Rigodon (vertaling van Rigodon - postuum 1969)

3de druk in Nederlandse vertaling. Pb, in-8, 267 pp. Postume roman van LFC (1894-1961). Uit het Frans vertaald en van een nawoord en noten voorzien door Frans Van Woerden. Rigodon vormt samen met 'd'Un château l'autre' en 'Nord' de 'Duitse trilogie': een authentiek en verpletterend beeld van het ineenstortende Duitsland. Rigodon is de lange, bange voet- en treinreis die de van collaboratie beschuldigde Céline en zijn metgezellen (Lili, Le Vigan en de kat Bébert) van Noord- naar Zuid-Duitsland en weer terug voert. Het is maart 1945! Doel is tijdig het veilige Denemarken te bereiken. Overvolle treinen met vluchtelingen, bombardementen op tunnels en bruggen, brandende steden (Hannover, Hamburg), nazi's, gekken en invaliden, geweld en verraad. Rigodon is een provencaalse dans waarbij men passen maakt zonder ooit van zijn plaats af te komen - ein Tanz zum Tote, eeuwig thema bij Céline. In zijn geval is het een danse macabre want in Denemarken wacht hem gevangenis en ballingschap. Noot LT: De roman start met een gesprek tussen Céline en de terdood veroordeelde Belgische romancier-criticus Robert Poulet (1893-1989; schreef in 1934 'La révolution est à droite') over godsdienst en de zogenaamde superioriteit van de Europese beschaving en het blanke ras, gedoemd om te verdwijnen in de komende roes van interraciaal sexueel geweld. En verder is er chaos, die Céline dan ook maar op één manier weet te beschrijven: chaotisch van begin tot 't eind. Want de door alle -ismen opgelepelde brij laat zich enkel uitkotsen in een kleverige substantie (net zoals de fosfor waarmee de RAF alle bewegende mieren daaronder beschijt).
Céline beëindigt het manuscript op 30 juni 1961 en overlijdt de dag nadien. Als geen ander schakelt hij midden in zijn verhaal plots over naar de actualiteit: "Geëerde lezer, vergeef mij, de Kongolese zaken trekken weer wat bij, de winsten in de zak gestoken, de verliezen bejammerd, de verneukte hazen ziek op bed ... (...)" (96) C. verwijst naar het débâcle van het kolonialisme in Belgisch Congo en de perfide rol van de journalisten: "berijden alle oude paradepaarden, zwepen ze op om de grootste nonsens te komen uitkramen, leven in de brouwerij te brengen, die slapende bars wakker te schudden, (...)"
In zijn nawoord komt Van Woerden uit bij het racisme van Céline: "Het is of zijn racisme zijn uiterste consequentie heeft bereikt: de veroordeling van het menselijk ras."(243) Als het van C. afhing dan werd de reproductie van deze mislukking definitief stopgezet. Het is een idee waarmee u een tijd bezig bent, of u dat nu wilt of niet.