd.

BELGACOM ALERT. Straks krijgt het oude en grote - maar op wereldvlak onbeduidende - Belgacom dus te maken met een Vlaamse concurrent. Bij Telenet wil men niet zoveel kwijt over hoe men die concurrentie gaat aanvatten. Men zou de nationale operator met prijsverminderingen te lijf gaan, zo werd in januari 1997 nog gezegd.
Die marketingkeuze was cruciaal én gevaarlijk. Mocht dit waar zijn geweest dan onderschatte men het ontwakingsproces dat Belgacom sinds 1992 heeft doorgemaakt. De periode van Bessel Kok mag dan turbulent geweest zijn, zij heeft aangetoond dat de revolutie niet aan Belgacom zou voorbijgaan. Ook heeft Belgacom heel wat concurrentie-ervaring opgebouwd met het GSM-dossier en heeft het bewezen snel een draadloos netwerk uit de grond te kunnen stampen. Belgacom is dus alert en kan putten uit de opbrengsten van de klassieke en de moderne mobiele telefonie. Dat Telenet en Mobistar gedoemd zijn om samen op te tornen tegen Belgacom-Proximus lijkt volgens sommigen dan ook een evidentie. Mobistar geeft toe dat er gepraat wordt.
Wat er ook van zij, met zijn 139 miljard BEF omzet in 1996 is Belgacom een geducht concurrent voor Telenet en eerstgenoemde zou wel eens een langere 'prijsadem' kunnen hebben dan Telenet.
In augustus '97 laat men een ander geluid horen. "Telenet start waar ISDN stopt", klinkt het nu. Daarmee wisselt het geweer van schouder: de diensten en de breedbandigheid worden naar het voorplan geschoven. Ook in de sfeer van de aangeboden eindapparatuur zou Telenet voor een verrassing zorgen.


BREEDBANDIGHEID EN MARKETING. Natuurlijk geeft Telenet niet al zijn troefkaarten zomaar bloot. De ultrasnelle toegang tot (een selectief gedeelte van) internet is zo'n troef. Deze dienst wordt aangeboden onder de benaming 'Pandora'. Hierbij worden een aantal databanken ingeladen in een zogenaamde proxi-server die rechtstreeks op het breedbandige fiber-coax-netwerk (HFC, hybrid fiber coax) van Telenet is aangekoppeld. De bottle neck van het smalbandige klassieke telefonienet wordt daardoor omzeild. Een maandabonnement op Pandora kost 1.500 BEF en dat bedrag dekt ook alle communicatiekosten. De eenmalige installatiekost, inclusief de kabelmodem, bedraagt 10.000 BEF. De testfase is veelbelovend. Toch komen we hier bij de sleutelkwestie rond Telenet: hoe haal je uit de breedbandigheid van het gebruikte netwerk een comparatief voordeel op Belgacom? We zitten dan dicht bij de vraag welke inhoud er in de proxi-server moet worden gestopt. Die kwestie wordt op statistische basis opgelost. Internetsites die veel geconsulteerd worden, komen bovenaan het lijstje om ingeladen te worden in de proxi-server. Het kijkcijfer gaat ook hier dus een cruciale rol vervullen. Probleem blijft de extreem lage penetratie van internet in Vlaanderen.
De proxi-server zal in feite een draaischijf worden van door derden aangeboden inhouden. De digitalisering van alle informatie-inhouden en van de gehele entertainmentproductie opent perspectieven die in het begin van de XXIste eeuw voor een ware revolutie zullen zorgen. Heel ons cultureel erfgoed en alle onderwijspakketten worden immers gemakkelijk transporteerbaar over die netwerken. Dit is geen droom. De vraag is niet meer of dat soort informatiemaatschappij eraan komt, wél hoe snel het zal gaan.
Dit facet van Telenet wordt voorlopig nog op de achtergrond gehouden. Het gehele project is nog al te zeer techno-driven om met zulke kwesties bezig te zijn.

BIG BROTHER? Een voorbeeld toont aan hoe maatschappelijk en hoe ethisch de aangelegenheid wel kan worden. Neem nu de affaire Dutroux. De wanstaltigheid ligt natuurlijk in de aard van het delict zelf. Maar ligt ze niet evenzeer in het gebrek aan communicatie? Is het verstoppertje spelen van politiediensten en parketten niet misdadig? Hoe zwaar weegt de verantwoordelijkheid op het beleid indien men de technologie niet inzet daar waar ze moet ingezet worden? Quid indien men opteert voor geslotenheid i.p.v. voor openheid in een zo essentieel dossier als de burgerlijke veiligheid?
Het al dan niet inschakelen van performante netwerken en databases is vandaag geen technologische optie, maar een maatschappelijke én dus een politieke. De trage maar gestage popularisering van internet heeft voor velen duidelijk gemaakt dat afstand niet langer een rol speelt in de informatieoverdracht. De afstand tussen Brussel en Buenos Aires is even kort als die tussen Luik en Charleroi. Na miljoenen jaren drijven de continenten terug naar elkaar toe. Nu het technische 'non possumus' van de baan is geveegd, wordt in de discussie vrij vlug geschermd met gemeenplaatsen zoals Big Brother en privacy. Maar de maatschappelijke evolutie is van die aard dat vandaag enkel criminele organisaties en financiële sjoemelaars profiteren van het niet-bestaan van goed georganiseerde computernetwerken waarin op gecontroleerde manier wordt omgegaan met vitale veiligheidsinformatie. De breedbandigheid én dus de snelheid waarmee enorme pakketten via Telenet getransporteerd kunnen worden, zijn morgen argumenten om de beleidsmakers tot creativiteit en het afleggen van verantwoording te dwingen.

ONDERWIJS EN PC-VAARDIGHEID. Een laatste teer punt ligt in het opleidingsniveau van het publiek. Waar haalt de gewone burger straks de vaardigheid vandaan om met ingewikkelde eindapparatuur om te gaan? Worden de installatieprocedures sterk vereenvoudigd? Wat investeren we in opleiding en begeleidende communicatie? Wanneer confronteren we onze kinderen met de pc: op 4, op 6 of pas op 12 jaar? Welke software maken we hen eigen? Of moet dit debat niet gevoerd worden en klaart in de markt alles vanzelf uit? De 11-juli-toespraak van Luc Van den Brande is terzake vrij radicaal. Tegen 2001 wil de Vlaamse regering alle jongeren van 12 jaar een pc-opleiding bezorgen. Het prijskaartje bedraagt 2 miljard BEF. Een peulenschil. Toch schrikken sommigen van een investering van enkele duizenden franken per leerling. Net alsof opleiding een luxe zou zijn. Allerminst. Een maatschappij in mutatie kan het zich niet permitteren eenzijdig te kiezen voor een technologiestoot zonder onderwijsverandering. Indien een bedrijf zoals Belgacom met miljarden het grootste intern herscholingsprogramma in België gaat realiseren, dan moet dat toch een niet mis te verstaan signaal zijn dat opleiding vitaal is. Telenet krijgt pas echt zin als het een rol gaat spelen in een breed sociocultureel kader. Pure telefonie met enkele ingenieuze toeters en bellen vormt een te smalle basis om de markt te bekoren.

De opdracht werd gegeven op 26 juni en het rapport werd opgeleverd op 19 juli 1995. Dankzij de opbouw en het onderhoud van een database over kabel kon het MERS up-to-date informatie snel samenstellen en becommentariëren.
De know how werd vanaf het midden van de jaren tachtig opgebouwd omdat het VTM-signaal rechtstreeks in de kabel moest worden ingespoten en contacten met de kabelmaatschappijen dus legio waren. Ook voor onderzoeksrapporten voor de Vlaamse regering (1993-1994) werden de gegevens van de kabelmaatschappijen verzameld en werden contacten gelegd met Electrabel. In 1994 konden wij de GIMV en het 'Studiesyndicaat Nieuwe Diensten op kabel/telefonie' overtuigen van de expertise van MERS en hard op de bal spelen. Daardoor kon ik mijn gezin voeden.

De opdracht werd gegeven op 26 juni en het rapport werd opgeleverd op 19 juli 1995. Dankzij de opbouw en het onderhoud van een database over kabel kon het MERS up-to-date informatie snel samenstellen en becommentariëren.
De know how werd vanaf het midden van de jaren tachtig opgebouwd omdat het VTM-signaal rechtstreeks in de kabel moest worden ingespoten en contacten met de kabelmaatschappijen dus legio waren. Ook voor onderzoeksrapporten voor de Vlaamse regering (1993-1994) werden de gegevens van de kabelmaatschappijen verzameld en werden contacten gelegd met Electrabel. In 1994 konden wij de GIMV en het 'Studiesyndicaat Nieuwe Diensten op kabel/telefonie' overtuigen van de expertise van MERS en hard op de bal spelen. Daardoor kon ik mijn gezin voeden.

Clear and Present Danger (film)
From Wikipedia, the free encyclopedia
Directed by Phillip Noyce
Produced by
Mace Neufeld
Robert Rehme
Screenplay by
John Milius
Donald E. Stewart
Steven Zaillian
Based on Clear and Present Danger
by Tom Clancy
Starring
Harrison Ford
Willem Dafoe
Anne Archer
James Earl Jones
Music by James Horner
Cinematography Donald McAlpine
Edited by Neil Travis
Production
companies
Paramount Pictures
Mace Neufeld Productions
Distributed by Paramount Pictures
Release date
August 3, 1994
Running time
141 minutes[1]
Country United States
Language English
Budget $62 million[2]
Box office $215.9 million[2]
Clear and Present Danger is a 1994 American spy thriller film directed by Phillip Noyce[3] and based on Tom Clancy's novel of the same name. It was preceded by the 1990 film The Hunt for Red October and the 1992 film Patriot Games, all three featuring Clancy's character Jack Ryan. It is the last film version of Clancy's novels to feature Harrison Ford as Ryan and James Earl Jones as Vice Admiral James Greer, as well as the final installment directed by Noyce.

As in the novel, Ryan is appointed CIA Acting Deputy Director, and discovers he is being kept in the dark by colleagues who are conducting a covert war against a drug cartel in Colombia, apparently with the approval of the President. The film premiered in theaters in the United States on August 3, 1994, and was a major financial success, earning over $200 million at the box office.[2]

Plot
The discovery of the murder of an American businessman, Peter Hardin, and his family, outrage U.S. President Bennett, Hardin's personal friend. When Hardin is found to have been connected to a Colombian drug cartel, from which he skimmed over $650 million, Bennett tells James Cutter, his National Security Advisor, that the cartels represent a "clear and present danger" to the U.S., tacitly instructing him to use illegal force against the men responsible for his friend's murder. Jack Ryan, appointed acting Deputy Director of Intelligence after Vice Admiral Jim Greer is stricken with cancer, asks Congress for increased funding for ongoing CIA operations in Colombia, believing the funds to be for advisory purposes only.

Keeping Ryan in the dark, Cutter turns to the CIA's Deputy Director of Operations Bob Ritter to take down the cartel. Ritter assembles a black operations team with the help of John Clark. The team inserts itself into Colombia, with Clark running logistics and Captain Ricardo Ramirez leading the squad on the ground in clandestine search-and-destroy missions against the drug cartel. Meanwhile, Bennett sends Ryan to Colombia to investigate Hardin's cartel connection.

The cartel leader responsible for Hardin's murder, Ernesto Escobedo, is enraged when the U.S. attempts to claim the $650 million that was stolen from him, and has his intelligence officer, Félix Cortez, try to retrieve the funds. Bennett sends FBI Director Emil Jacobs to meet Ryan in Colombia and negotiate for the money, and when Cortez discovers this, he plans an ambush, engineering it so that suspicion will fall on Escobedo. Ryan barely escapes the ambush, but the rest of the entourage is killed. Escobedo then calls a meeting with other cartel leaders, which Clark's team hits with an airstrike, but Escobedo is late arriving and survives.

Cortez discovers the U.S.'s involvement in the strike, and meets with Cutter to broker a deal. Cortez will assassinate Escobedo and take over the cartel, promising to reduce drug shipments to the U.S. and allow American law enforcement to make regular arrests to make it appear as if the U.S. is winning the drug war. In exchange, Cutter will shut down all U.S. operations in Colombia and allow Cortez to hunt down Clark's soldiers. Cutter agrees and orders Ritter to get rid of all evidence of their operations and cut off the troops in Colombia from all support. Ryan is played a recording of the conversation between Cutter and Cortez. He hacks Ritter's computer and discovers the conspiracy unfolding in Colombia.

The black-ops team is ambushed in Colombia by Cortez's men. Ryan arrives and convinces Clark to allow him to help. They find the team's sniper, Chavez, who tells them that Ramirez and a squadmate have been captured and the rest have been killed. Ryan visits Escobedo's mansion and shares his intelligence on Cortez. Enraged, Escobedo confronts Cortez, but is killed by Cortez's associate. Ryan, Clark and Chávez rescue the prisoners, kill Cortez, and escape.

Ryan confronts the President and tells him he intends to inform the Congressional Oversight Committee about the conspiracy despite the damage it could do to his career. As he walks out of the Oval Office, Cutter asks to speak with him, but Ryan ignores him. Ryan then begins his testimony to Congress.

Het ritme waarmee de Roularta-groep ingrijpt in de eigen structuur, samenwerkingsverbanden smeedt, zelf titels lanceert of in joint venture, ze opkoopt, samen¬voegt of afvoert, is opmerkelijk.

De beknopte historiek illustreert dit ten overvloede :

De Roularta-groep ontstond bescheiden in januari 1954 uit het samengaan van 'De Roeselaarse Weekbode' (300 ex.) en 'Advertentie' (10.000 ex.), twee lokale weekbladen die werden overgeno¬men door Dr. Jur. Willy De Nolf (°Eine, 28.12.1917 +Leuven, 6.10.1981). Vandaag is de groep aktief in volgende sektoren : drukkerij, nieuwsmagazi¬nes in beide landstalen, weekbla¬den voor managers en bedrijfsleiders, magazines voor de industrie, sportbladen, seniorentijd¬schriften, jaarboeken, tijdschriften die zich richten tot jonge gezinnen met kinderen, betalende regionale weekbladen, gratis huis-aan-huis-bladen die een quasi volledige dekking van Vlaande¬ren ver¬zekeren, boekenuitge¬verij en boekenclub, evenementen-organisatie, media-research en media-advies, publiciteitsregie voor de eigen bladen en die van derden, regionale televisie.

In 1955 wordt gestart met twee nieuwe edities 'Izegem' (13.000 ex.) en 'Tielt' (14.000 ex.) naast de inmiddels omgedoopte editie 'Advertentie Roeselare' (25.000 ex.). In 1956 is de 'Roeselaarse Weekbode' uitgegroeid tot buiten de stadsgrenzen en wordt de naam gewijzigd in 'Weekbode'; een tweedehands-typo-rotatiepers wordt aangekocht. In 1957 wordt het concurre¬rend lokale weekblad 'De Mandelbode' overgenomen. In 1958 start de 4de editie van 'Adverten¬tie' : Ieper (21.000 ex.). De capaciteit van de drukkerij wordt opgevoerd door de aankoop van een tweede typo-rotatiepers. In 1960 wordt het weekblad 'De Oude Thorhoutenaar' overgeno¬men en omge¬vormd tot de 5de streekeditie. In 1963, na jaren van groei, wordt besloten een nieuwe drukkerij te bouwen aan de Meiboomlaan te Roeselare, ook vandaag nog het hoofdkwar¬tier van de groep.
In 1964 wordt 'Advertentie Groot-Antwerpen' (178.000 ex.) gelanceerd en daarmee treedt Roularta voor het eerst buiten haar geboortegrond West-Vlaanderen. Begin 1965 wordt met de uitgave van 'Advertentie Groot-Gent' (87.000 ex.) gestart. Tussen 1965 en 1971 worden nog volgende edities uitgebouwd van de groep huis-aan-huisbladen die toen de naam GROEP E3 - verwijzend naar deze belangrijke verkeersader, thans E17 - kregen opgeplakt : E3 Diksmuide (1966; 9.000 ex.), E3 Veurne (1967, 16.500 ex.), E3 Groot-Brugge (80.000 ex.), Waasland (75.000 ex.), Eeklo (29.000 ex.), Zuid-Vlaanderen (90.000 ex.), Vlaamse Ardennen (1968). In 1969 bereikt de wekelijkse oplage van deze bladen meer dan 1 miljoen exemplaren. In 1970-1971 worden de resterende streken afgedekt : Groot-Aalst, Dendermonde, Ninove, Geraardsber¬gen, Leuven, Mechelen, Oostende. Parallel worden regionale bureaus opgericht die instaan voor de publiciteitsacquisitie. Het spreekt vanzelf dat de bestaande regionale weekbladen uit de veroverde streken deze opgang met node aanzien. Een tweede bemerking is deze : via de uitgave van een zeer dicht netwerk van huis-aan-huis-bladen in geheel Vlaanderen ontwikkelt Roularta een diepgaande know-how van de publici¬teitsmarkt en van het economisch weefsel van het gewest.
Met de overname van 'Het Ypersch Nieuws' verovert 'De Weekbode' een belangrijk nieuw territorium. De drukkerij wordt dan ook uitgebreid met nog een nieuwe rotatiepers, ditmaal met kleurmogelijkheid. Het kapitaal wordt daartoe overigens opgetrokken tot 25 miljoen BEF.

