De zwaar gestoorde Trump haat Europa immers. Wij hebben de beschaving, het culturele erfgoed en het sociaal systeem en dat frustreert hem.
Bij een sluiting van de zeeëngte van HORMUZ - en dat kan met weinig middelen - komt heel de oliebevoorrading van Europa in gevaar en stijgen de olieprijzen astronomisch. In zo'n context halen de VS-goederen het in de prijzenslag op de internationale markt.
De geëiste 5% van het BBP voor defensie heeft hetzelfde doel: Europa verarmen en in chaos storten.
Ook de tanende VS-hulp aan Oekraïne heeft tot doel de Europese slagkracht te verminderen.

Nu blijft nog de vraag of het parket doorgaat tot op het bot en of de media dit dossier uitspitten.
Daaruit zal blijken hoe ver de tentakels van Reynders reiken.

De praktijk is bekend in het criminele milieu.
Waar het 'zwarte' geld dan wel vandaan kwam - en dat is natuurlijk de hamvraag - is niet meteen duidelijk.


Of ook Jean-Claude Fontinoy aan de tand is gevoeld, is voorlopig niet bekend.

In 2021 verscheen bij Kritak een ophefmakend boek onder de titel 'De Clan Reynders'. Klik op de cover.

Niet toevallig gingen de twaalf punten van de vakjury's naar Zwitserland.
Het was de enige manier om de golf van de publieksstemmen die naar Israël zouden gaan, te counteren.
Over de berichtgeving: het geluid uit de zaal werd vakkundig gefilterd zodat het boe-geroep tijdens het optreden van de Israëlische kandidate niet op antenne kon gaan. Geluidscensuur.
Ook werd de Europese vlag uit de zaal geweerd. Begrijpe wie begrijpe kan.
De Nederlandse kandidaat werd gediskwalificeerd wegens een incident met een Israëlische cameravrouw.
De gehele communicatie van de EBU liep in het honderd.
Allen aan de coke zeker !?

De rechter vleugel van de Open-VLD kan nu met gerust gemoed voor NVA stemmen.

Wat opvalt is dat de meeste snelheidsboetes toegewezen worden aan automobilisten die slechts 1 à 10 km te snel reden. Dat bewijst o.i. dat flitscamera's als éénarmige bandieten werken: snel geld voor de overheid, die tegelijk in gebreke blijft inzake de staat van de wegen.

Dat zei hij in De Afspraak, het praatprogramma van de VRT. Zowel Claes als de VRT zijn de pedalen kwijt.
Claes beweerde overigens nogmaals dat hij in de Agusta-affaire onterecht werd veroordeeld. Ingewijden weten wel beter. Ook het Hof voor de Mensenrechten oordeelde in 2005 dat Claes voor Cassatie een eerlijk proces had gekregen.
Als we wat verder teruggaan in de tijd: in 1973 was hij - samen met andere socialistische excellenties - betrokken bij de zgn. Ibramco-affaire. Dat gesjoemel werd op 18 april 1973 uitgebracht door De Standaard-journalist Leo Schrooten.

JLD wordt door de CD&V geprezen voor zijn politiek doorzicht. Anderen verweten hem zijn aanpak als een loodgieter: nooit fundamentele hervormingen doorvoeren, blijven sleutelen aan kromme wetgeving.
Wat minder bekend is: hij was een ongeremde poenpakker en graaier via verschillende bestuursmandaten in multinationals.
Als Guy Verhofstadt dat mocht, dan ook hij zal hij gedacht hebben.
De CD&V bolt dus naar de verkiezingen met een lijk in de kofferbak. Bergaf gaat dat sneller.

Dat krijg je dan als je decennialang niet naar de bevolking hebt geluisterd.
Opvallend - ook nu weer - een rechtse partij met een eerder links sociaal programma scoort. Dat was ook al zo toen de fascisten in Italië (vroege jaren 20) en in Duitsland (vroege jaren 30) aan de macht kwamen. Je moet immers 'het gewone volk' meekrijgen.


Een harde les: de kiezer straft vaak en beloont bijna nooit. En ja, de kiezer heeft een geheugen. Dat heeft de VVD ondervonden. Het neoliberalisme is ontmaskerd en afgeserveerd in Nederland. Het bedrog heeft lang genoeg geduurd. Hebben de mensen begrepen dat het perfide neoliberalisme het sociaal weefsel heeft ontwricht en vernietigd?

Een afwezig thema in de gehele campagne: belastingdruk.
Valt daar niks over te zeggen of is het te moeilijk om uit te leggen? Kan je er niet mee scoren? Nochtans zal je met inkomsten en uitgaven beleid moeten maken.

Wat er ook van zij, Nederland schuift op naar rechts. Om de macht te verwerven heeft Wilders zowaar zijn felle uitspraken gemilderd: van verwilderd naar vermilderd.
Alle partijprogramma's staan onder druk nu er over coalitievorming moet worden gesproken. Maar natuurlijk zijn politici kampioenen in het verschil maken tussen beloven en doen.

Pieter Omtzigt (NSC = CDA 2.0) haalt in één klap 20 zetels op een programma dat pleit voor degelijk bestuur en 'een grip op migratie'.

Het artikel stond gisteren om 19.13 uur al op de website van het Nieuwsblad.

Gwendolyn Rutten razend en stapt uit de nationale politiek.

Benny: Vincent, er is een magistraat die een fameuze fout heeft gemaakt in het dossier Lassoued; lees dit eens; dit is je kans om je blazoen te zuiveren en op te treden als een verantwoordelijk minister. Door ontslag te nemen.
Vincent: Maar waarom zou ik dat doen? Dat valt toch onder de scheiding der machten?
Benny: Euh ... je weet het misschien nog niet maar er zijn nog andere beelden opgedoken van je verjaardagsfeestje. Iedereen liep daar blijkbaar te filmen. Wil je het zien?
Vincent: (...)
Benny: Wat denk je? Met dit wordt het een complete afgang en ga je door de modder kruipen. Kies je de mooie exit?
Vincent: Tja, dat lijkt me ook de beste weg. Organiseer maar een meeting met de persmeute.

Feit is: als je zoveel consultancy nodig hebt, wat is dan de competentie van de ministers, de kabinetten, de administratie?

Niemand merkt blijkbaar op dat de staat de inhalerige woonzorgcentra subsidieert.
De verantwoordelijke minister voert geen beleid ten gunste van de senioren maar van de aandeelhouders van de woonzorgcentra.

Enige tijd geleden wilden de politici Belfius nog privatiseren via een beursgang, remember?
Om de vriendjes een plezier te doen.
We schreven toen

De PVDA/PTB levert puik oppositiewerk.
We leven effectief in een Graailand.

Bendevorming, witwassen en corruptie.

Une fois n’est pas coutume, je vais lire comme je le faisais dans les Assemblées lorsque le temps était minuté. Je le ferai d’autant plus que j’ai appris très récemment que je parlerais le dernier. Je demande à chacun d’entre vous ce que ça lui ferait de savoir qu’il parle après Abdourahman Waberi et Annie Ernaux. Il faut donc que l’émotion reste contenue dans la stabilité de l’écrit.

Car parler après vous tous, est une mission singulière.

Comme vous tous, je crois à la force de l’esprit humain, à la gloire de ses expressions, à la continuité de ses efforts d’émancipation.

Je le sais comme vous, que quand l’humanité, comme c’est le cas aujourd’hui, cherche son chemin à tâtons, les consciences librement insoumises par l’effet de l’art et des sciences, marchent sur nos premiers rangs.

Voilà pourquoi un homme politique peut se sentir dérisoire au moment de parler après vous tous, après Abdourahman Waberi, après Annie Ernaux.

Mais les lieux eux-mêmes aussi, pour peu qu’on soit capables de ressentir l’Histoire, et pas seulement de l’étudier et de la connaitre, ces lieux ajoutent au sentiment étrange qui m’a pris en préparant ce texte.

Ce réfectoire a reçu, à partir d’avril 1790, « la Société des Droits de l’Homme »…. et du Citoyen » sans lesquels ces droits ne sont rien. Cette société que l’on a surnommée ensuite le « Club des Cordeliers ».

Ici ont parlé avant nous George Danton, Camille Desmoulins, Jean-Paul Marat, Hebert, Chaumette. Des noms qui pour beaucoup d’entre nous, dans l’ensemble de la Révolution, claquent comme des drapeaux.

Cela vous le saviez.

Mais combien savent ici que s’exprima aussi le seul mouvement politique, féminin et féministe, de toute la Révolution. Celui qui s’assemblait dans la « Société des citoyennes républicaines révolutionnaires » de Paris. Non seulement Théroigne de Méricourt, mais Pauline Léon, chocolatière et Claire Lacombe, actrice.

Elles animaient ce groupe révolutionnaire, non mixte. Elles réclamaient le statut de citoyennes et le droit…. au port d’armes pour former des brigades féminines de défense de la révolution.

Encore une fois, le nom des femmes du peuple et leur radicalité a été effacé et souvent remplacé par celui des femmes de la haute société, toujours mieux recommandées, à leur époque comme à la nôtre.

Certes ces clubs furent ensuite indignement interdits. Mais, les femmes révolutionnaires, du temps de leur action, ont donné son sens complet à la grande révolution de 1789 !

Leur silence aurait relativisé, amoindri l’onde de choc qui travaille encore ce peuple et une partie du monde, et qui a jailli de la grande révolution de 1789.

Dans cette salle, on a voté avant l’Assemblée et avant toute autre organisation, la déchéance du roi après sa fuite à Varennes. Ici on a lancé la première pétition pour la proclamation de la République en France.

Ainsi, les voix entendues avant moi et les lieux qui nous reçoivent ont ouvert un chemin. Et nous venons assumer la continuité de son fil conducteur sous l’égide d’Etienne de la Boétie.

II

Le jeune insoumis du seizième siècle, écœuré par la barbarie de la répression des « pitaux », les piteux, pauvres gens s’insoumettant à la taxe sur le sel, rédigea à 18 ans le discours montrant comment les tyrans et les monarques de toutes sortes sont d’abord forts de notre soumission.

Il montre comment cette soumission devient volontaire quand nous choisissons de faire taire l’instinct de liberté qui nous anime tous comme tout être vivant, humains et bêtes.

Lui, puis Marie de Gournay plaidant à la même époque « l’égalité des hommes et des femmes » devant la reine Médicis, c’étaient parmi d’autres, en pleine nuit des guerres de religions, la petite cohorte fondatrice de ce qui deviendra le siècle des Lumières, puis de la grande Révolution qui a eu un de ses nids dans ce lieu.

Eux, affrontait alors un obscurantisme alors hégémonique qui combinait, de la naissance à la mort, un pouvoir religieux avec un pouvoir politique.

Eux, affirmaient et argumentaient la thèse d’une idée radicale que nous continuons de faire vivre. Celle du manifeste de Pic de la Mirandole « sur la dignité de l’Homme ». Il voulait dire de l’être humain. L’idée qui travailla les consciences dans le siècle des Lumières puis culmina avec la Déclaration des droits et enfin avec la Commune de 1871 : l’être humain est son propre auteur.

Rien d’autres que sa liberté ne fera jamais son Histoire. Il lui revient donc de savoir librement et rationnellement s’il doit se soumettre ou bien s’insurger.

Il a ses repères : les droits fondamentaux de la personne humaine sont inaliénables ! Ils forment la seule base légitime qui doit tenir lieu de règle à tout pouvoir politique. Il doit les servir et les satisfaire.

Liberté, savoir, raison : les trois convergent dans la revendication d’égalité des droits sociaux pour y accéder. Cette feuille de route reste la nôtre.

III

Car à notre tour, nous affrontons un obscurantisme. C’est la doctrine néolibérale. Elle exige de nous une soumission complète à un ordre économique destructeur de l‘humain et de la nature au nom d’une pure superstition.

C’est la foi dans l’existence d’une « main invisible », celle du marché, seule capable, en tous points et sur tous les sujets, de répondre aux besoins humains. Bien sûr, il s’agit d’une idéologie dominante, venant après d’autres. Bien sûr elle est au service de la classe dominante. Mais elle est peut-être l’obscurantisme le plus prégnant qu’on ait jamais connu.

Car si les idées professées sont comme à l’accoutumée une justification de l’ordre existant, celles-ci s’incrustent dans notre corps, jusque dans nos manières d’agir nos gouts et nos comportements.

Nombre d’entre nous ici pensons que la phase ascendante de cette idéologie est achevée. L’impasse sur laquelle elle débouche à la vue de tous gagne les consciences.

Mais l’ampleur des dégâts dans le saccage de la nature comme dans la destruction des sociétés est considérable. Son effet est maintes fois irréversible, qu’il s’agisse du dérèglement climatique ou de l’extinction de la biodiversité.

De la baisse de la fertilité, le recul de l’espérance de vie en bonne santé, de la multiplication des zoonoses, et l’obscénité des fortunes face aux masses de dénués de tout, quand une personne dans ce pays possède autant que 20 millions d’autres, nous font voir l’amorce d’une crise de la civilisation humaine. Au moins une aussi fondamentale que connut celle de l’Ancien Régime.

Et cela au moment où le blocage des relations internationales par la logique de compétition pour l’appropriation des matières premières et la domination politique, mettent de nouveau à l’ordre du jour la possibilité d’une guerre totale et mondiale.

Absurde, ce système est capable de se nourrir de ses propres dévastations. Il est donc incapable d’assumer l’intérêt général. Il doit être remplacé au nom de cet intérêt général humain. Les conditions pour le faire sont dans l’émergence d’une volonté politique écologique et sociale majoritaire.

Elle ne peut se construire sans la contribution décisive d’une pensée critique globale alternative. Notre ambition, dans cette Fondation, est là.

IV

La doctrine néolibérale est un obscurantisme au sens littéral et radical du terme. Elle l’est dans tous les cas où le mot peut s’appliquer. Par exemple quand elle voudrait faire croire que l’histoire accomplit un destin déterministe.

Le terminus, la « fin de l’histoire », ce serait l’instauration du marché dans tous les domaines. Ennemi des règlements et des lois, la doctrine néolibérale est alors d’abord l’ennemie du pouvoir citoyen qui les formule. Le néolibéralisme a une vocation autoritaire du fait même de ses prémices. Mais il avance masqué.

Le plus grave vient quand on mesure, et dans ce moment d’esprit je le souligne, quelle inversion du sens de l’histoire de la pensée il met en œuvre. Ainsi quand l’idéologie néolibérale domine le champ de la production des savoirs.

Le néolibéralisme agit alors en ennemi du savoir scientifique quand il paralyse ou interdit la libre circulation des connaissances en les privatisant. Et quand il entrave de cette façon l’effet de culture cumulative pourtant à l’origine de la civilisation humaine !

Telle est la situation dans laquelle nous vivons avec la généralisation des brevets à la suite des accords de l’OMC en 1994. Ce droit de propriété sur les connaissances et les découvertes a été multiplié par trois.

Alors a explosé le nombre des domaines du savoir soumis au régime de la propriété privée exclusive des détenteurs de brevets.

Les questions les plus sensibles sont impliqués.

Ainsi depuis 2001 plus de 50 000 demandes de brevets ont été déposées sur les séquences génétiques ! L’office européen des brevets a déjà accepté en 2015 un brevet sur une tomate et une variété de brocoli. C’est un début. De nombreuses autres demandes existent. Elles reviennent à vouloir créer un droit de propriété privée sur des espèces entières de nombreux organismes vivant.

Il s’agit là d’une tendance de fond. Elle accompagne le développement d’un capitalisme tributaire vivant davantage de propriété intellectuelle abusive que de prouesses dans la production et l’investissement.

La conséquence de cet obscurantisme s’est constatée à propos des vaccins pendant la pandémie de covid19. Ici rappelons d’abord comment le partage gratuit par les chercheurs du monde entier des connaissances sur le virus est à l’origine ensuite de l’activité des laboratoires privés.

Ces derniers se sont pourtant approprié le bénéfice de la mise au point et de l’exclusivité de la vente des vaccins !

Cette vente limitée aux pays riches a permis mille dollars de bénéfices par seconde sans aucun retour sur la recherche publique qui l’a rendue possible ! Mais doit-on oublier comment, jusqu’en 1959, il était interdit en France de déposer un brevet sur un médicament ? À L’époque le savoir scientifique se partageait gratuitement et universellement.

Dans ce registre du poids du « marché » sur l’avancée du savoir, doit-on aussi oublier comment les recherches sur cette famille de virus furent abandonnée en France parce qu’elles n’offraient pas de perspective rapide d’entrée sur le « marché » ?

Ou bien, à l’inverse comment l’entreprise MG en déposant deux brevets sur deux gènes associés au cancer du sein a obtenu le droit d’interdire ainsi toutes les recherches sur ces deux gènes par les laboratoires hospitaliers et universitaires ? L’usage des tests ainsi produits par MG sont facturés entre 3 et 4000 dollars.

Le caractère criminel contre l’Humanité de la rétention des savoirs est avéré quand on apprend comment des compagnies pétrolières ont caché pendant quarante ans leurs connaissances scientifiquement établies sur les conséquences climatique désastreuse du recours aux énergies carbonées.

Obscurantisme ! Quand la précarité des chercheurs bride leur liberté, quand les appels à projets minent les financements pérennes de leurs travaux. Quand ils donnent le pouvoir au temps court de la rentabilité sur le temps long du savoir fondamental. Oui, le temps long. On n’a pas inventé l’électricité en essayant d’améliorer la bougie. Quand le crédit d’impôt recherche a pour premiers bénéficiaires la grande distribution du commerce et la banque.

Freiner la connaissance, empêcher la circulation des savoirs, rentabiliser l’ignorance, tel est la verité de cet obscurantisme néo libéral.

V

Le néolibéralisme est un obscurantisme quand il professe la nécessité d’une croissance productiviste sans fin dans un monde aux ressources finies

Et encore quand il prône l’attribution d’un prix à la nature. Mais ! Ni la composition de celle-ci, ni les conditions de sa pérennité ne peuvent se dissocier. Ils ne peuvent donc en aucun cas s’évaluer au détail !

Ne faudrait-il pas aussi qualifier cet obscurantisme de « criminel » quand il suscite des consommations qui rendent malades d’obésité et de diabète des millions de personnes, pour ne rien dire des cancers. Et cela en consacrant des sommes considérables à injecter des besoins artificiels par l’envoutement publicitaire.

N’est-ce pas un obscurantisme de prêcher le contraire de ce que montrent les faits concrètement observables ? Ainsi quand il prétend organiser toute l’activité de la société par le système des prix et de l’échange marchand ? Ou quand il intime à l’État de se retirer pour « favoriser l’entreprise privée » et sa folle « énergie ».

Non, l’activité humaine ne correspond que bien rarement à des critères de marché. Et sans doute l’activité humaine n’est-elle réellement humaine que quand elle est absolument gratuite, c’est-à-dire sans attente d’un retour sur investissement.

Et les domaines où il s’instaure désormais sont aussitôt en proie au chaos ! On le voit pour l’énergie ou les transports, l’éducation ou la santé. Autant de domaines ou l’économie de marché provoque des pertes de savoirs et de savoir-faire. Au prix d’un recul net de l’efficacité du service.

Non, l’État n’a jamais été aussi présent qu’aujourd’hui dans le financement, à perte, de l’économie de marché. Aujourd’hui il y injecte en France davantage d’argent dans les entreprises sans aucune contrepartie qu’au temps où il finançait la planification économique.

Aujourd’hui l’État donne davantage aux entreprises qu’aux ménages. Mais sa ponction est plus grande sur les ménages que sur les entreprises.

Le discours néolibéral est donc une négation du réel, un rideau de fumée pour masquer un détournement massif de fond public au service de la cupidité qui accumule sans aucun retour sur la société.

Voilà ce qui pourrait se définir aussi comme une forme particulière du parasitisme.

La légitimation des inégalités et de la prédation cupide sous couleur de loi de la nature économique et leur donner la figure d’une discrimination naturelle par le racisme, par le sexisme. N’est-ce pas ce que nous entendons par un obscurantisme social ?

VI

J’ai répété le mot « obscurantisme » parce que j’ai voulu dans ce moment où nous installons solennellement la fondation La Boétie, lieu d’esprit critique, souligner l’inconciliable qui sépare notre travail du néolibéralisme et de l’idéologie du marché capitaliste par tout et pour tous.

Notre sujet est la plénitude de l’être humain. Son accès à l’harmonie avec ses semblables et avec la nature. L’idéologie néo libérale et le marché réduit l’humain à la marchandise qu’il contient : sa force de travail. Il cherche à l’utiliser sans limite tout en la dépréciant sans cesse.

Nous en avons l’exemple sous les yeux avec la réforme des retraites. Elle prétend que le seul temps socialement utile serait le temps contraint de la production. Sans discuter aucun des aspects de cette réforme, je veux pointer comment il y a pour eux une légitimité évidente à vouloir davantage au temps libre et aux fonctions sociales et culturelles qu’il accomplit dans la vie. Une décision à rebours du progrès historique qu’a représenté la diminution par deux du temps de travail depuis un siècle et la multiplication par 50 de la valeur produite.

C’est un obscurantisme de demander de travailler plus pour produire plus. Non, il faut travailler moins pour travailler tous et mieux et réduire la part incroyable du gâchis dans la production, la distribution et la consommation. Gâchis masqué, nié parce qu’il est compté comme un « plus » dans le PIB. Un Français consomme 26 kilos d’équipement électrique et électronique par an et doit en jeter 21 kilos la même année.

35% des dix millions de tonnes de déchets alimentaires par an sont perdus dans la production des industries agro-alimentaires et dans la distribution commerciale.

L’idéologie néolibérale est un système d’idée au service d’un régime politico-économique qui réduit les êtres humains à une seule fonction : consommer, et à un seul statut socialement utile : être un client et bien sur un client actif.

Quel monde alors ! Un monde où règne une seule valeur, une seule norme, une seule beauté à contempler, un seul désir légitime à exprimer sans limite. C’est la marchandise !

La marchandise est devenue un absolu, un idéal. Toujours disponible, toujours légitimement exigible, sécable, transportable, évaluable en monnaie, provisoire mais répétitive comme le désir qui en est la source, jetable aussi, comme tout ce qui encombre le besoin déjà satisfait.

La marchandise n’est pas un « en dehors de nous » mais un rapport social et intime qui peut tout englober tout reformuler l’être humain s’il n’y prend garde et n’allume pas les lumières de la raison face à l’obscurité des pulsions de la consommation.

Les modes d’emplois y sont une culture, une façon de se comporter, un signal de conformité sous le regard des autres. Les possessions y sont une sculpture de soi. Dans ce monde, l’être humain, ses contradictions, ses fantaisies, ses raisons et ses déraisons, dans cette complétude que je viens de nommer, dans ce désordre fécond qui est simplement la vie est une espèce en voie de disparition.

Quand l’avoir devient la seule manière d’être, le consommateur absorbe l’humain, le client efface le citoyen, la pulsion remplace la raison. Triple néant de sens humain. Triple disparition de l’humain.

A côté du transhumanisme qui prêche une hypothétique perfection individuelle là où nous, depuis Pic de la Mirandole et La Boétie mais surtout depuis Rousseau croyons à la perfectibilité collective permanente, voici surgir l’inhumanisme néolibéral. Il n’y a plus d’êtres, il n’y a plus d’échanges, il n’y a que le marché.

C’est le monde ou l’humain organise sa disparition comme sujet de son Histoire. C’est le monde qui s’évalue dans le niveau du PIB ou ne compte aucune des choses importantes : ni le niveau d’éducation, ni l’état de l’environnement, ni la santé des populations, ni le bonheur de vivre.

C’est la doctrine qui fait de ses pulsions et de ses désirs préfabriqués le tapis roulant de l’accumulation capitaliste.

VII

En face de quoi l’esprit critique que nous construisons et que nous voulons construire, chacun à notre manière, dans la liberté absolue de notre diversité, chacun part le chemin de ses propres savoirs, formule un Nouvel Humanisme.

La vie de l’esprit est notre front de lutte.

Notre fondation assume le projet d’être entièrement au service de la pensée critique du système dans lequel nous vivons.

Sans les outils sérieusement élaborés de cette pensée critique on ne peut comprendre ce qui se passe et encore moins sortir de l’impasse dans laquelle le système a enfermé l’humanité.

Ainsi que l’a formulé Kant : le pratique sans la théorie est aveugle, la théorie sans la pratique est absurde.

Et de cette manière, nous pensons formuler, au fil du travail de pensée, un « nouvel humanisme ».

Celui de notre temps. Bien sûr il dit de nouveau que les êtres humains sont les seuls auteurs de leur histoire et de leurs êtres. « les humains sont tels que les a fait leur culture » dit La Boetie Mais il le fait en assumant l’implication complète de l’humain avec tout le vivant dans un destin commun qui ne sépare pas les humains des animaux, ni d’une forme quelconque de la vie.

Et il doit le faire en documentant sans trêve l’absurdité dévastatrice du système. En produisant dans tous les domaines les éléments de compréhension alternative capables de nourrir l’action citoyenne et de reformuler la décision politique.

La pensée critique que nous travaillons est notre arme de démystification massive contre un système idéologique et un système économique basé sur le mensonge et l’abus de bien social et naturel.

Et c’est à la Boétie qu’il me faut emprunter pour un slogan de fin de discours dans le contexte de la grève générale de mardi prochain qui sera un grand moment d’esprit populaire. Et du grand rassemblement samedi prochain 11. Car personne ne s’y trompe, le refus de la retraite à 64 ans, c’est le refus d’un monde Nous qui ne voulons ni de la retraite à 64 ans ni de son monde, de cœur, de corps d’esprit, cessons de servir et alors nous seront bientôt libres.

Gaat de volgende stap zijn dat de arme kindjes nieuwe brooddozen krijgen? De CD&V heeft immers ervaring met plastic boxen.
Komaan, zeg.

The first awards were made in 1972. Until 1987, prizes were awarded at the end of the competition year. Since then, they have been awarded in the following year.

Until 2016, up to three awards were made every year. Since 2017, a shortlist of six titles have been announced in advance of one overall winner.

