De geldschieters: De macht van de banken en de economische crisis (vert. van The Money Lenders - 1981)

Pb, in-8, 373 pp., met bibliografische noten.
Sampson's boeken gaan overwegend over de 'big players' op de internationale scene: Groot-Brittanië (1962 en meermaals geactualiseerd), Europa (1968), Multinationals (in casu ITT)(1973), Olie (1974), Wapenhandel (1977), internationaal bankieren (1981).
Over het IMF (bedisseld in Bretton Woods) en Latijns-Amerika: "Het Fonds wilde alleen geld aan een land lenen op voorwaarde dat de regering ervan snel in de openbare uitgaven snoeide en een drastische deflatie afdwong, waardoor de lonen daalden en de werkloosheid toenam." (113)
En: "Ze (de top van het IMF) wisten dat een minister van financiën hun dikwijls zou vragen bepaalde maatregelen dwingend af te kondigen die hij zelf wel had willen, maar niet had durven afkondigen." (118) Noteer dat de EU deze rol grotendeels overnam met haar Richtlijnen over budgettaire orthodoxie en de schuldgraad.

Pagina's 170 e.v. bespreken de manier waarop Citibank geld leende aan Zaïre/Congo en dus aan Mobutu. De terugbetaling van de schuld bleef uit en dus leende men meer aan Mobutu. Het land mocht niet kapseizen. Toen de Wereldbank zich met de zaken bemoeide en een delegatie o.l.v. een Nederlands econoom stuurde, werd diens huis overvallen door soldaten en zijn twee jonge dochters verkracht. Daarna gaf de WB geen leningen meer.