In februari 1971 wordt 'Knack' gelanceerd. Vanaf 1972 neemt de zoon van dhr Willy De Nolf, dhr Rik De Nolf, de magazine-poot van Roularta onder zijn hoede. Ook diens zwager, dhr Leo Claeys, zoon van Louis Claeys uit Zedelgem, treedt aan in de groep en neemt de technische zaken van de drukkerij ter harte. 'Knack' vestigt zich te Brussel en, eveneens in de hoofdstad, wordt een bureau voor nationale reklameregie geopend. 'Knack' wordt de springplank naar de nationale uitbouw van Roularta. Tegelijkertijd (1972) wordt de drukkerij uitgebreid met offset-kleurenpersen (rotatie- en vellendruk) en wordt het kapitaal op 110 miljoen BEF gebracht.
Op 15.3.1975 wordt Trends, een financieel-economisch veertiendagelijks blad, op de markt gebracht. In 1976 verschijnt de franstalige tegenhanger 'Tendances'. Het betreft echter geen vertaling van 'Trends'. Beide bladen hebben onafhankelijke redacties en kunnen daardoor de verschillende gevoeligheden van de beide landsdelen ook beter bespelen. Daarmee zet Roularta de eerste stap over de taalgrens, wat toen zeker geen evidentie was. 1976 is ook het jaar van de lancering van 'Family' (h-a-h, vierkleuren, magazineformaat, 1,1 miljoen ex.). Ook de Weekbode-groep wordt aangevuld met een Tieltse editie : 'De Zondag'.
In 1977 wordt er weer gebouwd : een produktiehall van 5.000 m² en voorzieningen voor het personeel, ondertussen reeds 350 man te Roeselare. De drukkerij is volledig overgegaan van lood naar fotografisch zetwerk. In maart 1978 wordt een nieuwe Harris-kleurenrotatiepers voor o.a. de magazines in gebruik genomen. In 1979 wordt verder geïnvesteerd in fotografische zetap¬paratuur en wordt de administratie voorzien van een geïntegreerd computernetwerk. Ook in 1979 krijgen de oude 'Advertentie'-bladen een nieuwe 'look' en wordt de titel gewijzigd in 'De Streekkrant'. De oplage ligt dan op 2,1 miljoen exemplaren, gespreid over 44 edities en 10 lokale kantoren in Vlaanderen. De Weekbode-groep wordt uitgebreid met een 8ste editie via de overname van 'De Zeewacht' en in 1981 neemt dit weekblad het 'Nieuwsblad van de Kust' over. Inmiddels was op 20.3.1980 "Sport Magazine" gelanceerd. Twee nieuwe Harris-offset krantenpersen worden geïnstalleerd zodat alle edities van 'De Streekkrant' in eigen huis kunnen gedrukt worden. In het begin van de jaren 80 begint de groep aan de juridische opsplitsing van haar structuren. In 1981 wordt gestart met een wekelijkse extra-bijlage bij 'Knack', een city-magazine voor Antwerpen : 'Knack-Antwerpen'. In februari 1981 lanceert Roularta een franstalige tegenhanger van 'Sport Magazine'. In september 1981 lanceert Roularta 'De Sportkrant', een sportweekblad voor West-Vlaanderen.
Op 6 oktober 1981 ontvalt de stichter van de Roularta groep, dhr Willy De Nolf, aan de familie en aan het bedrijf; hij wordt onder massale belangstel¬ling ten grave gedragen : plots wordt duidelijk welke invloed uitgaat van de groep. Zijn echtgenote, Marie-Thérèse De Clerck, neemt echter de rol van mater familias in de beste Westvlaamse industriële traditie over. Begin 1982 wordt 'De Nieuwe Boekenkrant' gelanceerd. In mei 1982 wordt het 'Belang van West-Vlaanderen' opgericht : het gaat hier om een samenwerkingsakkoord voor de werving van merkreklame tussen Roul¬arta en het 'Brugsch Handelsblad' (van de familie Herreboudt; niet alle leden van deze familie zijn even blij met deze samenwerking waarin zij enkel de voorbode zien van een dreigende overname). Later zal deze benaming gecontesteerd worden door 'Het Belang van Limburg' (Concentra) en wordt de naam gewijzigd in 'Krant van West-Vlaanderen' (september 1982). Op 24 februari 1983 wordt een franstalig nieuwsweekblad, 'Le Vif Magazine', op de markt gebracht dat het instituut 'Pourquoi Pas ?' van Marc Naegels naar de kroon steekt op de Brusselse markt . In maart 1984 wordt 'Industrie Magazine' gelanceerd in samenwerking met de uitgeverij Biblo. Daarmee slaat de groep een nieuwe weg in : deze van de joint-ventures. In 1984 wordt ook het kwaliteitsblad 'Culinair' overgenomen, dat twee jaar later zou overgaan in het hernieuwde VTB-blad 'Uit' (1986). In 1985 is 'De Weekbode'-groep nogmaals aan uitbreiding toe met de overname van 'De Torhoutse Bode' (°1860) van de familie Becelaere. Het blad wordt samengesmolten met 'De Torhoutenaar'.

In februari 1986 sluit 'Le Vif' een samenwerkingsakkoord met de Franse groep L'Express en wordt de titel gewijzigd in 'Le Vif-L'Express'; het weekblad wordt bovendien aangevuld met een bijlage 'Weekend L'Express'. Daarmee volgt 'Le Vif' het voorbeeld van 'Knack' dat in 1984 ook zo'n gekoppelde bijlage kreeg (gegroeid uit de zelfstandige uitgave 'Weekendblad' die op 3.1.1983 op de markt was gebracht). Ook 'Sport Magazine' (°1980) ondergaat in 1986 een gedaanteverwisse¬ling : via een samenwerking met Hoste, toen nog in handen van de 'groep Vink', wordt het omgewerkt tot Sport 80, later Sport 90, dat wekelijks verschijnt. In 1990 wordt de participatie van uitgerij Hoste overgenomen, en in 1992 leidt een nieuwe samenwer¬king met het grote Rossel (Le Soir) tot het ontstaan van twee magazines : 'Sport Magazine' voor de algemene sport, en 'Voetbalmagazine' (°5.8.1992) als gespecialiseerde evenknie. Beide bladen verschijnen in de twee landstalen. In 1987 nemen 'Trends' en 'Tendances' de wekelijkse periodiciteit aan. In datzelfde jaar wordt de formule 'Deze week in ..." uitgewerkt, gericht op de grote Vlaamse steden. Op 28 oktober 1987 wordt de NV Vlaamse Televisie Maatschap¬pij (VTM) voor de notaris opgericht en daarin neemt Roularta een participatie van 11,11 %. In 1988 ontstaat het adviesbureau 'Top Consult' (zie verder). In 1988 wordt 'Pourquoi Pas ?' (°1910) overgenomen, volgens het vakblad 'Pub' voor 360 miljoen BEF. Het blad had het aartsmoeilijk gekregen door de onverbiddelijke concurrentie van 'Le Vif/L'Express' ('PP ?' wordt op 6.1.1989 gekoppeld aan 'Le Vif'). Deze overname zet in franstalig België veel (politiek) kwaad bloed (en het is zeer wel mogelijk dat deze overname de rechtstreekse aanleiding is geweest tot de latere politiek geïnspireerde lancering van 'L'Instant' op 7 september 1991 - zie onze bespreking van de groep TVV/EFB). Eveneens in 1988 wordt 'Baby' overgeno¬men en lanceert Roularta in samen-werking met het Parijse Bayard Presse de dubbeltitel 'Onze Tijd' en 'Notre Temps', een maandblad voor senioren, op de Belgische markt. En aan de overnames - vooral van regionale bladen - lijkt geen eind te komen : 'De Aankondiger' (1989), het Turnhoutse huis-aan-huis-blad 'Ekspres' (1990, 71.000 ex.), ''t Reklaam' (1991), het Kempense 'Het Zoeklicht' (1991), 'Uw Annoncenblad' (1992), 'Vilvoordse Post' (1992). Ook 'Belgian Business' wordt opgeslorpt (februari 1992, samen met 'Industrie' versmolten tot het maandblad 'Belgian Business & Industrie').
In 1990 nemen Roularta, tapijtfabrikant Beaulieu, de Bank van Roesela¬re, de vzw Kristelijke Zieken-fondsen en de immobiliënmaatschappij Dandi¬mo van de groep Bouc¬quillon het regio¬nale televisiestation RTVO uit Kortrijk over.
Vanaf eind november 1991 turnt Roularta de tele¬visiekaternen van het 'Weekend L'Express' en van 'Weekend Knack' om tot volwaar¬dige televisiemagazines : beter papier en uitge¬diepte redaktionele informatie met portretten en achtergrondge¬gevens, 'Télévif' en 'Teleknack'. Ze blijven beide echter een onderdeel van de zgn. weekend bijlage en zijn dus niet zonder het hoofdmagazine verkrijg¬baar. Met de overname in 1990 van het 'Brugsch Handelsblad' (°23.6.1906), en het 'Kortrijks Handelsblad' verwezenlijkt Roularta een jarenlange droom : de aanwezig¬heid met de Weekbode-groep op de belangrijke stedelijke Brugse markt. De oplage stijgt hierdoor ook uit tot boven de 100.000 ex. Door die aanwezigheid in de Westvlaam¬se hoofdstad concreti¬seert de 'Krant van West-Vlaanderen' immers nu pas tenvolle haar identiteit.
Rond de uitgaven worden ook allerlei initiatieven ontwikkeld, zoals Roularta Books (boekenuitge¬ve¬rij, 1989), Mediaclub (lezersservice) en Roularta Events (organisatie van evenementen, 1990). Mede daardoor wordt de Roularta-groep 'incontournable'.
Door de gestage schaalvergroting diende eens temeer de drukcapaciteit uitgebreid : in 1991 een magazinepers (Harris M 4000) en een hybride krantenpers (Harris M 1600); in 1993 nog een Mitsubishi-magazinepers. Verder worden de prepress-activiteiten verder geïntegreerd en geïnforma¬tiseerd (modemlijnen, DTP, duplicaatdia rechtstreeks vanuit diatheek op film).
In februari 1992 wordt 'Style' gelanceerd, een maandelijks life-style supplement voor Trends. Augustus 1992 brengt een joint venture tussen Roularta en de groep Rossel in de uitgave van twee nieuwe sportbladen 'Sportmagazine' en 'Voetbal/Foot', waarin het oude 'Sport 90' overgaat.

Sinds 14.1.1993 wordt 'Talent' (per¬soneelsadver¬tenties) wekelijkse als bijlage aan 'Trends' toegevoegd. Het betreft hier een joint venture die volgende uitgeverijen verenigt rond het initiatief : Tijd, Roularta, La Libre Belgique en Editeco (L'Echo).
In het najaar van 1993 raakt de groep betrokken bij de alliantie 'Mediabel' (Nynex-USA, Déficom, Roularta, VUM) die de uitgave van de 'Gouden Gids' wil gaan realiseren maar uiteindelijk besliste Belgacom de uitgave in eigen beheer te nemen. In oktober 1993 lekt uit dat tussen de groep en de VUM plannen bestaan om samen een goedkoop (15 BEF) dagblad, gecentreerd op het televisiege-beuren, uit te brengen. Eind december wordt dit plan echter afgeblazen. In maart 1994 raakt bekend dat Roularta samen met VUM en de Financieel Ekonomische Tijd electronisch uitgeven aan het bestuderen is. Vanaf 30 mei 1994 verschijnen de weekbladen Trends en Tendances op maandag; dit heeft te maken met de fusie van het weekblad 'Kapitaal' en het 'Beleggen'-katern van Trends tot 'Cash ! Trends' (tabloïd-bijlage van ca. 32 blz. op roze papier à la 'Financial Times'). In augustus 1994 start Roularta, aan de zijde van VUM, onderhandelingen over de overname van de groep Het Volk en verklaart in oktober niet geïnteresseerd te zijn in het dagblad, wél in de drukkerij en in de weekbladen .

Roularta heeft zich toegelegd op 'narrow casting' of doelgroepen-media (RMG zelf spreekt van 'the targeted media' ) en blijft daardoor ook weg uit de zuigkracht die het nog steeds oprukken¬de televisiemedium teweegbrengt .

Juliet Berto, pseudoniem van Annie Lucienne Marie Louise Jamet, (Grenoble, 16 januari 1947 – Breux-Jouy, 10 januari 1990) was een Frans actrice, filmregisseuse en scenarioschrijfster.

Eine Vielzahl von bekannten Nazis konnte sich mit internationaler Unterstützung
in Sicherheit bringen.
Der Film dokumentiert den Zusammenbruch des Dritten Reiches und als dessen Folge
die Fluchtversuche, die Fluchtwege und die Fluchthelfer der Nazikriegsverbrecher.
“Die Rattenlinien” mit ihren Klöstern dienten den “eigentlichen Nazi-Größen”
als Fluchtweg. Rot-Kreuz-Pässe, aktive Hilfe des Vatikans und das große Interesse
der USA an den technisch- wissenschaftlichen Fähigkeiten der Nazi-Oberen
erleichterten die Flucht.



Benamingen van vluchtwegen voor nazis:
- Bruderschaft
- Die Spinne
- Odessa = Organization die ehemahlige SS angehörden

in: Historical Journal of Film, Radio and Television, Vol. 7, No. 3, 1987.

Tijdens de Tweede Wereldoorlog woont Marie Latour alleen met haar twee kinderen in een provinciestadje in Frankrijk. Haar man Paul zit vast als krijgsgevangene. Om in haar levensonderhoud te voorzien voert Marie abortussen uit en verhuurt een kamer aan een prostituee. Bij de terugkomst van haar man Paul verandert de sfeer in huis. Hij houdt van haar, maar Marie kan hem niet meer uitstaan. Ze heeft minnaars en brengt meer tijd door met haar vriendinnen dan met haar echtgenoot. Paul wordt jaloers en is uit op wraak.
Deze complexe roman werd in 1988 verfilmd door Claude Chabrol.

Lezing van het ontwerp van wet betreffende de radiodistibutie- en
de teledistributienetten en betreffende de handelspubliciteit op
radio en televisie

Wijzigingen aangebracht aan het ontwerp tijdens de vergadering van
de Ministerraad van 5 april 1985.
ad p. 14
De eerste twee leden van de memorie van toelichting worden weg
gelaten. Het lijkt erop dat men heeft willen vermijden om over
sponsoring uitspraken te doen in een wet.
Men gaat in ieder geval door het schrappen van het tweede lid
van p. 14 de discussie uit de weg.
ad p. 16
De wijziging in artikel 14 lijkt ons van niet veel belang te zijn.
ad p. 23
Een cadeau aan de vrouwenbeweging. (D'Hondt ?)
ad art. 1 p. 3
Het invoegen van een definitie van radio-omroepvennootschap
brengt met zich mee dat men nu 4 instanties krijgt die zich met
audiovisuele middelen bezighouden t.w. :
radio-omroepvennootschap (radio en TV-produktie en overbrenging) ;
radio-omroepdienst (radio- en TV-uitzender ; m.a.w. een radioomroepvennootschap
kan een beroep doen op een radio-omroepdienst
om de programma's van eerstegenoemde uit te zenden) ;
radio-omroepstation (het lijkt erop dat men hieronder een ruimte
verstaat)
station voor lokale klankradioomroep (de zgn. niet-openbare radio's)




ad art. 12 - tweede lid BELANGRIJK
De huidige tekst verschilt in belangrijke mate van de oorspronkelijke
tekst.
Vroeger was het zo dat de BRT geen handelspubliciteit kon uitzenden
wanneer een (niet één) andere rechtspersoon gemachtigd werd om
handelspubliciteit in zijn televisie op te nemen.
Met andere woorden kon de BRT iets niet doen indien iemand anders
wel iets deed.
Nu kan slechts één instantie iets doen.
Dat is ofwel de BRT ofwel één privaatrechterlijke rechtspersoon.
Nu voorziet het vlaamse kabeldecreet in de oprichting van regionale
en lokale televisieomroepvennootschappen.
Het is niet noodzakelijk wijzigingen aan te brengen in het decreet
doch wanneer men weet dat in Vlaanderen slechts één omroepvereniging
wettelijk kan gemachtigd worden om handelspubliciteit uit te voeren
dan vragen wij ons toch af hoe regionale en lokale TV-initiatieven
gefinancierd zouden kunnen worden.