(Winners are listed alphabetically by author)

2022
Devil-Land: England Under Siege, 1588-1688
Clare Jackson
(Allen Lane)

2022 Shortlist:

The Ottomans: Khans, Caesars and Caliphs
Marc David Baer
(Basic Books)

The Ruin of all Witches: Life and Death in the New World
Malcolm Gaskill
(Allen Lane)

Going to Church in Medieval England
Nicholas Orme
(Yale University Press)

God: An Anatomy
Francesca Stavrakopoulou
(Picador)

Fallen Idols: Twelve Statues that Made History
Alex von Tunzelmann
(Headline)

​2021
Black Spartacus: The Epic Life of Toussaint Louverture
Sudhir Hazareesingh
(Allen Lane)

2021 Shortlist:

Survivors: Children’s Lives after the Holocaust
Rebecca Clifford
(Yale University Press)

Ravenna: Capital of Empire, Crucible of Europe
Judith Herrin
(Allen Lane)

Double Lives: A History of Working Motherhood
Helen McCarthy
(Bloomsbury)

Burning the Books: A History of Knowledge Under Attack
Richard Ovenden
(John Murray Press)

Atlantic Wars: From the Fifteenth Century to the Age of Revolution
Geoffrey Plank
(Oxford University Press)

​2020
The Boundless Sea: A Human History of the Oceans
David Abulafia
(Allen Lane)

2020 Shortlist:

A History of the Bible: The Book and Its Faiths
John Barton
(Allen Lane)

A Fistful of Shells: West Africa from the Rise of the Slave Trade to the Age of Revolution
Toby Green
(Allen Lane)

Cricket Country: An Indian Odyssey in the Age of Empire
Prashant Kidambi
(Oxford University Press)

The Five: The Untold Lives of the Women Killed by Jack the Ripper
Hallie Rubenhold
(Doubleday)

Chaucer: A European Life
Marion Turner
(Princeton University Press)

2019
Reckonings: Legacies of Nazi Persecution and the Quest for Justice
Mary Fulbrook
(Oxford University Press)

Shortlist:

Building Anglo-Saxon England
John Blair
(Princeton University Press)

Trading in War: London’s Maritime World in the Age of Cook and Nelson
Margarette Lincoln
(Yale University Press)

Birds in the Ancient World: Winged Words
Jeremy Mynott
(Oxford University Press)

Oscar: A Life
Matthew Sturgis
(Head of Zeus)

Empress: Queen Victoria and India
Miles Taylor
(Yale University Press)

2018
Heretics and Believers: A History of the English Reformation
Peter Marshall
(Yale University Press)

Shortlist:

Out of China: How the Chinese Ended the Era of Western Domination
Robert Bickers
(Allen Lane)

The Butchering Art: Joseph Lister’s Quest to Transform the Grisly World of Victorian Medicine
Lindsey Fitzharris
(Allen Lane)

A Deadly Legacy: German Jews and the Great War
Tim Grady
(Yale University Press)

Black Tudors: The Untold Story
Miranda Kaufmann
(Oneworld)

Heligoland: Britain, Germany and the Struggle for the North Sea
Jan Rüger
(Oxford University Press)



2017
Meetings with Remarkable Manuscripts
Christopher de Hamel
(Allen Lane)

Shortlist:

The House of the Dead: Siberian Exile under the Tsars
Daniel Beer
(Allen Lane)

Henry IV
Chris Given-Wilson
(Yale University Press)

Sleep in Early Modern England
Sasha Handley
(Yale University Press)

Martin Luther: Renegade and Prophet
Lyndal Roper
(The Bodley Head)

Henry the Young King, 1155 – 1183
Matthew Strickland
(Yale University Press)



2016
Augustine: Conversions and Confessions
Robin Lane Fox
(Allen Lane)

KL: A History of the Nazi Concentration Camps
Nikolaus Wachsmann
(Little, Brown)



2015
National Service: Conscription in Britain, 1945-1963
Richard Vinen
(Allen Lane)

Ring of Steel: Germany and Austria-Hungary at War, 1914-1918
Alexander Watson
(Allen Lane)



2014
The Making of the Middle Sea: A History of the Mediterranean from the Beginning to the Emergence of the Classical World
Cyprian Broodbank
(Thames & Hudson)

Red Fortress: The Secret Heart of Russia’s History
Catherine Merridale
(Allen Lane)



2013
Thomas Wyatt: The Heart’s Forest
Susan Brigden
(Faber & Faber)

Fascist Voices: An Intimate History of Mussolini’s Italy
Christopher Duggan
(Random House)



2012
Nikolaus Pevsner: The Life
Susie Harries
(Chatto & Windus)

The Reformation of the Landscape: Religion, Identity & Memory in Early Modern Britain & Ireland
Alexandra Walsham
(Oxford University Press)



2011
The Man on Devil’s Island: Alfred Dreyfus and the Affair that Divided France
Ruth Harris
(Allen Lane)

Islanders: The Pacific in the Age of Empire
Nicholas Thomas
(Yale University Press)



2010
Russia against Napoleon: The Battle for Europe 1807 to 1814
Dominic Lieven
(Allen Lane)

The Hundred Years War, vol. III: Divided Houses
Jonathan Sumption
(Faber & Faber)



2009
Pompeii: The Life of a Roman Town
Mary Beard
(Profile Books)

Dance in the Renaissance: European Fashion, French Obsession
Margaret McGowan
(Yale University Press)



2008
After Tamerlane: The Global History of Empire since 1405
John Darwin
(Allen Lane)



God’s Architect: Pugin & the Building of Romantic Britain
Rosemary Hill
(Allen Lane)



2007
Iron Kingdom: The Rise and Downfall of Prussia 1600-1947
Christopher Clark
(Allen Lane)

City of Laughter: Sex and Satire in Eighteenth-Century London
Vic Gatrell
(Atlantic Books)

The Wages of Destruction: The Making and Breaking of the Nazi Economy
Adam Tooze
(Allen Lane)



2006
Shopping in the Renaissance: Consumer Cultures in Italy 1400-1600
Evelyn Welch
(Yale University Press)

Framing the Early Middle Ages: Europe and the Mediterranean 400-800
Christopher Wickham
(Oxford University Press)



2005
The Dictators: Hitler’s Germany and Stalin’s Russia
Richard Overy
(Allen Lane)

In Command of History: Churchill Fighting and Writing the Second World War
David Reynolds
(Allen Lane)

For distinguished contribution to the writing of history
Christopher Bayly



2004
Transformations of Love: The Friendship of John Evelyn and Margaret Godolphin
Frances Harris
(Oxford University Press)

The Fall of France: The Nazi Invasion of 1940
Julian Jackson
(Oxford University Press)

Reformation: Europe’s House Divided 1490-1700
Diarmaid MacCulloch
(Allen Lane)



2003
White Mughals: Love and Betrayal in Eighteenth-Century India
William Dalrymple
(HarperCollins)

Marianne in Chains: In search of the German Occupation 1940-1945
Robert Gildea
(Macmillan)



2002
Facing the Ocean: The Atlantic and its Peoples 8000BC-AD1500
Barry Cunliffe
(Oxford University Press)

London in the Twentieth Century: A City and its People
Jerry White
(Viking)

For distinguished contribution to the writing of history:
Roy Jenkins



2001
Hitler 1936-1945: Nemesis
Ian Kershaw
(Allen Lane)

The Balkans: From the End of Byzantium to the Present Day
Mark Mazower
(Weidenfeld & Nicolson)

Enlightenment: Britain and the Creation of the Modern World
Roy Porter
(Allen Lane)



2000
An Intimate History of Killing: Face-To-Face Killing In Twentieth-Century Warfare
Joanna Bourke
(Granta Books)

Salisbury: Victorian Titan
Andrew Roberts
(Weidenfeld & Nicolson)

For distinguished contribution to the writing of history
Asa Briggs



1999
Stalingrad
Antony Beevor
(Viking)

The Gentleman’s Daughter: Women’s Lives in Georgian England
Amanda Vickery
(Yale University Press)



1998
The Pleasures of the Imagination: English Culture in the Eighteenth Century
John Brewer
(HarperCollins)

Jennie Lee: A Life
Patricia Hollis
(Oxford University Press)



1997
A People’s Tragedy: The Russian Revolution 1891-1924
Orlando Figes
(Jonathan Cape)

For distinguished contribution to the writing of history
Eric Hobsbawm



1996
Gladstone, 1875-1898
HCG Matthew
(Oxford University Press)



1995
William Morris: A Life for Our Time
Fiona MacCarthy
(Faber & Faber)

The Kaiser and his Court: Wilhelm II and the Government of Germany
John Röhl
(Cambridge University Press)



1994
The Making of Europe: Conquest, Colonization and Cultural Change 950-1350
Robert Bartlett
(Allen Lane)

Living and Dying in England 1100-1540: The Monastic Experience
Barbara Harvey
(Oxford University Press)



1993
Britons: Forging the Nation 1707 – 1837
Linda Colley
(Yale University Press)

John Maynard Keynes, vol. 2: the Economist as Saviour 1920-1937
Robert Skidelsky
(PanMacmillan)



1992
Giordano Bruno and the Embassy Affair
John Bossy
(Yale University Press)

Hitler and Stalin: Parallel Lives
Alan Bullock
(HarperCollins)



1991
The Architecture of Medieval Britain: A Social History
Colin Platt
(Yale University Press)



1990
The Quest for El Cid
Richard Fletcher
(Hutchinson)

How War Came
Donald Cameron Watt
(William Heinemann)



1989
Death in Hamburg: Society and Politics in the Cholera Years, 1830-1910
Richard Evans
(Oxford University Press)

The Rise and Fall of the Great Powers: Economic Change and Military Control from 1500-2000
Paul Kennedy
(Unwin Hyman)



1987
Conquest, Coexistence, and Change: Wales 1063-1415
Rees Davies
(Oxford University Press)

The Mediterranean Passion: Victorians and Edwardians in the South
John Pemble
(Oxford University Press)



1986
The Count-Duke of Olivares: The Statesman in an Age of Decline
John Elliott
(Yale University Press)

European Jewry in the Age of Mercantilism 1550-1750
Jonathan Israel
(Oxford University Press)



1985
Dudley Docker: The Life and Times of a Trade Warrior
Richard Davenport-Hines
(Cambridge University Press)

Lloyd George: From Peace to War, 1912-1916
John Grigg
(Methuen)



1984
The Weaker Vessel: Woman’s Lot in Seventeenth-Century England
Antonia Fraser
(Weidenfeld & Nicolson)

Chivalry
Maurice Keen
(Yale University Press)



1983
Winston S. Churchill, vol. VI: Finest Hour
Martin Gilbert
(Heinemann)

King George V
Kenneth Rose
(Weidenfeld & Nicolson)



1982
Death and the Enlightenment: Changing Attitudes to Death Among Christians and Unbelievers in Eighteenth-century France
John McManners
(Oxford University Press)

For distinguished contribution to the writing of history
Steven Runciman



1981
A Liberal Descent: Victorian Historians and the English Past
John Burrow
(Cambridge University Press)

For distinguished contribution to the writing of history
Owen Chadwick



1980
The Making of the Habsburg Monarchy, 1550-1700: An Interpretation
Robert Evans
(Oxford University Press)

Culture and Anarchy in Ireland, 1890-1939
FSL Lyons
(Oxford University Press)



1979
Death in Paris , 1795-1801
Richard Cobb
(Oxford University Press)

Clementine Churchill
Mary Soames
(Cassell)

The Foundations of Modern Political Thought, vol. 1: The Renaissance
Quentin Skinner
(Cambridge University Press)



1978
A Savage War of Peace: Algeria, 1954-1962
Alistair Horne
(Macmillan)

For distinguished contribution to the writing of history
Howard Colvin



1977
Patriots and Liberators: Revolution in the Netherlands, 1780-1813
Simon Schama
(Collins)

Mussolini’s Roman Empire
Denis Mack Smith
(Longman & Co)



1976
A History of Building Types
Nikolaus Pevsner
(Thames & Hudson)

The Eastern Front 1914-17
Norman Stone
(Hodder & Stoughton)



1975
Edward VIII
Frances Donaldson
(Weidenfeld & Nicolson)

The Poor of Eighteenth-Century France, 1750-1789
Olwen Hufton
(Oxford University Press)



1974
The Ancient Economy
Moses Finley
(Chatto & Windus)

France, 1848-1945: Ambition, Love & Politics
Theodore Zeldin
(Oxford University Press)



1973
Henry II
WL Warren
(Eyre & Spottiswoode)

The Rosicrucian Enlightenment
Frances Yates
(Routledge & Kegan Paul)



1972
Grand Strategy, vol. IV: August 1942 – September 1943
Michael Howard
(HMSO)

Religion and the Decline of Magic: Studies in Popular Beliefs in Sixteenth and Seventeenth-Century England
Keith Thomas
(Weidenfeld & Nicolson)

Dat betekent dan nog maar eens een verarming.
Het VBO juicht zoals gewoonlijk.

Maar dat is slechts een advies, geen veroordeling. De procedures zijn immers ontworpen om de machthebbers uit de wind te zetten.

zie ons bericht van 2015

In de affaire van omkoping van europarlementariërs, inmiddels Qatargate gedoopt, stellen we twee vragen:
1) Had Qatar een werkelijk belang bij een nogal amateuristische verdediging van zijn slavenpolitiek?
2) Wie had er belang bij dat het schandaal van de corruptie bekend zou worden?

Ik denk dat het antwoord op de eerste vraag negatief kan zijn.
Het feit dat er grote sommen cash geld in kleine coupures werden overhandigd, maakte het voor de ontvangers moeilijk om deze te verbergen. Bij ontdekking zou het misdrijf onmiddellijk zeer visueel kunnen geëxploiteerd worden door de media en was het bovendien een betrapping op heterdaad. Het is niet uitgesloten dat de bestelling van kleine coupures verliep via het drugsmilieu waar cash massaal aanwezig is. De biljetten zelf komen dus hoogstwaarschijnlijk vanuit België en niet uit een bankautomaat. Deze overwegingen sterken ons vermoeden dat de omkoperij bedoeld was om in de openbaarheid te komen.
Het zijn natuurlijk de opponenten van de EU die belang hebben bij dergelijk schandaal. Dat uitgerekend een Grieks europarlementslid, i.c. Eva Kaili, een hoofdrol speelt in het omkoopschandaal, kan ook wijzen in de richting van de vijanden van Griekenland. Mogelijk is er een collusie van belangen.

In dit geval hebben we te maken met een omkoopschandaal waarbij een staat betrokken is. Nu wordt algemeen aangenomen dat het om Qatar gaat maar ondertussen valt ook de naam van Marokko. En wie zegt dat een vijand van Qatar het land niet de das heeft willen omdoen?

De EU zal ook moeten bekijken hoe multinationals lobbyisten inzetten in Brussel.
Last but not least moet ook gekeken worden naar de prominente aanwezigheid van europarlementsleden in raden van bestuur van multinationals want daar is de belangenvermenging toch evident.

Er zijn ook aanhoudingen verricht.
Zo zit de Griekse babe Eva Kaili (PASOK) in de cel.
In de media wordt niet gesproken over wie van de kant van Qatar optrad.

Hij deed dat samen met Frédéric Janssens, griffier.

Verwijzend naar Frankrijk wil hij dan wel regeren met een minderheidskabinet of met zoiets als 49.3
Geen van de aanwezigen reageert. Nochtans komt dit neer op het buiten spel zetten van het parlement. Indirect steunt Magnette dus het dictatoriale beleid van Macron.

Ze was van 1981 tot 1988 staatssecretaris voor PTT in de regeringen-Martens V, -Martens VI en -Martens VII. In die periode speelde zij een belangrijke rol in de dossiers van de vrije radio's en de voorbereiding van VTM. Zij moest een tegenwicht zijn voor de politiek van Herman De Croo en de rechtervleugel van de CVP. Als ACW'er had zij het moeilijk met de concurrentie die tot stand zou komen voor de BRT.
Een van haar meest actieve medewerkers was Octave Hoebeeck, bijgestaan door Magda Baeyens.
Zij slaagde erin om de geregionaliseerde Dienst Kijk- en Luistergeld te laten verhuizen van Brussel naar haar kiesdistrict Aalst.
Haar kabinetschef was Etienne Schouppe.

De vacature om stage te komen lopen op het kabinet van De Bleeker komt nu wel te vervallen:
Stage Kabinet De Bleeker
GEZOCHT: ENTHOUSIASTE STAGIAIR (M/V/X) MET STEVIGE HANDS-ON MENTALITEIT!
Staatssecretaris voor Begroting en Consumentenzaken Eva De Bleeker is op zoek naar jong talent voor een leerrijke stage op haar kabinet.

Wat? Een stageplaats in een boeiende en uitdagende omgeving. Wekenlang werkplezier, degelijke ondersteuning en een bom van ervaringen.
Waar? Warm en gezellig kantoor op het 6de verdiep van de Finance Tower, inclusief toffe collega's.
Wanneer? Minimum 8 weken stage, te beginnen afhankelijk van jouw mogelijkheden.
Wie?
Een stage bij onze cel Begroting: Enthousiast, leergierig, down-to-earth, een goed humeur en een stevige portie kennis van overheidsfinanciën. Je goochelt met cijfers en zit vol goesting om je tanden te zetten in de Belgische begroting. Je stage is onderdeel van een bachelor- of masteropleiding of jouw aanloop naar de arbeidsmarkt.
Een stage bij onze cel Consumentenbescherming: Enthousiast, leergierig, down-to-earth, een goed humeur en een stevige portie kennis van consumentenzaken. Je laat je door niemand bedotten en in je dromen ben jij de held die de consument tegen onrecht behoedt. Je stage is onderdeel van een bachelor- of masteropleiding of jouw aanloop naar de arbeidsmarkt.
Een stage bij onze cel Communicatie: Enthousiast, leergierig, down-to-earth, een goed humeur en je kan het -altijd- goed uitleggen. Jij kan als geen ander van een mug een sterk communicatief olifantenverhaal maken én dat ook op social media. Je zoekt en pluist graag alles uit en ziet een communicatie-opportuniteit achter elke hoek. Je stage is onderdeel van een bachelor- of masteropleiding of jouw aanloop naar de arbeidsmarkt.
Een stage bij ons secretariaat: Enthousiast, leergierig, down-to-earth, een goed humeur en allround inzetbaar. Word, Excel, Powerpoint of Outlook? Jij kent de bekendste informaticapakketten als je broekzak. Jouw zin voor nauwkeurigheid kent geen grenzen en het ondersteunen van anderen geeft je een warm en gelukkig gevoel. Je stage is onderdeel van een opleiding secretariaat.
Stuur jouw (video)CV naar info(at)debleeker.be en overtuig ons van jouw competenties.

Alsof het allemaal nog niet erg genoeg is.
Nou ja, ook een apocalyps moet een regisseur hebben.

De betrokkene, Jiri De Laet, reageerde prompt in een open brief waarin hij stelt dat alles op roddels berust. Maar zijn reactie slaat niet op het gehele onfrisse verhaal.
Kaouakibi laat bij de Open-VLD een muis op de mat achter.
Maar laat het duidelijk zijn: elke politieke partij heeft in de coulissen schimmige figuren rondlopen. Deze huursoldaten willen er een graantje meepikken of hun ego oppompen.

Versie 1:
'Qu'ils retournent en Afrique'
Versie 2:
'Qu'il retourne en Afrique'

Auditief is er in de Franse taal geen verschil.
De Assemblée weerhield versie 2 en dus sloeg de uitspraak op de huidskleur van Bilongo.

Delcroix was bijna onaantastbaar omdat hij als 'fixer' op de hoogte was van alle gesjoemel binnen de toenmalige CVP, onder het voorzitterschap van Frank Swaelen.
Delcroix regelde als nationaal CVP-secretaris (hij volgde Ludo Willems op) eigenhandig benoemingen in de magistratuur. Daarvan was ikzelf getuige tijdens een onderhoud (over mediazaken) met Delcroix in de Tweekerkenstraat.
Tegenover een benoeming kon een toegeving of een gunst staan in een heel ander dossier. Delcroix maakte daarvan een systeem, een ingewikkeld kluwen waarvan enkel hij de logica snapte. In zijn handen werden politieke beslissingen, mandaten en verkiesbare plaatsen het voorwerp van een constante ruilhandel achter de schermen.

Particratie = een klein groepje beslist alles

Ingrid Kempeneers (Sint-Truiden, 20 september 1967) studeerde industriële scheikunde en was lange tijd actief in de cosmetica-industrie.

Vlaams Parlementslid Sihame El Kaouakibi reageert vandaag in een video op Instagram op de opheffing van haar parlementaire onschendbaarheid. Ze uit kritiek op het feit dat het debat daarover achter gesloten deuren plaatsvond en geeft aan zich gecensureerd te voelen.

Er is een documentaire over haar in de maak.
Zich als een 'drama queen' opstellen komt dan van pas.
Want zo kan je jezelf van dader in slachtoffer veranderen.

Sommige mensen weten echt niet wat 'game over' betekent.

Het gewelddadig neerslaan van protest is vaak het begin van de implosie van een regime. In het theocratische Iran zal het niet anders zijn.

PM Liz Truss rijdt op korte tijd een brokkenparcours van jewelste en stelt haar incompetentie tentoon.
En het draait allemaal om belastingen en wie de zwaarste lasten moet torsen.
Wrong woman at the wrong time?

Komen er barsten in het perfide neoliberale harnas?

Een voorbereiding op een verkiezingsnederlaag en een terugval in de partijfinanciering door de staat (wij allen dus) ?

Het belooft een 'vuile maand' te worden; op straat, op sociale media, in de TV-studio's, ...
De tweede ronde volgt op 30 oktober.

Bolsonaro belooft nu al dat hij de uitslag niet zal aanvaarden

Dat een grootverdiener ook nog eens kinderbijslag krijgt, is en blijft onlogisch.
De pot anders verdelen, de schaarse middelen rechtvaardiger inzetten, is blijkbaar een politiek taboe.
Sammy Mahdi werd door schoonmoeder Crevits van het dossier gehaald. Niet echt een fraai gezicht maar het toont wel wie de echte baas is bij CD&V.

Gaat Sammy Mahdi de Bouchez-toer op?
En moeten grootverdieners ook nog kinderbijslag krijgen? Moeten we ook dat niet aftoppen?

Open VLD wil de autokeuring zoals die nu ­bestaat afschaffen. De jaarlijkse keuring zou dan door de garagehouders gebeuren.
Dat is de kat bij de melk zetten: U moet deze herstelling laten uitvoeren of ik geef u geen goedkeuring.
In het Engels is daar een uitdrukking voor: 'Organized Rip Off'.

Hoogmoed komt voor de val.

Tinne Van der Straeten weet er van mee te spreken in de discussie over de plafondprijs voor gas. Op haar website claimt ze zelfs een voortrekkersrol.

Een goede sergeant marcheert links achter het peleton.

Er wordt op een beschamend laag niveau aan politiek gedaan en je begint je af te vragen of die mensen ze wel alle vijf op een rij hebben.

Had u iets anders verwacht ?
Links (of wat daarvoor door gaat) mag in het pensioendossier niet scoren.

President Biden noemt dit een schandelijke dag voor de States.

NUPES (Mélenchon) en RN (Le Pen) rukken op.
Les Républicains zijn niet happig om Macron (Ensemble) aan een meerderheid te helpen.
Onthoudingen (abstentions) op een dramatisch recordpeil.
Frankrijk gaat chaotische maanden tegemoet en daar wordt niemand beter van.
De grote verliezer van deze verkiezingen is het Franse volk. Maar we moeten ook zeggen dat diegenen die verzuimden te gaan kiezen daar mee schuld aan hebben. Democratie is niet gratis.

L'ex-ministre du Travail Elisabeth Borne, 61 ans, a été nommée Première ministre par le président Emmanuel Macron, annonce l'Élysée. Elle succède à Jean Castex.

Beke plande zijn persconferentie om 19.00 uur en haalde dus het VRT-nieuws.
De nieuwsdienst beging een kapitale fout door godbetert de GEHELE persconferentie LIVE uit te zenden. Er werd zoveel aandacht gegeven aan het ontslag van Beke alsof heel de regering gevallen was. Daardoor kon Beke zichzelf meer dan tien minuten lang bewieroken. Vrouw, dochtertje en de kabinetsmedewerkers mochten in een pathetische setting opdraven om de held te horen zeggen hoe goed hij het wel gedaan had.
Alsof het allemaal niet genoeg was, haalde het gezin ook nog een oranje pull boven met daarop 'Nothing to prove'. Kleuters hadden het niet beter gekund.
Het bewijst nog maar eens tot welk niveau de politiek afglijdt.

Veel meer dan het bewaken van het mortuarium zal het niet worden.

Overigens zal het de bevolking worst wezen of een partij al dan niet overleeft.
Wat telt is de complete hervorming van de maatschappij waarin het welzijn van de mens en niet het geld centraal staat. Partijen en politici moeten ophouden zichzelf als belangrijk te zien. De grote vraagstukken moeten terug op tafel komen. Voor het oplossen van technische details hebben we aan een kundige en mondige administratie genoeg.

Il veut un «troisième tour». Mardi soir face à Bruce Toussaint sur BFM TV, le chef de file des insoumis a appelé à une grande «union populaire» des partis de gauche derrière lui en vue des législatives de juin pour «l’élire» Premier ministre et imposer au futur président une cohabitation.

Definitieve resultaten (bron: Politico, 20220411)
Emmanuel Macron: 27,8%
Marine Le Pen: 23,2%
Jean-Luc Mélenchon: 22%
Eric Zemmour: 7,1%
Pécresse: 4,8%
Jadot: 4,6%
Lassalle: 3,1%
Fabien Roussel: 2,3%
Dupont-Aignan: 2,1%
Anne Hidalgo: 1,8%
Poutou: 0,8%
Arthaud: 0,6%


De strategie van Marine Le Pen heeft gewerkt. Door de raciale standpunten te delegeren aan Zemmour, kon zij zich als acceptabel laten doorgaan. Nu kan zij in de tweede ronde de stemmen van Zemmour (7,1%), het reservoir, binnenrijven. Van kiezersbedrog gesproken!

Op de linkerzijde heeft de koppigheid van de kansloze kandidaten, die zich wentelen in hun ego, ervoor gezorgd dat Mélenchon niet kan doorstoten naar de tweede ronde. De zoveelste gemiste kans van links om nog iets voor het volk te betekenen.

De verkiezingsuitzending van France 2 was een draak van formaat. Meer show dan informatie: infotainment dus. Er werden enkel percentages genoemd, geen absolute cijfers. De digitale kaart (beschreven als een ultranieuwe app) op een touchscreen toonde enkel de winnaar per circonscriptie. De "estimation" bleef vanaf 20 uur tot laat in de avond behouden als zijnde waarachtig. Toen pas bleek dat Jean-Luc Mélenchon nog stevig kwam opzetten. De resultaten werden niet becommentarieerd door politologen maar door hoofdredacteurs van diverse media.
De TV-beelden uit het hoofdkwartier van Macron werden geleverd door het campagneteam van Macron en niet door de ENG-ploegen van France 2; deontologisch is dat naar onze mening een fout want de openbare zender geeft de camerabediening en de regie uit handen.

Le 5 avril 2022, Jean-Luc Mélenchon était à Lille et dans 11 villes en hologramme pour son dernier discours du premier tour de l’élection présidentielle.

Après avoir salué le nombre et la démonstration de force que constitue ce meeting multi-holographique, il a placé son discours sous l’alerte du GIEC et le défi écologique, le plus important de notre époque.

Jean-Luc Mélenchon s’est ensuite attaché à expliquer le caractère anti-social du programme de Marine Le Pen : son refus du blocage des prix, son refus d’augmenter le SMIC, son programme rétrograde sur l’apprentissage. Il s’est aussi attardé sur son programme totalement vide sur la question de la souffrance animale. Il a égrainé l’ensemble des votes à l’Assemblée nationale sur lesquels elle était absente.

Le candidat de l’Union populaire a ensuite attaqué le Président de la République, Emmanuel Macron. Il est revenu sur la polémique qui l’oppose à lui sur l’apprentissage. Il en a profité pour développer ses propositions sur l’enseignement professionnel.

Jean-Luc Mélenchon a ensuite développé un principe essentiel de son projet : la reprise du contrôle. C’est une reprise du contrôle démocratique, à travers la 6ème république, le RIC, le référendum révocatoire. C’est aussi la reprise de contrôle sur le temps long grâce à la planification et le temps de la vie grâce à la réduction du temps de travail, la retraite à 60 ans et les 35h. Enfin, c’est le contrôle humain, c’est-à-dire le gouvernement par les besoins. Il a pris les exemple des EHPAD et de l’hôpital comme lieux dont la logique de la marchandise devra être chassé. Enfin, le candidat a parlé de la révolution féministe, qu’il a qualifié de révolution égalitaire globale. Il a conclu par un appel à l’espoir et la conviction que la victoire est possible.

De consultancy-bureaus die hun cliënten helpen om via fiscale optimisatie minder of helemaal geen belastingen te betalen, factureren de staat (wij allen dus) om een bepaald beleid uit te stippelen, beleid dat even goed door de overheidsadministratie had kunnen worden voorbereid.
Een werkelijk pijnpunt bestaat hierin: de consultant levert wel een advies maar er is geen transfert van knowhow of skills zodat de administratie beter en op eigen kracht diensten zou kunnen verlenen aan de gemeenschap.

Bovendien heeft McKinsey France de laatste tien jaar geen belastingen betaald in Frankrijk. De winsten van McKinsey France werden immers systematisch afgeroomd door het moederhuis dat in Delaware (USA) is gevestigd.
Bovendien heeft een verantwoordelijke van McKinsey daarover gelogen in een commissie van de Franse senaat.
De Senaat heeft justitie ingeschakeld en daarover volgend bericht verspreid:

En application de l’article 40 du code de procédure pénale, le Sénat a saisi la justice pour une suspicion de faux témoignage devant la commission d’enquête sur l’influence croissante des cabinets de conseil sur les politiques publiques.
Le 18 janvier 2022,un directeur associé du cabinet McKinsey a déclaré sous serment devant la commission d’enquête sénatoriale : "Je le dis très nettement : nous payons l’impôt sur les sociétés en France et l’ensemble des salaires sont dans une société de droit français qui paie ses impôts en France".
Or, l’enquête des sénateurs atteste que le cabinet McKinsey n’a pas payé d’impôts sur les sociétés en France depuis au moins 10 ans. Ces faits ont été étayés par deux contrôles sur pièces et sur place menés au ministère de l’économie et des finances.
Les faux témoignages devant une commission d’enquête, aussi appelés "parjures", sont passibles de sanctions pénales, prévues par l’ordonnance du 17 novembre 1958 sur le fonctionnement des assemblées parlementaires.
Dans le respect de la séparation des pouvoirs, il appartient désormais à la justice de statuer sur ce signalement du Sénat.
[https://www.senat.fr/presse/cp20220325.html]

De malversaties hebben overeenkomsten met de Belgische affaire Nethys (2021). Ook toen was McKinsey betrokken partij.

