Nibelungenlied naar den Middel-Hoogduitschen tekst en in de oorspronkelijke versmaat vertaald door J.M. Brans met 25 illustraties van E. Wiethase

Hardcover, grote in-8, 444 pp., ill.
Het Nibelungenlied (oorspronkelijk Die Nibelunge Not) ontstond in Oostenrijk in de eerste jaren van de 13de eeuw. De naam van de dichter bleef onbekend. Hoofs gedicht waarin heldenmoed, minnedrank, bloedbroederschap, bedrog, list, magische onoverwinnelijkheid, moord, trouw en ontrouw, gedaanteverwisseling, jaloezie en hoogmoed, vernedering, materialisme (de schat) versus eer (ridderschap), gemengd worden tot een epos dat in zijn essentie actueel blijft. De tragische held (Sigfried) gaat tenonder aan de kuiperijen van vrouwen (Brunhilde, Kriemhild) en rivalen (koning Gunther, de intrigant Hagen). De trouw aan de koning drijft de held zo ver dat hij deelneemt aan bedrog en zo verglijdt van onschuldige naar mededader.
Want zijn ook wij niet allen volgers van leiders die ons deelachtig maken aan de misdaden door hen beraamd en schaamteloos uitgevoerd door de banale gewetenlozen, die eens - zoals wij - de onschuld van kinderen bezaten? En wacht er ons een beloning aan het eind van het dwaalspoor dat men het leven noemt? Of gaat het licht plots uit aan de zevende statie en zijn we dan niet meer in staat om nog even om te kijken in verwondering? Zullen we de tijd hebben om te smeken om vergiffenis? Voor wat eigenlijk?