*-- 2 -
•
Men kan de bedenking maken of^in zulk geval regionale of lokale
TV-initiatieven de weg zullen opgaan van de vrije radio's, t.w.
het voeren van illegale publiciteit.
Dit lijkt ons onwaarschijnlijk aangezien lokale en regionale
TV-initiatieven willens nillens gebruik zullen moeten maken van
de kabel en men kan zich afvragen of de kabelmaatschappijen het *
risico zullen durven lopen medewerking te verlenen aan onwettelijke
praktijken. Wij menen van niet.
Als tweede reden kan gelden dat het in beslagnemen van de infra
structuur van een regionaal of lokaal TV-initiatief minimum tien
maal meer kost aan diegene wiens infrastructuur in beslag genomen
wordt.
Tenslotte weze opgemerkt dat het huidige tweede lid van artikel 12
een monopoliepositie kan installeren voor de geschreven pers wat
handelspubliciteit op TV betreft.
ad art. 15 3
Wellicht heeft men geoordeeld dat 16-jarigen geen kinderen meer zijn.
In ieder geval is het een versoepeling want indien men zou stellen
dat "Chips" een programma zou zijn voor 16-jarigen en men program
meert dit bvb. tussen 19 en 19.30 uur dan zou men volgens de oude
tekst voor en na "Chips" geen reklameblok hebben mogen plaatsen,
hetgeen voor een privaatrechterlijk TV-station een mangue a gagner
zou inhouden.
Uiteraard zal men moeilijkheden hebben bij het bepalen of programma X
in het bijzonder bestemd is voor kinderen beneden de 12 jaar.
Gaan wij hier naar een anachronisme in de vorm van een filmkeurings
dienst ?
ad art. 17 p. 13bis
De variante op p. 13bis wordt weerhouden hetgeen wil zeggen dat men
binnen de Ministerraad geopteerd heeft voor een regie die onaf
hankelijk staat van de openbare instituten.
Dit is belangrijk indien men weet dat,aan franstalige zijde vooralj
gesproken wordt over het laten beheren van zulke regie door de
dagbladui tgevers.
Het artikel 17 is ook belangrijk in zoverre par. 2 derde lid, een
bestemming geeft aan de netto-inkomsten van handelspubliciteit
op BRT en/of RTBF. Zulks doet vermoeden (maar het staat er niet)
dat een privaatrechterlijk TV-station niet kan verplicht worden om
een gedeelte van de publiciteits-netto-ontvangsten uit te keren aan
persbedrijven welke eventueel niet in de TV-vennootschap betrokken
zouden zijn. Het tweede lid duidt ook in die richting.
ad art. 20
Dit artikel wordt dus voorlopig weggelaten hetgeen erop wijst dat de j
nationale wetgever ofwel haar volledige bevoegdheid wenst uit te '
oefenen zoals de Raad van State adviseert ofwel dat men in een verplicht
advies van de gemeenschappen een vertragingselement ziet.
L. TESSENS. '
11.4.1985

Enkele weken later gebeurde dit:
The Brighton hotel bombing was a Provisional Irish Republican Army (IRA) assassination attempt against the top tier of the British government that occurred on 12 October 1984 at the Grand Brighton Hotel in Brighton, England. A long-delay time bomb was planted in the hotel by IRA member Patrick Magee, with the purpose of killing Prime Minister Margaret Thatcher and her cabinet, who were staying at the hotel for the Conservative Party conference.[2] Although Thatcher narrowly escaped injury, five people were killed including a sitting Conservative MP, and 31 were injured.
Patrick Magee had stayed in the hotel under the pseudonym Roy Walsh during the weekend of 14–17 September 1984. During his stay, he planted the bomb under the bath in his room, number 629, one floor above Thatcher's suite for the conference.[2] The device was fitted with a long-delay timer made from videocassette recorder components and a Memo Park Timer safety device. IRA mole Sean O'Callaghan claimed that 20 lb (9 kg) of Frangex (gelignite) was used. The device was described as a 'small bomb by IRA standards' by a contemporary news report and may have avoided detection by sniffer dogs by being wrapped in cling film to mask the smell of the explosive. (wiki)
De bom lag er dus toen wij het Grand Brighton Hotel bezochten voor de expo.

SABRA AND CHATILA
Lebanon
Date: 14 Mars, 2008
Auteur: Signoles Aude
The Sabra and Shatila massacre took place between the 16th and the 18th of September 1982 in Lebanon. It was perpetrated by a Lebanese Christian militia, the Phalangists, which was under the political and military control of the State of Israel. The victims were mostly civilians from Sabra and Shatila. Sabra and Shatila are two Palestinian adjoining refugee camps located in the southwest of Beirut (see maps).

On the 18th of September, after about forty hours of killing, the first images of the massacre showing civilian victims appeared on TV. They provoked worldwide indignation and compassion.

A. CONTEXT
At the time of the massacre, the question of Palestine and the Palestinian presence in Lebanon were major stakes on the regional and internal political arena.

Palestinians have settled in Lebanon in the aftermath of the creation of the State of Israel. “During the summer of 1948, some 110,000 Palestinians were driven out of Galilee and crossed the border into Lebanon” (Picard 2002:79). Most of them became refugees. During the seventies, the Palestine Liberation Organization (PLO) set up its headquarters in Lebanon after its leaders and activists had been expelled from Jordan. The PLO was responsible for some 340,000 Palestinians. It provided social services and basic infrastructures and built institutions in various domains (economic, cultural, social and political). In the same time, Yasser Arafat, the PLO’s historic leader, developed a military apparatus to lead the armed struggle against Israel. Thousands of Palestinian fighters (the fedayin) were sheltered and trained in the refugee camps. The camps were under the sole control of the Palestinian military police, according to an agreement signed by Y. Arafat and the chief of the Lebanese army in 1969. In that context, refugee camps became symbols of Palestinian resistance.

In 1975, civil war broke out in Lebanon, opposing two camps: the “Christian-conservatives” and the “Islamic-progressives” (Picard, 2002). The first group mainly included Christians (Maronites, in particular) and formed “a bloc around the presidency for the preservation of the traditional order” (Picard, 2002:108). The Phalangists (or Kataeb), founded in 1936 by Pierre Gemayel, increasingly ruled the coalition. The second group, which constituted “a heterogeneous coalition with three focuses - leftist, Muslim, and Palestinian” (Picard, 2002:108), shed a doubt on the prevailing leadership. Its leaders “wanted Lebanon to make a decisive commitment to the cause of Palestinian resistance”, whereas the “Christian conservatives” supported the status quo from which they benefited.

In 1976, the Syrian armed forces took part in the Lebanese civil war, invading Lebanon and strengthening one camp first and then, the other. Israel’s support to the Christians was instituted almost at the same time. It was agreed that Israel would help if the existence of Lebanese Christians were to become endangered. According to the Phalangists, the number of Palestinian refugees, for the most part Muslims, threatened the demographic balance between Christians and Muslims in the country. They also feared that it may weaken their (profitable) position in the political game.

From the mid-onwards, the South of Lebanon became the favourite battlefield of the Israeli-Palestinian conflict. The Palestinian fighters carried out commando raids against Israeli interests and citizens throughout the world and planned more and more attacks at the Northern border of Israel. The Israeli government reacted by interfering on Lebanese soil and directing “policing” or “preventive” operations towards Palestinians – in total contradiction with International Law. The everyday lack of security caused by these policing interventions and by bombings affected not only the Palestinians, but also the Lebanese, especially in the South. The Israeli Prime Minister Menahem Begin also put pressure on the Lebanese Army, as he wanted the latter’s command to play a role in protecting Israeli interests by attacking the PLO’s apparatus.

In March 1978, the Israeli Defence Forces (IDF) invaded the South of Lebanon up to the Litani River. The Israeli leaders reproached the Lebanese army with not being able to secure the border. Forced to withdraw in July due to international protests, the IDF decided thereafter to create a Lebanese border militia. The Army of Free Lebanon (AFL) was formed with deserters from the Lebanese army and placed under the command of Saad Haddad. Its purpose consisted in protecting the northern border of Israel from Palestinian incursions. S. Haddad coordinated the AFL’s actions directly with the Israeli military command.

On the 6th of June, 1982, the IDF invaded Lebanon for a second time. The Israeli troops rapidly encircled West Beirut where the PLO had established its headquarters, and met with the Phalangist forces, posted in the eastern part of the city. This military operation, named “Peace for Galilee”, officially aimed at ensuring the security of the inhabitants of Northern Israel. But the weakening of the PLO’s infrastructure and apparatus was also on the agenda.

Although the military balance of forces was largely in favor of the IDF, the “Islamic-progressives” stood up to air strikes, naval gunfire and tank artillery launched on the Lebanese capital. The siege of Beirut, which lasted all summer, found an issue in negotiations that aimed at preparing the PLO’s withdrawal from Lebanon. The negotiations were conducted by US envoy Philip Habib with spokespersons of the Palestinian side, as the United States did not recognize the PLO.

An agreement was reached in the middle of August on the principle of an evacuation of the Palestinian fighters and PLO officials and the dismantlement of PLO offices and infrastructures. The “Habib Roadmap” put the evacuation under the supervision of a multinational force formed by some Italian, French and American troops and scheduled to remain on the battlefield during thirty days from the date of their arrival. It also guaranteed security to the Palestinian civilians that were to remain in the camps after the PLO’s departure. Indeed, Y. Arafat feared retaliations against his people.

The evacuation was carried out from the 21 th of August to the 1st of September 1982 and was followed by the withdrawal of the multinational force, which came sooner than scheduled.

A new Lebanese President was elected by the Parliament in the aftermath of the PLO’s evacuation. Bechir Gemayel, chief of the Phalangists, won the ballot on the 23rd of August. But the “Islamic-progressives” had boycotted the elections, for they considered the leader of the “Christian-conservatives”’ as the candidate of Israel. Indeed, it is a fact that the Israeli authorities - and especially the Minister of Defence Ariel Sharon - wanted to install a friendly Lebanese government, which could be brought to sign a formal peace agreement with Israel.

However, B. Gemayel was killed on the 14th of September before assuming office. This political assassination gave the Israeli government an opportunity to condemn the Palestinians, and an argument to enter West Beirut. The massacre of Sabra and Shatila started two days later.

B. INSTIGATORS AND PERPETRATORS
At the time of the massacre, the Sabra and Shatila camps were under the military control of the IDF. Soon after the announcement of Gemayel’s death and in contradiction with “Habib’s roadmap”, M. Begin and A. Sharon decided to enter West Beirut. The invasion began on Wednesday the 15th in the early morning, with tank shelling and gunboats. A. Sharon arrived on the field at 9:00 to oversee the operation. By 12:00 noon on Thursday the 16th of September, he announced the military takeover of the city. The IDF’s headquarters were located at the traffic circle of the Kuwaiti embassy near the Sabra and Shatila camps. Israeli tanks surrounded the camps, sealing the main entrances with checkpoints.

The Israel’s invasion of West Beirut led to worldwide protest. As indignation rose, even among some members of the Israeli government who were not kept informed as well as in the United States, the Israeli Prime Minister, the Minister of Defence, and the top military leaders, claimed that they entered Beirut in order to prevent violence and pogroms. In their opinion, Gemayel’s death could produce disorder. As for Y. Arafat, he reiterated his fear for the fate of Palestinian civilians who had remained in Lebanon after the PLO’s departure.

The Phalangists entered the Sabra and Shatila camps in the afternoon on Thursday the 16th. As proven by a multitude of sources, their entrance was coordinated with, and authorized by, the IDF. According to the inquiry of an Israeli Commission (The Kahan Commission, 1983) (see below), which was based upon testimonies of the political and military hierarchy, the Israeli leaders decided to send the Phalangists in the camps during a meeting on Wednesday the 15th. Those present were A. Sharon, IDF chief of staff General Rafael Eitan, Major General Amir Drori, head of Israel’s northern command, Fadi Ephram, the Phalangists’ commander in chief, and Elias Hobeika, chief of intelligence. The Israelis ordered the Christian militiamen to enter the camps in search of “terrorists” and weapons. According to them, 2000-armed terrorists had remained in the camps despite the PLO’s evacuation; they should be forced out.

In the afternoon of September the 16th, meetings were held between the Phalangists and the Israeli military command, including General Amos Yaron, IDF chief in Beirut. Around 17:00 - 18:00, the first Phalangists’ unit (about 150 men) entered the camps with E. Hobeika at its head. Saad Haddad’s troops were not part of the operation, contrary to what was asserted by some direct witnesses and the Lebanese authorities. The Israeli Commission of inquiry (The Kahan Commission, 1983) and A. Kapeliouk’s field research (Kapeliouk, 1982) showed that the Israeli leadership neither ordered, nor coordinated the entry in Sabra and Shatila with the Army of Free Lebanon. But it could be possible that a few of its members were deserters and had joined the Phalangists before the massacre occurred.

The killing started almost immediately after the Phalangists’ entrance, according to the inhabitants’ testimonies. Electricity had been cut off since the end of the afternoon but the camps were well-lit thanks to flares fired by the IDF over the camps. The militiamen entered houses, shooting people, slitting them with knives, axes or hatchets, raping women and girls. Injured refugees started to arrive at the Gaza hospital north of Sabra, carried by their relatives. Furthermore, scared inhabitants seeking protection asked the medical teams to take them in.

On the morning of Friday the 17th, new Phalangists’ units entered the camps. At the height of the assault, the militiamen were about 400. The killing went on all day long with its share of summary executions, house demolitions, and looting of private goods such as money or jewellery. Corpses were lying on the streets, abandoned under ruins or bulldozed in mass graves. Witnesses saw many inhabitants piled up onto trucks and driven outside the camps to unknown destinations. Nobody knows what became of them. They are the “missing” of the Sabra and Shatila massacre.

The first rumours of massacre reached journalists from refugees who had escaped. They also reached the Israeli command as some of the IDF soldiers, posted at the entrances of the camps, witnessed killings of civilians and reported it to their hierarchy. The Israeli Commission of inquiry (The Kahan Commission, 1983) revealed that at 12:00 noon, General A. Drori warned his superior General R. Eytan in Tel Aviv who, then, decided to fly to Beirut to check. The IDF chief of staff met F. Ephram and E. Hobeika in the following hours: they agreed on a withdrawal of the militiamen for the next morning.

Early in the morning on Saturday the 18th, the Phalangists ordered the camps’ inhabitants by loudspeaker to surrender. They gathered them outside, separated the Lebanese from the Palestinians, men from women, executed some of them, let others go, threw some inside trucks and forced the majority of the men to enter the Sports City stadium, where IDF officers and Phalangists questioned them. Meanwhile, a group of militiamen went to the Gaza hospital, asked the foreign medical team to leave the building, and killed the Arab personnel.

At 10:00, the Phalangists left the Sabra and Shatila camps. But testimonies certify that the interrogations continued at the Sports city (Fisk, 2001). The Lebanese army took control of camps on the following day, Sunday the 19th.

C. VICTIMS
The exact number of victims from the Sabra and Shatila massacre is not and will never be precisely known. Estimations have always varied widely between 700 to 3500. The lowest number (between 700 and 800 victims) has been produced by the IDF and was used by the Israeli Commission of inquiry, as « this may well be the number most closely corresponding to reality » (The Kahan Commisssion, 1983). The Lebanese authorities published higher figures in the middle of October 1982. According to official sources, casualties reached the number of 2 000, and are divided as follows: 762 identified corpses have been buried by the Lebanese army or the Red Cross, whereas 1200 others have been buried by families on their own initiative and registered with the Red Cross.

The Lebanese historian Bayan al-Hout (2004) conducted fieldwork between 1982 and 1984 on casualties in Sabra and Shatila. She identified 1390 cases: 906 dead and 484 “missing”.

Amnon Kapeliouk, an Israeli journalist, worked on a reconstitution of the events soon after the slaughter. He based his personal inquiry upon primary sources, such as testimonies, IDF archives and declarations, press reports, evidences gathered by the Israeli Commission of inquiry, etc. and published the results of his research in 1982: Sabra and Shatila. Inquiry Into a Massacre [Sabra et Chatila: enquête sur un massacre], which became a reference book.

In A. Kapeliouk’s opinion, the number of victims reached 3 000 - 3 500. He added to the 2000 death formally listed and recognized by the Lebanese authorities three other kinds of victims:

-* Those who were buried in mass graves dug up by the assailants and whose bodies have not been brought up;

-* Those who died under the ruins of their houses;

-* The “missing” who were taken alive to unknown destinations and never returned. According to the Red Cross, the number of the “missing” reached 359 between the 18th and the 20th of September.

No estimation of the number of injuried was given, but cases of mutilation are numerous.