Het neergelegde rapport is een onderhandeld rapport. Dat zegt genoeg.

Beste Lucas,
Ik schrijf je een lange e-mail. Je kan ook om 11u de livestream van de conferentie bijwonen via YouTube of Facebook.
Na bijna acht jaar heb ik beslist om mijn mandaat als partijvoorzitster van Groen terug te geven aan de partij.
Het is een beslissing die al een tijdje door mijn hoofd spookte, en waar ik het juiste moment voor zocht. Ik neem de beslissing niet lichtzinnig. Ik heb er heel wat over gepraat, thuis, met Dany, met de directie, met naasten.
Ik maak de keuze in de eerste plaats voor mezelf en mijn dichte familie, de mensen die me de voorbije jaren meer hebben gegeven dan ik hen kon bieden. Ik wil vaker bij mijn kinderen en mijn echtgenoot zijn. Ik wil de komende jaren mee voor mijn mama kunnen zorgen. Nabij kunnen zijn. Niet binnen nog eens zes maanden of eind 2024, maar gewoon, nu.
Corona maakte haarfijn duidelijk hoe belangrijk het is om zorg te dragen voor wat ons lief is. Maar meer dan ooit, in deze tijden, betekent zorg dragen ook durven kiezen. Durven veranderen. Dat geldt voor onze samenleving. Dat geldt voor de politiek. Dat geldt ook voor onze partij. En voor mezelf. Zorg dragen om wat je liefhebt betekent immers ook durven loslaten.
De afgelopen jaren heb ik het ongelooflijke privilege gehad om deze partij met al zijn mooie mensen en engagement te mogen leiden. In die tijd zijn we gegroeid in het aantal groepen, verkozenen en meerderheden. De lokale verkiezingen van 2018 waren onze meest succesvolle ooit.

Nationaal zijn we verhuisd van de oppositiebanken naar twee regeringen. We hebben onze grootste Vlaamse fractie ooit. We maken compromissen wanneer het moet en zetten onze hakken in het zand waar het kan. We zoeken in woelige tijden naar zekere stappen vooruit, met het ecologisme als gedeeld kompas.
Samen met Jeremie en Dany als ondervoorzitters, samen met het personeel, het partijbestuur en de politieke raad maakten we plannen om te verhuizen naar een echte groene hub in de hoofdstad. Vandaag is die droom realiteit, en zitten we met Ecolo in een gedeeld groen gebouw vlakbij onze parlementen.
Van daaruit zoeken we als kersverse federale meerderheidspartij onze weg in deze veranderende wereld. Dat is zelden makkelijk. Als partij van het voorzorgsprincipe worden we vandaag in de regeringen geconfronteerd met de gevolgen van decennia aan non-beleid.
Met Petra, Tinne en Elke hebben we drie van de beste ministers die dit land telt aan het roer gezet, om aan die uitdagingen het hoofd te bieden.
Petra staat voor een nieuw soort politiek. Een waardegedreven politiek, waarbij een minister over de eigen schaduw heen durft te springen zonder de lange termijn ooit uit het oog te verliezen. Met respect voor de ander en voor de meerstemmigheid van de democratie, vasthoudend aan onze eigen visie.
Tinne toont met haar expertise en standvastigheid dat niets in de politiek onmogelijk is. Zelfs een puinhoop die twintig jaar lang de kans kreeg om te groeien, kan opgekuist worden. En ondanks de karikaturen, de tegenkanting en de leugenachtige aanvallen blijft ze rechtdoorzee de energietransitie in goede banen leiden.
Elke maakt van Brussel een echte groene hoofdstad. Ze toont dat ecologisch en sociaal beleid één en ondeelbaar zijn, en dat Groen als leidende politieke partij langs Nederlandstalige kant een wezenlijk verschil maakt.
Naast deze drie kleppers telt onze partij ontzettend veel mandatarissen en vrijwilligers die elke dag de groene droom mee vorm geven. Want al klinken de roepers soms oorverdovend luid, de hoopvolle gezichten en geweldige ideeën, de stille zorgers en gulle gevers zijn met zo veel meer.
Jij bent er.
Dat geeft me een ongelooflijk gevoel van dankbaarheid.
Van hoop. Van vertrouwen.
Vertrouwen om Groen een beetje los te laten.
Ik blijf natuurlijk ecologiste in hart en nieren, een fier Vlaams parlementslid, in een fractie die broodnodig weerwerk biedt tegen de kille afbraakpolitiek van de Vlaamse regering. Ik zal jullie hopelijk nog veel tegenkomen op diverse groene gelegenheden. Maar ik ga even afstand nemen van de frontlinie van de partijpolitiek.
Is dit het beste moment voor een vertrek? Eigenlijk weet ik dat niet. Vergeleken bij de gruwel van oorlog is alles relatief. Voor het klimaat tikt de tijd genadeloos weg. En onze federale ministers konden en kunnen elke steun gebruiken in het gepolariseerde debat rond de energieswitch.
Maar voor Groen en voor mij heeft langer wachten geen zin, denk ik. We besturen in woelige tijden, waarbij het soms lang wachten is tot we in rustiger waters komen. Bovendien dwingt die woelige context ons intern en extern tot een herbronning als partij.
De nieuwe voorzitter hoeft daarbij niet van nul te starten: het voorbije jaar werd in alle luwte een breed traject gelopen om onze partij sterker te maken, een ‘herpositioneringsoefening’, zoals dat heet in tien lettergrepen. Die oefening is klaar om in de handen van een nieuwe voorzitter haar finale vorm te krijgen zodat we vandaaruit met frisse energie een doorstart als partij kunnen nemen.
Het is immers de groene partij die de antwoorden heeft op de uitdagingen van vandaag. Die op een andere manier aan politiek doet, zonder de toxische bullebakkerij, zoals we die vandaag al te vaak zien op sociale media. Zonder de tactische spelletjes, maar met een verhaal op lange termijn.
Een partij die moedige beslissingen durft nemen om onze samenleving in moeilijke tijden vooruit te helpen. Een partij die opkuist waar anderen besluiteloos bleven. Die durft veranderen, zodat we ook morgen kunnen blijven zorgen voor wat ons lief is. Een partij die gaat voor de veerkracht van mens en planeet, voor rechtvaardigheid en solidariteit.
Kortom: de beslissing om af te treden als voorzitster ligt in mijn hoofd al een tijdje vast, en de puzzelstukken voor een goede start van een opvolger werden voorbereid.
De komende weken zullen jullie samen beslissen wie die opvolger wordt. Ik zal doen wat ik kan om de overdracht vlot te laten verlopen, en in tussentijd blijven knokken voor het werk dat Tinne, Petra, Elke en vele anderen elke dag verzetten.
En ik blijf elke dag van de voorbije jaren koesteren, elke ontmoeting, elke lach, elk engagement.

Ik ben verdomd graag jullie voorzitster geweest en samen met Dany kijk ik met veel goesting uit naar wat nog komt.

Merci.
Meyrem

Extract:
iii. At times it seems there was too little thought given to what was happening across the country in considering the appropriateness of some of these gatherings, the risks they presented to public health and how they might appear to the public. There were failures of leadership and judgment by different parts of No 10 and the Cabinet Office at different times. Some of the events should not have been allowed to take place. Other events should not have been allowed to develop as they did.
iv. The excessive consumption of alcohol is not appropriate in a professional workplace at any time. Steps must be taken to ensure that every Government Department has a clear and robust policy in place covering the consumption of alcohol in the workplace.

Noot LT: We kunnen ons afvragen of er ook onderzoek wordt gedaan naar de consumptie van cocaïne.

Wellicht schuilt het begin van elke waanzin wel in de ontkenning.

Le gouvernement bruxellois a approuvé ce jeudi la nomination de Cristina Amboldi au poste de directrice générale de l'office régional de l'emploi Actiris.

D'Haese:
"Voorzitter, nu we toch over dat statuut bezig zijn: in december 2019 hebben we hier een resolutie goedgekeurd na lange discussies over de hoge lonen hier, om de parlementaire lonen met 5 procent te verminderen. Daar waren heel veel grote verklaringen over in de pers, namelijk dat parlementsleden eindelijk ook hun steentje zouden bijdragen. Wat blijkt twee jaar later? Dat dat niet is uitgevoerd. Die 5 procent is er gewoon niet af! Ik dacht dat wij daar nochtans een resolutie voor hadden goedgekeurd. Daar stond een deadline op. Dat was mei 2020. Dat is opnieuw iets dat het parlement perfect zelf kan beslissen. De Kamer heeft het al beslist. Het Vlaams Parlement kan het ook perfect beslissen. Er blijft dus een enorme terughoudendheid om in dit parlement over de eigen privileges te spreken."

PANDORA PAPERS
by
Katharina Buchholz,

Oct 4, 2021
The offshore tax activities of prominent figures in the world of business, politics, entertainment and sports have once more been revealed in a massive leak, this time dubbed the Pandora Papers by the International Consortium of Investigative Journalists, which had also coordinated the release of prominent leaks the Paradise Papers and the Panama Papers.

As our chart shows, the newest leak is the largest to-date at a size of 2.94 terabytes. Compared to the famous 2010 Wikileaks release of U.S. diplomatic cables, the Pandora Papers are more than 1,700 times as large.

While the two previous releases had focused on single offshore enablers - law firms Mossack Fonseca and Appleby in the Panama and Paradise Papers, respectively - the new data dump combines records from 14 sources that operate in 38 jurisdictions, covering more corners of the globe than previous exposés.

The leak once more illustrates how the offshore financial system is tightly connected to global politics, corporate giants and notable individuals holding vast levels of private wealth. The list of those implicated this time around includes Colombian singer Shakira, Spanish crooner Julio Iglesias and former German top model Claudia Schiffer.

A total of 336 former or current politicians are also tied to offshore money via the release. The most common countries of origin for them were the Ukraine and Russia, but also many places in Latin America and Africa. The UK was the only European nation in the top 10 of countries with the most politicians named in the release. Among them are former prime minister Tony Blair, with more to be named in the upcoming days.

Ze is officieel in ziekteverlof en hoeft de zittingen dus niet bij te wonen om recht te hebben op haar volledige loon. Dat ziekteverlof liep af op 31 augustus, maar werd verlengd tot eind november.

Qui a vraiment le pouvoir en Belgique ? La question vaut la peine d’être posée quand on voit à quel point le monde des affaires est étroitement lié aux cabinets des ministres. Marco Van Hees, député PTB, a mené l’enquête.

CD&V stuurt niet Joke Schauvliege maar Sabine de Bethune naar het Grondwettelijk Hof. Dat maakt de partij bekend. De Senaat moet de kandidatuur vrijdag nog bevestigen.

Van ontkennen, verdraaien, over een klacht tegen een journalist, naar ... totaal gezichtsverlies. Enfin, sjoemelen, nietwaar Veerle. Welkom in de lijst.

De politieke klasse lacht ons in ons gezicht uit.

De vraag is of dit de uitzondering is in partijenland. Wij denken van niet. zie bijvoorbeeld het boek van Leo Goovaerts



In 2014 ontrafelde Wilfried Dewachter in 'De trukendoos van de Belgische particratie' het systeem dat de democratie neutraliseert. ga naar het boek



Als het mechanisme nog niet duidelijk zou zijn:
Vleespot nr 1 = de partijkas, door de Staat gespijsd via de wet op de partijfinanciering;
Vleespot nr 2 = de Staat.


In 2019 hebben we een oplossing naar voor geschoven

En vergeten we niet dat de oligarchie in de politiek zijn spiegelbeeld kent in de media. Wat wij daarover denken, vindt u hier.

In oktober 2020 greep hij naast een ministerpost en dat ging hij haast snotterend aan de media vertellen.
Nu gaat hij cumuleren, iets wat hij altijd anderen heeft verweten.
In 'De Afspraak' (VRT) werd hij door Isabel Albers op de rooster gelegd.
Calvo had nauwelijks weerwerk. Het bleef bij wat gebazel. Schaamte is er blijkbaar niet.

De VRT gaat opvallend diep in op deze zaak. In het middagjournaal zelfs met een heus schema erbij.

Zo kopt Tijd: "De federale regering overweegt haar belang in de verzekeraar Ethias te verkopen." Maar het is wel degelijk de Staat die een belang in Ethias heeft, niet de regering. Het gaat dus om een mogelijke verkoop van collectief bezit. Nog maar eens.

zie wat men met Belfius en FPIM van plan was (is)

Nu is het maar te hopen dat ze hun proces niet kunnen afkopen, schrijft Béatrice Delvaux in De Standaard.

zie ook het bericht van 14 november 2019

zie ook

Voor het hoogtepunt zorgde Amanda Gorman (22) die haar gedicht - 'The Hill We Climb' - voordroeg. Zij toonde Amerika van zijn beste kant. Natuurlijk kan een gedicht de wereld niet veranderen, het kan wel het begin zijn van een nieuw inzicht, 'a new dawn'. En wellicht wordt het beleid van Joe Biden later wel afgerekend op deze ritmische woorden.

When day comes, we ask ourselves where can we find light in this never-ending shade?
The loss we carry, a sea we must wade.
We’ve braved the belly of the beast.
We’ve learned that quiet isn’t always peace,
and the norms and notions of what “just” is isn’t always justice.
And yet, the dawn is ours before we knew it.
Somehow we do it.
Somehow we’ve weathered and witnessed a nation that isn’t broken,
but simply unfinished.
We, the successors of a country and a time where a skinny black girl descended from slaves and raised by a single mother can dream of becoming president, only to find herself reciting for one.

And yes, we are far from polished, far from pristine,
but that doesn’t mean we are striving to form a union that is perfect.
We are striving to forge our union with purpose.
To compose a country committed to all cultures, colors, characters, and conditions of man.
And so we lift our gazes not to what stands between us, but what stands before us.
We close the divide because we know, to put our future first, we must first put our differences aside.
We lay down our arms so we can reach out our arms to one another.
We seek harm to none and harmony for all.
Let the globe, if nothing else, say this is true:
That even as we grieved, we grew.
That even as we hurt, we hoped.
That even as we tired, we tried.
That we’ll forever be tied together, victorious.
Not because we will never again know defeat, but because we will never again sow division.

Scripture tells us to envision that everyone shall sit under their own vine and fig tree and no one shall make them afraid.
If we’re to live up to our own time, then victory won’t lie in the blade, but in all the bridges we’ve made.
That is the promise to glade, the hill we climb, if only we dare it.
It’s because being American is more than a pride we inherit.
It’s the past we step into and how we repair it.
We’ve seen a force that would shatter our nation rather than share it.
Would destroy our country if it meant delaying democracy.
This effort very nearly succeeded.
But while democracy can be periodically delayed,
it can never be permanently defeated.
In this truth, in this faith, we trust,
for while we have our eyes on the future, history has its eyes on us.
This is the era of just redemption.
We feared it at its inception.
We did not feel prepared to be the heirs of such a terrifying hour,
but within it, we found the power to author a new chapter, to offer hope and laughter to ourselves.
So while once we asked, ‘How could we possibly prevail over catastrophy?’ now we assert, ‘How could catastrophy possibly prevail over us?’

We will not march back to what was, but move to what shall be:
A country that is bruised but whole, benevolent but bold, fierce and free.
We will not be turned around or interrupted by intimidation because we know our inaction and inertia will be the inheritance of the next generation.
Our blunders become their burdens.
But one thing is certain:
If we merge mercy with might, and might with right, then love becomes our legacy and change, our children’s birthright.

So let us leave behind a country better than the one we were left.
With every breath from my bronze-pounded chest, we will raise this wounded world into a wondrous one.
We will rise from the golden hills of the west.
We will rise from the wind-swept north-east where our forefathers first realized revolution.
We will rise from the lake-rimmed cities of the midwestern states.
We will rise from the sun-baked south.
We will rebuild, reconcile, and recover.
In every known nook of our nation, in every corner called our country,
our people, diverse and beautiful, will emerge, battered and beautiful.
When day comes, we step out of the shade, aflame and unafraid.
The new dawn blooms as we free it.
For there is always light,
if only we’re brave enough to see it.
If only we’re brave enough to be it.

herlees de speech die Martin Luther King gaf op 28 augustus 1963: I have a dream

De toeslagenaffaire gaat terug tot 2013. Nadat aan het licht gekomen was dat een Bulgaarse bende voor miljoenen euro’s sociale uitkeringen opgestreken had, opende de belastingdienst een ware heksenjacht. Circa 26.000 gezinnen werden ten onrechte beschuldigd van gesjoemel met de toeslag voor kinderopvang en kregen voor tienduizenden euro’s vorderingen in de bus.

De Nederlandse staat zal nu elk gedupeerd gezin minimaal 30.000 euro gaan uitkeren. Zelfs als het teruggevorderde bedrag lager lag.
Zo betalen de burgers van de staat de miskleumen van de politiek. Is het ooit anders geweest?
En na de verkiezingen komen dezelfde dames en heren terug aan het roer staan.

'Trump scum' uit Dumbfuckistan kleurt de geschiedenis van de zogenaamde beschaafde Verenigde Staten. Schande !
Wij hebben vragen bij de veiligheidsvoorzieningen rond Congres en Senaat.
De antwoorden volgen wellicht nooit.
Wat we wel weten is dat Trump zelf opriep tot een aanval op The Hill. Zijn verantwoordelijkheid is dus bewezen.

From Wiki:
Representatives Ted Lieu and Charlie Crist, and former Defense Secretary William Cohen called on Vice-President Pence to remove Trump after he supported protestors who stormed and occupied the United States Capitol building on January 6, 2021. The National Association of Manufacturers also asked Pence to "seriously consider" invoking the Twenty-fifth Amendment. In an article for New York, law professor Paul Campos also supported using Section 4 to remove Trump "immediately" and "for the good of the nation".

Twitter, Instagram en Facebook blokkeren Trump's accounts !

De situatie in het Witte Huis begint te lijken op Hitler's laatste dagen in de bunker onder de Reichstag.

Het gebeurt allemaal wel heel traag en de task force wordt opgeroepen om de vaccinatiestrategie te herzien. Als het zorgpersoneel uitvalt en er komt een derde golf aan, zijn we gezien.

Benieuwd hoe justitie op dat alles gaat reageren.

Het rapport sluit aan bij de in juli uitgebrachte studie van Artsen zonder Grenzen.

zie hier het rapport van Artsen zonder Grenzen van juli 2020

Kleine boeren uit het Waasland hadden geen bod kunnen uitbrengen op kleinere stukken grond. Huts kocht de grond als één lot voor 17,5 miljoen EUR.

zie ook ons bericht van 17/1/2018

Tja, de volgende stap na koning worden is Godheid.

Hij werd genoemd in het fameuze audit-rapport.

Het was blijkbaar makkelijk om allerlei achterdeurtjes te creëren zodat de grote vermogens konden ontsnappen aan belastingen.
De economen verkopen nu veel blabla terwijl ze heel goed weten hoe het systeem in mekaar zit. Vaak hebben ze het zelf ontworpen.

Hij eist 12 miljoen euro.

Audit Vlaanderen heeft een vernietigend rapport over de VRT klaar. Daarin is onder meer sprake van normvervaging en van onregelmatigheden bij de toekenning van overheidsopdrachten.
Pro memorie: de VRT is een overheidsbedrijf dat met geld van ons allen werkt. Het is dan ook niet terecht dat het rapport niet wordt vrijgegeven, ook niet aan het Vlaamse Parlement.

Wesliswaar niet in het regeerakkoord maar toch in de geheime addenda.

Dat was bij mijn weten al maanden geleden overeen gekomen tussen de partijen.
De liberalen fier: er komt geen vermogenswinstbelasting.
Slotsom: de gewone man mag het begrotingsdeficit dichtrijden, nu en in de toekomst want het tekort zal met schuld worden gefinancierd.

Dit wordt een kafkaïaanse nachtmerrie. En wij stonden erbij en keken ernaar.

Waarom geen confrontatie tussen Lars Bové (Tijd) en Goossens ?
Een suggestie: laat alle transacties (verdachte én niet-verdachte) met belastingparadijzen passeren via een wachtrekening bij een internationale fraudewaakhond.

Een regeringsvorming gaat in de eerste plaats toch over wie wat gaat betalen. Welnu, over fiscaliteit vernemen we bitter weinig.

Dat wil zeggen dat misdaadgeld volop in de reguliere economie is gepompt en dat criminelen nu de lakens uitdelen in wat vroeger bona fide bedrijven waren.

Uiteraard ontsnappen politieke middens wereldwijd niet aan de infiltratie.

Het mag dan een techniciteit lijken. Het is dat niet.

De voormalige Fortis-CEO Jean-Paul Votron, een van de hoofdrolspelers in de val van bankreus Fortis, betreurt dat het niet tot een rechtszaak is gekomen. Die is namelijk verjaard.
Dat hypocrisie bestaat wisten we al, maar blijkbaar bestaat er ook zoiets als hyperhypocrisie.

Had u iets anders verwacht ?

Quand tout sera privé, nous serons privés de tout ! Ce slogan, vu dans les manifestations contre la réforme des retraites ou en défense de l'hôpital public, à l'hiver 2019-2020, est le révélateur d'une prise de conscience collective : alors que les controverses autour des privatisations n'ont longtemps intéressé que des cercles restreints, désormais des mobilisations citoyennes nombreuses s'opposent à ces opérations de prédation, considérant qu'il serait irresponsable d'abandonner des biens publics aux logiques concurrentielles.
Depuis 1986, la France est frappée par les privatisations. Avec le temps, le séisme a pris de l'ampleur et, après les banques, l'industrie et la finance, de nombreux secteurs stratégiques et services publics sont cédés aux appétits privés (aéroports, autoroutes, EDF) et d'autres sont directement menacés (Sécurité sociale, hôpital public, université, La Poste, SNCF). Le modèle français est démoli par pans entiers au profit d'une marchandisation généralisée.
Le nouveau capitalisme, plus tyrannique que le précédent, ne connaît pas de bornes, et ce livre apporte de nombreuses révélations sur l'affairisme qui a constamment accompagné ces cessions. Toutefois l'analyse de ce processus montre que toutes les grandes vagues de nationalisations du xxe siècle ont débouché sur des échecs. C'est pourquoi il invite à former un nouvel avenir loin du capitalisme (comme du communisme) d'État : celui des communs.

De Spaanse monarchie wankelt.
Juan Carlos besteeg op 22 november 1975 de troon dankzij de steun van de fascistische dictator Franco, die een terreurbewind voerde.
De republikeinse stroming in Spanje bleef steeds sterk en de talloze massagraven houden de druk op de ketel. De Catalaanse afscheiding doet daar nog een schep bovenop.

Juan Carlos Alfonso Víctor María de Borbón y Borbón-Dos Sicilias (Rome, 5 januari 1938) was van 22 november 1975 tot en met 19 juni 2014 koning van Spanje als Juan Carlos I. Hij is de zoon van Juan de Borbón, graaf van Barcelona, en Maria de las Mercedes van Bourbon-Sicilië, achterkleindochter van Ferdinand II der Beide Siciliën. De Spaanse koning Alfons XIII is zijn grootvader. Op 2 juni 2014 kondigde de koning aan te zullen aftreden. Op 19 juni 2014 werd hij opgevolgd door zijn oudste zoon en derde kind Felipe. Na zijn aftreden behielden hij en zijn vrouw de titels van koning en koningin.

voor meer info verwijzen wij naar het boek van José Luis DE VILALLONGA

Uit een besloten aandeelhoudersvergadering waarvan geen notulen werden gemaakt.
'We gaan het personeel vragen om 15 procent loon in te leveren. Om onze concurrentiepositie veilig te stellen. Enfin, u kent dat verhaal al. Tegelijk kondigen we aan dat er dit jaar geen dividenduitkering zal zijn. U moet dit jaar dus een inspanning doen. Voor de volgende jaren zijn de winstvooruitzichten goed tot zeer goed en de loonmatiging zal daarbij helpen want in het overleg met de vakbonden gaan we vanaf volgend jaar slechts met mondjesmaat - of helemaal niet - loonsverhogingen toestaan. Het zal jaren duren eer we weer het huidige loonpeil bereiken. Dat komt dan weer de dividenduitkering ten goede. De coronacrisis wordt alzo een uitgelezen kans om terug greep te krijgen op het loonoverleg. Bovendien blijft de delokalisatie van onze industriële tak naar Polen op de agenda staan.
De voorzitter zal u dan ook vragen om binnen enkele weken de uitgestippelde 'policy' goed te keuren tijdens de algemene vergadering. Uiteraard zullen hierover geen publieke verklaringen worden afgelegd.
Zijn er nog vragen ?'

'Gedaan met verschillende tarieven tussen lidstaten en gedaan met oneerlijke belastingconcurrentie', zo pleit Vanistendael.
Het pleidooi is OK maar komt rijkelijk laat.
En dan nog: wie steunt het ?

In 2015 hadden wij hiervoor reeds gepleit in een Open Brief aan de hoofdredactie van De Standaard

uit de conclusie deze juridisch zwaarwichtige woorden: 'het is een feit dat nalatigheid heeft geleid tot te veel sterfgevallen die konden vermeden worden'. Nalatigheid betekent immers een gemis aan verantwoordelijkheid en dus wordt de schuldvraag opgeroepen: het toebrengen van de dood door schuldig verzuim. Afwachten hoe dit politiek vertaald wordt.

Nu hij zich obstinaat aan zijn ministerpost vastklampt lijkt het daarop te zullen uitdraaien. Incompetentie en eigenwaan gaan altijd door tot het ultieme eindpunt want in het brein is er geen plaats voor creatieve verandering.

Ullens beschuldigde Didier Reynders van corruptie.

Wij zouden zeggen: licht nu nog de 'eenmaligheid' uit je voorstel en dan is het goed. Want fiscaliteit moet permanent eerlijk geïnd worden. Dat is wat het volk vraagt.

drugs dealen komt niet voort uit kansarmoede maar omdat ze patsers willen zijn

Bravo !
In Terzake reageert Conner Rousseau (voorzitter SPA) opvallend lauw op het voorstel van De Grauwe. Onbegrijpelijk, want wat De Grauwe voorstelt is nu net wat de socialisten met vuur zouden moeten verdedigen. Voor wij rijdt Rousseau eigenlijk ? De zoveelste zoetwatersocialist ?

Zo zie je wat onze gezondheid waard is.
Maar er is meer. Alhoewel het een prominent nieuwsitem was in het VRT-Journaal, brengt De Standaard hoegenaamd geen nieuws daarover.
Christian Leysen zetelt sinds de laatste verkiezingen voor Open-VLD in het parlement. Hij is de broer van Thomas Leysen, de 'grand patron' van de Standaardgroep. Ligt daar de knoop? Dat zou niet zo best zijn voor de reputatie van de Standaard-redactie.

Wouter Beke was vergeten te vertellen dat grootouders wel op hun kleinkinderen mochten passen.
Geen idee waar die man eigenlijk wél aan denkt.

De onderneming deelde vorig jaar 2 miljard euro dividenden uit aan de aandeelhouders.
Vandaag staat datzelfde bedrijf in de rij om 400 miljoen euro staatssteun binnen te rijven.
Want die 2 miljard van vorig jaar zijn natuurlijk gebruikt om boterhammen met choco te besmeren.

Dat moet u nou eens proberen bij eender welke kredietverschaffer of geldschieter.
Welke garantie krijgt de Belgische staat en lopen we niet het risico dat Brussels Airlines toch de boeken neerlegt na de storting van de gevraagde 390.000.000 euro ?
Een en ander illustreert de door neoliberalen gewilde zwakheid van de Staat: een melkkoe.

Stilaan komt het allemaal bij elkaar. Gaat de Staat bedrijven steunen/redden die gul dividenden en bonussen rondstrooien naar aandeelhouders en CEO's ?
Wat met bedrijven die banden hebben met fiscale paradijzen of die aan tax optimisation doen ?

Stevenen we af op het oude verhaal: 'Privatisering van de winsten en collectivisering van de verliezen ?' Wanneer zullen we deze perfide neoliberale logica vaarwel zeggen ?

Er moeten zo'n 1.200 contact tracers worden gevonden.
De Standaard brengt het grootste deel van het verhaal maar in het VRT-Journaal slaagt men erin de naam van Beke niet te vernoemen.
Na de afloop van de coronacrisis (COVID-19) zullen er toch vragen moeten gesteld worden naar de competenties van Beke én naar de beschermingsoperaties van de media.

Wouter Beke, Vlaams minister: 'De woonzorgcentra staan aan het front in de strijd tegen het corona-virus. We moeten ervoor zorgen dat vragen over budgetten en over personeel geen bekommernis zijn vandaag. We garanderen daarom de inkomsten van de woonzorgcentra en compenseren de extra kosten die zij maken, zoals voor bijkomend zorgpersoneel.'

Hoeveel deze sinterklaas-politiek uiteindelijk gaat kosten, kan niemand zeggen. Maar het staat vast dat woonzorgcentra geen liefdadigheidscentra zijn, vaak zijn het bedrijven, gericht op winst. Dat merk je aan de maandelijkse facturen.
Vele oudere mensen blijven NOODGEDWONGEN in hun eigen huis of in een huurappartement wonen omdat ze die gepeperde facturen niet kunnen betalen van hun karig pensioen. Over die ouderen wordt helemaal niet bericht.

Een aantal bedrijven zal op een of andere manier gesteund worden door de overheid, de staat, wij allen dus.
Het lijkt ons een goed idee om in ruil voor die steun de staat als waarborg aandelen te laten verwerven in deze bedrijven. Voor wat hoort wat.
In zo'n systeem kunnen we de werkgelegenheid laten primeren boven de rentabiliteitseisen van het kapitaal. Want de staat kan ook in rekening brengen wat werkloosheidsvergoedingen zouden kosten bij een faillissement van het bedrijf.

De Standaard wijdt een lang artikel aan de miskleumen van WB.

Dat geldt zeker voor de berichtgeving en statistieken over COVID-19.

Nu bezoekers ontvangen ontregelt elke bestrijding van COVID-19.

Minister Philippe De Backer (Open VLD) heeft in het parlement aangekondigd dat 3 miljoen aan ons land geleverde mondmaskers waardeloos en niet bruikbaar zijn. Dat blijkt uit de definitieve testen die de overheidsdienst Volksgezondheid heeft laten uitvoeren.

Pas na 4 weken een noodplan dat zelfs nog moet uitgerold worden.
De testen komen te laat. De acties die moeten volgen op de tests zijn niet uitgetekend.
De ziekenhuizen sturen nu op eigen initiatief verpleegkundigen naar de woonzorgcentra.
De verzorgers moeten het doen met onvoldoende beschermend materiaal en worden zelf ziek.
Karine Moykens mag nu als leider van de taskforce de kastanjes uit het vuur halen en zo de incompetentie van Beke maskeren. Maar Moykens wordt aangesteld tot kapitein van een zinkend schip.
Onze harde conclusie: dump Beke vooraleer hij nog meer schade kan aanrichten.

De statistieken van de voorbije periode kloppen dus niet.
Zelfs Marc Van Ranst had geen weet van de fout in de statistieken, zegt hij in 'De Afspraak' (7/4).

Sp.a-voorzitter Conner Rousseau twitterde: “Nu blijkt dat Wouter Beke cijfers uit rusthuizen niet meedeelde aan federaal. 241 in 4 dagen? Hoeveel overlijdens heeft hij onder de mat geveegd? Hallucinant.” Het bericht werd nadien terug verwijderd en aangepast.

Beke blunderde in december ook al met zijn lineaire besparing in de welzijnssector, die zelfs de werking van de Zelfmoordlijn aantastte.

Hoe lang dulden we Beke's incompetentie nog ?

Door de gang van zaken moet Sciensano zijn statistiek aanpassen. Ook de WHO zal dat moeten doen. Het imago van België wordt hierdoor geschaad. De illusie dat we het beter doen dan andere landen is vernietigd. Inderdaad hallucinant !

1. Arts uit Aalst verklaart voor VRT-camera's dat de geleverde mondmaskers van bedenkelijke kwaliteit zijn (1/4).
2. De VRT-ploeg laat de maskers onderzoeken door het Antwerpse instituut voor productontwikkeling. (1/4)
3. Uit de test van het instituut blijkt dat de maskers hoegenaamd geen bescherming bieden. (1/4)
4. VRT legt dit resultaat voor aan minister De Backer (1/4) maar die zegt dat het onderzochte lot wellicht een uitzondering is; niets aan de hand dus.
5. In De Standaard van 2 april 2020 is over deze feiten niets terug te vinden.

De Knokse burgemeester Leopold Lippens wil elke eigenaar van een tweede verblijf in zijn kustgemeente Knokke-Heist een waardebon schenken van 200 euro. Enige verplichting is met die waardebon binnen een bepaalde tijd aankopen te doen bij middenstanders in de gemeente. Op die manier wil Lippens dat zijn lokale economie een nieuwe impuls krijgt wanneer de coronacris achter de rug is. Het zou de gemeentekas 3 tot 4 miljoen euro kosten.

Wij roepen de rijke Belgen op om in België hun belastingen te betalen.

Het is een klassieker geworden: een politicus wordt op een (vermeende) fout betrapt, de rechterlijke macht wordt ingeschakeld, de politicus onthoudt zich van commentaar zogenaamd om het geheim van het onderzoek niet te schenden.
Zo koop je 'vergeet-tijd' of vergetelheid.

Het bedrijfsleven slaat alarm over de perverse effecten van extra premies voor tijdelijk werklozen en ziekteverloven zonder doktersbezoek. Voka wil een premie voor wie werkt.
Noot LT: en ook die moet de overheid dan betalen ?

Vandaag kunnen we vaststellen op wiens schouders onze maatschappij rust: de gewone mensen die doen wat ze kunnen.
Het betekent ook het failliet van het neoliberalisme want de Staat moet nu iedereen te hulp snellen en begrotingstekorten worden weggelachen.

Noot LT: In tegenstelling tot de meerderheid van de Europese landen kiest Nederland voor de weg van de groepsimmuniteit die DIRECT leidt tot een groot aantal doden. Dat blijkt nu reeds uit de cijfers die de WHO dagelijks publiceert. Het is een ethische keuze die verwerpelijk is. Dat Nederland en België voor zo'n radicaal verschillende aanpak kiezen, hypothekeert de quasi lockdown van België want de instroom van het coronavirus uit Nederland gebeurt ongehinderd. In feite zou hieruit een negatief reisadvies voor Nederland moeten volgen. En een sluiting van de grens. Maar daarvoor is het nu te laat.

Wat vanmorgen voor De Standaard voorpaginanieuws was ('TEKORT AAN MONDMASKERS HAD VERMEDEN KUNNEN WORDEN - Flater De Block heeft zware gevolgen') komt de gehele dag niet aan bod in de berichtgeving van de VRT.

Wat gisteren een MAJEUR probleem was voor de hospitalen en de huisdokters - een nakende stockbreuk van mondmaskers - bestaat vandaag blijkbaar niet meer. Maar we vernemen ook niets over een mega-levering van mondmaskers.

Sophie Wilmès (MR), Premier
Koens Geens (CD&V), vicepremier en minister van Justitie en Europese Zaken
Alexander De Croo (Open Vld), vicepremier en minister van Financiën en Ontwikkelingssamenwerking
David Clarinval (MR), vicepremier en minister van Begroting en Ambtenarenzaken.
Pieter De Crem (CD&V), minister van Veiligheid en Binnenlandse Zaken
Maggie De Block (Open Vld), minister van Sociale Zaken en Volksgezondheid en van Asiel en Migratie
Daniel Bacquelaine (MR), minister van Pensioenen
Marie Christine Marghem (MR), minister van Energie
François Bellot (MR), minister van Mobiliteit
Daniel Ducarme (MR), minister van Middenstand en Landbouw
Philippe De Backer (Open Vld), minister van Digitale Agenda, Telecommunicatie en Post
Nathalie Muylle (CD&V), minister van Werk, Economie en Consumenten
Philippe Goffin (MR), minister van Buitenlandse Zaken en van Defensie.

Is de flater van een minister die in een kritieke periode mondmaskers bestelt via een bevriende vertaler-tolk geen nieuws?

Uit de berichtgeving (DS) blijkt bovendien dat de bestelling op voorhand werd betaald.
De vraag is niet of de minister ontslag neemt, wel wanneer ze dat doet.

laatste aanpassing: 202003152250

De uitzending van 'Vandaag' (VRT Eén) was volledig gewijd aan het corona-virus.
Maar wat blijkt: de persconferentie, die de federale premier samen met de voorzitters van de gewestregeringen hield, moest wijken voor het praatprogramma. Er werden enkele ogenblikken uit de persconferentie gelicht en daarna mochten Danira Boukhris en Wim De Vilder het verder uitleggen. Want wat zij te vertellen hebben is natuurlijk belangrijker dan de boodschap van de premier. Wat een journalistieke blunder en wat een arrogantie ! Ook de regie gaat hier in de fout.
Een zichzelf respecterend medium toont zo'n persconferentie INTEGRAAL met voice over van een tolk.

Omdat we dit een onaanvaardbare manier van berichtgeving vinden, legden wij klacht neer bij de Nieuwsombudsman van de VRT, Tim Pauwels. De klacht werd geregistreerd onder contactnummer 00134914.

Patrick, tu crois qu'ils viennent encore ?

Als ik met mijn firma geen prestaties lever, mag ik toch ook geen factuur sturen.

Nog maar eens een bewijs dat politici de voeling met de realiteit volledig kwijt zijn.
'Zullen we de dienstwagen voorrijden, mevrouw de gouverneur?'
'Hoe lust u uw foie gras, mevrouw de gouverneur?'

'Audit Vlaanderen' start een audit naar mogelijke malversaties. Of het om een zgn. forensische audit gaat is niet meteen duidelijk. In voorkomend geval wordt het een onderzoek naar fraude. Dan blijft de vraag in welke fase het parket wordt ingeschakeld.
De kwestie van contracten met productiehuizen roept herinneringen op aan de start van VTM in 1989. Toen werd DG Carlo Gepts aan de deur gezet omdat hij meer controle wilde op de contracten met de private TV-productiehuizen. De raad van bestuur van VTM koos toen voor het duo Depraetere-Verdrengh.

zie reactie van Gepts op zijn ontslag

Enkele onderwerpen worden uitgemolken en nieuws uit het buitenland komt nauwelijks aan bod.
In Terzake en De Afspraak worden diezelfde onderwerpen dan nog eens herkauwd.
De VRT moet beter kunnen.

De nouveau, une grosse entreprise qui fait un maximum de bénéfices sacrifie l’emploi pour accroitre sa rentabilité. Inacceptable ! Le PS est aux côtés de tous les travailleurs touchés et de leur famille.

Pour le PS, il faut sortir définitivement de cette logique de la rentabilité maximale qui sacrifie les travailleurs. Le PS a déposé un texte à la Chambre pour interdire les licenciements boursiers. Le PS demande que ce texte soit traité dès la semaine prochaine au Parlement.

Voici le lien vers le texte : https://www.lachambre.be/FLWB/PDF/55/0729/55K0729001.pdf

Ce jeudi en séance plénière, Sophie Thémont, députée socialiste, interrogera la Première ministre à propos de ce licenciement.


En hier het manifest van de PTB

GSK, la multinationale n°1 mondial de l’industrie pharmaceutique, vient d’annoncer la perte de plus de 900 emplois en Belgique (720 licenciements et 215 non renouvellements). Malgré les plus de 500 millions de bénéfices réalisés en Belgique et les 3,6 milliards réalisés au niveau mondial. Malgré une loi sur mesure qui lui permet de payer seulement 0,1% d’impôt. Le PTB réintroduira sa proposition de loi pour interdire aux multinationales qui font des bénéfices de licencier.

« C’est indécent, réagit Raoul Hedebouw, porte-parole du PTB et député fédéral. Faire autant de profits et mettre autant de familles sur le carreau. il faut mettre un terme à ces politiques qui donnent tous les droits aux multinationales et qui réduisent des êtres humains, celles et ceux qui ont créé les richesses, à des variables d’ajustement budgétaire. Toute ma solidarité aux travailleurs. »

En 2018, sur un bénéfice de 516 millions d’euros, GSK a payé 555 000 euros d’impôts en Belgique. Cela correspond à un taux d’imposition réelle de 0,1 %. La raison principale pour ce taux d’imposition ridiculement bas? Une niche fiscale, la « déduction pour revenus de brevets », grâce à laquelle 80 % des revenus issus des brevets sont exonérés d'impôts. Cette dérogation fiscale est non seulement très coûteuse et prive l’État d’entrées importantes, mais, en plus, la mesure s’avère totalement inefficace. Elle n’incite pas les entreprises à investir elles-mêmes dans la recherche et le développement. Au contraire : elles y investissent proportionnellement de moins en moins. Cela ne les incite pas non plus à préserver l’emploi.



Détail révoltant: c’est GSK elle-même qui a tenu la plume lors de la rédaction du projet de loi introduisant la niche fiscale en 2007. C’est Didier Reynders, alors ministre des Finances, qui fait voter la loi mais on apprendra que le véritable auteur de la loi est le bureau d’avocats Linklaters, travaillant pour … GlaxoSmithKline (GSK).

Des faits qui font bondir Raoul Hedebouw : « Il faut arrêter que les multinationales secroient tout permis. Nous réintroduirons notre proposition de loi visant à pouvoir interdire les licenciements des multinationales qui font des profits ».

The Corruption Perceptions Index 2019 reveals a staggering number of countries are showing little to no improvement in tackling corruption. Our analysis also suggests that reducing big money in politics and promoting inclusive political decision-making are essential to curb corruption. The CPI scores 180 countries and territories by their perceived levels of public sector corruption, according to experts and business people.

In the last year, anti-corruption movements across the globe gained momentum as millions of people joined together to speak out against corruption in their governments. Protests from Latin America, North Africa and Eastern Europe to the Middle East and Central Asia made headlines as citizens marched in Santiago, Prague, Beirut, and a host of other cities to voice their frustrations in the streets. From fraud that occurs at the highest levels of government to petty bribery that blocks access to basic public services like health care and education, citizens are fed up with corrupt leaders and institutions. This frustration fuels a growing lack of trust in government and further erodes public confidence in political leaders, elected officials and democracy. The current state of corruption speaks to a need for greater political integrity in many countries. To have any chance of curbing corruption, governments must strengthen checks and balances, limit the influence of big money in politics and ensure broad input in political decision-making. Public policies and resources should not be determined by economic power or political influence, but by fair consultation and impartial budget allocation.

Delegaties van de Zuid-Soedanese regering en de belangrijkste oppositiepartij hebben op zondag 12 januari een vredesakkoord ondertekend in het hoofdkwartier van de Sant'Egidiusgemeenschap in Rome. De organisatie had beide delegaties voor gesprekken naar Rome uitgenodigd. Dankzij de overeenkomst met de Alliance of Opposition Movements of South Sudan (Ssoma) wordt vanaf woensdag 15 januari 2020 een staakt-het-vuren van kracht tussen beide partijen.

Het vredesakkoord maakt meteen de weg vrij voor het gemeenschappelijke bezoek van paus Franciscus en de anglicaanse aartsbisschop van Canterbury Justin Welby. De ondertekenaars vermelden in hun Akkoord van Rome overigens nadrukkelijk dat zij gemotiveerd zijn door de niet-aflatende spirituele en morele oproep voor vrede, verzoening en broederschap door paus Franciscus, aartsbisschop Welby van Canterbury en andere kerkleiders. Volgens het hoofd van de Zuid-Soedanese regeringsdelegatie, Barnaba Marial Benjamin, worden voor het eerst de grondoorzaken van het burgerconflict in Zuid-Soedan aangepakt, mee ook dankzij de positieve en vrije omgeving die de Sint-Egidiusgemeenschap heeft geboden. Daardoor konden de betrokkenen zonder druk of vooroordelen een reeks fundamentele kwesties aanpakken. Het staakt-het-vuren is nodig om het vertrouwen en de hoop in ons volk herop te bouwen. We volgden de uitnodiging van paus Franciscus om de verschillen opzij te zetten en te zoeken naar wat verenigt, de methode die ook de gemeenschap van Sant'Egidio inspireerde.

Volgens Pa'gan Amum Okiech, woordvoerder van Ssoma, gaat de eer voor de overeenkomst naar paus Franciscus. Dit gebaar van het kussen van de voeten ter gelegenheid van ons bezoek aan het Vaticaan (afgelopen april) inspireerde ons en zijn oproep tot voorspoed en broederschap voor het nieuwe jaar is een droom die uitkomt. En hij voegde eraan toe: Het is tijd is om de vijandelijkheden te beëindigen en van onze fouten te leren. Dit proces zou iedereen moeten omvatten.

Vermoed wordt dat de datum van het bezoek van paus Franciscus en aartsbisschop Justin Welby aan Zuid-Soedan op het einde van februari door het Vaticaan wordt bekendgemaakt.

Bron: I.Media/Vaticannews.va/Sant'Egidio

Poetin is sinds 1999 afwisselend premier en president geweest in een carroussel met Dmitri Medvedev.
Michail Misjoestin was tot nog toe hoofd van de belastingdienst. Hij kent dus de raderen van de macht en weet wie wat (te verbergen) heeft.

Wie de superrijken spaart, moet niet naar het spaargeld van de anderen kijken.

1,2 miljoen Belgen hebben een pensioen dat lager ligt dan 1.500 euro netto per maand. Dat blijkt uit de nieuwste cijfers van de federale pensioendienst.

Een extra raad van bestuur én een externe bemiddelaar !
Dat betekent extra zitpenningen en een gepeperde factuur van Accord Group.
Beseffen die Hoge Heren wel dat ze met ONS geld bezig zijn ?

Het bericht passeerde enigszins onopgemerkt. In 2015 werd Alexia Bertrand de nieuwe kabinetchef van MR-kopstuk en toenmalig minister van Buitenlandse Zaken Didier Reynders. Alexia Bertrand is de dochter van Luc Bertrand, de belangrijkste familiale sterkhouder van de holding Ackermans & van Haaren (AvH). Op zich niets vreemd. Maar nu blijkt dat twee dochterbedrijven van AvH, baggerbedrijf Deme en havenbedrijf Rent-A-Port, samen met het vastgoedbedrijf Immobel van Marnix Galle 75.000 euro hebben geschonken aan de Waalse vzw Les Plus Beaux Villages de Wallonie. Geen van die drie internationale bedrijven heeft iets te maken met die lokale toeristische Waalse promotie vzw. Tenzij die link Jean-Claude Fontinoy zou zijn. Fontinoy was decennia lang de rechterhand van Didier Reynders. En Fontinoy is als ondervoorzitter van de vzw verantwoordelijk voor de sponsoring. Maar nog belangrijker. Fontinoy is ook voorzitter van de Belgische Maatschappij voor Internationale Investering (BMI). Die laatste investeerde dan weer samen met Deme en Rent-A-Port in een grootschalig havenproject in Noord-Vietnam.


zie ons bericht van 2 september 2015

perversiteit zonder schroom en zonder grenzen

Wij weten hoe dat werkt. In de Excel-file een algemene formule inputten [A2 * 0,06] en je hebt de besparing voor allen - ook de Zelfmoordlijn - gerealiseerd. Zo simpel kan de uitoefening van een duur politiek mandaat zijn.
Maar meneer Beke krijgt het woord 'fout' niet over zijn lippen.
Zijn redenering - u gelooft het misschien niet - luidt nu: ‘We willen nu eerst een kritische analyse maken over wat werkt en wat niet’.
Bij goed beleid maak je die analyse vooraf, zou men denken.
Toen Beke nog voorzitter was van de CD&V bleven de gevolgen van zijn miskleunen beperkt tot de partij, nu lijdt Vlaanderen eronder.

Hieronder het uitgelekte rapport van juli 2019.

Eigenwaan en arrogantie zijn het deel van de gebuisden.

De onderhandelingen zijn afgesprongen en er is een sociaal bemiddelaar aangesteld.
U las het goed: het gaat om één komma één procent loonsverhoging op lonen die tot de laagste behoren. Per 10 euro gaat het dus om 11 cent. Er is geen schaamte meer in dit land.

LEES MEER

Herremans zou een 'rabiate anti-Israëlische activiste' zijn, aldus het Forum van Joodse Organisaties.
Kritiek op Israël wordt weer eens verward met antisemitisme.
En waar blijft het gezond verstand in dezer?

Hieronder een voorstelling van Herremans door Pax Christi:
Brigitte Herremans
Midden-Oostenexpert Brigitte Herremans wordt door media, academische wereld en middenveld vaak geconsulteerd voor haar genuanceerde duiding bij de conflicten in die regio. Daarmee is al één aspect belicht waarvoor zij de titel ‘Ambassadeur voor de Vrede’ ontvangt: haar manier van kijken en spreken getuigt van een verlangen om de conflicten in het Midden-Oosten te doorgronden en zo eerlijk mogelijk te duiden. Dankzij diepgaande studie vormt Herremans zich een evenwichtig beeld van wat er zich afspeelt. Respect voor het internationaal recht fungeert daarbij als permanent richtsnoer.

Haar passie voor de rijke geschiedenis van het Midden-Oosten, voor de al even rijke cultuur en – niet het minst – voor de mensen die er wonen, leidde haar naar studies Oosterse Talen en Culturen (Arabisch en Bijbels Hebreeuws) en Internationale Politiek. Tijdens haar studies reisde ze vaak naar het Midden-Oosten. Ze studeerde tevens in Jeruzalem en in Caïro. Ze verstaat de kunst om op een innemende manier relaties aan te knopen, steeds ingetogen en luisterbereid. In haar jobs ontwikkelde zij deze houding en visie verder, wat maakte dat zij goede relaties uitbouwde met politici en journalisten, met beleidsmensen, mensenrechtengroepen en activisten in de betreffende regio, maar dat zij ook een graag geziene begeleidster was van talloze vredestochten en missies naar Israël-Palestina. Haar kritische houding ten opzichte van de politieke gang van zaken in Israël en het Midden-Oosten wordt gevoed door een grote liefde voor de regio. De weigering – in 2016 – van toegang tot Israël voor 10 jaar is dan ook een bijzonder spijtige zaak. Dit gebeurde vlak voor de publicatie van het boek dat ze samen met Ludo Abicht schreef: Israël & Palestina. De kaarten op tafel. Ze schreef recent De mens in opstand. Hoe verhalen de strijd voor mensenrechten voeden. In 2010 ontving Herremans de titel van ‘Vredesvrouw’, overhandigd door de Vrouwenraad.

Brigitte Herremans was tussen 2002 en 2017 beleidsmedewerker rond het Midden-Oosten bij Pax Christi Vlaanderen en Broederlijk Delen. In 2017 en 2018 werkte zij ook als beleidsmedewerker Midden-Oosten en Noord-Afrika bij BOZAR, waar ze verbonden blijft aan de leerstoel Mahmoud Darwish. Sinds september 2019 werkt zij als vorser aan het Mensenrechtencentrum van de Universiteit Gent, waar ze onderzoek verricht naar de rol van kunst in het conflict in Syrië.

In Suriname begon de rechter vandaag onverwacht met het uitspreken van de vonnissen in het proces over de Decembermoorden van 1982.
President Bouterse is veroordeeld tot twintig jaar cel, twee medeverdachten werden vrijgesproken.
Bouterse is niet in het land. Hij is op staatsbezoek in China.

Wanneer Jean-Marie Dedecker opwerpt dat de vernieuwing van een badkamer in het kasteel van Laken 139.000 EUR heeft gekost, zegt Doornaert doodleuk: 'Dat heeft de Schenking niet betaald.' En Dedecker aarzelt niet om een uppercut te plaatsen: 'Neen, dat heeft de Overheid betaald, terwijl het kasteel eigendom van de Schenking is.' Doornaert reageert met een grimas die haar ongemak onderstreept.
Blijkbaar snapt de barones de kern van de zaak helemaal niet. We mogen van geluk spreken dat zij geen deel uitmaakte van het onderzoeksteam.
Je mag er gif op nemen dat Mia een kwade telefoon van de graaf heeft gekregen.
Weer opvallend: Dedecker is een geducht debater die zijn dossier kent.

Onze conclusie bij dit debat: de machtigen (i.c. het koningshuis) slagen er telkens in hun lusten te laten betalen door het volk, ook als dat manifest onwettelijk is.


herbekijk de uitzending

lees meer op de speciale website die vandaag opstart

De Koninklijke Schenking vindt zijn oorsprong bij Leopold II en diens plundering van Congo, in samenwerking met de koloniale holdings.

Historiek:
Naar aanleiding van zijn vijfenzestigste verjaardag besloot koning Leopold II om de onroerende goederen die hij de voorbije jaren had verworven en die bijdroegen tot het natuurschoon, aan het land te schenken. Hij liet dat op 9 april 1900 per brief weten aan de regering.
Hij bedong dat een aantal van die goederen nooit mocht worden verkocht. Sommige moesten hun oorspronkelijke functie en uitzicht bewaren. Een deel moest ter beschikking blijven van de troonopvolgers.
Met een brief van 15 november 1900 werden aan de inventaris van 9 april nog enkele goederen toegevoegd.
De Staat aanvaardde de schenking bij wet van 31 december 1903 (Belgisch Staatsblad van 1 januari 1904).
Daarnaast vinden sommige onroerende goederen van het patrimonium hun oorsprong bij het Verdrag tot Afstand van de Onafhankelijke Staat Congo van 28 november 1907 en de Bijkomende Akte aan dit verdrag van 5 maart 1908, goedgekeurd bij wetten van 18 oktober 1908 (Belgisch Staatsblad van 19 oktober 1908).
In het begin werd het beheer van al die goederen verzekerd door de Dienst der Domeinen van het Ministerie van Financiën.
Na verloop van tijd werd de Koninklijke Schenking opgericht als een zelfstandige openbare instelling van de Staat en onder het toezicht van de minister van Financiën (koninklijk besluit van 9 april 1930 - Belgisch Staatsblad van 29 mei 1930). De Koninklijke Schenking bezit een eigen rechtspersoonlijkheid en een volledige financiële autonomie, dat wil zeggen dat zij zelfbedruipend moet zijn, zonder lasten voor de belastingplichtige.

Nu blijkt uit onderzoek van De Tijd, Knack, Apache en VRT dat de belastingbetaler toch opdraait voor onderhouds- en renovatiekosten. Dat gebeurt via speciale constructies: huurcontracten waarbij de overheid als huurder ook renovatiekosten op zich neemt.
Volgens graaf (sinds 2014) Paul Buysse is er geen vuiltje aan de lucht en werden er ook nooit vragen gesteld naar het reilen en zeilen van de Koninklijke Schenking.
Een eenvoudig onderzoekje via Google brengt al aan het licht dat de graaf de waarheid geweld aandoet (het eufemisme is gewild): er zijn wetsvoorstellen (vanaf 2009), vragen in het kader van openbaarheid van bestuur, boeken, etc. geweest, die net aandrongen op meer transparantie.
zie het artikel van Herman Matthijs in 2007


zie ook de weigering van de Koninklijke Schenking om documenten mede te delen (2017-2018)

amendementen van Vuye en Wouters op de uitgavenbegroting 2017

zie ook een wetsvoorstel van 2015 erop gericht meer transparantie over de Koninklijke Schenking

zie ook wetsvoorstel van 2009 van Pol Van den Driessche

zie ook het boek van Vuye en Wouters (2016)

De top leidt een luizenleventje op kosten van de gemeenschap. In dit dossier moet ook maar eens onderzocht worden of op de gronden en gebouwen onroerende voorheffing moet betaald worden en of de beheerders zitpenningen ontvingen.
Welke rol speelde de Patrimoniumdocumentatie (het vroegere Kadaster) hierin?