The victims of the Sabra and Shatila massacre presented several features. First, a large number of them were civilians. The massacre was perpetrated on the fringers of Beirut, inside refugee camps which are densely populated and mostly residential areas. Moreover, the slaughter occurred a week after the departure of the majority of the PLO’s fighters. Even if the Israelis claimed that some combatants remained in the camps, no clear evidence has been provided. On the contrary: whereas a three-month-siege was not able to force the Palestinian resistance to lay down its arms, only one day was needed for the IDF to take over Beirut after the PLO’s departure.

Secondly, males were the majority of victims of the massacre, although one witnessed women, eldery people or babies among the victims. Indeed, men were most systematically searched, lined up and/or executed by the Phalangists.

Thirdly, most of the victims were 1948-Palestinian refugees and their descendents living in the Sabra and Shatila camps. Some of the dead were Lebanese. The Lebanese casualties either shared their lives with a Palestinian man or woman and had settled in camps, were visiting relatives, or had escaped from the shelled South Lebanon and found refuge in Beirut’s suburbs. A few foreign workers were also to be counted among the victims, according to the Palestine Red Crescent and the Lebanese authorities. Indeed, the Syrians, Pakistanis, Iraqis or Egyptians who work in Lebanon as unskilled and under-employed workers, often live in Palestinian refugees camps where the cost of living is cheaper.

This leads to a fourth remark: the dead of the Sabra and Shatila massacre were poor. They came from the lower class settled in Beirut. The Lebanese who had come from the South had left their land behind and were forced to work as unskilled workers in Beirut. By law, Palestinians in Lebanon are not allowed to practice a large number of professions, such as doctor, advocate, ingeneer, civil servant, etc. They therefore cannot earn a decent salary and are financially dependant on international organizations and reminittescences from the diaspora.

Fifth, the victims of the massacre were mostly Muslims, even if some Lebanese Christians (civilians or militiamen) have been killed during the slaughter. The Muslim dead were Sunni, in keeping with the general characteristics of the Palestinian population as most Palestinians follow Sunni Islam. But the Lebanese from the South were Shi’i.

Finally, violence inflicted on human bodies as witnessed by some journalists and broadcasted worldwide after the massacre contributed to distinguish the Sabra and Shatila slaughter from other carnages that have been perpetrated during the civil war. This kind of “savagery” and the fact that the victims were mostly civilians also contributed to it being considered a “striking” event in the genealogy of political violence in Lebanon and in collective and individual memories.

D. WITNESSES
Many people saw and spoke to victims in the immediate aftermath of the massacre. A few hours after the slaughter, testimonies were recorded or written down by foreign journalists, diplomats and Red Cross teams.

Leila Shahid (1983; 2002) was among the first to directly interview victims. She was the leader of the General Union of Palestinian Students (GUPS) in France at that time and was visiting Beirut with Jean Genet, a French novelist (J. Hankins, 1992) who wrote a famous essay based on his direct experience as an eye witness (1997). There is also a play issued from J. Genet’s novel, entitled “Quatre heures à Chatila”. The testimonies L. Shahid compiled are personal reminiscences by the camps’ inhabitants who considered themselves “survivors”. Like other testimonies (al-Shaikh, 1984), they emphasized the following facts:

-* Rumours of massacre rapidly emerged inside the camps, but were not taken seriously by the inhabitants; “Thursday night, we were sitting at home when the sky over the camp was lit by flares. A man came in and said the Phalangists are massacring people. We didn’t believe him and went to bed”. Testimony from Sobhia F. (Shahid, 2002:45).

-* People did not know exactly what was going on, nor precisely who was behind the persecutors;

-* The assailants proceeded neighbourhood-by-neighbourhood, house-by-house, threatening and killing in cold blood in front of relatives or neighbours. “They killed the men right in front of us. There was my husband, Hamid Mustafa, who was only forty-seven. My son Hussein was fifteen, and my son Hassan was fourteen. There was also the son and brother of our neighbour, and others too. In all, seven men they killed and piled one on top of the other in front of the house. They emptied their pockets, taking their watches and whatever they were carrying. Then they dug a pit and buried them”. Testimony from Umm Hussein (Shahid, 2002:57).

Similar narratives have been heard during the commemoration of the 20th anniversary of the massacre, as well as during the trial that was held in Belgium against A. Sharon in 2001-2003 (Revue d’Etudes Palestiniennes, 2003 ; Péan, 2002) [See below].

A few foreigners were direct witnesses of the massacre. They were mostly Western doctors and nurses. The majority of them had arrived in Lebanon during the Israeli invasion and were working at the Akka and Gaza Hospitals, both located in Sabra and Shatila camps. Their testimonies were widely broadcasted on Western media, as they spoke other languages than Arabic. They were also asked to testify in front of the Israeli inquiry commission (Siegel, 2001). Their version was very similar to the Palestinian refugees’ testimonies.

Some IDF soldiers also directly witnessed the massacre, as was revealed by the Israeli Commission of inquiry (The Kahan Commission, 1983). Their testimonies confirmed the killing of civilians. For example, Lieutenant Grabowsky declared to the magistrates, that on Friday the 17th, « in the early morning hours, he saw Phalangists soldiers taking men, women and children out of the area of the camps and leading them to the area of the stadium. Between 8:00 and 9:00, he saw two Phalangist soldiers hitting two young men. The soldiers led the men back into the camp, after a short time he heard a fex shots and saw the two Phalangist soldiers coming out. At a later hour he went up the embankment with the tank and then saw the Phalangist soldiers had killed a group of five women and children” (The Kahan Commission, 1983).

Foreign journalists and diplomats entered the camps in the aftermath of the massacre after the IDF had withdrawn from the entrances. Their reports and photographs all expressed despair and brutality. Loren Jenkins, from the Washington Post, wrote on September the 23th: “The scene at the Chatila camp when foreign observers entered Saturday morning was like a nightmare. Women wailed over the deaths of loved ones, bodies began to swell under the hot sun, and the streets were littered with thousand of spent cartridges. Houses had been dynamited and bulldozed into rubble, many with the inhabitants still inside. Groups of bodies lay before bullet-pocked walls where they appeared to have been executed. Others were strewn in alleys and streets, apparently shot as they tried to escape”.

In 2004, a German film-documentary, entitled Massaker (produced by Monika Borgmann, Lokman Slim et Hermann Theissen, this documentary was awarded several times at film festivals), gave the floor to executioners. Six Phalangists who remain anonymous tell about how they killed civilians in Sabra and Shatila, but also how they had been trained by the IDF during all of the civil war and how they were under their orders when they perpetrated the slaughter (Mandelbaum, 2006).

E. MEMORIES
There are several narratives on the Sabra and Shatila massacre, which vary widely from one another, and even sometimes contradict each other.

After the massacre had occurred, the Israeli leaders denied any responsibility in it. They argued that no Israeli forces were patrolling the camps when the slaughter was perpetrated. They also pretended that they could not have been aware of what was going on, as they could neither see, nor hear anything in the camps, from their positions. “I can say clearly and immediately that no soldier and no commander in the Israel Defence Forces participated in this terrible act. The hands of the IDF are clean”, the Minister of Defence A. Sharon stated in his address to Parliament on September 22nd, 1982 (Journal of Palestine Studies, 1982:213). The Prime Minister, M. Begin, declared on his side, that he learned of the massacre only on Saturday the 18th from a radio report.

The Israeli leaders also claimed that they had not had any direct contact with the Phalangists on the field. “We don’t give the Phalangists orders, and we are not responsible for them”, General Eitan said (Journal of Palestine Studies, Winter 1983:103). Moreover, the Israeli leaders insisted on the fact that their orders were clear: the militiamen should target the “terrorists”, but should not harm the civilians.

Finally, the Minister of Defence explained that the IDF’s non-interference in the camps had prevented casualties inside Israeli ranks. He added: “We did not imagine in our worst dreams that the Phalangists would act thus (...). The inhuman tragedy, which took place, was beyond our control, notwithstanding all the pain and the sorrow. We cannot bear the responsibility on our shoulders” (Journal of Palestine Studies, 1982:216-217). But, according to the Israeli officials, the Phalangists, and especially their chief of intelligence E. Hobeika, should be charged.

A part of the Israeli population reacted to the Israeli public statements with scepticism. On the 25th of September, about 400 000 people (almost 10% of the population) demonstrated against the government’s actions. It was the largest demonstration in the Israeli national history. “Begin is a murderer” or “Fascism will not take over” were slogans chanted by the protesters. Zeev Shiff, the military correspondent of the newspaper Haaretz, accused Begin’s government of lying: “ It is not true that these atrocities came to our attention only on Saturday afternoon after foreign correspondents had filed reports on them from Beirut (...). I myself heard of the massacre in the camps on Friday morning, and I immediately informed a senior official. This means that the slaughter started on Thursday night, and that whatever I learned on Friday morning was certainly already known to other people by the time it reached my ears” (Journal of Palestine Studies, Winter 1983:175). He goes on blaming: “It is not true that the Phalangists sneaked into the camps without our knowledge. When the IDF surrounds the camps with such huge forces, it is impossible for scores of armed men to pass through without arousing our attention” (Journal of Palestine Studies, Winter 1983:176).

Popular pressure, in addition to international condemnations, led Begin’s government to accept the idea of setting up a national Commission of inquiry (see below). But the latter’s report largely called into question the Israeli official narrative. Indeed, it considered the political and military hierarchy indirectly responsible for the tragedy. Yet some of the leaders have continued denying any kind of responsibility. This denial is particularly evident since the Second Intifada has begun in September 2000 in the Palestinian Territories. In fact, as A. Kapeliouk rightly asserts (REP, 2003), there have been attempts from the Israeli to reformulate national history as soon as the relationship with the Palestinian neighbours became increasingly tense.

In Lebanon, after the massacre, the political authorities accused S. Haddad’s troops (Israel’s traditional ally) of being responsible for it. They also accused the Israeli government of complicity, as the camps’ entrances were under the IDF’s control. But the authorities never blamed the Phalangists for their actions in the camps, although they were the perpetrators. Moreover, the Christian militia was cleared of any kind of responsibility by all political parties, even the leftists. One could explain the sudden Lebanese consensus by the priority given to « national reconciliation » in the aftermath of the Israeli invasion and the siege of Beirut. The « Christian conservatives » and the « Islamic-progressists » gathered behind their new President, Amin Gemayel (Beshir’s brother) to put an end to the Israeli occupation of South Lebanon. Thus, the accusations towards a common foreign enemy - the State of Israel - momentarily helped the Lebanese overcome their internal divisions.

As for the Palestinian refugees, they also considered the Israeli government as the main instigator of the Sabra and Shatila massacre. They particularly charged A. Sharon who was suspected of having planned their expulsion. The Israeli Minister of Defence has been named, from that time onwards, “the butcher of Sabra and Shatila”.

In 2002, the 20th anniversary of the slaughter was commemorated in all Palestinian refugee camps in Lebanon. Candles were lit in order to keep alive the memory of the slaughter. Mass graves in front of the Sabra and Shatila entrances have been used as memorials. Many witnesses were asked to testify on what happened, in order for the new generations to remember (Péan, 2002 ; Revue d’Etudes Palestiniennes, 2003 ; Sayigh, 2001). Lebanese and Palestinian political parties also organized a march in solidarity with the Palestinian people, which gathered 2000 people. European activists and even European deputies, took part in the demonstration, and called for A. Sharon’s sentence. Indeed, at the same period in Brussels, A. Sharon was personally accused of “war crimes” for his actions in Sabra and Shatila [see below]. A. Sharon’s trial in front of a Belgian Court, as well as the ceremonies of the anniversary, have strengthened the Palestinian narrative of the Sabra and Shatila massacre. Furthermore, A. Sharon’s arrival to power as the Prime Minister of Israel in 2002 has crystallized enmity against his person. His policy of repression towards the Palestinians in the West Bank and Gaza Strip, and especially the “massacre of Jenin” in 2002 (in which the IDF launched a military operation against the refugee camp of Jenin in the Northern West Bank. The battle lasted for more than a week. Its aim, according to the Israeli authorities, was the weakening of armed groups supposed to be responsible of suicide-bombings. The number of victims has been subject to controversy. During the attack, civilians were killed and many houses from the same camp’s neighbourhood bulldozed. Access to the camps was prohibited to humanitarian organizations and media, even some days after the end of the attack), has reinforced the Palestinian narrative, according to which A. Sharon wants to destroy the social organisation of the Palestinian people and to weaken its national identity (Nab’aa, 2006).

1982: Israel faced a moral crisis

In Israel, the Sabra and Shatila massacre aggravated the moral crisis the Israeli society was facing since June 1982 and the invasion of Lebanon. Throughout the summer, a growing protest movement emerged in the country calling into question the legitimacy of the war. For the first time in its national history, a military operation appeared to have been unnecessary for Israel’s survival. For the first time too, some anti-war actions were conducted. The dissenters came from the opposition in Parliament (Labour party), the intellectual elite, the mass media and even some IDF soldiers. They criticized the army’s strategy as not appropriate (for fighting the PLO), the military methods as disproportionate (to the threat) and considered the Israeli government as morally responsible for the killing of civilians (Journal of Palestine Studies, 1982:214-225).

In the days following the Sabra and Shatila massacre, protest and emotion grew in intensity. The population was shocked by the TV images coming from Beirut and the first testimonies of survivors. How could the “only true democracy” of the Near East could have gone this far astray?

F. GENERAL AND LEGAL INTERPRETATIONS
The question of whether the Israeli forces had been involved, directly or indirectly, in the massacre that was reported to have been carried out by the Phalangists, divided (and still divides) the legal experts’ and researchers’ communities. Several bodies tried to describe in legal terms what occurred in the Sabra and Shatila camps.

At the international level, the Security Council of the United Nations immediately « condemn[ed] the criminal massacre of Palestinian civilians in Beirut » (resolution 521, September 19th, 1982). On December 16th, 1982, the General Assembly declared the massacre as « an act of genocide » (resolution 37/123). Some members asked for an official United Nations investigation authority to be created, but in vain. A few international experts, mainly lawyers, therefore established an “International Commission to enquire into reported violations of International Law by Israel during its invasion of the Lebanon”. Sean McBride, President of the International Peace Bureau in Geneva, was its Head. The experts’ conclusions were mainly based upon the fourth Geneva Convention. They asserted that “the Israeli authorities bear a heavy legal responsibility, as the occupying power, for the massacres at Sabra and Chatila. From the evidence disclosed, Israel was involved in the planning and the preparation of the massacres and played a facilitative role in the actual killings” (McBride, 1983). They also labelled the Israeli invasion as a “cultural genocide” or “sociocide”. Most of them considered that one could substantiate “the allegation of the deliberate destruction of the national and cultural rights and the identity of the Palestinian people and (...) this constitutes a form of genocide”.

In Lebanon, a commission of inquiry was established after the massacre and placed under the chairmanship of As‘ad Germanos. But it never published its findings since the Lebanese authorities wanted to support “national reconciliation” and downplay, in that context, the Phalangists’ implication in the Sabra and Shatila killing. However, one should note that E. Hobeika, the Phalangist chief of intelligence, was killed in Beirut in a car-bomb attack on January 25th, 2005. Two days before his death, he had declared that he was ready to testify about the Sabra and Shatila massacre in front of the Belgian Court that charged A. Sharon for “genocide”, “war crimes”, and “crimes against humanity” (see below).

On the Israeli side, a national commission of inquiry was also set up on September 28th, 1982 and was headed by Itzhak Kahan, Head of the High Court. I. Kahan was asked, with the help of Aharon Baron, Judge in the High Court and General Yona Efrat, “to investigate all the facts and factors connected with the atrocity which was carried out by a unit of the Lebanese Forces against the civilian population of the Shatilla and Sabra camps” (The Kahan Commission, 1983). On February 7 th, 1983, the Kahan Commission published clear conclusions: the Phalangists perpetrated the atrocities; none of the Israeli leaders had been directly involved in it. Nevertheless, the Commission considered that the Israeli political and military top command bears indirect responsibility. Indeed, the leaders should have foreseen that the danger of a massacre existed: “it is evident that the forces who entered the area were steeped in hatred for the Palestinians, in the wake of the atrocities and severe injuries done to the Christians during the civil war in Lebanon by the Palestinians and those who fought alongside them; and these feelings of hatred were compounded by a longing for revenge in the wake of the assassination of the Phalangists’ admired leader Bashir and the killing of several dozen Phalangists two days before their entry into the camp” (The Kahan Commission, 1983). Moreover, “no energetic and immediate actions were taken to restrain the Phalangists and stop their actions” (The Kahan Commission, 1983), although IDF soldiers had reported about illegal activities in the camps. Nonetheless, no legal proceedings were taken against the Israeli leaders. Only A. Sharon was blamed personally and asked to “draw the appropriate personal conclusions arising out of the defects revealed (...) and if necessary, (...) consider whether he should exercise his authority” (The Kahan Commission, 1983), or not. He resigned from his office on February 11th, 1983. But he remained part of the government as a Minister without portfolio.