Bovendien vragen we ons af of dit steekvlamjournalistiek zal zijn.
Zoja, dan heeft de belastingbetaler via de dotatie aan de VRT ook nog eens onnuttige - want zonder gevolgen - onderzoeksjournalistiek gefinancierd.

De NVA vraagt een Parlementaire Onderzoekscommissie. Terecht, zo menen wij.




Huidige samenstelling van de beheerraad:

Voorzitter: Graaf Paul Buysse

Afgevaardigde-beheerder: Ph. Lens, adviseur bij de Algemene Administratie van de Patrimoniumdocumentatie (FOD Financiën)
Beheerders :
A. d’Aspremont Lynden, ere-professor aan de universiteit Lille 3
Noël De Bruyne, intendant van de Civiele Lijst
J. Hennes, vleugeladjudant van de koning
H. D’Hondt, voorzitter van het Directiecomité van de FOD Financiën, administratief adviseur
M. Evenepoel, administrateur-generaal van het Agentschap voor Natuur en Bos van de Vlaamse overheid, technisch adviseur
Geert Noels, chief economist en vennoot van de nv Econopolis
Vincent Pardoen, vertegenwoordiger van Z.M. Koning Albert II
Br. Quévy, directeur-generaal van het Directoriaat-generaal Landbouw, Natuurlijke hulpbronnen en Leefmilieu van de Waalse overheidsdienst, technisch adviseur
Pierre Warnauts, ere-protocolchef van het Huis van de Koning

Secretaris, zonder medebeslissende stem:
B. Bekaert, attaché bij de Algemene Administratie van de Patrimoniumdocumentatie

Administratieve zetel:
Brederodestraat 14
1000 Brussel

interview Juan Branco

In De Standaard verwijt Dewulf aan Vermeersch dat hij de controverse zocht.
De arme kerel heeft bijscholing nodig. Vermeersch liet vaak een ander geluid horen dan wat de orkestleiders wilden horen. Dat is niet hetzelfde als de controverse zoeken. Dat is het algemene brave discours kritisch bijsturen.
Heeft Dewulf misschien naast de leerstoel gegrepen? Die ging naar Maarten Boudry. Zowel Dewulf als Boudry bewijzen (laatstgenoemde in De Afspraak in een reactie op het optreden van Greta Thunberg in de VN) overigens dat er voorlopig geen waardig opvolger voorhanden is voor Etienne Vermeersch.
Boudry hekelde de toon van de uitspraken van Thunberg en noemde haar optreden daarom contra-productief. Dat is een veelgebruikte tactiek om de boodschap onder te sneeuwen. Bovendien is Thunberg nog maar een kind, zo stelde hij samen met rector Van Goethem vast. Ook al een goedkoop argument om niet naar de boodschap te moeten luisteren.

En de boodschap is deze:
"My message is that we'll be watching you.

"This is all wrong. I shouldn't be up here. I should be back in school on the other side of the ocean. Yet you all come to us young people for hope. How dare you!

"You have stolen my dreams and my childhood with your empty words. And yet I'm one of the lucky ones. People are suffering. People are dying. Entire ecosystems are collapsing. We are in the beginning of a mass extinction, and all you can talk about is money and fairy tales of eternal economic growth. How dare you!

"For more than 30 years, the science has been crystal clear. How dare you continue to look away and come here saying that you're doing enough, when the politics and solutions needed are still nowhere in sight.

"You say you hear us and that you understand the urgency. But no matter how sad and angry I am, I do not want to believe that. Because if you really understood the situation and still kept on failing to act, then you would be evil. And that I refuse to believe.

"The popular idea of cutting our emissions in half in 10 years only gives us a 50% chance of staying below 1.5 degrees [Celsius], and the risk of setting off irreversible chain reactions beyond human control.

"Fifty percent may be acceptable to you. But those numbers do not include tipping points, most feedback loops, additional warming hidden by toxic air pollution or the aspects of equity and climate justice. They also rely on my generation sucking hundreds of billions of tons of your CO2 out of the air with technologies that barely exist.

"So a 50% risk is simply not acceptable to us — we who have to live with the consequences.

"To have a 67% chance of staying below a 1.5 degrees global temperature rise – the best odds given by the [Intergovernmental Panel on Climate Change] – the world had 420 gigatons of CO2 left to emit back on Jan. 1st, 2018. Today that figure is already down to less than 350 gigatons.

"How dare you pretend that this can be solved with just 'business as usual' and some technical solutions? With today's emissions levels, that remaining CO2 budget will be entirely gone within less than 8 1/2 years.

"There will not be any solutions or plans presented in line with these figures here today, because these numbers are too uncomfortable. And you are still not mature enough to tell it like it is.

"You are failing us. But the young people are starting to understand your betrayal. The eyes of all future generations are upon you. And if you choose to fail us, I say: We will never forgive you.

"We will not let you get away with this. Right here, right now is where we draw the line. The world is waking up. And change is coming, whether you like it or not.

"Thank you."

SABC Digital News
821K abonnees
Former Botswana president, Ian Khama has been invited by the Dalai Lama to attend a ceremony marking his 60th year of exile in India. He's travelled to India via South Africa.
In an interview with SABC News anchor Desiree Chauke, Khama thanked the South African government for affording him safe passage on this trip to India.
The conversation also covers a range of issues, including amongst others, Khama's relationship with his successor Dr. Mokgweetsi Masisi, the raid on his accountant's office, his thoughts on Zimbabwe and China, and the importance of his trip to India.

Macron beroept zich dus op procedurefouten om het rapport in de onderste lade weg te stoppen.
Een discutabele en gevaarlijke strategie wanneer het Elysée zich aan de controle van het parlement gaat onttrekken. Bovendien is de interpretatie van het Elysée lomp ongrondwettelijk (cfr. artikel 24: Le Parlement contrôle l'action du gouvernement).
In ons buurland groeit iets met het parfum van dictatuur: het macronisme.

Nu pogen de overheid en de 'meegaande media' de beweging van de Gilets Jaunes in het antisemitische verdomhoekje te drukken en de kerneisen van de bewegingen te versmachten: RIC, koopkracht en eerlijke belastingen.
Het procédé is bekend: licht een geïsoleerd incident uit een groter geheel en promoveer dat tot essentie.
Bliksemafleiding.

De Standaard brengt de hele komedie braafjes over in de krant van vandaag.

De kracht van de beweging lijkt niet gebroken.
Madrid mag zich verder zorgen maken.

De Catalanen organiseerden op 1 oktober 2017 een referendum over onafhankelijkheid en riepen die op 27 oktober ook uit.

P.M. Op 26 januari was het 80 jaar geleden dat Franco's troepen Barcelona veroverden.

Daar zat nu heel Antwerpen op te wachten: vertegenwoordigd worden door een 'super-rich'.
Leysen is 64 en zoekt een hobby.
En de Open VLD ... ? Die toont haar ware gelaat.
Of Leysen een valies met campagnegeld meebrengt, is niet bekend.
Wat wel bekend is: als de Open VLD straks in De Standaard/Het Nieuwsblad gaat adverteren, dan vloeit het geld naar Thomas & Co. Familiale communicerende vaten, weet u wel. Enfin, de redding van De Standaard 'bis' is in de maak.

Wat Frankrijk betreft stellen we het volgende vast:
1) een weliswaar verkozen president die zich na zijn verkiezing autoritair en beledigend gedraagt tegenover de zwaksten (fainéants, ...);
2) een entourage van bedenkelijk allooi (Benalla) rond de president;
3) extreem politioneel geweld tegen de volksbeweging van de Gilets Jaunes: uitgelokte confrontaties, afgerukte handen, ogen verminkt door flash balls, doden;
4) zeer zware veroordelingen van betogers via snelrecht (gevangenisstraffen en onbetaalbaar hoge boetes);
5) instrumentalisering van de 'bevriende' media (eigendom van 8 à 9 miljardairs) en justitie;
6) gebruik door de president van 'Le Grand Débat' als een verkiezingscampagne op kosten van de Staat;
7) huiszoekingen bij oppositiepartij 'France Insoumise' (L.F.I.) met schending van privacy-rechten;
8) intimiderende huiszoekingen bij oppositiemedia zoals 'Médiapart', dat de affaire Benalla uitspit en stoot op een dubieus netwerk dat tot in Rusland reikt;
9) inperking van het betogingsrecht door een 'loi anti-casseurs';
10) hervorming (lees: verzwakking) van het scholensysteem.

De Franse regering rijdt een gevaarlijk parcours. De uitgewerkte scenario's vertonen vele trekken van een regime op weg naar een dictatuur of ten minste toch naar een politiestaat.
Algemener kan men zeggen dat de stellingen van het mondiale neo-liberalisme op hun autodestructie afstevenen in Parijs en in de grote steden van Frankrijk. De grote klimaatbetogingen in andere landen kunnen zich met relatief groot gemak omvormen tot betogingen tegen het establishment en tegen de Europese technocratie. Het volstaat dat de ware oorzaken van de klimaatopwarming onthuld worden.

Zij zegt dat de Staatsveiligheid haar stelling bevestigt. Staatsveiligheid ontkent echter.
Tja, als je het niet meer weet ...
De betogers krijgen alvast gelijk: Our climat minister is a joke.
De CD&V heeft een groot probleem. Nog een.

Benieuwd hoe ze hier mee wegkomt.


P.S. De gehele toespraak van Schauvliege is gefilmd.
https://www.facebook.com/Lierde/videos/978446522542945/
“Een aantal natuurorganisaties hebben mij in het begin van mijn legislatuur, 3,5 jaar geleden gezegd: Wacht maar, onze wraak zal zoet zijn. Wij zullen ook betogingen doen, maar in de andere richting….Wat er de voorbije weken in scène gezet is rond klimaat en wat er allemaal gebeurt…dat is die omgekeerde beweging. Veel mensen beseffen dat niet. Ik weet wie achter heel die beweging zit, zowel de zondagse betogingen als de klimaatspijbelaars op donderdag. Men heeft mij dat ook verteld vanuit de Staatsveiligheid”.



In een tweet zei Schauvliege:
Ik heb mijn speech herbekeken en heb mij in het vuur van mijn betoog inderdaad te fors en fout uitgedrukt over de staatsveiligheid. Excuses aan wie daar aanstoot aan neemt. 56 / 11:06 PM - Feb 4, 2019

Een leugen heet voortaan: 'te fors en fout uitgedrukt'.
Excuses aan iedereen dus want de burgers van een rechtstaat kunnen het niet dulden dat een minister liegt. Dat hangt niet af van wie daar al dan niet aanstoot aan neemt. Zie uw cursus Publiek Recht bladzijde 264.

Dinsdagochtend dan: ‘Ik heb maandagavond al meteen laten weten dat ik mijn excuses aanbied, want ik heb in tegenstelling tot wat ik heb gezegd inderdaad geen rechtstreeks contact gehad met Staatsveiligheid. Ik excuseer me dan ook. Ik wil niet goedpraten wat ik heb gezegd, maar ik heb de laatste weken heel veel bagger over me heen gekregen, ook via e-mail en sms. Ik heb me daardoor laten meesleuren door een bepaalde frustratie en emotie.’

Enkele uren later klinkt het als volgt: 'Ik heb niet gelogen. Ik heb me vergaloppeerd.'

Een uur later tijdens de persconferentie: 'Ik heb mij laten meeslepen in een verbale uitschuiver. Ik heb een niet gecontroleerd gerucht voor waar aangenomen.'
Toch nog even de hete aardappel doorspelen naar een imaginaire kabinetard of een valse vriend.

Deze ex-minister is duidelijk aan rust toe. Een frisse boswandeling misschien ... ?

ERK eist 150.000 EUR terug

How Democracies Die is a 2018 comparative politics book by the Harvard University political scientists Steven Levitsky and Daniel Ziblatt about democratic backsliding and how elected leaders can gradually subvert the democratic process to increase their power. The book also offers stark warnings about the impact of the Republican Party and Donald Trump's presidency on U.S. democracy.

Maurice Lippens, Jean-Paul Votron en vijf andere ex-toplui van de ontmantelde financiële groep Fortis worden niet langer vervolgd. Dat bevestigt het parket van Brussel.
Klassejustitie met andere woorden.
Samen met de klassefiscaliteit een schandaal.

Bart De Wever mikt in Antwerpen op een coalitie met drie: NVA, Open VLD en SPA. De CD&V wordt aan de kant geschoven. Een gevaarlijk pokerspel dat ongemeen veel macht legt in de handen van de SPA. Want als de SPA de onderhandelingstafel verlaat, dan is er geen sprake van dat De Wever de CD&V terug in een coalitie krijgt.
De Wever wordt dan mogelijk afhankelijk van de gedoogsteun van het Vlaams Belang.

Het ruikt naar een afrekening maar Macron en zijn regering beroepen zich op de scheiding der machten. Mélenchon houdt het op intimidatie.
Wat er ook van zij, de politieke sfeer in Frankrijk bereikt een kookpunt.

Blijft er dan nog tijd over om het volk te vertegenwoordigen ?
En wordt zo'n politicus niet eerder een interne lobbyist of zien wij dat verkeerd?

Oh, ik ga de kieslijst wel trekken, maar neen ik heb geen partijkaart.

Ja, ik kom wel op de lijst staan, maar vrouwen de hand schudden dat is er niet bij.

Wordt het misschien: We gaan meedoen met de verkiezingen maar we gaan moeite doen om ze niet te winnen.

Wie is er nu van lotje getikt?
En dat komt allemaal van mensen die zichzelf bewieroken als goede leiders, uitstekende organisatoren, ervaren managers, goede communicatoren en nog meer fraais.

December 29, 2017/2 Comments/in Articles, Data and Analysis /by Ted Auch, PhD
Potential Conflict Hotspots and Global Productivity Choke Points

Today, FracTracker is releasing a complete inventory of all 536 global oil refineries, along with estimates of daily capacity, CO2 emissions per year, and various products. These data have also been visualized in the map below.

Total productivity from these refineries amounts to 79,372,612 barrels per day (BPD) of oil worldwide, according to the data we were able to compile. However, based on the International Energy Agency, global production is currently around 96 million BPD, which means that our capacity estimates are more indicative of conditions between 2002 and 2003 according to BP’s World Oil Production estimates. We estimate this disparity is a result of countries’ reluctance to share individual refinery values or rates of change due to national security concerns or related strategic reasons.

These refineries are emitting roughly 260-283 billion metric tons (BMT) of CO2[1], 1.2-1.3 BMT of methane and 46-51 million metric tons of nitrous oxide (N2O) into the atmosphere each year. The latter two compounds have climate change potentials equivalent to 28.2-30.7 BMT and 14.1-15.3 BMT CO2, respectively.

66 million
Assuming the planet’s 7.6 billion people emit 4.9-5.0 metric tons per capita of CO2 per year, emissions from these 536 refineries amounts to the CO2 emissions of 52-57 million people. If you include the facilities’ methane and N2O emissions, this figure rises to 61-66 million people equivalents every year, essentially the populations of the United Kingdom or France.

BP’s data indicate that the amount of oil being refined globally is increasing by 923,000 BPD per year (See Figure 1). This increase is primarily due to improved productivity from existing refineries. For example, BP’s own Whiting, IN refinery noted a “$4-billion revamp… to boost its intake of Canadian crude oil from 85,000 bpd to 350,000 bpd.”

Potential Hotspots and Chokepoints
Across the globe, countries and companies are beginning to make bold predictions about their ability to refine oil.

Nigeria, for example, recently claimed they would be increasing oil refining capacity by 13% from 2.4 to 2.7 million BPD. Currently, however, our data indicate Nigeria is only producing a fraction of this headline number (i.e., 445,000 BPD). The country’s estimates seem to be more indicative of conditions in Nigeria in the late 1960s when oil was first discovered in the Niger Delta. Learn more.

Is investing in – and doubling down on – oil refining capacity a smart idea for Nigeria’s people and economy, however? At this point, the country’s population is 3.5 times greater than it was in the 60’s and is growing at a remarkable rate of 2.7% per year. Yet, Nigeria’s status as one of the preeminent “Petro States” has done very little for the majority of its population – The oil industry and the Niger Delta have become synonymous with increased infant mortality and rampant oil spills.

Sadly, the probability that the situation will improve in a warming – and more politically volatile – world is not very likely.

Such a dependency on oil price has been coupled to political instability in Nigeria, prompting some to question whether the discovery of oil was a cure or a curse given that the country depends on oil prices – and associated volatility – to balance its budget: Of all the Organization of Petroleum Exporting Countries (OPEC) countries, Nigeria is near the top of the list when it comes to the price of oil the country needs to balance its budget – Deutsche Bank and IMF estimate $123 per barrel as their breaking point. This is a valuation that oil has only exceeded or approached 4.4% of the time since 1987 (See Figure 2).

Former Central Bank of Nigeria Governor, Charles Soludo, once put this reliance in context:

… For too long, we have lived with borrowed robes, and I think for the next generation, for the 400 million Nigerians expected in this country by the year 2050, oil cannot be the way forward for the future.

Other regions are also at risk from the oil market’s power and volatility. In Libya, for example, the Ras Lanuf oil refinery (with a capacity of 220,000 BPD) and the country’s primary oil export terminal in Brega were the focal point of the Libyan civil war in 2011. Not coincidentally, Libya also happens to be the Petro State that needs the highest per-barrel price for oil to balance its budget (See Figure 2). Muammar Gaddafi and the opposition, National Transitional Council, jostled for control of this pivotal choke point in the Africa-to-Europe hydrocarbon supply chain.

The fact that refineries like these – and others in similarly volatile regions of the Middle East – produce an impressive 10% (7,166,900 BPD) of global demand speaks to the fragility of these Hydrocarbon Industrial Complex focal points, as well as the planet’s fragile dependence on fossil fuels going forward.

Dividing Neighbors
These components of the fossil fuel industry, and their associated feedstocks and pipelines, will continue to divide neighbors and countries as political disenfranchisement and inequality grow, the climate continues to change, and resource limitations put increasing stress on food security and watershed resiliency worldwide.

Not surprisingly, every one of these factors places more strain on countries and weakens their ability to govern responsibly.

Thus, many observers speculate that these factors are converging to create a kind of perfect storm that forces OPEC governments and their corporate partners to lean even more heavily on their respective militaries and for-profit private military contractors (PMCs) to prevent social unrest while insuring supply chain stability and shareholder return.[2,3] The increased reliance on PMCs to provide domestic security for energy infrastructure is growing and evolving to the point where in some countries it may be hard to determine where a state’s sovereignty ends and a PMC’s dominance begins – Erik Prince’s activities in the Middle East and Africa on China’s behalf and his recent aspirations for Afghanistan are a case in point.

To paraphrase Mark Twain, whiskey is for drinking and hydrocarbons are for fighting over.

The international and regional unaccountability of PMCs has added a layer of complexity to this conversation about energy security and independence. Countries such as Saudi Arabia and Venezuela provide examples of how fragile political stability is, and more importantly how dependent this stability is on oil refinery production and what OPEC is calling ‘New Optimism.’ To be sure, PMCs are playing an increasing role in political (in)stability and energy production and transport. Since knowledge and transparency are essential for peaceful resolutions, we will continue to map and chronicle the intersections of geopolitics, energy production and transport, social justice, and climate change.

By Ted Auch, Great Lakes Program Coordinator, FracTracker Alliance; and Bryan Stinchfield, Associate Professor of Organization Studies, Department Chair of Business, Organizations & Society, Franklin & Marshall College

Relevant Data
Inventory of all 536 Global Oil Refineries: Download zip file
Inventory of all Global Oil and Gas Shale Plays: Download zip file
Footnotes and References
Assuming a tons of CO2 to barrels of oil per day ratio of 8.99 to 9.78 tons of CO2 per barrel of oil based on an analysis we’ve conducted of 146 refineries in the United States.
B. Stinchfield. 2017. “The Creeping Privatization of America’s Armed Forces”. Newsweek, May 28th, 2017, New York, NY.
R. Gray. “Erik Prince’s Plan to Privatize the War in Afghanistan”. The Atlantic, August 18th, 2017, New York, NY.


see link
geconsulteerd 20200128

interview

Henk en Marie-Jeanne hebben een klein landhuis op 'den buiten' waar zij op zaterdag en zondag met de kinderen vertoeven. Voor de goede lucht.
Op het terras onkruid verdelgen met Roundup? Geen sprake van en strafbaar.
Op het naastgelegen veld kweekt boer Frans savooien en hij spuit Roundup dat het een lieve lust is.

Vergis u niet: in België noemt men dit 'beleid' !

zie ons eerder bericht over Publifin

Zoals verwacht heeft de Open VLD maar één perfide remedie: verkoop toch die boel, kraait Gwendolyn Rutten triomfantelijk. Ook dat is natuurlijk graaien.

1923 : création de l'Association liégeoise d'électricité
1970 : création de Télédis qui permet l’accès à la télédistribution dans la région de Liège
2006 : création de la marque VOO en collaboration avec Brutélé. VOO propose des services d'accès à Internet, de téléphonie et de télévision analogique et digitale en Wallonie et à Bruxelles. Création de Tecteo Energy qui produit de l'énergie renouvelable.
2009 : rachat du réseau de télécommunication wallon WIN.
2010 : intégration de l'Association liégeoise du gaz (ALG)
2013 : rachat des Éditions de l'Avenir.
2014 : Tecteo devient Publifin et crée deux nouvelles sociétés : Finanpart et Nethys.

studies van het Europees Parlement zoeken/Recherches PE

Christopher Andrew

For the President's Eyes Only-Secret Intelligence and the American Presidency from Washington to Bush.

New York: Harper Collins Publishers, 1995.

Ray Cline
The CIA: Reality vs Myth--The Evolution of the Agency from Roosevelt to Reagan,

(Revised edition of The CIA under Reagan, Bush and Casey).
Washington, DC: Acropolis Books, 1982.

The author, a former top official of the Agency, discusses what clandestine work in an open society is like, why it is needed, and how it can be carried out effectively.

Arthur Darling

The Central Intelligence Agency: An Instrument of Government to 1950.

State College: Pennsylvania State University Press, 1990.

A look at the bureaucratic struggles that led to the development of the CIA and the battles that ensued afterward.

Douglas F. Garthoff
Directors of Central Intelligence as Leaders of the U.S. Intelligence Community — 1946-2005

Washington, DC: Center for The Study of Intelligence, Central Intelligence Agency, 2005.

A comprehensive study of how politics, institutions, and personalities influenced the DCI's ability to oversee the Intelligence Community.

Ted Gup

The Book of Honor: The Secret Lives and Deaths of CIA Operatives

New York: Random House, 2000

Journalist Ted Gup presents the stories of many of the CIA officers who died in the service of their country.

Loch K. Johnson
The Central Intelligence Agency: History and Documents.

New York: Oxford University Press, 1989.

Johnson, a professor at the University of Georgia who worked for the Church Committee, discusses both the history of the Agency and the theory of intelligence as he grapples with the issues of secret intelligence in a free society.

Ronald Kessler

The CIA At War: Inside the Secret Campaign Against Terror.

New York: St. Martin's Press, 2003

A look at the major events of the Agency from the 1980s to the present based mainly on interviews with DCIs and former Agency personnel.

William M. Leary, ed.

The Central Intelligence Agency: History and Documents.

Tuscaloosa, AL: University of Alabama Press, 1984.

This book reprints Anne Karalekas's "History of the Central Intelligence Agency," originally published in Book IV of the Church Committee's report. Leary has added an introduction and an appendix of historical documents.

G. J. A. O'Toole

Honorable Treachery: A History of Intelligence, Espionage, and Covert Action from the American Revolution to the CIA.

New York: Atlantic Monthly Press, 1991.

A wide-ranging study by a former Agency officer places intelligence in general and the CIA in particular in historical context.

John Ranelagh
The Agency: The Rise and Decline of the CIA.

New York: Simon and Schuster, 1987.

A comprehensive and well-researched history of the CIA written by a British author, this work provides a sharp description of the people and events that created the Agency.

Donald P. Steury
On the Front Lines of the Cold War: Documents on the Intelligence War in Berlin, 1946-1961.

Washington, D.C.: CIA History Staff, Center for the Study of Intelligence, 1999.

A look at the beginnings of the Cold War from the front lines of Berlin.

Thomas F. Troy

Donovan and the CIA: A History of the Establishment of the Central Intelligence Agency.

Frederick, MD: University Publications of America, 1981.

Troy studies the concept of centralized intelligence from 1939-1947 and describes the bureaucratic battles involved in trying to establish a central intelligence organization. He had access to many classified documents, some of which appear in the book.

Michael Warner, ed.

The CIA Under Harry Truman

Washington, D.C.: Center for the Study of Intelligence, 1994.

A valuable collection of primary documents that shed light on CIA's creation.

Michael Warner

The Office of Strategic Services: America's First Intelligence Agency.

Washington, D.C.: CIA History Staff , Center for the Study of Intelligence, 2000.

The story of CIA's WWII predecessor.

H. Bradford Westerfield, ed.

Inside the CIA's Private World: Declassified Articles from the Agency's Internal Journal, 1955-1992.

New Haven, CT: Yale University Press, 1996.

Declassified articles from the Agency's "Studies in Intelligence" authored by mostly CIA employees and covering a wide range of intelligence topics.

Bij ongewijzigd beleid ziet de verstedelijking in Vlaanderen er in 2050 zo uit, aldus de BBL:

Better late than never: German Foreign Minister Frank-Walter Steinmeier is planning to make a statement this week on his office’s handling of the criminal sect Colonia Dignidad, a German settlement located in a huge compound in Chile. From 1961 on the group’s founder and leader Paul Schäfer was involved in drugging residents and the rape of children from the sect and the neighboring villages. After 1973, the Colonia collaborated with the Pinochet dictatorship to run a torture prison for opponents of the regime. Steinmeier’s announcement raises high expectations. In 2010 the German foreign ministry set high standards with its historical work “The Ministry and the past. German diplomats in the Third Reich and in the Federal Republic” (Das Amt und die Vergangenheit. Deutsche Diplomaten im Dritten Reich und in der Bundesrepublik). At the instigation of the Foreign Minister at the time, Joschka Fischer, a commission of academics researched not only the role of the foreign ministry in the Nazi system, but also the continuity of personnel and ideology within the fledgling Federal Republic of Germany. I would have wished for one short extra chapter: German diplomacy during the Argentine and Chilean military dictatorships. There would have been plenty of grounds for it. In February 1976, shortly before the military putsch, the German ambassador in Buenos Aires Jörg Kastl recommended that Germany “work together with the new regime” and later stressed Argentina’s importance as a “cornerstone of the expanded transatlantic security framework, a market and source of raw materials, home of many German settlers and German assets, and ever a true friend to our Volk”. Cold war mentality in its purest form: global communism as the enemy that must be fought by any means. Around the same time, the Pinochet regime was more or less publicly torturing people at the national stadium in Santiago de Chile. In Argentina it was done in secret, but the abductions and torture, including of German citizens, after the military seized power were well known around the world – again, including here in Germany. Yet German diplomats did scandalously little and even helped the military to spread their lies, as in the case of German woman Elisabeth Käsemann. Käsemann was tortured in the secret detention center El Vesubio and subsequently murdered. To cover it up the junta made it look like she had died in combat. The military placed weapons beside her body, and the bodies of other dead prisoners, to make them look like guerrilla fighters. German diplomats visited the torture and rape colony Colonia Dignidad several times from the mid 1960s on. And yet they didn’t intervene, as they were obliged to do, until well into the 1980s, despite being familiar with the witness testimonies of escaped former residents and the reports on the torture from Amnesty International. The few people who managed to leave the colony got no help from the embassy; in fact, the embassy handed them back to the Colonia leadership, who brutally punished anyone who tried to flee. Even after Hartmut Hopp, the sect’s doctor and Schäfer’s right-hand man, faced torture allegations before a human rights commission at the German parliament in 1988, the prosecutor’s office in Bonn didn’t feel the need to seriously examine the role played by the Germans in Chile. In the meantime, prosecutors in Krefeld started investigations against Hopp after he dodged a sentence handed down to him in Chile. A court in Chile sentenced him to five years in prison for aiding and abetting the sexual abuse of minors but Hopp fled to Germany before serving the time. But Germany’s role in the dictatorships in Chile and Argentina is not just a matter of failures on the part of the foreign ministry. Other entities also played a role. German industry made weapons and nuclear deals with the dictatorships. Mercedes Benz helped to “disappear” trade unionists who stood in their way. Meanwhile, the regime’s henchmen were given a red carpet welcome in Germany, and officers were provided with training in weapons techniques. Bigwigs from the CSU party gave their unwritten support to the dictatorships. And most of the German public looked the other way. So, better late than never: a thorough investigation is needed into the actions of German diplomats, as well as the intelligence services and the defense ministry, during the dictatorships in Chile and Argentina. The victims must be compensated. And then there must be other consequences: disciplinary consequences, criminal proceedings, and where still possible, political consequences, in order to ensure that in future, human rights are respected in foreign politics. One final note: between 1974 and 1992 the German foreign ministry was led by Hans-Dietrich Genscher, who was recently honored in a German state ceremony.

Het gebied zou in aanmerking komen voor zandwinning door o.m. de NV Kaulindus. Het gaat om tientallen miljoenen kubieke meters zand.

zie de nota aan de Vlaamse regering VR 20140404 DOC.0468/1

"Ha, da Joke !"
"Dag Gino, hoe is de Entre-deux-Mers?"
"Fameus goe, ook een glaske? En een oesterke?"
"Allez, vooruit, om het af te leren."
Gino komt een minuutje later terug met een glas en een bordje met drie oesters. Hij likt zijn duim af.
"Seg, Joke, we moeten eens klappen. Wij gaan doen waarda gelle ook goe in zij."
"Ah, ja, wat is dat dan?"
'We gaan putten graven! Hahaha'

Le Monde heeft de minister van Industrie en Mijnen, Abdeslam Bouchouareb, genoemd als houder van rekening in Zwitserland. President Abdelaziz Bouteflika werd ook vermeld op de voorpagina van de krant.
Persvrijheid en vrije berichtgeving liggen moeilijk in islamitische landen en dictaturen, blijkbaar omdat men er geen onderscheid kan maken tussen de diverse machten die in een democratische rechtstaat actief zijn. In dictaturen is de controle allesomvattend. De nazi's duidden dat aan met het adjectief 'allumfassend' en 'Gleichschaltung' (alle Vereine, Institutionen und Organisationen dazu zwingen, die Ideologie der Regierung zu vertreten).

Le Monde heeft de minister van Industrie en Mijnen, Abdeslam Bouchouareb, genoemd als houder van rekening in Zwitserland. President Abdelaziz Bouteflika werd ook vermeld op de voorpagina van de krant.
Persvrijheid en vrije berichtgeving liggen moeilijk in islamitische landen en dictaturen, blijkbaar omdat men er geen onderscheid kan maken tussen de diverse machten die in een democratische rechtstaat actief zijn. In dictaturen is de controle allesomvattend. De nazi's duidden dat aan met het adjectief 'allumfassend' en 'Gleichschaltung' (alle Vereine, Institutionen und Organisationen dazu zwingen, die Ideologie der Regierung zu vertreten).

Ukraine is apparently courting trouble by choosing a song with politically loaded lyrics for the upcoming Eurovision contest, which explicitly bans participants from using the event for promoting any political agenda.
The song by Jamala called “1944” is dedicated to the deportation of Crimean Tatars by Soviet dictator Joseph Stalin. The singer was born into a mixed Tatar Armenian family and was inspired to write the lyrics by her grandmother’s account of those tragic events, she told the media. A record number of over 300,000 Ukrainians voted in the national selection for the contest.





RT maakt enkele interessante vergelijkingen

zie ook de geschiedenis van het Stalinisme

Schauvliege mocht het nieuws aan de pers melden. Zonder enige schaamte, gewoon ranzig. Er zijn geen woorden voor ...

Guy Verhofstadt is de grootverdiener onder de vier kandidaat-voorzitters voor de Europese Commissie. De liberale lijsttrekker verdient dit jaar zeker 230.000 euro bovenop zijn basissalaris van Brussel.

Dat blijkt uit een analyse van RTL Z. De overige drie kandidaten hadden afgelopen jaar geen noemenswaardige neveninkomsten.

Bij pensioenuitvoerder APG is Verhofstadt vice-voorzitter van de Raad van Commissarissen. Hoewel het jaarverslag over 2013 nog niet online staat, kreeg hij daar volgens een woordvoerder 43.100 euro voor. Daarnaast is Verhofstadt commissaris bij het Belgische Exmar, een internationale scheepvaartgroep, groot in de gas- en olie-industrie. Exmar maakte vorig jaar 60.000 euro over aan de Europarlementariër.


Zie ook: Twitteraars slaan Verhofstadt met grappen om de oren

Maar de grootste pot toucheert Verhofstadt bij het Belgische beursfonds Sofina. Sofina is een holdingmaatschappij, met belangen in onder meer Danone en GDF Suez. Afgelopen jaar werd Verhofstadt beloond met een bedrag van 130.500 euro. Daarmee komt het totaalbedrag uit op 233.340 euro. Onduidelijk blijft in hoeverre Verhofstadt ook voor andere functies, beloond wordt.
KBO Sofina

Het voorzitterschap bij het Europees Instituut voor Bestuurskunde zou maandelijks nog een bedrag op kunnen leveren tussen de 1.000 en 5.000 euro per maand. Het EIB, dat gesubsidieerd wordt door de lidstaten, wil de exacte bedragen niet bekend maken. Zelfs bij een conservatieve schatting echter zou het al kunnen gaan om tienduizenden euro's per jaar. In alle gevallen gaat het om klussen waarvoor Verhofstadt toestemming heeft gekregen van Brussel.

12.500 voor een spreekbeurt
Los van de commissariaten, is Verhofstadt ook in te huren voor dagvoorzitterschappen en speeches. En ook daar is de prijs niet mals. Verhofstadt zou zo'n 12.500 euro voor een spreekbeurt vragen. RTL Z belde anoniem met sprekersbureau Assemblee, voor een grove prijsopgaaf voor 'een uurtje Verhofstadt' die die suggesties bevestigt. Onduidelijk is hoeveel van dit soort klussen Verhofstadt nog doet op persoonlijke titel.

Lees ook het opmerkelijke boek van Leo Goovaerts.


De andere twee kandidaten, waarvan overigens nog lang niet vast staat of de keuze überhaupt op één van de genoemde heren valt, hadden geen noemenswaardige neveninkomsten. Martin Schulz, op dit moment voorzitter van het Europees Parlement en kandidaat namens de sociaaldemocraten, had geen nevenfuncties. Wel ontving hij royalties voor een boek dat hij schreef. Ska Keller, kandidaat van de Europese Groenen, gaf eveneens aan geen nevenfuncties te bekleden. Oud-eurogroep voorzitter en christendemocraat Juncker is recentelijk afgetreden als premier van Luxemburg, en slechts nog actief als bewindvoerder van het IMF.

De Thaise drukker vond het raadzaam een artikel over de collectieve depressie en de rampzalige economische in Thailand weg te laten.
Sinds de staatsgreep van 22 mei 2014 leeft het koninkrijk Thailand onder een militaire dictatuur, o.l.v. generaal Prayut Chan-o-cha (°1954).

lees meer over de schending van mensenrechten en censuur op de site van HRW


Het reisadvies van het Belgische ministerie van buitenlandse zaken luidt als volgt: "Sinds de staatsgreep van 22 mei 2014 wordt Thailand de facto bestuurd door het leger. Op grond van artikel 44 van de interim grondwet beschikt de eerste minister over ruime bevoegdheden om de openbare orde te handhaven en de vrijheid van meningsuiting en vereniging te beperken. Kritiek geven op de staatsgreep, het koningshuis of de regering is strafbaar. Blijf weg van samenscholingen en leef steeds de instructies van de lokale autoriteiten na. Het risico op geweld blijft bestaan."

Oei !

De dames van de MR scoren slecht als het op transparantie aankomt. Eerder dit jaar werkte minister van Energie Marie-Christine Marghem (MR) zich negatief in de kijker door geheime contracten met EDF/Suez/Electrabel over de nucleaire rente. Die kostten de Staat (ons allen dus) honderden miljoenen euros. Om de begroting te doen kloppen moet die minderopbrengst gecompenseerd worden door bijkomende lasten voor de gewone burgers.
Beleid? Het algemeen belang?

Wel bij de zaak blijven: een beschermd bos hak je niet om.

Hardcover. "Drawing on its unique geography, history, and politics, this study of Turkey considers its prospects for democratic rule and its place among nations in the 21st century. Kinzer travels across the land, interviews its many peoples, and considers the key issues confronting Turkey: the role of its military; the secular and religious traditions; and the politics and human rights issues in relation to joining the European Union. Arguing that Turkey is the most "audacious nation of the twenty-first century" the author explores the unrealized potential of this nation--once the seat of a great empire--sandwiched neatly between Europe and Asia. Offers an intimate report on Turkey today, pulling aside the veil that has hidden it from the outside world. Traces its development into a modern state, and outlines the great dilemmas it now faces.Turkey is poised between Europe and Asia, caught between the glories of its Ottoman past and its hopes for a democratic future, between the traditional power of its army and the needs of its impatient citizens, between Muslim traditions and secular expectations. " 252p. index.

In de peilingen van het najaar 1980 haalt hij 16 procent. De nar wordt lastig voor het establishment. Hij ontvangt doodsbedreigingen van een groep die opereert onder de benaming 'Honneur de la police'. Hij wordt geweerd uit de televisiestudio's van TF1, uit de radiostations en de pers zwijgt hem dood. Een golf van censuur overspoelt hem. Uiteindelijk trekt hij zijn kandidatuur op 7 april 1981 in. François Mitterrand wint de verkiezingen.
Coluche begon in 1985 met de "Restos du Cœur", een organisatie die voedsel, geld en kleding inzamelt voor daklozen. Zijn actie zette de politici in hun blootje want Coluche voerde ook uit wat hij beloofde.
Op 19 juni 1986 verongelukte Coluche met zijn motor.

Een schande voor een rechtsstaat (?) en een verkrachting van regelgeving.
Ook Uplace kreeg haar goedkeuring.
De macht in ranzige handen.

Publicatie : 2015-08-14

Numac : 2015018256
Publicatie in uitvoering van artikel 7, º 3, van de bijzondere en de gewone wetten van 26 juni 2004 tot uitvoering en aanvulling van de bijzondere en de gewone wetten van 2 mei 1995 betreffende de verplichting om een lijst van mandaten, ambten en beroepen, alsmede een vermogensaangifte in te dienen (elfde toepassingsjaar)
Definitieve lijst van mandaten, ambten en beroepen uitgeoefend in het jaar 2014 of een gedeelte van dat jaar

Het deed me denken aan een geniepig schooljongetje. Zelf neemt dat nooit deel aan het gevecht maar als de tegenstander op de grond ligt, verkopen ze hem een venijnige trap in de ribbenkast. Dat soort volkje dus.

Toen Oekraïne in vuur en vlam stond ging diezelfde V. zonder enig mandaat staan schreeuwen: 'Europe will support you.'

En de Belgen zijn natuurlijk vergeten dat indertijd de gaten in de begrotingen stelselmatig werden dichtgereden met de verkopen van de nationale activa. De neoliberale logica is in essentie immers een verarming van de collectiviteit (de staat) ten voordele van de rijke vriendjes. Dat alles onder het mom van efficiëntie-verhogingen.

Naar verluidt wil V. naar Griekenland gaan als adviseur. Op nummer één staat de privatisering van het Parthenon. Vervolgens wordt er een restaurant van gemaakt en worden er opnamen van 'Komen eten' gepland op de locatie. Volgens dezelfde bron heeft Berlusconi interesse voor het afhuren van het Parthenon voor de organisatie van Bunga-Bunga-feestjes. Op de wat koudere avonden wil vriend Poetin wel gasbranders leveren. DSK zou zorgen voor wat men eufemistisch 'casting' noemt; naar de leeftijd van de sollicitantes wordt niet geïnformeerd. Omdat prostitutie en drugshandel mee is opgenomen in de berekening van het BBP verwacht men voor Griekenland een positieve invloed op de groeivooruitzichten.
Vanop een houten platform worden levende witte duiven gekatapulteerd en dan afgeschoten door diegenen die zich zouden vervelen. Griekenland wordt een grote feesttent.
De eilanden zouden reeds grotendeels verkocht zijn aan de meestbiedenden, die daarvoor 0,00005 promille van hun in Dubai geparkeerde spaarcenten hebben aangesproken.
Als toemaatje zou er een geheim akkoord bestaan om het Griekse gedeelte van Cyprus af te staan aan Turkije. De deportatie van de Grieks-Cyprioten naar Kreta zou uitgevoerd worden met schepen van de Luxemburgs-Griekse rederijen. De Lybische reders worden onder druk gezet om geen offerte in te dienen en zich met hun rubberboten verder op de Afrika-Europa-route te richten. De Belgische marine zal de Godetia blijven inzetten om een en ander in goede banen te leiden. Over de bescherming van de konvooien tussen Cyprus en Kreta door Nederlandse blauwhelmen wordt nog onderhandeld maar men wil eerst garanties over het percentage van niet-geholpen drenkelingen. Om dat waar te maken heeft een befaamd merk van verrekijkers een contract aangeboden voor de levering van kijkers waarmee je kan wegkijken van de te observeren noodtoestand.
De Poolse regering heeft toegezegd om enkele scheepsladingen wodka te leveren teneinde de deportatie in de beste voorwaarden te laten plaatsvinden.

In de coulissen van Europa gonst het van de geruchten over de opgedane ervaringen met het laboratorium Griekenland. Een nog onbekende factor van de formule is de rol van het leger en dan meer bepaald de kleinzoons van de kolonels.

De Rijnbezetting door de Belgische troepen.
Charlotte Vekemans
Belgische bezetters: de lange schaduw van de Eerste Wereldoorlog

De afgelopen twee jaar herdacht het Belgische volk de gruwel van de Eerste Wereldoorlog, nu honderd jaar geleden. Maar wat gebeurde er toen op 11 november 1918 de wapens zwegen? Toen de rook optrok van het slachtveld aan de IJzer en de partijen samen rond de tafel gingen zitten? Wat volgde is een relatief onbekend stukje Belgische geschiedenis waarin ons land optreedt als bezettingsmacht en zich een weg zoekt tussen de Europese grootmachten.

Wespennest

Vanaf de wapenstilstand op 11 november 1918 bezetten Groot-Brittannië, Frankrijk, de Verenigde Staten en België het gebied aan de linker Rijnoever. België voelde zich verplicht mee te stappen in deze bezetting, hoewel ze niet werd betrokken in de wapenstilstandsonderhandelingen en eigenlijk afkerig stond ten opzichte van een langdurige bezetting. Het kleine landje vreesde de omsingeling door Frankrijk, dat Luxemburg al volledig onder haar invloed had geplaatst. Als Frankrijk ook nog eens het aan België grenzende Rijngebied zou beheersen, zou België omsloten worden door een land dat al verschillende keren op haar grondgebied had geaasd. De heilige schrik voor zo’n omsingeling zou tijdens de hele bezetting door de hoofden van de Belgische staatsmannen spoken. De enige uitweg die de regering en legerleiding zagen was om mee het Rijngebied te bezetten en zo op de hoogte te blijven van de plannen van de geallieerden.

Tijdens de bezetting werd het hoofdkantoor van de bezetters, de Haute Commission Interalliée des Territoires Rhénans, het schouwtoneel van het Europese machtsspel. De nasleep van de Eerste Wereldoorlog en de verschillende politieke spelletjes komen er samen in het kleine gebied tussen België, Frankrijk en de Rijn. ‘Brave Little Belgium’ besefte te laat in wat voor een wespennest het zichzelf had gestort. Na de oorlog hadden de Belgen gehoopt op een plaats tussen de grootmachten. Een plaats die ze naar eigen mening hadden verdiend door de geleverde oorlogsinspanningen. De eerste Belgische stappen in de Europese politiek werden echter op hoongelach onthaald door de Duitsers. De Belgen, die hun neutraliteit nog maar net hadden afgeschud, werden door de geallieerden al snel ingedeeld bij de kleine landjes. De Belgen beseften al snel dat één gewonnen oorlog haar geen grootmacht maakte. Ze kozen dan voor een bemiddelaarsrol, wat helaas ook niet van een leien dakje zou lopen.

Tijd voor revanche

Naast de enorme politieke problemen, werd België ook nog eens geconfronteerd met de dagdagelijkse problemen die een bezetting met zich meebracht. Na Frankrijk leverde het kleine landje het grootste aantal manschappen voor de bezetting en al snel bleek dat de oorlog nog net iets te vers in het geheugen van de soldaten zat. Pesterijen en vernederingen werden dagelijkse kost voor de Duitse bevolking, die daarnaast door de geëiste herstelbetalingen ook nog eens in diepe economische miserie zat. De Duitsers moesten alle Belgische officieren groeten, voor hen aan de kant gaan op straat en hun hoed afnemen. “Hut Ab!” werd een standaardgroet van de Belgen, die er plezier in vonden de Duitsers verder te vernederen. Wanneer de Duitser in kwestie weigerde zijn hoed af te nemen, sloegen de Belgen de hoed van hun hoofd. De legerleiding berichtte meermaals aan Brussel dat de officieren de bezetting zagen als een voortzetting van de oorlog waarin ze wraak konden nemen op de Duitsers.

Vanuit Brussel waren de orders steevast dezelfde: het Belgisch leger moest een goede verhouding tot stand brengen met de bevolking, in het kader van toekomstige economische samenwerking. Ondanks de verschillende orders die vanuit Brussel naar het Rijngebied vertrokken, bleef de legerleiding met problemen kampen. Naast de pesterijen zorgde de verveling bij de troepen helaas al snel voor een welig tierende prostitutie en drugstrafiek. Dit laatste probleem strekte zich zelfs helemaal tot de haven van Antwerpen waar de Amerikaanse soldaten een profijtelijke handel hadden opgezet in cocaïne. Bovendien waren verschillende Belgische soldaten ingekwartierd bij Duitse gezinnen, wat tot veel conflicten leidde. Burgers klaagden over prostituees die het huis betraden, hoge elektriciteits- en gasrekeningen en zelfs mishandelde huisdieren. In een aantal gevallen liepen de spanningen zo hoog op dat er doden vielen aan beide zijden. Met de uitbreiding van de bezetting naar het Roergebied in 1923 werd er een aanslag gepleegd op de Belgen waarbij er tien soldaten het leven lieten. Aan de Duitse zijde waren de slachtoffers meestal burgers die in aanvaring waren gekomen met de Belgen. Het precieze aantal slachtoffers van de bezetting is niet geweten.

Tussen twee vuren

In sommige districten waren de relaties tussen bevolking en bezetters een stuk beter, zoals in Krefeld. Daar zaten de officieren met de handen in het haar omdat bezetter en bevolking elkaar zo leuk vonden dat ze regelmatig met elkaar op café of in bed belanden. Verschillende keren werd er aan de militaire leiding gemeld dat de Belgen gezellig stonden te keuvelen met de Duitse bevolking tijdens hun dienst. Dat was natuurlijk ook weer niet de bedoeling. Lokaal twijfelden de officieren tussen een strikt militair bewind en een vriendelijke behandeling van de bezette bevolking. Op internationaal niveau brachten de gevolgen van de Eerste Wereldoorlog het kleine België middenin een stormachtige Europese strijd. Binnen deze storm balanceerden de Belgen op een slap koord tussen hun droom om als grootmacht te worden geaccepteerd en hun angst verzeild te raken in een politiek conflict dat hen opnieuw in een Groote Oorlog zou storten. Voor veel Belgen en Duitsers, bleek de Eerste Wereldoorlog nog tot ver na 1918 een schaduw te werpen op hun relaties en dagdagelijks leven.

Bibliografie
Bibliografie



Literatuur

BARIETY, J., “La Haute Commission Interalliée des Territoires Rhénanes”, Problèmes de la Rhénanie 1919-1930 / Die Rheinfrage nach dem ersten Weltkrieg. Université de Metz. Centre de recherches Relations internationales, 1975, 15-28.

BAYLISS, G.M., The occupation of the Rhineland. 1918-1929, London, 1987.

DENK-HELMOLD, M., Die Reaktion der Reichsregierung Cuno auf die Besetzung des Ruhrgebietes durch französische und belgische Truppen 1923 im Spiegel der Presse, Doktordissertation, 1988, Köln.

DEPOORTERE, R., La question des réparations allemandes dans la politique étrangère de la Belgique après la première guerre mondiale 1919-1925, Brussel, 1997.

“De terugkeer van de ‘Russische archieven’”, Vizier. Driemaandelijks infoblad van het Koninklijk Legermuseum, 15(2002), 1-2.



“Die Vergiftung Europas”, Der Spiegel 37(2013), 48-50.



FISCHER, C. en SHARP, A. red., After the Versailles treaty, enforcement, compliance, contested identities, London, 2008.

FRAENKEL, E., Military Occupation and the Rule of Law: Occupational Government in the Rhineland, 1918-1923, Londen, 1944.

HAUBEN, H., Krefeld Die Geschichte der Stadt. Vom Ende des Ersten Weltkrieges bis zum Gegenwart, Krefeld, 2010.

HERREBOUT, E., Quellen zur Geschichte der deutsch-belgischen Beziehungen in den belgischen Staatsarchiven (mit Hinweisen auf Archivgut deutscher Provenienz) (1830 - 1962), Brussel, 2008.

HYMANS, P., VAN KALKEN, F. en BARTIER, J. , Mémoires, 2 dln., Brussel, 1958.

JACOBS, C.W.W., Belgien und die Rhein-Ruhrfrage 1918 - 1923. Ein Beitrag zur belgischen Außenpolitik der Zwischenkriegszeit, Dissertatie,Bonn, 1976.

JEANNESSON, S.,“Pourquoi la France a-t-elle occupé la Ruhr?”, Vingtième Siècle. Revue d'histoire, No. 51 (1996), 56-67.

JEANNESSON S., “French Policy in the Rhineland”, Diplomacy & Statecraft, 16(2005), 475-486.

JEFFERY, K.,““Hut ab,” “Promenade with Kamerade for Schokolade,” and the Flying Dutchman: British Soldiers in the Rhineland, 1918–1929”, Diplomacy & Statecraft, 16(2005) , 455-473.

KENT, B., The spoils of war, the politics, economics and diplomacy of reparations 1918-1932, Oxford, 1991.

KOSZYCK, K., Deutsche Presse 1914-1945, Berlin, 1972.

KRAUS, H.-C., Versailles und die Folgen. Außenpolitik zwischen Revisionismus und Verständigung 1919 - 1933, Berlijn, 2013.

LAUTER, A.-M., Sicherheit und Reparationen. Die französische Öffentlichkeit, der Rhein und die Ruhr (1919-1923), Essen, 2006.

MARKS, S., Innocent Abroad: Belgium at the Paris Peace Conference of 1919, Chapel Hill, 1981.

NEFORS, P. en TALLIER, P.-A. red., Quand les canons se taisent, actes du colloque international organisé par les Archives de L’Etat et le Musée royal de l’Armée et d’Histoire militaire (Bruxelles, 3-6- novembre 2008), Brussel, 2010.

O’RIORDAN, E., “The British Zone Of Occupation in the Rhineland”, Diplomacy & Statecraft, 16(2005), 439-454.

PANKE, D., “Dwarfs in international negotiations: how small states make their voices heard,” Cambridge Review of International Affairs, 25(2012), 313-328.

PAWLEY, M., The watch on the Rhine. the military occupation of the Rhineland, 1918 - 1930, 2007, Londen.

SHARP, A., The Versailles settlement, peacemaking in Paris 1919, Basingstoke, 1991.

SÜß, M., Rheinhessen unter französischer Besatzung, Stuttgart, 1988.

TIRARD, P., La France sur le Rhin: Douze Années d'Occupation Rhénane, Parijs, 1930.

URLANIS, B., Wars and Population, Moskou, 1971.

VANLANGENHOVE, F., “Contribution à l'histoire de la politique rhénane de la Belgique de 1919 à 1925”, Revue belge de philologie et d'histoire, 56 (1978), 410- 430.

VANLANGENHOVE, F., L'élaboration de la politique étrangère de la Belgique entre les deux guerres mondiales, Brussel 1980.

VERBEECK, G., Een geschiedenis van Duitsland. Sporen en dwaalsporen van een natie, Leuven, 2010.

VOGELS, W., red., Die verträge über besetzung und räumung des Rhinelandes und die Interalliierten Rheinlandoberkommission in Coblenz, Berlijn, 1925.

WIGGER, I., Die “Schwarze Schmach am Rhein”, Münster, 2007.

WILLIAMSON, D. G., The British in Germany. 1918–1930: The Reluctant Occupiers, Oxford en New York, 1991.

Digitale Informatie

“Albert Devèze”, Algemeen Rijksarchief België, (http://search.arch.be/nl/zoeken-naar-archieven/zoekresultaat/ead/index/….) Laatst geraadpleegd op 11 augustus 2014.

BREDENBROCK, C. [History Dokus], Der Feind am Rhein: Die allierte Besatzung nach dem ersten Weltkrieg, video, 1 maart 2013, (https://www.youtube.com/watch?v=if0pqIP-IBg). Laatst geraadpleegd op 1 augustus 2014.

“De Namenlijst”, In Flanders Fields Museum, (http://www.inflandersfields.be/nl/namenlijst/navigatie/kenniscentrum/do…). Laatst geraadpleegd op 4 augustus 2014.

“Der Reichskommissar für die besetzten rheinischen Gebiete”, Landschaftsverband Rheinland, (http://www.rheinische-geschichte.lvr.de/themen/Das%20Rheinland%20im%202…) Laatst geraadpleegd op 28 juli 2014.

“Edmond De Gaiffier D'hestroy”, Archive Catholic Herald (http://archive.catholicherald.co.uk/article/10th-august-1935/19/baron-d…). Laatst geraadpleegd op 11 augustus 2014.

“Ferdinand Foch”, Encyclopedia Britannica (http://www.britannica.com/EBchecked/topic/211837/Ferdinand-Foch). Laatst geraadpleegd op 11 augustus 2014.

“Ferdinand Peltzer”, Algemeen Rijksarchief België, (http://search.arch.be/nl/zoeken-naar-archieven/zoekresultaat/ead/index/…). Laatst geraadpleegd op 30-07-14.

“Fulgence Masson”, Liberaal archief, (http://www.liberaalarchief.be/Masson2005.pdf)Laatst geraadpleegd op 11 augustus 2014.

“Henri Jaspar”, Encyclopedia Britannica (http://www.britannica.com/EBchecked/topic/301525/Henri-Jaspar). Laatst geraadpleegd op 11 augustus 2014.

JUNG, A., “Als der Mark vernichtet wurde”, Der Spiegel Online, (http://www.spiegel.de/einestages/hyperinflation-1923-a-948427.html), 31 juli 2009, Laatst geraadpleegd op 23-03-2014.

“Kölnische Volkszeitung”, Landschaftsverband Rheinland (http://www.rheinische-geschichte.lvr.de/themen/Das%20Rheinland%20im%202…) Laatst geraadpleegd op 2 augustus 2014.



“Louis Rucquoy”, Wikipedia, (http://fr.wikipedia.org/wiki/Louis_Ruquoy) Laatst geraadpleegd op 11 augustus 2014.

“Organisation Escherich, Historisches Lexicon Bayern, 2014.(http://www.historisches-lexikon-bayerns.de/artikel/artikel_44558). Laatst geraadpleegd op 28 juli 2014.

“Paul Tirard”, Le comité des travaux historiques et scientifiques, (http://cths.fr/an/prosopo.php?id=114410#) Laatst geraadpleegd op 11 augustus 2014.

“Rolin-Jaquemyns”, Algemeen Rijksarchief België (http://search.arch.be/nl/zoeken-naar-archieven/zoekresultaat/ead/index/…). Laatst geraadpleegd op 11 augustus 2014.