The conclusions of the Israeli Commission of inquiry are partly called into question by the scientific community. A. Kapeliouk (1982), G. de La Pradelle (2003) and the McBride Commission (in which G. de La Pradelle was also one of the lawyers, 1983), but also journalists (Péan, 2002; Fisk, 2001), rejected, for instance, the argument that the IDF’s officers posted near the camps were not able to see what happened. According to them, the Israeli headquarters were located on a several-floor building, which was overlooking the camps.

Their main objection to the conclusions of the Kahan Commission, however, concerns the assessment of the level of Israel’s responsibility. A. Kapeliouk (1982) and G. de La Pradelle (2003) argued that the massacre of Sabra and Shatila was not an isolated incident, contrary to what the Commission inferred. The Sabra and Shatila slaughter was part of a long Palestinian drama, which had started in 1948 with the creation of the Israeli State and the expulsion of Palestinians from their land. For both authors, the 1982 massacre should be considered as the prolongation of an old Israeli policy, which has consisted in threatening the PLO, or even try to eliminate it. As the McBride Commission noticed: “there has been a conscious attempt to disrupt the social organisation of the Palestinian people to ensure that through their dispersal, their sense of identity and group loyalty would be weakened, if not destroyed” (Race & Class, 1983:469).

Finally, researchers pointed out signs of the existence of a “plot” planned by the Israeli top command and the Phalangist chiefs. They asserted: “The massacre was not a spontaneous act of vengeance for the murder of Bashir Gemayel, but an operation planned in advance aimed at effecting a mass exodus by the Palestinians from Beirut and other parts of Lebanon” (al-Tal, without date). The Kahan Commission vigorously rejected the idea of a conspiracy “between anyone from the Israeli political echelon or from the military echelon in the IDF and the Phalangists, with the aim of perpetrating atrocities in the camps” (The Kahan Commission, 1983). It explained that the entry of the Phalangists into the camps had been carried out without prior knowledge that a massacre would be perpetrated.

To conclude, one can say that the Israeli hierarchy had probably not ordered the Phalangists to perpetrate a slaughter. But at the same time, one should emphasize that the weakening of the PLO’s infrastructures and the national feelings of Palestinians by military means have been consistent aims of Israeli politics.

G. JUDICIAL ACTIONS
In June 2001, 23 victims of the Sabra and Shatila massacre brought a complaint against A. Sharon in front of a Belgian Court. They charged him with “genocide”, “war crimes” and “crimes against humanity”. The same complaint was brought against General A. Yaron. Indeed, according to the Belgian “Law of Universal Competence”, an alleged victim could charge somebody whatever his nationality and place of residence.

Mr. Chebli Mallat, a Christian Maronite from Lebanon, was one of the plaintiffs. Being a well-known lawyer, he explained his commitment to A. Sharon’s trial by his will to “put an end to impunity” (Naïm, 2001).

But in June 2002, the Belgian justice declared the complaint inadmissible. The Court based its argument on two grounds:

-* Firstly, the defendant must be found and arrested in Belgium. At the moment of the trial, however, A. Sharon and General A. Yaron were living in Israel.

-* Secondly, according to Israeli law, the defendant cannot be prosecuted if he holds a political office. Indeed, A. Sharon was Prime Minister when the charges were brought against him.

The group of plaintiffs decided, therefore, to appeal the case to the Belgium’s Supreme Court of Appeal. In February 2003, the highest court of Belgium called into question the first argument that was given by the magistrates’ court. The Supreme Court asserted that pursuits could be instituted even if the defendant does not live in Belgium. But the Supreme Court of Appeal confirmed the second argument which deals with A. Sharon’s political immunity. In fact, it is likely that some political pressure was exercised in order to downplay the case.

H. BIBLIOGRAPHY
Almond H., 1984 (July), “Israel in Lebanon: The Report of the International Commission”, The American Journal of International Law, vol. 78, n° 3: 726-727 [Reviewed Work]

AL-SHAIKH Z., 1984 (Fall), “Sabra and Shatila 1982: Resisting the Massacre”, Journal of Palestine Studies, Vol. XIV 1 (53): 57-90.

AL-HOUT B., 2004, Sabra and Shatila, London: Pluto Press.

AL-TAL A., without date, “The Massacre of Sabra and Chatila in 1982”, http://www.jerusalemites.org/new/index.php/2015-09-30-11-48-28/2015-12-05-09-43-41/2015-12-05-09-50-00/item/552-the-massacre-of-sabra-and-chatila-in-1982-by-ahmad-al-tal

AYAD C., 2002 (26 January), « ‘Les Syriens sont derrière l’attentat’, affirme Cobra, l’ancien garde de corps de Hobeika », Libération.

FISK R., 2001 (28 nov.), “After 19 years, The Truth at Last?”, The Independant.

GENET J., 1997, « Quatre heures à Chatila », Revue d’Etudes Palestiniennes (numéro spécial : « Jean Genet et la Palestine »), Paris : Editions de Minuit.

GRESH A., 2005 (October), Retour sur Sabra et Chatila, Le Monde Diplomatique.

HAIK D., 2006, Sharon. Un destin inachevé, Paris : L’Archipel [Chapter 14. L’anathème de Sabra et Shatila (1982)].

HALEVI I., 1984, Israël, de la terreur au massacre d’Etat, Papyrus.

HANKINS J., 1992, Genet à Chatila, Paris : Solin.

JENKINS L., 1982 (23 September), The Washington Post.

JOURNAL OF PALESTINE STUDIES, 1982 (Summer/Fall), The War in Lebanon (Special Issue), Vol. XI 4 & Vol. XII 1 (44/45).

JOURNAL OF PALESTINE STUDIES, 1983 (Spring), “From the Israeli Press”, Vol XII 2 (46):175-218.

JOURNAL OF PALESTINE STUDIES, 1983 (Spring), “Inside and Outside the Hospital, People Were Screaming : ‘Haddad, Kataeb, Israel - Massacre’”, Interview with Ellen Siegel, Vol XII 2 (46):61-71.

JOURNAL OF PALESTINE STUDIES, 1983 (Spring), “Final Report of the Israeli Commission of Inquiry into the Events at the Refugee Camps in Beirut”, Vol. XII, n°3 (47): 89-116 [Extracts].

JOURNAL OF PALESTINE STUDIES, 1983 (Spring), “Israel in Lebanon: Report of the International Commission to enquire into reported violations of International Law by Israel during its invasion of the Lebanon”, Vol. XII 3 (47): 117-133 [Extracts].

KAPELIOUK A., 1982, Sabra et Chatila. Enquête sur un massacre, Paris : Seuil (also published in English : KAPELIOUK A., 1984, Sabra and Shatila. Inquiry into a massacre, Association of Arab-American University Graduates.

KAPELIOUK A., 1983 (June), « Démocratie et raison d’Etat : les insuffisances de l’enquête israélienne sur les massacres de Sabra et Chatila », Le Monde Diplomatique. [also published in Revue d’Etudes Palestiniennes, 2003 (printemps), n° 87 : 67-73.]

KHALIDI R., 1986, Under Siege: PLO decisionmaking during the 1982 war, New York: Columbia University Press.

MCBRIDE S. (ed), 1983, Israel in Lebanon. The report of the International Commission to enquire into reported violations of international Law by Israel during its invasion of the Lebanon, London: Ithaca Press.

MANDELBAUM J., 2006 (February 22), « “Massaker” : Sabra et Chatila raconté par les bourreaux », Le Monde.

MARTY E., (December 2002 - January 2003), « Jean Genet à Chatila », Les Temps Modernes, n° 622.

MORRIS B., 2003, Victimes. Histoire revisitée du conflit arabo-sioniste, Paris: Editions Complexe [Chapter IX. La guerre du Liban (1982-1985)].

NAB’AA R., 2006 (Summer), « Du bon usage des bains de sang », Revue d’Etudes Palestiniennes, n° 100.

NAIM M., 2002 (January 2), Un Libanais à l’assaut d’Ariel Sharon, Le Monde.

PEAN P., « Sabra et Chatila, retour sur un massacre », Le Monde Diplomatique, September 2002.

PICARD E., 2002, Lebanon, a Shattered Country, New York/London: Holmes & Meier.

RACE & CLASS, 1983, “Israel in Lebanon: excerpts from the McBride report”, Vol. XXIV 4: 465-470.

RAYES C., 2001 (July 31), « Une plainte qui embarrasse les autorités libanaises », Libération.

REVUE D’ERUDES PALESTINIENNES, 1997, Jean Genet et la Palestine (numéro spécial), Paris : Editions de Minuit.

REVUE D’ERUDES PALESTINIENNES, 2003 (Spring), Vingt ans après Sabra et Chatila, n° 87 : 27-84.

SAID E., 1983 (Winter), “Palestinians in the Aftermath of Beirut”, Journal of Palestine Studies, Vol XII 2 (46): 3-9.

SAYIGH R., 1994, Too Many Enemies. The Palestinian Experience in Lebanon (Chapter 5), London : Zed.

SAYIGH R., 2001 (March) “Seven Day Horror: How the Sabra/Shatila Massacre was Buried with the Victims”, al-Majdal, n°9, Bethleem: Badil; http://www.badil.org/en/component/k2/item/1121-seven-day-horror.html

SHAHID L., 1983, “Sabra and Shatila : testimonies of the survivors”, Race & Class, Vol. XXIV 4: 449-465.

SHAHID L., 2002 (Autumn), “The Sabra and Shatila Massacres: Eye-Witness Reports”, Journal of Palestine Studies, XXXII, 36-58. [also published in French in Revue d’Etudes Palestiniennes, vol. 6, Winter 1983]

SIEGEL E., 2001 (December), “After nineteen years: Sabra and Shatila Remembered”, Middle East Policy, Vol. VII 4: 86-100.

THE KAHAN COMMISSION, 1983 (February 7), Report of the Commission of Inquiry into the events at the refugee camps in Beirut, https://mfa.gov.il/MFA/ForeignPolicy/MFADocuments/Yearbook6/Pages/104%20Report%20of%20the%20Commission%20of%20Inquiry%20into%20the%20e.aspx

UNITED NATIONS, The General Assembly, ES-7/9, Question of Palestine, A/RES/ES-7/9, 24 September 1982.

UNITED NATIONS, The General Assembly, 37/123, The situation in the Middle East, A/RES/37/123(A-F), 16 December 1982.

UNITED NATIONS, Resolution 521 (1982), The Security Council, 19 September 1982.

VERHAEGHE M., 2003 (Spring), « L’action de la justice belge contre les massacreurs », Revue d’Etudes Palestiniennes, n° 87: 37-46.

Citer cet article
Signoles Aude, Sabra and Chatila, Mass Violence & Résistance, [en ligne], publié le : 14 Mars, 2008, accéder le 17/05/2021, http://bo-k2s.sciences-po.fr/mass-violence-war-massacre-resistance/fr/document/sabra-and-chatila, ISSN 1961-9898

Ons Erfdeel. Jaargang 24(1981)– [tijdschrift] Ons Erfdeel

Film



Caroline Vlerick in ‘Het einde van de reis’.

Wim de Poorter

Film in Vlaanderen: ‘Het einde van de reis.’
De laatste film die in het zogenaamde ‘wonderjaar van de Vlaamse film’, het jaar 1980, werd geproduceerd, is Peter Simons' Het einde van de reis. De première-voorstelling had plaats in januari 1981 ter gelegenheid van het Festival van Brussel. Van Simons, die als assistent-realisator van Roland Verhavert (o.m. bij de realisatie van Rolande met de bles en De Loteling) en als t.v.-regisseur van de Dienst Drama van de B.R.T. in tegenstelling met heel wat andere jonge cineasten de gelegenheid kreeg om filmervaring op te doen, werd in het vlak van de lange speelfilm heel wat verwacht. De teleurstelling kwam des te harder aan. Het einde van de reis bleek in vergelijking met zijn t.v.-films als De zuiverste nacht, Mijn mooie bioscoop (beide van 1979) en De eerste sleutel (1980), alle drie naar interessante scenario's van filmfreak Pierre Platteau, een miskleun.

De oorzaak van dit falen ligt zowel in de keuze van het scenario, een werkstuk van Willy van Sompel (enkele jaren geleden bekroond met de Prijs voor het beste filmscenario door het Ministerie van Nederlandse Cultuur), als in het onvermogen van de cineast om dat script in overtuigende filmtaal om te zetten. De film is een psychologisch portret van een veertigjarige vrouw, Maria Levy (een soms theatrale Chris Lomme), die verlaten door haar echtgenoot (een eens te meer overtuigende Hugo van den Berghe) en haar achttienjarige dochter Lily, ook haar jongere dochter Valérie vreest te verliezen. Het hoofdpersonage stort psychisch in elkaar wanneer aan het slot uiteindelijk ook Valérie besluit haar eigen weg te gaan. Maria's ziekelijke hoop op de terugkeer van Lily uit Amerika en haar redeloze angst en bezorgdheid om Valérie vormen de thematiek van de film.

Het spreekt voor zich dat een dergelijk intimistisch portret vol familiale tafereeltjes en waarin elke dramatische actie tot een minimum herleid is, hoge eisen

[p. 450]
stelt aan een cineast. ‘Maria Levy's uitzichtloze verlangen naar betere tijden, toen Lily nog bij haar was,’ zou, althans volgens Simons' interpretatie van het scenario in de persmap, een metafoor zijn waarachter de wanhoop schuilt van de generatie van mei '68. Of hoe een cineast zijn film een dubbele bodem toedicht.

‘Weinig zag ik bij ons een scenario met zulk een gave tekstuur zulk een fascinerende sfeer, zulk een indringende karaktertekening, en dat met zulk een economie der middelen,’ luidt daarenboven zijn in gebrekkig Nederlands gestelde apologie voor het scenario. Het bedenkelijke feit dat een terecht of ten onrechte bekroond scenario nu eenmaal gemakkelijker door de mazen van de filmcommissie, die de subsidiëringskoek - in casu 9.800.000 fr. - verdeelt, glipt, speelde misschien wel een grotere rol...

In vergelijking met Hellegat en De Proefkonijnen is Peter Simons' film een stap terug op de weg naar een volwaardige filmproduktie. De film vertoont in wezen de zwakheden van zovele vroegere Vlaamse films: een weinig origineel scenario, losse toneelscènes met onnatuurlijke dialogen, technisch vakwerk dat te weinig sfeerscheppend werkt. Enkel de spontane vertolking van Valérie door de debuterende veertienjarige Caroline Vlerick en de muziek (Alain Pierre), die Maria's levensangst treffend suggereert, houden de film overeind.

Echt storend werken in deze door zijn langdradigheid irriterende produktie twee scènes waarin de cineast tot misplaatste filmische spielereien overgaat. De slow motion-scène waarin Maria Levy in nachtjapon door de drukke winkelstraat met een brief van Lily Valérie achternazweeft, is gewoonweg potsierlijk. Een gratuit filmisch intermezzo is ook de verwelkomingsscène op de pier te Oostende, waar Maria en Valérie de ferry-boot met Lily verwachten: een serie korte shots, vooral zwenkende luchtopnamen en een dubbeldruk (het gezicht van Maria op de over de zee scherende camera, die de boot nadert). Moeilijk te achterhalen is daarenboven de betekenis van de talrijke tussenshots van het Brusselse justitiepaleis, badend in een rode gloed.

Kortom, Het einde van een reis brengt vooral de beperktheden van een cineast aan het licht, die op grond van enkele behoorlijke t.v.-films wellicht werd overschat.

Wim de Poorter.



Peter Simons (Antwerpen, 20 juli 1946 – Grimbergen, 29 augustus 2005) was een bekend en veel gelauwerd Belgisch film- en tv-regisseur.

Simons werd in Antwerpen geboren en was de zoon van de acteur Jos Simons. Hij begon zijn loopbaan als assistent van Fons Rademakers ten tijde van het draaien van de film Mira. Hierna werd hij assistent-regisseur van onder meer Roland Verhavert, Hugo Claus en Wies Andersen. Van 1973 tot 1990 werkte hij bij de toenmalige BRT als regisseur van series zoals Langs de Kade en Niet voor publikatie.

Daarna maakte hij onder meer Bex & Blanche voor VTM. In 1995 kreeg hij van SABAM de "Audio-visuele Prijs voor Televisie" als bekroning voor zijn gehele oeuvre. In 1998 richtte hij mee het productiehuis "Skyline Film & Television" op, dat series zoals Stille Waters en Aspe voortbracht, evenals de bioscoopfim De Indringer. Hij was ook docent filmregie aan het RITS.

Hij stierf op 29 augustus 2005 in Grimbergen, toen hij met zijn motorfiets gegrepen werd door een auto die van rijstrook veranderde. Hij laat een vrouw, Melinda Van Berlo, vier kinderen (Tom, San, Ben en Clio) en twee kleinkinderen (Mats en Victor) achter.

Harde afwijzing van de geplande introductie van reclame op BRT en RTBF (rooms-rode regering Mark Eyskens). Vergelijking met de Nederlandse situatie (STER). Becijferde gevolgen van de concurrentie van RTL, dat via de kabelmaatschappijen een illegale toegang had gekregen tot de gezinnen in Wallonië en Brussel. Wegzuigingseffect op de reclamemarkt. Belang van kleurentelevisie in de concurrentiestrijd. Noot Lucas Tessens: Noteer dat vanaf 1984 de weekbladuitgevers - hierin schoorvoetend gevolgd door de dagbladuitgevers - een andere strategie kozen: zelf een commerciële zender uitbaten om het wegzuigingseffect onder controle te kunnen houden en TV-reclame 'in geleidelijkheid' in te voeren (gefaseerd opvoeren van reclametijd). Het financieel plan van de VMM hield uitdrukkelijk rekening met die geleidelijkheid. Na een intensieve lobbying van 7 jaar (gericht op wets- en decreetwijzigingen), dom overleg met de BRTN om hun tweede net in te palmen en intern geruzie over de verdeling van het aandelenkapitaal, kon VTM in februari 1989 van start gaan. De uitgevers slaagden er ook in om goedkope leningen met staatswaarborg in de wacht te slepen. Maar de uitgevers hebben toen voor het 'snelle geld' van de TV-reklame gekozen en zo zelf het verdwijnen van weekbladtitels of opslorping in de hand gewerkt. VTM werd zo een wapen om binnen de weekbladpers de concurrentiestrijd op te voeren en de zwakkeren uit te schakelen of over te nemen. De mediaconcentratie op volle toeren.

(onuitgegeven rapport). 52 pp. + bijlagen.

Ontluisterend rapport over de zeer beperkte culturele autonomie en de financiering daarvan. De CA draaide quasi volledig rond de omroepinstituten BRT en RTB en de machtsgreep daarop.


zie de archiefpagina van MERS

Costello with husband John Barrymore and their children, John Drew and Dolores, 1934

Novel.
In 1978 verfilmd als La grande menace, met Lino Ventura, Richard Burton en Lee Remick in de hoofdrollen.

Un biologiste, Marrot, entre en possession d'un document contenant la preuve de la responsabilité de la France, en particulier un haut fonctionnaire, Jean-Philippe Leroi, dans la mort de 140 enfants africains tués dans leur avion par des missiles français vendus illégalement. Dès son retour, le professeur est victime d'un "accident" de la circulation. Une amie et collaboratrice italienne, Angela Ravelli, se rend immédiatement à Paris pour dénoncer publiquement le scandale. Mais Leroi intervient en personne pour lui faire entendre raison. Malgré cette intervention, la jeune femme persiste dans ses accusations et est arrêtée par les services secrets pour espionnage. Prise dans une machination, elle est contrainte de partir aux États-Unis après avoir accepté de se faire passer pour un agent de la CIA aux yeux de l'opinion publique. À son arrivée, elle est assassinée. Leroi, couvert par son ministre, poursuit ses activités au grand jour.

Titre : La Raison d'État
Titre italien : Ragione di stato
Assistants réalisateurs : Michel Leroy et Marc Rivière
Musique : Vladimir Cosma
Décorateur : Robert Clavel
Producteur délégué : Sergio Gobbi
Monteur : Paul Cayatte
Directeurs de productions : Jean Kerchner et Mario Sarago
Distributeur d'origine : Lugo Films
Directeur de la photographie : Armando Nannuzzi
Ingénieur du son : Guy Villette
Costumes : Jacqueline Moreau
Cascades : Rémy Julienne
Sortie : 26 avril 1978

Het verhaal vertoont overeenkomsten met het neerschieten van vlucht MH17 door Russen of Oekraïense rebellen op 17 juli 2014.

Le 24 décembre 1976, le prince Jean de Broglie, député de l’Eure et fondateur avec Valery Giscard d’Estaing du parti des Républicains indépendants, est assassiné en pleine rue. Cinq jours plus tard, Michel Poniatowski, alors ministre de l'Intérieur, annonce à la télévision française que les coupables ont été arrêtés : le meurtre de Jean de Broglie a été commandité par ses associés, pour une histoire de prêt non honoré. Un mobile absurde auquel personne ne croit.

Que cache cette affaire, pour que le ministre de l’intérieur viole ainsi le secret de l’instruction et fasse fi de la présomption d’innocence ?

Le film revient sur cette affaire qui fit grand bruit, en s’appuyant sur des éléments non exploités lors du procès. Le récit se construit à partir des entretiens avec des journalistes français (Claude Angeli, Michel-Bôle Richard, Pierre Assouline) qui suivirent avec passion les nombreux rebondissements de cette affaire. Il nous conduit en Espagne auprès des journalistes espagnols du journal La Vanguardia qui mirent à jour les liens entre l’Opus Dei et la famille Giscard d’Estaing.

Il s’appuie sur le témoignage des avocats (Roland Dumas, Francis Spizner)… Des politiques (Jean-Pierre Soisson, Gérard Longuet) et des policiers en poste à l’époque (Jean-Bernard Vincent, Jean-Luc Ruiz)… Des proches de Jean de Broglie (son fils, sa secrétaire). Mais aussi du policier désigné et condamné comme organisateur du crime, Guy Simoné, qui continue aujourd’hui de clamer son innocence.

Les dessins d’Amaury Brumauld restituent l’atmosphère de l’époque et redonnent vie à certains événements racontés par les protagonistes.

1973 cSep 20, Charles Horman, a US free-lance journalist, was killed following arrest by Chilean security forces. In 1999 US intelligence complicity was reported based on newly declassified material. Verhaal wordt verteld in de film 'Missing', Constantin Costa-Gavras, VS, 1982.

(SFC, 10/9/99, p.A14)

Awakenings_(book) on Wiki

Awakenings film 1990

BELGIË, NEDERLAND, 1973, 97'
REGIE: FONS RADEMAKERS
ACTEURS: SYLVIA KRISTEL, BRYAN MARSHALL, ALEXANDRA STEWART
NEDERLANDS GESPROKEN
PRINT: 35MM
Een onderzoek naar een reeks van inbraken en een groepsverkrachting brengt de Amsterdamse inspecteur Van der Valk op het spoor van een bende rijkeluiskinderen in Bloemendaal. Verdeeld in raven (de jongens) en katten (de meisjes) neemt de groep deel aan vreemde rituelen en criminele praktijken. De Nederlands – Belgische coproductie is naar een scenario van Hugo Claus, die in hetzelfde jaar een relatie kreeg met de debuterende Sylvia Kristel en vijf jaar stand zou houden. De film werd met vertraging uitgebracht, kort na A Clockwork Orange en Straw Dogs, en liep de cult status die het misschien had kunnen krijgen mis.

film

Film avec Alain Delon et Sonia Petrova.
Diffusé en bande restaurée sur Arte-tv en décembre 2020.

De scène waarin Juan zijn neergeschoten zonen ziet was ook ingekort. Deze scène verwees naar het Rome van de Tweede Wereldoorlog. De Via Ardeatine is de plek geweest waar 335 gijzelaars zijn neergeschoten door de SS. Dit alles gebeurde in een grot, net zoals wij een grot zien in de film.

Jacob (Jacques) Presser (Amsterdam, 24 februari 1899 – aldaar, 30 april 1970) was een Nederlandse historicus, schrijver en dichter die vooral bekend is geworden door zijn boek Ondergang: De vervolging en verdelging van het Nederlandse Jodendom 1940-1945 over de geschiedenis van de Jodenvervolging in Nederland in de Tweede Wereldoorlog. Hij is de bedenker van de term egodocument (rond 1955).

Bibliografie:
- Das Buch 'De Tribus Impostoribus' (Von den drei Betrügern) (proefschrift - 1926)
- 'Anatole France en de geschiedenis'. In: Historische opstellen, opgedragen aan prof. dr. H. Brugmans (1929), p. 234–255. Ook in: J. Presser, Schrijfsels en schrifturen (1961), p. 7–28.
- 'Het antisemitisme als historisch verschijnsel'. In: Antisemitisme en Jodendom. Een bundel studies over een actueel vraagstuk onder redactie van Dr. H. J. Pos (1939), p. 1–18. Herdrukt in: J. Presser, Schrijfsels en schrifturen (1961), p. 29–48.
- De Tachtigjarige Oorlog (1941 - onder eigen naam 1948; 6de druk 1978)
- Napoleon. Historie en legende (1946; 7de druk 1978). Duitstalige uitgaven onder de titel Napoleon. Das Leben und die Legende (1977, 1979, 1990, 1997)
- 'Beeldbaarheid en beeldvorming in de jongste Amerikaanse historie' (Openbare les. Universiteit van Amsterdam, 11 februari 1947). Ook in: Schrijfsels en schrifturen (1961), p. 54–74.
- Amerika. Van kolonie tot wereldmacht (1949; 4de, herziene druk 1976, met een Naschrift over de periode na 1965 door dr. R. Kroes.): een vaak bijtende analyse van de Amerikaanse samenleving en de imperialistische tendenzen.
- Historia hodierna (Inaugurele rede. Universiteit van Amsterdam, 2 oktober 1950). Ook in: Uit het werk van dr. J. Presser (1969), p. 209–225.
- Gewiekte wielen. Richard Arkwright (1951)
- Schrijfsels en schrifturen (1961)
- Antwoord aan het kwaad. Getuigenissen 1939–1945, samengesteld door prof. dr. J. Presser (1961)
Europa in een boek (1963)
- Ondergang: De vervolging en verdelging van het Nederlandse Jodendom 1940-1945 (twee delen - 1965; 8ste druk 1985). Engelstalige uitgaven onder de titel Ashes in the Wind. The destruction of Dutch Jewry (Britse editie, 1968, herdruk 2010, met een nawoord van dr. Dienke Hondius; Amerikaanse heruitgave 1988) en The Destruction of the Dutch Jews (Amerikaanse uitgave 1969)
- Uit het werk van dr. J. Presser (1969; afscheidsbundel met 32 essays van zijn hand)
Gesprekken met Jacques Presser (1972; een egodocument in de vorm van de volledige tekst van de gesprekken die Philo Bregstein in 1969-1970 met Presser voerde ter voorbereiding van de documentaire film Dingen die niet voorbijgaan)
- Louter verwachting. Autobiografische schets 1899-1919 (1985; met de tekst van zijn rede voor de herdenking van 25 jaar bevrijding, 5 mei 1970, en een bibliografie van al zijn werk)


biografie

met Sophia Loren en Marcello Mastroianni. Over Italiaans soldaat die aan Russisch front gaat vechten; hij wordt als vermist opgegeven; geheugenverlies leidt ertoe dat hij zijn vrouw thuis vergeet en met een russische trouwt. Muziek van Henry Mancini. Scenario: Cesare Zavattini (Luzzara, 20 september 1902 – Rome, 13 oktober 1989)

JVDE: Streuvels was in den beginne bakker uit Ingooigem; kreeg op 90-jarige leeftijd de Nederlandse Prijs der Letteren; trad tijdens de oorlog zelf op als gastacteur in de verfilming van 'De Vlasschaard'

De film kwam in 1971 in het Franse cinema-circuit nadat de ORTF had geweigerd hem uit te zenden. Die weigering kwam er door druk van o.m. Simone Veil.

De Gaulle zei over de film: 'Frankrijk heeft geen nood aan waarheden, maar aan hoop.'

From Wikipedia, the free encyclopedia

The Ford sewing machinists strike of 1968 was a landmark labour-relations dispute in the United Kingdom. It was a trigger cause of the passing of the Equal Pay Act 1970.

Strike action
The strike, led by Rose Boland, Eileen Pullen, Vera Sime, Gwen Davis, and Sheila Douglass, began on 7 June 1968, when women sewing machinists at Ford Motor Company Limited's Dagenham plant in London walked out, followed later by the machinists at Ford's Halewood Body & Assembly plant. The women made car seat covers and as stock ran out the strike eventually resulted in a halt to all car production.

The Dagenham sewing machinists walked out when, as part of a regrading exercise, they were informed that their jobs were graded in Category B (less skilled production jobs), instead of Category C (more skilled production jobs), and that they would be paid 15% less than the full B rate received by men. At the time it was common practice for companies to pay women less than men, irrespective of the skills involved.

Following the intervention of Barbara Castle, the Secretary of State for Employment and Productivity in Harold Wilson's government, the strike ended three weeks after it began, as a result of a deal that immediately increased their rate of pay to 8% below that of men, rising to the full category B rate the following year. A court of inquiry (under the Industrial Courts Act 1919) was also set up to consider their regrading, although this failed to find in their favour.[5] The women were only regraded into Category C following a further six-week strike in 1984 (source BBC documentary broadcast 9 March 2013).[6]

Impact
Inspired by their example, women trades unionists founded the National Joint Action Campaign Committee for Women's Equal Rights (NJACCWER), which held an 'equal pay demonstration' attended by 1,000 people in Trafalgar Square on 18 May 1969.

The ultimate result was the passing of the Equal Pay Act 1970, which came into force in 1975 and which did, for the first time, aim to prohibit inequality of treatment between men and women in terms of pay and conditions of employment.[8][2][4][9][10] In the second reading debate of the bill, the machinists were cited by MP Shirley Summerskill as playing a "very significant part in the history of the struggle for equal pay".[11] Once the UK joined the European Union in 1973, it also became subject to Article 119 of the 1957 Treaty of Rome, which specified that men and women should receive equal pay for equal work.

Popular culture
A film dramatisation of the 1968 strike, Made in Dagenham, was released in 2010. A musical adaptation of the film was premièred in London in 2014. In January 2015 it was announced that the musical would close in April 2015.
(src= wiki = retrieved 20170308)



see also womens strike at FN Herstal (Belgium) in 1966

Il Giorno della Civetta - Mafia

Director: Damiano Damiani
Writers: Ugo Pirro, Damiano Damiani
Stars: Claudia Cardinale, Franco Nero, Lee J. Cobb
Italia 1968

In Sicily, the truck driver Salvatore Colasberna is murdered while delivering a load of cement to a highway construction project. The murder takes place within sight and earshot of the house of Rosa Nicolosi and her husband. Police captain Bellodi hears that there may be irregularities in the construction of the highway that amount to corruption. He is also told that Rosa has loose morals, though she denies it strenuously and claims that she has been faithful to her husband. Bellodi is unable to determine whether Colasberna was murdered because he stumbled onto a corruption racket or because he was a lover of Rosa, and was shot by her husband, who disappeared after the murder. Another possibility is that Nicolosi saw the murderer and was also murdered, or went into hiding fearing for his life.

It's all about the OMERTA and FEAR.
The mafia-boss wins but realizes that he too is the prisoner of the system, based on fear and constant macho behavior.

10.06.2002 09:37 / BBC 4. / During the Six Day War, Israel attacked and nearly sank the USS Liberty belonging to its closest ally, the USA. Thirty-four American servicemen were killed in the two-hour assault by Israeli warplanes and torpedo boats. Israel claimed that the whole affair had been a tragic accident based on mistaken identification of the ship. The American government accepted the explanation. For more than 30 years many people have disbelieved the official explanation but have been unable to rebut it convincingly. Now, Dead in the Water uses startling new evidence to reveal the truth behind the seemingly inexplicable attack. The film combines dramatic reconstruction of the events, with new access to former officers in the US and Israeli armed forces and intelligence services who have decided to give their own version of events. Interviews include President Lyndon Johnson´s Secretary of Defence Robert McNamara, former head of the Israeli navy Admiral Shlomo Errell and members of the USS Liberty crew. On Monday 10 June we will publish interviews with Admiral Shlomo and John Hrankowski, president of the Liberty Veterans Society. The pair have very different versions of events.

Noot LT: documentaire werd op 19/2/2003 uitgezonden op NED3

Zie ook: http://ussliberty.org/index.html

29 octobre 1965 : Enlèvement de Ben Barka à Paris par deux policiers français (Maroc)

Vendredi 29 octobre 1965, Mehdi Ben Barka, militant nationaliste marocain depuis l'époque du Protectorat, dirigeant de l'Union Nationale des Forces populaires (UNFP), principal parti d'opposition, et coordinateur de la Conférence Tricontinentale qui devait se tenir à Cuba, est enlevé en plein Paris devant le drugstore St Germain. On ne le reverra plus. Son corps ne sera jamais retrouvé.



Reconstitution des événements :





Dans le but de réaliser un film sur la décolonisation, Georges Figon (récemment sorti de prison, fréquentant tout autant le milieu que des cercles intellectuels) et le journaliste Philippe Bernier rencontrent Mehdi Ben Barka au Caire et à Genève les 3 et 20 septembre 1965. Antoine Lopez, chef d'escale à Orly, les déplacements. Une tentative d'enlèvement aurait pu avoir lieu à ces occasions.