Bronnenmateriaal

AAKEN, Stadtarchiv, Besatzungszeit 1918-1922.

AAKEN, Stadtarchiv, Befreiung Aachens 1930.

DORTMUND, Institut für Zeitungsforschung, Aachener Anzeiger. Politisches Tageblatt.

DORTMUND, Institut für Zeitungsforschung, Aachener Anzeiger. Echo der Gegenwart.

DORTMUND, Institut für Zeitungsforschung, nr.:8: Besatzungszeit.

KREFELD, Stadtarchiv, nr.: 4 Belgische Besatzung, Reparationen.

KREFELD, Stadtarchiv, nr.: 9 Besatzung.

MÜNSTER, Zeitungs- und Pressearchiv, Kölnische Volkszeitung.

BRUSSEL, Archief Ministerie van Buitenlandse Zaken, HCITR, nr. 49: Attentats.

BRUSSEL, Archief Ministerie van Buitenlandse Zaken, HCITR, nr. 47: Incidents en Territoires Occupés.

BRUSSEL, Archief Ministerie van Buitenlandse Zaken, HCITR, nr. 190: Affaires diverses: activisme, séparatisme.

BRUSSEL, Archief Ministerie van Buitenlandse Zaken, HCITR, nr. 41: Presse Belge en Territoires Occupés.

BRUSSEL, Archief Ministerie van Buitenlandse Zaken, HCITR, nr. 46: Propagande pangermaniste en Territoires Occupés

BRUSSEL, Archief Ministerie van Buitenlandse Zaken, Archives Diplomatiques, nr. 10 447: Actes violences a charge de troupes Belges.

BRUSSEL, Archief Ministerie van Buitenlandse Zaken, Archives Diplomatiques, nr. 10 443: Attitude.

BRUSSEL, Archief Ministerie van Buitenlandse Zaken, Archives Diplomatiques, nr. 10 437: Attitude.

BRUSSEL, Archief Ministerie van Buitenlandse Zaken, Archives Diplomatiques, nr. 10 422: Diverses

BRUSSEL, Archief Ministerie van Buitenlandse Zaken, Archives Diplomatiques, nr. 10 432: Divergences et griefs.

BRUSSEL, Archief Ministerie van Buitenlandse Zaken, Archives Diplomatiques, nr. 10 095: Anti-allié (ruhr).

BRUSSEL, Archief Koninklijk Legermuseum, Rhenanie, nr. 88/83: Troupes - Population.

BRUSSEL, Archief Koninklijk Legermuseum, Rhenanie, nr. 88/1-4: Presse.

BRUSSEL, Archief Koninklijk Legermuseum, Rhenanie, nr. 88/86: Attentats.

BRUSSEL, Archief Koninklijk Legermuseum, Moskou, nr. 185/63-66: Propaganda tegen de Belgen.

BRUSSEL, Archief Koninklijk Legermuseum, Moskou, nr. 185/167: Historische notities.





Gedigitaliseerde bronnen

“Kabinettssitzung vom 3 November 1919”, Bundesarchiv (http://www.bundesarchiv.de/aktenreichskanzlei/1919-1933/1000/bau/bau1p/…). Laatst geraadpleegd op 29 juli 2014.

“Ministerraad 16 januari 1919”, Algemeen Rijksarchief (http://extranet.arch.be/lang_pvminister.html) Laatst geraadpleegd op 26 juli 2014.

“Ministerraad 7 maart 1921”, Algemeen Rijksarchief (http://extranet.arch.be/lang_pvminister.html) Laatst geraadpleegd op 31 juli 2014.

“Ministerraad 11 april 1921”, Algemeen Rijksarchief (http://extranet.arch.be/lang_pvminister.html) Laatst geraadpleegd op 31 juli 2014.

“Ministerraad 3 mei 1919”, Algemeen Rijksarchief (http://extranet.arch.be/lang_pvminister.html) Laatst geraadpleegd op 26 juli 2014. “Ministerraad 4 mei 1919”, Algemeen Rijksarchief (http://extranet.arch.be/lang_pvminister.html) Laatst geraadpleegd op 26 juli 2014.

“Ministerraad 7 mei 1921”, Algemeen Rijksarchief (http://extranet.arch.be/lang_pvminister.html) Laatst geraadpleegd op 31 juli 2014.

Ayelet Shaked (°1976) wordt de nieuwe minister van Justitie in de vierde regering van Benjamin Netanyahu. De politica van de extreemrechtse partij ‘Joods Huis’ wees steevast elk vredesakkoord met Palestina af. Nadat Hamas twee Joodse kinderen ontvoerd had, maande ze zelfs aan tot de annexatie van delen van de Westelijke Jordaanoever.

Op 16 november 2015 zei Shaked over het Midden-Oosten: "The entire region is shifting, and the nation states all collapse. It’s a tribal landscape now, and every bit of territory abandoned by the West is seized by radical Islam." (interview)

Tabel 11: aantal leden van adel die in de senaat zetelden gedurende de negentiende eeuw. Uit: T. LUCKX, Politieke geschiedenis van België. Van 1789 tot heden, derde druk, Amsterdan en Brussel, 1973, blz. 56; G. SMETS, La réforme du sénat, Bruxelles, 1919, blz. 71-72; K. PHILIPPEN, De traditie van de elite: analyse van de stellingnamen en het discours van de adel in de senaat tussen 1870 en 1894 ( Katholieke Universiteit Leuven. Departement Geschiedenis, onuitgegeven licentiaatsverhandeling ), Leuven, 1999, blz. 52; P. JANSSENS, De evolutie van de Belgische adel sinds de Late Middeleeuwen ( Gemeentekrediet. Historische uitgaven, reeks in –8°, nr. 93, 1998 ), s.l., 1998, blz. 315. AANTAL EDELLIEDEN AANTAL SENATOREN PROCENTUEEL IN DE SENAAT 1831 44 51 86% 1840 30 49 61% 1850 26 54 48% 1860 22 58 38% 1870 27 62 44% 1880 25 66 40% 1890 31 69 45%

The Most Reverend Dr. Thomas Nulty or Thomas McNulty (1818-1898) was born to a farming family in Fennor, Oldcastle, Co. Meath,[1][2] on July 7, 1818 and died in office as the Irish Roman Catholic Bishop of Meath[3] on Christmas Eve, 1898. Nulty was educated at Gilson School, Oldcastle, County Meath, St. Finians, Navan Seminary and Maynooth College. He was ordained in 1846. Nulty was a cleric during the Irish Potato Famine. During the course of his first pastoral appointment, he officiated at an average 11 funerals of famine victims (most children or the aged) a day, and in 1848 he described a large-scale eviction of 700 tenants in the diocese.[4]

Nulty rose to become the Most Reverend Bishop of Meath and was known as a fierce defender of the tenant rights of Irish tenant farmers throughout the 34 years that he served in that office from 1864 to 1898.[5][6] Thomas Nulty is famed for his 1881 tract Back to the Land, wherein he makes the case for land reform of the Irish land tenure system.[7] Nulty was a friend and supporter of the Irish nationalist Charles Stewart Parnell until Parnell's divorce crisis in 1889.[8][9]

Dr. Thomas Nulty, who had attended the First Vatican Council in 1870, said his last mass on December 21, 1898.

To the Clergy and Laity of the Diocese of Meath:

Dearly Beloved Brethren,-

I venture to take the liberty of dedicating the following Essay to you, as a mark of my respect and affection. In this Essay I do not, of course, address myself to you as your Bishop, for I have no divine commission to enlighten you on your civil rights, or to instruct you in the principles of Land Tenure or Political Economy. I feel, however, a deep concern even in your temporal interests — deeper, indeed, than in my own; for what temporal interests can I have save those I must always feel in your welfare? It is, then, because the Land Question is one not merely of vital importance, but one of life and death to you, as well as to the majority of my countrymen, that I have ventured to write on it at all.

With a due sense of my responsibility, I have examined this great question with all the care and consideration I had time to bestow on it. A subject so abstruse and so difficult could not, by any possibility, be made attractive and interesting. My only great regret, then, is that my numerous duties in nearly every part of the Diocese for the last month have not left me sufficient time to put my views before you with the perspicuity, the order and the persuasiveness that I should desire. However, even in the crude, unfinished form in which this Essay is now submitted to you, I hope it will prove of some use in assisting you to form a correct estimate of the real value and merit of Mr. Gladstone’s coming Bill.

For my own part, I confess I am not very sanguine in my expectations of this Bill — at any rate, when it shall have passed the Lords. The hereditary legislators will, I fear, never surrender the monopoly in the land which they have usurped for centuries past; at least till it has become quite plain to them that they have lost the power of holding it any longer. It is, however, now quite manifest to all the world — except, perhaps, to themselves — that they hold that power no longer.

We, however, can afford calmly to wait. While we are, therefore, prepared to receive with gratitude any settlement of the question which will substantially secure to us our just rights, we will never be satisfied with less. Nothing short of a full and comprehensive measure of justice will ever satisfy the tenant farmers of Ireland, or put an end to the Land League agitation.

The people of Ireland are now keenly alive to the important fact that if they are loyal and true to themselves, and that they set their faces against every form of violence and crime, they have the power to compel the landlords to surrender all their just rights in their entirety.

If the tenant farmers refuse to pay more than a just rent for their farms, and no one takes a farm from which a tenant has been evicted for the non-payment of an unjust or exorbitant rent, then our cause is practically gained. The landlords may, no doubt, wreak their vengeance on a few, whom they may regard as the leaders of the movement; but the patriotism and generosity of their countrymen will compensate these abundantly for their losses, and superabundantly reward them for the essential and important services they have rendered to their country at the critical period of its history.

You know but too well, and perhaps to your cost, that there are bad landlords in Meath, and worse still in Westmeath, and perhaps also in the other Counties of this Diocese. We are, unfortunately, too familiar with all forms of extermination, from the eviction of a Parish Priest, who was willing to pay his rent, to the wholesale clearance of the honest, industrious people of an entire district. But we have, thank God, a few good landlords, too. Some of these, like the Earl of Fingal, belong to our own faith; some, like the late Lord Athlumny, are Protestants; and some among the very best are Tories of the highest type of conservatism.

You have always cherished feelings of the deepest gratitude and affection for every landlord, irrespective of his politics or his creed, who treated you with justice, consideration and kindness. I have always heartily commended you for these feelings.

For my own part, I can assure you, I entertain no unfriendly feelings for any landlord living, and in this Essay I write of them not as individuals, but as a class, and further, I freely admit that there are individual landlords who are highly honourable exceptions to the class to which they belong. But that I heartily dislike the existing system of Land Tenure, and the frightful extent to which it has been abused, by the vast majority of landlords, will be evident to anyone who reads this Essay through.

I remain, Dearly Beloved Brethren, respectfully yours,
+THOMAS NULTY.

BACK TO THE LAND
Our Land System Not justified by its General Acceptance.

Anyone who ventures to question the justice or the policy of maintaining the present system of Irish Land Tenure will be met at once by a pretty general feeling which will warn him emphatically that its venerable antiquity entitles it, if not to reverence and respect, at least to tenderness and forbearance.

I freely admit that feeling to be most natural and perhaps very general also; but I altogether deny its reasonableness. It proves too much. Any existing social institution is undoubtedly entitled to justice and fair play; but no institution, no matter what may have been its standing or its popularity, is entitled to exceptional tenderness and forbearance if it can be shown that it is intrinsically unjust and cruel. Worse institutions by far than any system of Land Tenure can and have had a long and prosperous career, till their true character became generally known and then they were suffered to exist no longer.

Human Slavery Once Generally Accepted.

Slavery is found to have existed, as a social institution, in almost all nations, civilised as well as barbarous, and in every age of the world, up almost to our own times. We hardly ever find it in the state of a merely passing phenomenon, or as a purely temporary result of conquest or of war, but always as a settled, established and recognised state of social existence, in which generation followed generation in unbroken succession, and in which thousands upon thousands of human beings lived and died. Hardly anyone had the public spirit to question its character or to denounce its excesses; it had no struggle to make for its existence, and the degradation in which it held its unhappy victims was universally regarded as nothing worse than a mere sentimental grievance.

On the other hand, the justice of the right of property which a master claimed in his slaves was universally accepted in the light of a first principle of morality. His slaves were either born on his estate, and he had to submit to the labour and the cost of rearing and maintaining them to manhood, or he acquired them by inheritance or by free gift, or, failing these, he acquired them by the right of purchase — having paid in exchange for them what, according to the usages of society and the common estimation of his countrymen, was regarded as their full pecuniary value. Property, therefore, in slaves was regarded as sacred, and as inviolable as any other species of property.

Even Christians Recognised Slavery.

So deeply rooted and so universally received was this conviction that the Christian religion itself, though it recognised no distinction between Jew and Gentile, between slave or freeman, cautiously abstained from denouncing slavery itself as an injustice or a wrong. It prudently tolerated this crying evil, because in the state of public feeling then existing, and at the low standard of enlightenment and intelligence then prevailing, it was simply impossible to remedy it.

Thus then had slavery come down almost to our own time as an established social institution, carrying with it the practical sanction and approval of ages and nations, and surrounded with a prestige of standing and general acceptance well calculated to recommend it to men’s feelings and sympathies. And yet it was the embodiment of the most odious and cruel injustice that ever afflicted humanity. To claim a right of property in man was to lower a rational creature to the level of the beast of the field; it was a revolting and an unnatural degradation of the nobility of human nature itself. (etc, see link)

Back to the land

Vlaamse ministers die na de verkiezingen geen nieuwe ministerpost krijgen, hebben in de volgende legislatuur recht op twee medewerkers, een staflid en een uitvoerend personeelslid. Dat staat in een besluit van de Vlaamse regering uit 2009.

Uit een antwoord van minister-president Geert Bourgeois op een vraag van Vlaams Belang-parlementslid Tom Van Grieken blijkt nu dat er twee Vlaamse ex-ministers van de regeling gebruik maken. Het gaat om gewezen SP.A-ministers Ingrid Lieten en Freya Van den Bossche. De rest van de vorige Vlaamse ministerploeg is trouwens opnieuw aan de slag als minister in de nieuwe Vlaamse regering (Geert Bourgeois, Philippe Muyters, Hilde Crevits, Joke Schauvliege en Jo Vandeurzen) of in een andere regering (Kris Peeters in de federale regering en Pascal Smet in de Brusselse regering).

De totale kostprijs voor de medewerkers voor Lieten en Van den Bossche bedraagt bijna 500.000 euro per jaar en dus bijna 2,5 miljoen tegen 2019. De medewerkers worden ook betaald vanuit het kabinet van de minister-president.

Vlaams minister-president Geert Bourgeois liet afgelopen zomer in De Tijd al verstaan dat hij niet gelukkig is met de regeling. "Je kan je inderdaad vragen stellen bij de huidige regeling. Ze wordt op dit moment onderzocht", aldus Bourgeois in het antwoord op de schriftelijke vraag.

Vraagsteller Tom Van Grieken zelf noemt de regeling "politieke zelfbediening ten top" en een "verkwisting van belastinggeld". Hij roept de Vlaamse regering op de "gunstmaatregel" af te schaffen en dringt er bij de twee ex-ministers op aan afstand te doen van hun recht.

Hardcover



Land and Dignity in Paraguay analyzes the sociopolitical mobilization around land rights of the indigenous communities in this country.

Throughout Paraguay, indigenous communities have seen their lands sold to private agriculture business, in addition to being subjected to arrests, intimidation, and torture. Since the fall of Stroessner’s dictatorship in 1989, these communities have been organizing to oppose neoliberal policies, especially that of land privatization. Such mobilization nearly always coalesces around an organizing frame, and the prominence of dignity in the framing of the Paraguayan movement is clear.

Drawing on media coverage and extensive interviews with indigenous leaders, civil society leaders, and government officials, the book argues that active social mobilization developed around the dignity frame and concludes by looking at the implications for conflict resolution processes and for Paraguay’s new democracy.

A unique case study, Land and Dignity in Paraguay will interest anyone studying indigenous politics, Latin American politics, as well as issues of development and human rights.

see also: Land Tenure in Paraguay

Waar ... ? in de nutsleidingen, dakleien, gevels, golfplaten, bloembakken, dorpels, vloertegels, lambrisering, het slib van dakgoten, asbestkoord, isolatie rond verwarmingsbuizen, enzovoort. Het bericht van De Standaard (20141027) rept met geen woord over 'Eternit'. Wel dit: 'Er wordt onderzocht of er een verplichte asbestinventaris moet komen voor huizen/gebouwen die verkocht worden, naar analogie van een bodemattest.' Hier het recept: men neme alle artikels van het kadaster en men schrapt diegene waar geen asbest in zit; de inventaris zal vlugger gemaakt zijn.

De burgemeester van Houyet (provincie Namur), loopt heel wat inkomsten mis. Een kwart van zijn gemeente is eigendom van de Koninklijke Schenking en die domeinen zijn vrijgesteld van onroerende voorheffing. Hij wil een compensatie van de federale overheid.
Houyet is een gemeente in de Belgische provincie Namen. De gemeente telt ruim 4500 inwoners.
Deelgemeenten: Ciergnon, Finnevaux, Hulsonniaux, Mesnil-Église, Mesnil-Saint-Blaise, Celles, Custinne, Hour en Wanlin.

chateau en hotel


kasteel van Ciergnon

FEBRUARY 12, 2013
(Moscow) – The Azerbaijani government should immediately end a hostile campaign of intimidation against writer Akram Aylisli. Aylisli recently published a controversial novel depicting relationships between ethnic Azeris and Armenians in Azerbaijan.

Foreign governments and intergovernmental organizations of which Azerbaijan is a member should speak out against this intimidation campaign. They should urge the authorities to immediately investigate those responsible for threats against Aylisli, and to respect freedom of expression.

“The Azerbaijani authorities have an obligation to protect Akram Aylisli,” said Hugh Williamson, Europe and Central Asia director at Human Rights Watch. “Instead, they have led the effort to intimidate him, putting him at risk with a campaign of vicious smears and hostile rhetoric.”

Aylisli, a member of the Union of Writers of Azerbaijan since the Soviet era, is the author of Stone Dreams. The novel includes a description of violence by ethnic Azeris against Armenians during the 1920s, and at the end of the Soviet era, when the two countries engaged in armed conflict. Aylisli told Human Rights Watch that he saw the novel as an appeal for friendship between the two nations. The novel was published in Friendship of Peoples, a Russian literary journal, in December 2012.

Azerbaijan and Armenia fought a seven-year war over Nagorno-Karabakh, a primarily ethnic Armenian-populated autonomous enclave in Azerbaijan. Despite a 1994 ceasefire, the conflict has not yet reached a political solution. Against the background of the unresolved nature of the conflict, Aylisli’s sympathetic portrayal of Armenians and condemnation of violence against them caused uproar in Azerbaijan. An escalating crescendo of hateful rhetoric and threats against Aylisli started at the end of January 2013, culminating in a February 11 public statement by Hafiz Hajiyev, head of Modern Musavat, a pro-government political party. Hajiyev publicly said that he would pay AZN10,000 [US$12,700] to anyone who would cut off Aylisli’s ear.

“Azerbaijan’s authorities should immediately investigate and hold accountable anyone responsible for making threats against Aylisli, and ensure his personal safety,” Williamson said.

On January 29, officials from the Yeni Azerbaijan, Azerbaijan’s ruling party, publicly called on Aylisli to withdraw the novel and ask for the nation’s forgiveness. Aylisli told Human Rights Watch that two days later, a crowd of about 70 people gathered in front of his home, shouting “Akram, leave the country now,” and “Shame on you”, and burned effigies of the author. Witnesses told Human Rights Watch that police were present but made no effort to disperse the crowd. No damage was done to Aylisli’s home.

In a speech about Aylisli’s book, a high level official from Azerbaijan’s presidential administration said that, “We, as the Azerbaijani people, must express public hatred toward these people," a comment that appeared aimed at Aylisli.

During a February 1 session, some members of Azerbaijan’s parliament denounced Aylisli, called for him to be stripped of his honorary “People’s Writer” title and medals, and demanded that he take a DNA test to prove his ethnicity. On February 7, President Ilham Aliyev signed a decree stripping Aylisli of the title, which he had held since 1998, and cutting off his presidential monthly pension of AZN1000 [US$1,270], which he had drawn since 2002. Aylisli learned of the presidential decree from television news.

In the wake of the public vitriol, Aylisli’s wife and son were fired from their jobs. On February 4, a senior officer at Azerbaijan’s customs agency forced Najaf Naibov-Aylisli, Aylisli’s son, to sign a statement that he was “voluntarily” resigning from his job as department chief. Aylisli told Human Rights Watch his son had received no reprimands during his 12 years on job.

“My son had nothing to do with politics,” Aylisli said. “In fact he always advised me not to write about politics and never agreed with my political views.”

On February 5, Aylisli’s wife, Galina Alexandrovna, was forced to sign a “voluntary” statement resigning from her job at a public library, following an inspection announced several days before.

Public book burnings of Aylisli’s works, some organized by the ruling party, have taken place in several cities in Azerbaijan.

“The government of Azerbaijan is making a mockery of its international obligations on freedom of expression,” Williamson said. “This is shocking, particularly after Azerbaijani officials flocked to Strasbourg last month to tout the government’s human rights record at the Council of Europe.”

The European Court of Human Rights has issued numerous rulings upholding the principle that freedom of speech also protects ideas that might be shocking or disturbing to society. In a judgment handed down against Azerbaijan, in a case that dealt speech related to the Nagorno Karabakh conflict, the court said, “[F]reedom of information applie[s] not only to information or ideas that are favorably received, but also to those that offend, shock or disturb.”

Vooral de naam van Robert Bourgi - die Foccart als mentor had - is belangrijk als go between tussen het Elysée en de Afrikaanse staten. Hij werd ingeschakeld door Nicolas Sarkozy.
Te onthouden: vanaf 2000 nemen de captains of industry het over van het Elysée.
Te onthouden: Nigeria heeft uranium.
De grote rol van Gabon en president Omar Bongo in de Franse (sic!) politiek.
In 1994 ontploft de affaire ELF; de onderzoeksrechter is Eva Joly.
De rol van BIDERMANN Textiles in de affaire ELF.
In 1997 sterft Foccart.
Te onthouden: de meeste presidenten van de FranceAfrique behoren tot de loge.
Onthoudt ook de naam van Vincent Bolloré.

L'espace « françafricain »

Afrique francophone. Population de 363 millions en 201312. Population prévue entre 785 millions13 et 814 millions12 en 2050.
14,15
Pays considérés comme francophones
Pays non francophones mais membres ou Observateurs de l'OIF
Les pays considérés comme appartenant à des degrés divers à la « Françafrique » sont les anciennes colonies françaises en Afrique subsaharienne, à savoir :
En Afrique de l'Ouest : Sénégal, Côte d'Ivoire, Burkina Faso, Togo, Bénin, Niger, Mali
En Afrique centrale : République du Congo, Gabon, Tchad, République centrafricaine, Cameroun
Dans l'océan Indien et la corne de l'Afrique : Comores, Madagascar, Djibouti

SAMENLEVING
BRUSSEL
07/2/2012© BRUSSELNIEUWS.BE

Bart Dewaele
De Koninklijke Schenking vangt sinds 2010 asielzoekers op in de conciërgewoning van het kasteel van de koning in Ciergnon. Het is echter het OCMW dat de opvang betaalt.
Dat schrijft knack.be.

Sinds 2010 huisvest de koning asielzoekers in de conciërgewoning van zijn kasteel in Houyet. Er is plaats voor vier mensen, meestal gaat het om gezinnen. Dat raakte vorige week bekend naar aanleiding van de opvangcrisis in de daklozensector.

Nu blijkt dat de Koninklijke Schenking daarvoor zelf geen kosten draagt. Die worden betaald door het OCMW van Houyet. Dat antwoordde premier Di Rupo (PS) in de Commissie Binnenlandse Zaken dinsdag op een vraag van parlementslid Theo Francken (N-VA).

Het OCMW betaalt dus voor water, elektriciteit en andere leefkosten. Het gebouw wordt wel zonder huur ter beschikking gesteld van het OCMW, dat het in beheer heeft.

Deze toespraak moest een schok in het electoraat teweegbrengen en mobiliserend werken.

Germany was a latecomer to the colonial world of the late nineteenth century but this history of German colonialism makes clear the wide-reaching consequences of Germany's short-lived colonial project. Sebastian Conrad charts the expansion of the empire from its origins in the acquisition of substantial territories in present day Togo, Cameroon, Namibia and Tanzania to new settlements in East Asia and the Pacific and reveals the colonialist culture which permeated the German nation and its politics. Drawing on the wider history of European expansion and globalisation he highlights the close interactions and shared vocabularies of the colonial powers and emphasises Germany's major role in the period of high imperialism before 1914. Even beyond the official end of the empire in 1919 the quest for Lebensraum and the growth of the Nazi empire in Eastern Europe can be viewed within a framework of colonialism whose effects resonate to the present day.

'With its many excellent illustrations and maps, its annotated critical bibliography and its acute awareness of historiographical trends, it is a model of its kind, providing an essential guide to the subject and intelligent pointers for further research.' London Review of Books

Ah ! La jolie fable de l’homme (ou de la femme) qui s’en va, solitaire, à la rencontre de la Nation... Des hommes, il y en a certes, et des femmes aussi, heureusement de plus en plus nombreuses. Mais l’histoire de leur candidature à l’élection présidentielle est d’abord celle des institutions, de la progressive inscription du trophée présidentiel au cœur de la vie politique, des partis qui la structurent, la divisent aussi, des instruments – communication, médias, sondages – qui la mettent en scène, toutes choses dont ils et elles sont les objets avant d’en être les sujets agissants.

2Voici donc une brève histoire de la Ve République sous la forme d’un name dropping de candidat(e)s à la présidentielle qui s’inscrit dans les concaténations d’un système politique qui les dépasse et les produit.

1965. Terra incognita
3Tout commence bien sûr en 1962. La France se dote pour la seconde fois de son histoire de l’élection au suffrage universel direct du président de la République. C’est peu dire que les partis politiques accueillent la nouveauté avec méfiance, voire perplexité. Le funeste précédent louis-napoléonien n’y est pas pour rien.

4Certains sentent cependant qu’un coup peut être joué. Différents groupes socioprofessionnels – les « forces vives de la Nation » – chaperonnés par des hauts fonctionnaires « modernisateurs » regroupés, pour beaucoup, au sein du Club Jean Moulin, ont décidé de se lancer dans la bataille de l’élection présidentielle. Non pas pour gagner, mais pour empêcher sa neutralisation par la candidature de personnalités de second rang – stratégie envisagée par

5Guy Mollet, le patron de la sfio – et pérenniser ainsi la pratique présidentialiste du nouveau régime où ils voient la promesse de réaliser leur projet d’une « démocratie économique ». Et voilà qu’en septembre 1963 entre en lice leur champion : Monsieur X, alias Gaston Defferre, le maire socialiste de Marseille. Le premier candidat à la première élection présidentielle de la Ve République prend de vitesse la sfio et le mrp, et s’essaie durant presque deux années à une recomposition des forces politiques à gauche, laissant de côté les communistes électoralement affaiblis mais surtout encore politiquement « infréquentables ». Il y voit un préalable à sa candidature alors que d’autres, mais plus tard, comprendront qu’une candidature présidentielle peut être un point de départ à une telle entreprise. Mais ni la sfio ni le mrp n’acceptent de se plier aux exigences de cette recomposition. La tentative de créer, en juin 1965, une fédération pouvant réunir socialistes et démocrates-chrétiens derrière le candidat Defferre sonne le glas de ce coup de force contre les appareils partisans. Privé de soutiens, Gaston Defferre ne peut alors que se retirer de la compétition. À six mois de la présidentielle – cela paraît stupéfiant vu d’aujourd’hui –, il n’y a plus de candidats crédibles à l’élection présidentielle.