Ben Barka a rendez-vous à la brasserie Lipp boulevard St Germain à côté du drugstore le 29 octobre avec Bernier, le cinéaste Georges Franju et Georges Figon pour ce film.



Le 28 le marocain « Chtouki » voit Lopez à Orly, lui demande de faire arrêter Ben Barka. Lopez propose de recourir au policier Souchon qu'il contacte.



Ben Barka, le 29, va au rendez-vous en compagnie de El Azemouri, un étudiant marocain.



Il est attendu par les policiers français Souchon - qui dit avoir reçu confirmation de sa mission par sa hiérarchie le matin même - et Voitot. Lopez, qui se trouve à proximité, signale Ben Barka à Souchon qui l'interpelle et le fait monter dans sa voiture. Sont également là Figon et peut-être un policier des RG.



Dans la voiture se trouve Le Ny, Lopez monte également. Ils se rendent chez Georges Boucheseiche à Fontenay-le-Vicomte.

l'étudiant El Azemouri s'enfuit, ne porte pas plainte, mais avertit vers 1 heure du matin un responsable de l'UNFP auprès des étudiants marocains.

À Fontenay, Souchon, Voitot et Lopez remettent Ben Barka à Boucheseiche et repartent sur Paris. Boucheseiche et Dubail disent à Ben Barka qu'il va rencontrer le « patron ». Figon les rejoint.



Mohammed Oufkir et Ahmed Dlimi sont prévenus au Maroc par Lopez et par les comparses chez Boucheseiche.

Samedi 30 octobre, Dlimi et Oufkir arrivent successivement à Orly et se font conduire chez Boucheseiche à Fontenay-le-Vicomte. Dlimi dit qu'il faut liquider Ben Barka. Le Ny, Dubail, Boucheseiche, Palisse rouent alors Ben Barka de coups de poings. Arrive Oufkir qui commence « à lui picoter la gorge avec un poignard ».



pour "mouiller" Lopez ils transportent Ben Barka inanimé chez Lopez et le ligotent dans la cave.



Lopez rentré chez lui « remarque » durant la nuit des allées et venues de voitures marocaines. Il reconduit Oufkir et Dlimi le dimanche à 5h à Orly.



Sources :



Jacques Derogy, Frédéric Ploquin, Ils ont tué Ben Barka, Fayard, 1999; Robert Arnaud, France-Inter, L'affaire Ben Barka, dimanche 25 octobre 2000; Gilles Perrault, Notre ami le Roi, Gallimard, 1990.

http://perso.wanadoo.fr/jacques.morel67/ccfo/crimcol/node103.html (20030628)

Regie: Joseph L. Mankiewicz
Hoofdrollen: Liz Taylor, Richard Burton
Kosten: 44 M$
Box office: 57,8 M$

The Servant is een Britse dramafilm uit 1963 onder regie van Joseph Losey. Het scenario is gebaseerd op de gelijknamige roman uit 1948 van de Britse auteur Robin Maugham.

Propagandafilm die de Katangese secessie verdedigt.
The State of Katanga, also sometimes denoted as the Republic of Katanga, was a breakaway state that proclaimed its independence from the Republic of Congo-Léopoldville on 11 July 1960 under Moise Tshombe, leader of the local Confédération des associations tribales du Katanga (CONAKAT) political party. The new Katangese state did not enjoy full support throughout the province and was constantly wracked by ethnic strife in its northernmost region. It was dissolved in 1963 following an invasion by United Nations Operation in the Congo (ONUC) forces, and reintegrated with the rest of the country as Katanga Province.

The Katangese secession was made with the support of Union Minière du Haut Katanga, a Belgian mining company, and a large contingent of Belgian military advisers. A paramilitary force designated the Katanga Gendarmerie, raised by the Tshombe government, was initially organised and trained by Belgium and subsequently, mercenaries of various nationalities

Een grondspeculant wil een heel dorp kopen. Er is echter één eigenaar die weigert. Zijn grond ligt centraal en bezit een bron.
Alles wordt in het werk gesteld om de grond toch te kopen.
De grondspeculant rijdt in een Amerikaanse slee, een Chevrolet Impala.

critique de la vie stressante à Paris




Le Tracassin ou Les Plaisirs de la ville est un film français réalisé par Alex Joffé, gags de René Goscinny, sorti en 1961.

Le stress de la vie urbaine, un nouveau bébé pour sa sœur et les difficultés de son désir de s'installer avec la belle Juliette poussent André à trop consommer des pilules euphorisantes (amphétamines?) produites dans le laboratoire où il est employé.

Fiche technique
Réalisation : Alex Joffé, assisté de D. Mage, F. Boucher, B. Chesnais
Scénario et adaptation : Jean-Bernard Luc, Alex Joffé, René Goscinny
Dialogues : Jean-Bernard Luc
Photographie : Marc Fossard ; Paul Rodier et Serge Rapoutet (opérateurs)
Son : René Sarazin
Montage : Éric Pluet
Musique : Georges Van Parys
Genre : Comédie

Distribution
Bourvil : André Loriot, laborantin
Pierrette Bruno : Juliette, la maîtresse d'André
Maria Pacôme : Madame Gonzalès, la maîtresse du docteur
Rosy Varte : La patronne du restaurant
Micheline Luccioni : Jeannette, la serveuse du restaurant
Mireille Perrey : La patronne du magasin Babylis
Yvonne Clech : La dame de l'échange, professeur de musique
Dominique Davray : La concierge de Loriot
Françoise Deldick : Une promeneuse
Léo Campion : Monsieur Van Hooten
Armand Mestral : Le docteur Clairac, le patron d'André et Juliette
Jean-Paul Coquelin : Un agent
Harry-Max : Monsieur Crollebois, le serrurier
Charpini : Le coiffeur
Mario David : Le moniteur de sport
Teddy Bilis : Le client de la table 8
Lucien Guervil : Un autre agent
Jean-Marie Proslier : Le voisin (rôle coupé au montage)
Étienne Bierry : L'agent devant l'ambassade de l'Albanie (l'ambassadeur roule en Rolls Royce!)
Maurice Garrel : Un agent de la circulation
Pierre Repp : L'amateur de fraises au restaurant
Antoinette Moya : La réceptionniste du laboratoire
Alice Sapritch : Une dame dans la file d'attente à la banque
Jacqueline Jefford : Une vendeuse du magasin Babylis
Diane Wilkinson : L'Anglaise sur le point d'accoucher
Nicole Chollet : Une infirmière de la clinique
Monique Messine : La fleuriste
Jean-Pierre Rambal : Un homme à la banque, au restaurant, dans l'escalier...
Albert Michel : Un homme à la clinique
Grégoire Gromoff : Un autre possesseur de 2 CV
Christian Marin : Un caissier de la banque
Max Desrau : L'homme taché au restaurant
Paul Mercey : L'homme de la cabine téléphonique
Fulbert Janin : Le facteur
Gaston Ouvrard : Un homme dans la file d'attente de la banque
Jean Rupert : Auguste, le cuisinier du restaurant
Jimmy Perrys : Un homme à vélo
Francis Lax : Le contrôleur du bus
Henri Poirier : Le gendarme qui verbalise
Tony Villemin : L'employé de la bijouterie
Chantal Deberg
Lucie Arnold
Solange Certain
Pierre Mirat

YT 20250407:
Hunde, wollt ihr ewig leben? ist ein deutscher Antikriegsfilm aus dem Jahr 1959 unter der Regie von Frank Wisbar nach dem gleichnamigen Roman von Fritz Wöss. Der Titel ist eine Anspielung auf ein Zitat von Friedrich dem Großen. Dieser soll während der Schlacht bei Kolin am 18. Juni 1757, die Preußen gegen Österreich verlor, seinen fliehenden Soldaten im Zorn zugerufen haben: „Ihr verfluchten Racker, wollt ihr denn ewig leben?

Handlung:
Der junge, nationalsozialistisch geprägte Oberleutnant Wisse wird im Herbst 1942 als Verbindungsoffizier zu den Rumänen nach Stalingrad versetzt. Die deutschen Truppen haben zwar unter großen Verlusten die Stadt erobert, werden aber bereits von der Roten Armee eingekesselt. Viele der einfachen Soldaten haben erkannt, dass sie dem Gegner chancenlos ausgeliefert sind.

Doch wegen der Befehle von „ganz oben“ glauben die Offiziere unter General Paulus immer noch an einen Sieg. Dank Wisses Fanatismus kann eine Offensive des Gegners nochmal abgeschlagen werden. Doch allmählich erkennt auch er die Aussichtslosigkeit der Lage. Major Linkmann denkt nur noch an sein eigenes Überleben. Beim Versuch zu desertieren wird er von den eigenen Soldaten, welche ihn beim Überlaufen beobachten, erschossen.

Die anderen, einschließlich Wisse, halten bis zum bitteren Ende durch. Nach der Kapitulation marschieren sie in ein Kriegsgefangenenlager.

Filmé avant l'année 1960.
Src: INA/YT
Marques: Peugeot 203, Peugeot 403, Simca Aronde, Citroën ID/DS, Panhard Dyna Z, Volkswagen, caravane, Citroën Traction Avant, Citroën 2 CV, Renault 4CV, Renault Dauphine, Taunus

As Germany collapses and the allies capture Berlin during World War 2, a woman becomes an internal refugee whose safety is continually threatened due to the chaotic conditions within the city. With James Edwards, Maggie Hayes, Theodore Bikel, Luis Van Rooten, Helmut Dantine, Herbert Berghof, Ivan Triesault, Blandine Ebinger, Jack Kruschen. Some on-location filming in North Rhine-Westphalia and Berlin, Germany. Directed by Henry Koster, written by Leo Townshend, based on a novel by James McGovern. Sorry that this is not a CinemaScope print.

Met Jean Gabin en Françoise Arnoul, Pierre Mondy
Thema's: routier tussen Parijs en Bordeaux, buitenechtelijke liefde, abortus, werkvolk, het donkere Frankrijk, film noir

1er mai 1878 Naissance de Guillaume Seznec.

25 mai 1923 Seznec et Quemeneur partent en Cadillac pour Paris.

1er juillet 1923 Seznec est arrêté et inculpé d'assassinat.

6 juillet 1923 "Découverte" de la machine à écrire chez Seznec.

4 novembre 1924 Condamnation de Seznec aux travaux forcés à perpétuité.

7 avril 1927 Seznec quitte la France pour le bagne de Guyane.

2 août 1930 Mort de Marie, fille aînée de Seznec, au Carmel de l'Île Jersey. Les 3 autres enfants ont été placés dans des orphelinats sous des faux noms.

14 mai 1931 Décès de Marie-Jeanne Seznec. Le juge Hervé poursuit la croisade pour la réhabilitation.

Février 1933 Seznec refuse la grâce qu'on lui propose : il n'y a que les coupables qui demandent pardon dit-il.

18 février 1934 Six des jurés regrettent leur verdict et demandent la révision du procés.

1936 L'ex-inspecteur Bonny avoue à son capitaine Moreau-Lalande qu'il a reçu l'ordre de déposer la fameuse machine à écrire, là où on l'a trouvée, chez Seznec.

27 décembre 1944 Bonny, avant d'être fusillé, confie qu'il regrette avoir fait envoyer au bagne un innocent.

2 février 1946 Seznec est gracié par le Général De Gaulle.

1er juillet 1947 Retour de Seznec, accueilli en France comme un héros.

Mars-mai 1951 Interdiction du tournage du film d'André Cayatte sur l'Affaire Seznec.

14 novembre 1953 Seznec est renversé par une camionnette qui prend la fuite.

Novembre-décembre 1953 Fouille à Traou-Nez à la recherche du squelette de Quemeneur. Officiellement, rien n'est trouvé.

13 février 1954 Décès de Guillaume Seznec. Autopsie de son corps. Plainte pour assassinat par Robert Badinter.

9 juin 1977 Dépôt d'une requête en révision auprès du Garde des Sceaux.

4 mars 1988 Le Ministre de la Justice ordonne l'expertise des faux.

23 juin 1989 La nouvelle loi sur les révisions - la Loi Seznec - est votée à l'unanimité par l'Assemblée Nationale.

4 octobre 1989 La Commission de révision attribue le n°001 à l'Affaire Seznec.

Octobre 1992 Publication du livre "Nous, Les Seznec" par Denis Seznec, chez Robert Laffont.

Décembre 1992 Découverte d'une balle de revolver sous scellé dans les archives du juge Hervé.

7 janvier 1993 1ere diffudion du film de Yves Boisset, "L'Affaire Seznec", sur TF1. Il obtiendra 3 Sept d'Or.

15 mars 1993 Mlle Héranval déclare que la police lui a fait faire un faux témoignage pour accabler Seznec.

19 mars 1993 Audition de Denis Seznec et de ses avocats par la Commission de révision.

4 juin 1993 La Commission de révision ordonne de nouvelles investigations + un collège d'experts international.

15 avril 1994 Décès de Jeanne Seznec.

6 novembre 1994 Diffusion de "Seznec la mémoire du bagne" sur France2.

12 décembre 1994 Décision du Bureau de la Cour de Cassation : nouvelle prorogation des délais d'enquête.

15 mai 1995 Sortie du CD des Tri Yann consacré à Seznec.

5 avril 1996 Un nouveau témoin de survie de Quemeneur, M. Rivière, est entendu par la justice.

17 juin 1996 Débat à huis-clos de la Commission de révision, au Palais de Justice de Paris.

28 juin 1996 La Commission de révision, à la Chambre Criminelle de la Cour de Cassation, rejette publiquement la demande en révision (3 voix contre 2).

Juillet 1996 Nouvelle édition refondue du livre "Nous, les Seznec", avec tous les nouveaux éléments.

5 septembre 1996 Révélation de documents (photos et procès-verbal) d'un commandant de gendarmerie. Ils indiquent que l'on avait découvert un crâne à Traou-Nez en 1953.

20 décemebre 1996 Plainte de Denis Seznec contre la République française auprès de la Cour européenne de justice.

13 janvier 1997 Le Procureur Général de la République près la Cour de Cassation révèle que le procès-verbal concernant la découverte du crâne ainsi que l'ensemble du dossier criminel de Guillaume Seznec ont été détruits lors de l'incendie du Parlement de Bretagne en 1994...

20 janvier 1997 Jacques Chirac, Président de la République, annonce à la Nation une grande réforme de la justice.

28 janvier 1997 Denis Seznec lance un appel solennel au Président Chirac pour qu'il fasse rouvrir le procès.

6 février 1998 Lancement officiel du site Internet France~Justice.

http://membres.lycos.fr/fjustice/html/chrono.htm (20030928)

Deutschland im Jahre Null - Germany, Year Zero (1948) - with English subtitles from Fielding Mellish on Vimeo.

Oprichting van Belgavox, de eerste Belgische firma voor gefilmde actualiteit. Bronnen: KVB 861 en 865.




Histoire:
En 1937, Georges Fannoy fonde la Société belge de distribution cinématographique (SBDC) et distribue dans les salles des films de longs métrages mais également les actualités françaises Éclair Journal. La société Belgavox fut fondée en 1945 pour répondre au besoin que ressentaient les Belges de posséder leurs propres canaux d’information.

Entre 1945 et 1994, les actualités cinématographiques Belgavox, diffusées dans les salles de cinéma belges, ont proposé au public un panorama national et international de l’actualité.

En 1956, Georges Fannoy fonde l’Association internationale de la presse filmée (INNA) réunissant l’ensemble des producteurs d’actualités filmées du monde entier. Belgavox a toujours exercé en son sein un rôle actif, ce qui a permis à la société d’échanger régulièrement des reportages provenant du monde entier avec les autres membres de l’association.

En 1955, Belgavidéo est créée pour assurer la programmation internationale des journaux télévisés belges de la RTB (maintenant RTBF) et la BRT (maintenant VRT).

Pierre Fannoy crée en 1965 la Télévision congolaise (RTNC) et Congovox, l’équivalent africain de Belgavox. Pierre Fannoy est aussi l'inventeur de la télévision à la demande (1960). La VOD s'appelait alors la Sélévision.

En 1985, avec l’aide de ses fils Philippe et Vincent il fournit à la télévision camerounaise naissante (la CRTV-Télé) les équipes nécessaires à la production de ses programmes.

L’avènement de la télévision et son rôle croissant en tant qu’instrument d’information ont amené Belgavox à changer la formule de ses actualités : les actualités diffusées dans les salles de cinéma ont été progressivement remplacées par des magazines.

Belgavox a aujourd’hui quitté les salles obscures pour se consacrer notamment à la réalisation de programmes de types émission thématique et film documentaire. Belgavox est aussi très active dans la recherche pour l'amélioration de la gestion des archives tant d'un point de vue support que d'un point de vue sémantique.

Les images de Belgavox sont aujourd'hui accessibles via le site de la SONUMA.
src=wiki

Roma, città aperta is een Italiaanse film uit 1945, geregisseerd door Roberto Rossellini. Sergio Amidei en Federico Fellini werden voor hun scenario genomineerd voor een Oscar. Tot de prijzen die de film wel kreeg toegekend behoren de Grote Prijs van het Filmfestival van Cannes 1946 en National Board of Review Awards voor beste niet-Engelstalige film en beste actrice (Anna Magnani).

Roma, città aperta geldt als een van de belangrijkste films uit het Italiaanse neorealisme.

Verhaal
Rome verkeert in 1944 in de nadagen van de Duitse bezetting. Een verzetsgroep wordt door de Gestapo in de gaten gehouden. Opeens pakt het de meeste leden daarvan op. Enkelen worden bevrijd, maar door verraad loopt het met de meeste mensen slecht af.

De film wordt onder meer herinnerd om de scène aan het eind, waarin Pina (Anna Magnani) achter een vrachtwagen aanrent waarin haar verloofde Francesco (Francesco Grandjacquet) wordt afgevoerd en waarbij zijzelf neergeschoten wordt.

ROMA CIUDAD ABIERTA (Roma, città aperta) - Trailer from ZEBRACOM INTERNACIONAL on Vimeo.

Dit was 'Project 186' in opdracht van de US-Army.

De filmrollen werden pas vele jaren na WO II teruggevonden in zijn huis.

Softcover 239 pp. Noot LT: 'Transatlantic' was een coöperatieve onderneming die met medeweten van de Amerikaanse voorlichtingdienst uitgaven in oorlogstijd verzorgde 'totdat het moment zal zijn gekomen, waarop de normale publicatie van boeken in de respectievelijke staten van Europa kan worden hervat'. Daarmee wordt duidelijk dat elke oorlog ook een cultuurpolitiek facet heeft en dat voor de propagandamachine geld noch tijd wordt gespaard: de notie van de 'war effort'. Zulks geldt niet alleen voor boeken maar voor alle media (pers, film, televisie, radio, ...). Hull was minister van BuZ van de USA. Het boek werd in Engeland gedrukt.
Wat vooral opvalt in de US-politiek is het zeer late wapenembargo tegen Japan !
De commercie gaat voor op de veiligheid.

MERSARC

verfilmd o.a. in 'Patton'

1935 - TRIUMPH DES WILLENS
Production: Reichsparteitagsfilm from L.R. Studio-Film
Production management: Walter Traut
Director: Leni Riefenstahl
Photographic management: Sepp Allgeier
Camera: Sepp Allgeier, Karl Altenberger, Werner Buhne, Walter Frentz, Hans Gottschalk, Werner Hundhausen, Herbert Kebelmann, Albert Kling, Franz Koch, Herbert Kutschbach, Paul Lieberenz, Richard Nickel, Walter Riml, Arthur v. Schwertfeger, Karl Vass, Franz Weimayr, Siegfried Weinmann, Karl Wellet
Special shots: Sven Noldan, Fritz Brutsch, Hans Noack
Assistants: Erna Peters, Guzzi und Otto Lantschner, Walter Prager, Wolfgang Brüning
Length: 3,109 m
First performance: 28 March 1935
Documentary film about the NSDAP's 6th Reich Party Congress in Nuremberg from September 4th until September 10th 1934

http://www.leni-riefenstahl.de/eng/film.html (20030911)
film

"De op 28 januari 1924 te Roubaix geboren Jacques de Launay is historicus en jurist. Van de 1ste september 1942 tot aan de bevrijding was hij verbindingsagent tussen het OCM en het Onafhankelijkheidsfront. Vrijwilliger 1ste RT (1944-1945). Secretaris van de Minister van Volksgezondheid (1946-1947), daarna van de Europese Beweging (1948-1958). Adjunct-Secretaris-Generaal van Actualités Françaises (1965-1968). Beheerder van Congovox sedert 1967, en sinds 1957 Secretaris-Generaal van de Internationale Commissie voor Geschiedenisonderwijs. Hij is de geestelijke vader van een film 'Le Temps des Doryphores' (De tijd van de Lansdragers) en van een twintigtal geschiedkundige werken, verkocht op een miljoen exemplaren en in 32 vertalingen. Zijn meest bekende werk is: Les Grandes Controverses de l'histoire contemporaine 1914-1945 (De Grote Disputen van de eigentijdse geschiedenis): 155.000 exemplaren. J. de Launay behoorde samen met zijn vriend d'Astier de la Vigerie reeds in 1946 tot diegenen die de excessen van de repressie en de bedriegerijen van het tweedehandsverzet bestreden." (uit DE LAUNAY J. (1974), De geheime geschiedenissen van België. 2de binnenbladzijde)

Adolf Daens

Adolf Daens
Adolf Daens (Aalst, 18 december 1839 – aldaar, 14 juni 1907) was een Belgisch geestelijke en politicus. Hij gaf (samen met zijn broer Pieter) zijn naam aan het daensisme, een sociaal-vlaamsgezinde christendemocratische richting en beweging, waaruit een onafhankelijke partij werd opgericht, m.n. de Christene Volkspartij, waarvan hij ook het programma schreef.

Biografie[bewerken]
Hij volgde klassieke humaniora bij de paters jezuïeten in het Sint-Jozefscollege van zijn geboortestad Aalst. Nadat een poging om jezuïet te worden mislukte, werd hij priester. Getroffen door de mensonwaardige omstandigheden in de fabrieken van Aalst, ging hij zich interesseren voor het lot van de arbeiders en riep de daensistische beweging in het leven. Als uitvloeisel hiervan werd in 1893 de flamingantische Christene Volkspartij opgericht, daarbij geïnspireerd door de pauselijke encycliek Rerum Novarum van paus Leo XIII. De Christene Volkspartij streefde het democratiseren en het radicaliseren van de Katholieke Partij na.

Hij was van 1894 tot 1898 volksvertegenwoordiger voor het arrondissement Aalst en van 1902 tot 1906 volksvertegenwoordiger voor het arrondissement Brussel, maar kreeg tegenwerking van de traditionele Katholieke Partij, de burgerij en de kerkelijke overheid. Uiteindelijk werd hij uit zijn ambt van priester ontzet.

108 jaar na zijn overlijden - 6 juni 2015 - kreeg hij eindelijk eerherstel van kerkelijke zijde. Mgr. André-Joseph Léonard, aartsbisschop van Mechelen-Brussel ging voor in de jaarlijkse mis ter herdenking van deze grote Aalstenaar.[1]Later op de dag legde hij bloemen op zijn graf.

Hij zei o.a.:Ik ben hier vandaag voor eerherstel. Spijtig genoeg werd priester Daens niet ondersteund door de bisschop en de aartsbisschop. Ze hebben hem niet geholpen maar veroordeeld. Hadden ze hem begeleid, wat een kans was dat geweest voor het geloof in de streek. Vandaar dat ik hier vandaag ben als aartsbisschop om Daens in ere te herstellen. Beter laat dan nooit.[2]

in zijn strijd voor het arme volk nochtans behield hij altijd zijn geloof en is hij trouw gebleven aan de leer van de Kerk. De priester voerde een goede strijd voor de arbeiders, die schandelijk werden uitgebuit. Ze werden blootgesteld aan de misbruiken van hun bazen en aan de arrogantie van hun volksvertegenwoordigers, die hun taal – het Vlaams – misprezen.[3]

Literaire verwerking[bewerken]
Louis Paul Boon publiceerde in 1971 de documentaire roman Pieter Daens, waarin Pieter Daens, de broer van Adolf, de vertelfiguur is. Dit boek diende als basis van de toneelbewerking (1979) voor het NTG door Frans Redant en Walter Moeremans (met onder anderen Roger Bolders en Herman Coessens) en achteraf de film Daens door Stijn Coninx uit 1992 (met onder andere Jan Decleir als Adolf Daens).

Door het boek van Boon en vooral door de film werd het historisch belang van de broers Daens enigszins uitvergroot. Hoewel figuren als Henri Carton de Wiart eigenlijk belangrijker waren voor de vroege christendemocratie, zijn de broers Daens vergroeid geraakt met het symbool van de vroege christendemocratie.

In oktober 2008 ging de musical Daens, gebaseerd op het boek en de film, in première in het oude postsorteercentrum X te Antwerpen, België. Door het onverwachte succes van deze Studio 100-productie werden de voorstellingen verlengd tot in februari 2009.

Daens eindigde in 2005 op de vijfde plaats in de Nederlandstalige versie van de De Grootste Belg-verkiezing. Zijn broer Pieter strandde op de 152ste plaats.
bron = wiki

SCHEMA MERS:

18990012 V A gang CONRAD Joseph Heart of Darkness Pocket, 110 pp. On the cover: The Steamer Stanley, painted by F. Hens. Text in English. Oorspr. verschenen in: Blackwood's magazine in 1899. Dit is het verhaal (de eerste uitgave van het boek verscheen in 1902) van een reis die de Pools-Engelse schrijver Joseph Conrad (1857-1924) in 1890 maakte. Hij vaart de Congostroom af in een stoomboot. Conrad laat een zekere kapitein Marlow weer thuis in Londen het verhaal doen. De rivier is bijna niet bevaarbaar en er is de dreiging van zwarte half-wilden. Het eindpunt is de handelspost van Kurtz, ivoorhandelaar. Een boek over normenverlies en ontaarding. Klassieker van de Engelse vertelkunst. Beklemmend. Het diende als inspiratie voor de film 'Apocalypse now' (Coppola). Ook in verband te brengen met de beschuldigingen aan het adres van de Belgische koning Leopold II.

Wesseling (19910055: 445) gebruikt in zijn eindconclusie een citaat uit dit boek van Conrad: "The conquest of the earth, which mostly means the taking it away from those who have a different complexion or slightly flatter noses than ourselves, is not a pretty thing when you look into it too much."

In een brief aan Strauch liet Leopold II er geen twijfel over bestaan: "Dans votre lettre à Stanley, il faudra encore lui répéter que le seul but de nos efforts, c'est d'obtenir des concessions des chefs noirs". Dus niet de humanitaire zaak die hij internationaal bepleitte. Het ging om grond, occupatio.

Kopie op microfilm van een ingekomen brief van de vorst aan Strauch, 1882.
ARA, Papieren Maximilien Strauch, Film 2740. Het origineel wordt bewaard door de VZW Dynastie en Cultureel Erfgoed.

Paris, 6 juillet 1815. Le peuple français est inquiet pour son avenir : Napoléon ayant été vaincu à Waterloo, le pays se retrouve sans dirigeant. Talleyrand le ministre des Affaires étrangères invite à dîner dans son hôtel Fouché le ministre de la Police pour en discuter et choisir un nouveau souverain pour la France. Commence alors un long duel verbal entre les deux hommes : Talleyrand pense qu'il faut revenir à la monarchie et mettre Louis XVIII sur le trône, Fouché hésite car il a autrefois fait décapiter Louis XVI et craint que son frère Louis XVIII ne cherche à se venger. Fouché propose tour à tour Napoléon II, Louis Philippe d'Orléans ou le retour à la démocratie mais Talleyrand reste campé sur sa position. La joute tourne au règlement de comptes lorsque chacun commence à évoquer les crimes que l'autre a commis pour gravir les échelons.

Le film finit par une citation des Mémoires d'Outre-tombe:

« Je me rendis chez Sa Majesté : introduit dans une des chambres qui précédaient celle du roi, je ne trouvai personne ; je m'assis dans un coin et j'attendis. Tout à coup une porte s'ouvre : entre silencieusement le vice appuyé sur le bras du crime, M. de Talleyrand marchant soutenu par M. Fouché ; la vision infernale passe lentement devant moi, pénètre dans le cabinet du roi et disparait. Fouché venait jurer foi et hommage à son seigneur ; le féal régicide, à genoux, mit les mains qui firent tomber la tête de Louis XVI entre les mains du frère du roi martyr ; l'évêque apostat fut caution du serment. »
Chateaubriand - Mémoires d'Outre-tombe

voir aussi

Varennes raakte vooral bekend nadat koning Lodewijk XVI hier in de nacht van 21 juni 1791 ("de Nacht van Varennes") werd gearresteerd toen hij met zijn gezin tijdens de Franse Revolutie trachtte te ontvluchten naar Montmédy, waar zich een loyaal garnizoen bevond. Het was de bedoeling van daar uit, gesteund door zijn zwager keizer Leopold II, aan het hoofd van een leger terug te keren om zijn gezag te herstellen. Toen de koets in Sainte-Menehould van paarden moest wisselen, werd de koning door een postbode herkend, en omstreeks 11 u 's avonds in Varennes onderschept door enkele soldaten. De koning probeerde tijd te winnen want hij rekende erop dat hij gauw door zijn eigen troepen zou bevrijd worden. De bevolking van Varennes greep echter snel in, waarop de koninklijke familie onder begeleiding van de Nationale Garde naar Parijs werd teruggebracht. Door de Nacht van Varennes verspeelde Lodewijk XVI ongetwijfeld zijn laatste sympathie bij het Franse volk. De gebeurtenis werd in 1982 door Ettore Scola verfilm onder de titel "La Nuit de Varennes".



Een streekmuseum, ondergebracht in een modern gebouw, dat o.m. kunst en ambachten (o.m. terra sigillata) uit de Argonne herbergt, bezit een afdeling die gewijd is aan de arrestatie van de koninklijke familie. Tussen het museum en de kerk loopt een route waarlangs zeven panelen de aankomst en de arrestatie van Lodewijk XVI en zijn familie toelichten.

Varennes raakte vooral bekend nadat koning Lodewijk XVI hier in de nacht van 21 juni 1791 ("de Nacht van Varennes") werd gearresteerd toen hij met zijn gezin tijdens de Franse Revolutie trachtte te ontvluchten naar Montmédy, waar zich een loyaal garnizoen bevond. Het was de bedoeling van daar uit, gesteund door zijn zwager keizer Leopold II, aan het hoofd van een leger terug te keren om zijn gezag te herstellen. Toen de koets in Sainte-Menehould van paarden moest wisselen, werd de koning door een postbode herkend, en omstreeks 11 u 's avonds in Varennes onderschept door enkele soldaten. De koning probeerde tijd te winnen want hij rekende erop dat hij gauw door zijn eigen troepen zou bevrijd worden. De bevolking van Varennes greep echter snel in, waarop de koninklijke familie onder begeleiding van de Nationale Garde naar Parijs werd teruggebracht. Door de Nacht van Varennes verspeelde Lodewijk XVI ongetwijfeld zijn laatste sympathie bij het Franse volk. De gebeurtenis werd in 1982 door Ettore Scola verfilm onder de titel "La Nuit de Varennes".



Een streekmuseum, ondergebracht in een modern gebouw, dat o.m. kunst en ambachten (o.m. terra sigillata) uit de Argonne herbergt, bezit een afdeling die gewijd is aan de arrestatie van de koninklijke familie. Tussen het museum en de kerk loopt een route waarlangs zeven panelen de aankomst en de arrestatie van Lodewijk XVI en zijn familie toelichten.

Varennes raakte vooral bekend nadat koning Lodewijk XVI hier in de nacht van 21 juni 1791 ("de Nacht van Varennes") werd gearresteerd toen hij met zijn gezin tijdens de Franse Revolutie trachtte te ontvluchten naar Montmédy, waar zich een loyaal garnizoen bevond. Het was de bedoeling van daar uit, gesteund door zijn zwager keizer Leopold II, aan het hoofd van een leger terug te keren om zijn gezag te herstellen. Toen de koets in Sainte-Menehould van paarden moest wisselen, werd de koning door een postbode herkend, en omstreeks 11 u 's avonds in Varennes onderschept door enkele soldaten. De koning probeerde tijd te winnen want hij rekende erop dat hij gauw door zijn eigen troepen zou bevrijd worden. De bevolking van Varennes greep echter snel in, waarop de koninklijke familie onder begeleiding van de Nationale Garde naar Parijs werd teruggebracht. Door de Nacht van Varennes verspeelde Lodewijk XVI ongetwijfeld zijn laatste sympathie bij het Franse volk. De gebeurtenis werd in 1982 door Ettore Scola verfilm onder de titel "La Nuit de Varennes".



Een streekmuseum, ondergebracht in een modern gebouw, dat o.m. kunst en ambachten (o.m. terra sigillata) uit de Argonne herbergt, bezit een afdeling die gewijd is aan de arrestatie van de koninklijke familie. Tussen het museum en de kerk loopt een route waarlangs zeven panelen de aankomst en de arrestatie van Lodewijk XVI en zijn familie toelichten.

http://nl.wikipedia.org/wiki/Varennes-en-Argonne (20080915)