6Dans cet espace politique vide, certains profitent de l’aubaine : l’avocat d’extrême droite Jean-Louis Tixier-Vignancour, accompagné de son lieutenant Jean-Marie Le Pen, promène son chapiteau dans toute la France pour rameuter les nostalgiques de la France de Vichy et de l’Algérie française ; le sénateur Pierre Marcilhacy, candidat d’une droite libérale, inconnu du grand public, préconise une présidence arbitrale ; Marcel Barbu se présente comme le porte-parole des « chiens battus » et défend des causes alors peu audibles (référendum d’initiative populaire, création d’un ministère des Droits de l’homme, etc.).

7Pas de candidat chez les communistes, pas de candidat chez les radicaux et les centristes, pas de candidat chez les indépendants – dont la figure tutélaire, Antoine Pinay, vient de se retirer de la vie politique –, pas de candidat chez les socialistes – Guy Mollet y veille... Reste la figure de Pierre Mendès France. Mais ce dernier est hostile et au nouveau régime et à l’élection directe du président de la République. Alors, début septembre, surgit François Mitterrand, seul ou presque, à peine accompagné d’une poignée de fidèles regroupés dans une Convention des institutions républicaines. À défaut de faire consensus, sa candidature ne gêne personne à gauche. Il précise même qu’il ne négociera avec personne, et le voilà qui rafle la mise des soutiens radicaux, socialistes et... communistes. Le soutien du pcf à François Mitterrand est la goutte d’eau qui fait déborder le vase démocrate-chrétien. En octobre 1965, après un mois de réflexion, Jean Lecanuet, le président du mrp, se lance également dans la bataille.

8Pour cette première élection présidentielle, les commentateurs attendent bien sûr le général de Gaulle. En septembre, lors d’une conférence de presse, il a refusé de se prononcer. C’est fait le 4 octobre, au cours d’une allocution télévisée. Nous sommes à un mois et un jour du premier tour de l’élection. Fidèle à son personnage, mais aussi à la conception qu’il se fait de cette élection, c’est à une sorte de plébiscite qu’invite le général de Gaulle. « Moi ou le chaos », titrera la presse le lendemain.

9Les six candidats à la première élection présidentielle de la Ve République vont alors – comme les Français – aller de découverte en découverte : celle d’une campagne télévisée (en noir et blanc) où tous sont à égalité de temps d’antenne – mais à laquelle le général de Gaulle ne veut pas s’abaisser ; celle des sondages, qui indiquent assez vite la mise en ballottage du président sortant – au point que de Gaulle va finalement se décider à utiliser son temps de parole ; celle de la personnalisation de la vie politique. Au lendemain du second tour – et sans doute grâce à ce second tour –, chacun a compris qu’être candidat à l’élection présidentielle c’est avoir rendez-vous avec l’Histoire.

1969. L’apprentissage sans la figure du Commandeur
10Le 28 avril 1969, le général de Gaulle annonce sa démission. La deuxième élection présidentielle se déroule dans le tempo très bref que fixe la Constitution en cas de vacance de la présidence de la République.

11En dépit de la surprise, tout est déjà presque en place, acteurs et décor. L’élection de 1969 s’est en effet jouée pour partie au printemps et à l’été 1968. François Mitterrand s’est brûlé les ailes en annonçant sa candidature dans le feu des événements de Mai, et les appareils de la sfio et du parti radical en profitent pour torpiller la Fédération de la gauche démocrate et socialiste qu’il préside. Exit donc Mitterrand. Le Parti communiste, fortement bousculé par Mai 68, porte le fardeau de l’invasion estivale de la Tchécoslovaquie par l’Union soviétique. Il doit jouer en solo s’il veut exister, quitte à trouver un candidat – Jacques Duclos – dont la faconde, l’accent rocailleux du Sud-Ouest et le pedigree d’ancien combattant de Verdun et de résistant atténuent le curriculum de parfait stalinien. La sfio a traversé Mai 68 sans rien y comprendre, et n’a toujours pas assimilé l’enjeu de l’élection présidentielle. Plus occupée par le ripolinage de sa façade – elle deviendra « parti socialiste » en juillet 1969 –, elle se laisse imposer la candidature de Gaston Defferre, qui s’adjoint ensuite Pierre Mendès France pour une sorte de « ticket » incompréhensible et fort éloigné de « l’esprit » de la Ve République. Surtout, cette candidature n’occupe pas tout l’espace de la gauche non communiste. À sa gauche, le sémillant Michel Rocard, énarque au débit de mitraillette, mais bien dans l’air du temps soixante-huitard, est le candidat du psu, lequel est flanqué à sa gauche par l’improbable Alain Krivine, choisi par la lcr sans que l’intéressé n’ait eu son mot à dire, alors même qu’il vient d’être incorporé sous les drapeaux au sortir d’une peine de prison liée à son activité « révolutionnaire ». Ce qui vaudra d’ailleurs son heure de gloire (constitutionnelle) à un autre candidat, Louis Ducatel, entrepreneur en travaux publics aussi triste que Marcel Barbu pouvait être original, qui contestera (en vain) devant le Conseil constitutionnel la candidature du soldat Krivine. Mais c’est surtout au centre gauche, et y compris au sein de la sfio, que la candidature de Gaston Defferre ne mobilise pas. Les radicaux, comme bon nombre de socialistes en sous-main, et bien sûr des démocrates-chrétiens, soutiennent le centriste Alain Poher, président de la République par intérim, qui bénéficie du fiasco du référendum qui devait faire disparaître le Sénat dont il est le nouveau président. Si ce dernier hésite longuement – il ne se déclarera qu’à moins de trois semaines du premier tour –, les sondages emportent la décision en lui prédisant la victoire au second tour... À droite, bien sûr, Georges Pompidou a gagné, dans la tempête de Mai mais aussi dans le raz-de-marée gaulliste des législatives de juillet, ses galons d’héritier et de successeur, même s’il est mis brutalement en réserve de la République par le général de Gaulle. Il capitalise également le rôle central qu’il s’est octroyé lors des législatives de 1967 : pour la première fois dans l’histoire de la République, un chef de gouvernement est le chef d’une majorité parlementaire qu’il réussit à reconduire en la menant au combat électoral. Une majorité étonnement disciplinée au regard des pratiques antérieures : en dépit de dissensions entre les républicains indépendants et les gaullistes, l’unité de candidature est réalisée dans chaque circonscription. Au lendemain de la démission du général de Gaulle, en dépit des tergiversations de Valéry Giscard d’Estaing qui, faute d’être candidat, voudrait solliciter celle de son ancien mentor Antoine Pinay, Georges Pompidou reçoit le soutien des cadres giscardiens et rallie une partie des troupes du Centre démocrate créé par Jean Lecanuet, appliquant une partie de la martingale de l’élection présidentielle : au premier tour, on rassemble son camp.

1974. Au cœur de la Ve République bipolarisée
12Cette fois, c’est la mort du président en exercice... Encore une élection anticipée, encore une élection organisée dans la précipitation, mais peut-être la première « vraie » élection présidentielle de la Ve République. Tous ont compris que l’avenir politique se jouait là, et que la valeur du trophée présidentiel valait bien une restructuration de grande ampleur du système de partis et des alliances électorales.

13François Mitterrand s’est emparé en 1971 du nouveau Parti socialiste avec l’objectif d’unifier la gauche non communiste, de jouer pleinement le jeu de la présidentialisation du régime et d’adopter une stratégie d’union de la gauche avec les communistes. En 1972, c’est la signature d’un programme commun de gouvernement qui rassemble communistes, socialistes et radicaux « de gauche ». Cette nouvelle donne n’est pas sans effets à droite. C’est ainsi que le rapprochement entre la majorité pompidolienne et les centristes s’accélère, en 1972, à l’occasion du référendum sur l’élargissement des Communautés européennes.

14Lors des élections législatives de 1973, la discipline républicaine joue à plein à gauche. Socialistes et radicaux de gauche constituent une Union de la gauche démocrate et socialiste (ugds). L’ugds, le pcf et le psu concluent un accord de désistement automatique pour le second tour. La gauche obtient ainsi 46,6 % des suffrages, qui se répartissent de façon équilibrée entre le pc (21,55 %) et l’ugds (21,3 %). La droite aussi part aux élections de façon ordonnée. La majorité se rassemble dans une « Union des républicains de progrès pour le soutien au président de la République », qui présente un candidat unique dans 405 des 473 circonscriptions sur la base d’un programme présenté par le Premier ministre, Pierre Messmer. La majorité retrouve son niveau de 1967 au premier tour (37 %), et ne doit sa victoire qu’aux 13,25 % des électeurs du centre « d’opposition » qui, cette fois, basculent du côté de la majorité, à l’appel de Jean Lecanuet qui veut faire barrage à la coalition socialo-communiste. Le rapprochement entre la majorité pompidolienne et le centre est scellé.

15Nous sommes là dans une configuration qui s’est clairement bipolarisée. Cette bipolarisation va-t-elle résister à l’élection présidentielle imprévue ? À gauche, la solidité de l’union se vérifie tout de suite. Le Parti communiste renonce à présenter un candidat, sans doute pour empêcher François Mitterrand de se « recentrer ». L’ensemble des partis de gauche, mais aussi des syndicats ouvriers (cgt et cfdt), appelle à la candidature de François Mitterrand. À droite, en revanche, la bataille de succession est féroce, alors même que le parti gaulliste est déjà secoué par de fortes divisions qui opposent barons du gaullisme et « pompidoliens », mais aussi conservateurs et progressistes. Après bien des épisodes, retournements de veste, « trahisons » (celle du ministre de l’Intérieur gaulliste Jacques Chirac au profit de Valéry Giscard d’Estaing sera la plus spectaculaire), vraies-fausses candidatures (Edgar Faure, Pierre Messmer, Christian Fouchet), deux candidats principaux restent en lice : Jacques Chaban-Delmas et Valéry Giscard d’Estaing.

16Trois candidats pour gagner : un à gauche, deux à droite. Mais aussi neuf candidats pour... s’exprimer (deux candidats supplémentaires ont été invalidés par le Conseil constitutionnel : l’un n’était pas éligible, l’autre n’avait pas recueilli suffisamment de parrainages). Pour la première fois se vérifie la « règle » de la proportionnalisation de l’élection présidentielle. Contrairement à une idée reçue, il n’y a pas ici d’exception française. Comme le montre l’analyse politique comparée [1]
[1]
Matthew S. Suhugart, John M. Carey, Presidents and Assemblies :…, une élection nationale majoritaire à deux tours finit toujours, pour reprendre la jolie expression d’Olivier Duhamel, par transformer le premier tour en « forum proportionnel » [2]
[2]
Olivier Duhamel, Histoire des présidentielles (Seuil, 2008) que….

17Certains candidats-figurants ne laisseront pas de traces dans les mémoires. C’est le cas de l’avocat Jean-Claude Sebag, soutenu par le Mouvement fédéraliste européen, du professeur de droit Guy Héraud qui défend un socialisme autogestionnaire, du socialiste anticommuniste Émile Muller, ou encore de Bertrand Renouvin, le plus original, à la fois royaliste, gauchiste et gaulliste. Jean Royer marquera un peu plus les esprits en menant une campagne de défense de l’ordre moral, fustigeant la pornographie, et dont la publicité est assurée par le harcèlement constant de militants libertaires. L’agronome René Dumont inaugure une longue série de candidatures écologistes, et le candidat au pull rouge et au verre d’eau entrera ainsi au panthéon de l’écologie politique pour les générations futures. Alain Krivine est désormais flanqué d’une nouvelle candidate des « travailleuses, travailleurs », Arlette Laguiller, la plus célèbre employée du Crédit Lyonnais, qui inaugure le mano a mano présidentiel des familles trotskystes, lcr vs lo. Enfin Jean-Marie Le Pen commence ici aussi sa longue aventure de candidat à la présidentielle.

1981. Le produit du quadrille bipolaire
18On connaît l’image du « quadrille bipolaire » utilisée pour décrire l’aggiornamento du paysage partisan au cours des années 1970, dont l’expression électorale la plus aboutie a été donnée par les législatives de 1978. La quatrième présidentielle en est le produit : un système de partis bipolarisé – le centre a disparu – avec une compétition féroce pour le leadership au sein de chaque pôle, qui se donne à voir aussi comme une guerre des chefs. La guerre des droites est brutale, elle se joue quotidiennement au Parlement à partir de la démission de Jacques Chirac de son poste de Premier ministre, oblige à des restructurations partisanes (le rpr succède à l’udr en 1976 pour servir la carrière de son président, l’udf fédère les soutiens de VGE à partir de 1978), se rejoue à chaque scrutin (en emportant Paris lors des municipales de 1977, Jacques Chirac gagne une manche importante, mais perd sévèrement lors des européennes de 1979 face à la liste conduite par Simone Veil). À gauche, la division n’est pas moindre. L’union de la gauche s’est avérée une stratégie électoralement payante (« belle défaite » de 1974, succès des cantonales et des municipales qui suivent). Mais le renforcement du Parti socialiste qui, depuis les « assises du socialisme » en octobre 1974, rallie à lui des anciens du psu (comme Michel Rocard), beaucoup de militants issus de mouvements chrétiens de gauche (comme Jacques Delors), et fait jeu égal avec les communistes dans l’électorat ouvrier, inquiète justement le Parti communiste. L’actualisation du programme commun de 1972 conduit à la rupture de l’union de la gauche en septembre 1977. Pour la première fois, lors des législatives de 1978, le ps devance le pc, accentuant les préventions de ce dernier. On sait alors qu’il y aura quatre candidats lors de l’élection présidentielle de 1981, un pour chacune des formations du « quadrille » : Valéry Giscard d’Estaing, Jacques Chirac, Georges Marchais et... La seule incertitude vient du Parti socialiste. Au lendemain des législatives, Michel Rocard est devenu le favori des sondages. Mais, au début des années 1980, le verdict sondagier peut être encore contrecarré par la maîtrise de l’appareil partisan. François Mitterrand s’y emploie et obtient une nette victoire contre le tandem Rocard-Mauroy lors du congrès de Metz d’avril 1979. Michel Rocard ne renonce pas pour autant. Il annonce sa candidature en octobre 1980 tout en précisant qu’il pourrait reconsidérer sa position si... François Mitterrand était candidat. Moins d’un mois plus tard, ce dernier est officiellement candidat. La messe est dite.

19Avec la loi organique de juin 1976, les conditions de la candidature à la présidentielle ont été durcies : il faut dorénavant 500 parrainages (contre 100 auparavant), émanant d’au moins 30 départements (contre 10) sans qu’un dixième d’entre eux provienne du même, et ces parrainages sont désormais publics (ce qui renforce le contrôle des partis sur les candidatures). Mais cela n’empêche pas la floraison de candidatures : 57. Certains ne font qu’un petit tour avant de renoncer. C’est le cas de Coluche, éphémère candidat pourtant crédité de 12,5 % des intentions de vote fin 1980. D’autres durent plus longtemps, comme l’ancien ministre des Affaires étrangères pompidolien Michel Jobert, qui finira par soutenir Mitterrand, ou encore l’ancien député exclu du pcf qui n’est pas encore devenu islamiste-négationniste Roger Garaudy, ou encore l’associatif multi-casquettes Jean-Claude Delarue. Des anciens candidats à la présidentielle se heurtent également à la contrainte des 500 parrainages, comme Alain Krivine ou Jean-Marie Le Pen. Mais d’autres passent entre les mailles du filet : l’ancien Premier ministre Michel Debré et l’ancienne conseillère pompidolo-chiraquienne Marie-France Garraud pour la droite ; Huguette Bouchardeau pour le psu et Michel Crépeau pour les radicaux de gauche. Arlette Laguiller est seule à représenter les familles trotskystes, tandis que Brice Lalonde est cette fois le porte-parole des écologistes. Conséquence de cet éparpillement, pour la première fois les deux candidats arrivés en tête au premier tour ne totaliseront pas à eux deux 50 % des électeurs inscrits (de Gaulle et Mitterrand avaient rassemblé 64 % du corps électoral en 1965).

1988. Sans surprises
20La première élection consécutive à une cohabitation en porte la trace. Deux candidats naturels, sans suspense : le président de la République et le Premier ministre sortants dont la lutte feutrée accapare depuis 1986 toute l’attention des médias. Elle porte aussi la trace de la fin du « quadrille bipolaire ». Le pc dont le déclin électoral s’accentue d’élection en élection a délégué André Lajoinie pour faire acte de présence, concurrencé par un ancien communiste, Pierre Juquin, qui reçoit le soutien hétéroclite de la lcr et du psu ; Arlette Laguiller poursuit son show bien rodé, à peine troublée par un nouveau venu trotskyste, Pierre Boussel du Mouvement pour un parti des travailleurs. L’environnementaliste André Waechter représente le nouveau parti Vert, créé en 1984, sur une ligne ni gauche ni droite. Raymond Barre porte les espoirs de ce qui reste de giscardisme, paraît même pouvoir l’emporter à droite jusqu’au début de la campagne, mais souffre de l’éclatement de l’udf, des réticences du Parti républicain de François Léotard et du silence assourdissant de Valéry Giscard d’Estaing. Cette fois Jean-Marie Le Pen a réussi à être candidat. Aux européennes de 1984, le Front national a fait presque jeu égal avec la liste du Parti communiste, en 1986 il a obtenu 35 députés grâce au scrutin à la proportionnelle. Premier entré en campagne, débarrassé du bandeau noir qui lui masquait un œil, il est maintenant dans la cour des grands. Pour longtemps...

1995. La guerre des chefs
21La réélection de François Mitterrand a ouvert une période erratique de la vie politique. Pensée comme le pivot structurant et stabilisant de la Ve République, l’élection présidentielle ne semble plus jouer son rôle face à ce qui se donne à voir comme une série de dérèglements du jeu politique. Pis, elle pourrait les aggraver.

22La dynamique de la présidentielle de 1988 a été insuffisante pour assurer à François Mitterrand une majorité autre que relative lors des législatives anticipées qui suivent. Le parti présidentiel se déchire au congrès de Rennes de 1990, incapable de régler la question du leadership post-mitterrandien, avec à la clef bien sûr une future candidature à l’Élysée. La ratification référendaire du traité de Maastricht, en 1992, aggrave les divisions à gauche, même si elle bouleverse tout autant la droite. La sévère défaite socialiste aux législatives de 1993 ouvre de nouveau une période de cohabitation. Michel Rocard s’empare du ps pour buter sur l’obstacle des européennes en 1994, où la liste qu’il conduit peine à devancer celle de... Bernard Tapie. Dernier petit tour de piste de l’éternel rival de François Mitterrand, et nouvel épisode de la valse des premiers secrétaires du ps (ils seront quatre à se succéder de 1988 à 1995 : Pierre Mauroy, Laurent Fabius, Michel Rocard, Henri Emmanuelli), potentiels candidats à la fonction suprême, sans compter quelques outsiders toujours à l’affût comme Jack Lang et, déjà, Ségolène Royal. Lors du congrès de Liévin, le ps a modifié la procédure de désignation de son candidat ; désormais il doit être élu directement par les adhérents. Nul ne pense l’utiliser puisque les socialistes se sont trouvé un candidat providentiel, venu de Bruxelles, assuré par les sondages d’une éclatante victoire : Jacques Delors. Un candidat qui pourrait permettre au Parti socialiste de trouver au centre droit les voix que ne rapporte plus, sur son flanc gauche, le Parti communiste. Mais Delors renonce et le mécanisme de Liévin s’avère providentiel. Jospin l’emporte sur le premier secrétaire en fonction, Henri Emmanuelli. Contre la logique de l’appareil, ce sont les militants qui auront eu le dernier mot. La leçon sera retenue.

23À droite, l’accalmie est de courte durée. Et quand le conflit va naître ce sera au sein d’une fratrie et non pas entre cousins plus ou moins éloignés. Jacques Chirac, qui a renoncé à Matignon, se fait doubler par son « ami de trente ans » Édouard Balladur. C’est la guerre au sommet au rpr – avec la violence extrême des histoires de famille –, une histoire d’hommes qui est grosse d’une recomposition partisane tant le conflit déstructure plus encore l’udf par capillarité, alors même que Valéry Giscard d’Estaing, de retour, essaie en vain d’y imposer son autorité. Charles Pasqua, ministre de l’Intérieur, soutien d’Édouard Balladur, propose sans succès en septembre 1994 un système de primaires à droite. Arc-bouté sur son pré carré partisan, le candidat Jacques Chirac défie l’élu des sondages. Parti politique contre sondages, cet ingrédient-là de la compétition présidentielle au moins reste stable.

24Tout comme le cortège des seconds couteaux qui jouent les figurants. Cette fois, ils sont six : Arlette Laguiller que l’on ne présente plus à sa quatrième participation, Robert Hue le sympathique nouveau patron « rénovateur » du Parti communiste, Dominique Voynet qui commence à consolider l’ancrage à gauche des Verts, l’ex sous-préfet organisateur de spectacles et vicomte Philippe de Villiers, l’inconnu Jacques Cheminade et le persévérant Jean-Marie Le Pen, qui n’inquiète toujours pas outre mesure.

2002. Au risque de l’émiettement
25Le résultat du premier tour de l’élection de 2002 en a écrasé la perspective et a fourni un nouveau concept au commentaire politologique, « le risque d’un 21 Avril ». Mais la première source d’étonnement est en amont : la capacité de Jacques Chirac à imposer sa candidature en dépit d’une série de revers jamais égalés. C’est bien sûr la dissolution ratée de 1997 qui conduit à la troisième cohabitation, mais c’est aussi l’échec du parti du président aux européennes de 1999 (la liste conduite par Nicolas Sarkozy se fait doubler par celle de Charles Pasqua et de Philippe de Villiers, et peine à dépasser celle de François Bayrou), son incapacité à contrôler le rpr (Michèle Alliot-Marie en est élue présidente contre le candidat de l’Élysée) et, ô combien symbolique, la perte de la mairie de Paris en 2001. Chirac, sans véritable rival à droite, une droite démembrée et exsangue... Les centristes (François Bayrou), les libéraux (Alain Madelin), les catholiques « sociaux » (Christine Boutin), les écologistes – de droite (Corinne Lepage) et même les chasseurs (Jean Saint-Josse) barbotent dans le grand bain présidentiel, mais ne forment qu’une cohorte de figurants sans grand relief.

26À gauche, l’étonnement est presque inverse : l’incapacité de l’homme fort, patron du pouvoir gouvernant depuis cinq ans, Lionel Jospin, à rassembler son camp, voire à se revendiquer de sa propre famille politique. « Le projet que je propose n’est pas socialiste », n’hésite pas à proclamer le Premier ministre socialiste adoubé par un congrès extraordinaire de son parti à la majorité écrasante de 99 % des suffrages... Laissons de côté l’étonnante fécondité présidentielle des familles trotskystes. Cette fois ils sont trois candidats, la doyenne Arlette Laguiller, bien sûr, Olivier Besancenot qui donne un coup de jeune altermondialiste à la lcr, et le mystérieux Daniel Gluckstein pour le micro-Parti des travailleurs. C’est du sein même de la gauche dite plurielle que vient la surprise, ou la démonstration de l’attraction irrésistible de la présidentielle. Ils sont tous sur la ligne de départ : Robert Hue pour le pc, Jean-Pierre Chevènement pour le mrc, Christiane Taubira pour le prg et Noël Mamère pour les Verts (après avoir éliminé Alain Lipietz pourtant désigné par une primaire interne). Entre un candidat socialiste qui n’est pas socialiste et ses amis de gouvernement qui n’existent qu’en le critiquant, la surprise était annoncée.

27L’émiettement... Même Jean-Marie Le Pen est flanqué du félon Bruno Mégret. L’élection présidentielle ne structure plus le paysage politique, elle le démantèle.

2007. Bis repetita (on ne reprend pas toujours les mêmes, mais on recommence)
28Les principaux challengers sont différents, beaucoup plus jeunes, nouveaux même si anciens dans la vie politique. Pour le reste, rien ne change. L’élection présidentielle semble être définitivement devenue un forum proportionnel, alors même que le 21 Avril hante tous les esprits. Les deux habitués trotskystes, Arlette Laguiller et Olivier Besancenot sont accompagnés cette fois par Gérard Schivardi du Parti des travailleurs qui se présente curieusement (et illégalement) comme le « candidat des maires ». À gauche, les « nonistes » au référendum sur la Constitution européenne de 2005 ont bien essayé de partir unis à la bataille, en vain. Marie-George Buffet représentera le Parti communiste mais n’empêchera pas la candidature de l’altermondialiste José Bové, cornaqué par une directrice de campagne écologiste. Il y a d’ailleurs pléthore de candidats potentiels chez les écologistes. Nicolas Hulot renonce au bénéfice de la signature de son pacte écologique, Antoine Waechter et Corinne Lepage faute d’obtenir les 500 parrainages. Dominique Voynet pour les Verts représentera donc seule cette mouvance. Le chasseur de service est bien là en la personne de Frédéric Nihous, tout comme la France éternelle et europhobe incarnée par Philippe de Villiers. Jean-Marie Le Pen ne peut pas ne pas être là, bien sûr. François Bayrou récidive, renonce heureusement à faire campagne à bord d’un bus au colza comme en 2002, et cherche à faire valoir sa prétention à être le principal opposant à « l’État-ump » – lui qui a perdu l’essentiel de ses troupes lors de l’opa du rpr sur l’udf au lendemain de la précédente présidentielle. C’est le candidat vedette des sondages, qui ne passe pas le premier tour mais est vainqueur au second... Nicolas Sarkozy a joué la carte maîtresse, celle de la conquête du parti, contre celle du prestige, Matignon, qu’il n’a d’ailleurs jamais eue en main. La chance – notamment le crash politique de Dominique de Villepin dans l’affaire du cpe – a fait le reste pour qu’il s’impose à droite. Ségolène Royal a réussi à allier le contournement partisan – médiatique, sondagier, organisationnel (avec son association Désirs d’avenir) – et le soutien majoritaire des cadres de l’appareil socialiste et des nouveaux adhérents à vingt euros pour imposer sa candidature face à Laurent Fabius et Dominique Strauss-Kahn.

29La seule nouveauté, et elle est de taille, tient en un mot : « primaires ». Encore raillée en 2006, quand elle faisait l’objet d’une proposition de loi déposée par les radicaux, voilà que la procédure des primaires – devant les adhérents, les sympathisants, demain le « peuple de gauche » (ou de « droite », qui sait) ? – est considérée comme le remède miracle à la maladie devenue chronique de la Ve République : candidater à la présidentielle. On peut en douter.
Notes
[1]
Matthew S. Suhugart, John M. Carey, Presidents and Assemblies : Constitutionnal Design and Electoral Dynamics, New York, Cambridge University Press, 1992 ; et Juan J. Linz, Arturo Valenzuela (éd.), The Failure of Presidential Democracy, Baltimore, Johns Hopkins University Press, 1994.
[2]
Olivier Duhamel, Histoire des présidentielles (Seuil, 2008) que l’on peut compléter par Michel Winock, L’Élection présidentielle en France, 1958-2007 (Perrin, 2e éd., 2008).
Mis en ligne sur Cairn.info le 14/11/2011

artikel in De Morgen van 23/9/2010 over de collaboratie tijdens WO II langs de beide zijden van de taalgrens: VNV en Rexisme. Tegelijk gaan de uitspraken van Bruno De Wever ook over de gepolitiseerde (gestuurde) kredietverlening voor historisch onderzoek.

Ex-premier Guy Verhofstadt wordt voorgedragen als bestuurder bij de gastankerrederij Exmar. Dat blijkt uit de oproeping voor de algemene vergadering van het bedrijf. Verhofstadt wordt voorgedragen als onafhankelijke bestuurder voor een periode van drie jaar.

Verhofstadt zal in de Rvb van Exmar zetelen naast onder meer ex-Tractebelbaas Philippe Bodson (voorzitter), textielondernemer Philippe Vlerick en François Gillet (Sofina).

Verhofstadt is niet de eerste ex-premier die bestuurder wordt. Jean-Luc Dehaene nam al een aantal mandaten op. Hij is voorzitter bij Dexia en bestuurder bij Thrombogenics, Lotus Bakeries, Umicore en AB InBev. Voormalig premier Mark Eyskens was een tijd voorzitter van chemiebedrijf UCB.(belga)

Het wordt stilaan tijd om de mandaten in kaart te brengen.

De collusie tussen business en politiek is opvallend maar slecht gedocementeerd.