Rekenhof wil strengere internationale invordering van schulden aan de overheid

Het Rekenhof stelt vast dat de internationale invordering van fiscale en niet-fiscale schulden vaak een “alles of niets”-verhaal is waarbij vooral de kleine bedragen volledig worden ingevorderd. Grote schuldvorderingen
daarentegen houden veelal verband met zaken van (georganiseerde) fraude waarin de fraudeurs erin slagen te verdwijnen of zich onvermogend voor te doen.

Het Rekenhof vond in zijn audit heel karige inningspercentages. Bovendien blijkt de matching tussen diverse bestaande Belgische databanken niet vlot te verlopen om technische redenen. Anderzijds botst men bij het uitwerken van procedures op de privacywetgeving. De statistieken die aan de EU worden geleverd vertonen lacunes en methodologische fouten. In sommige landen is een tussenkomst van de rechtbank nodig om bewarend beslag te kunnen leggen en daardoor raakt het dossier op de lange baan (lees: oninvorderbaar). Het mag duidelijk zijn dat de Belgische belastingbetaler opdraait voor een falende internationale invordering en wel op twee wijzen: ten eerste zijn de gemaakte invorderingskosten verloren, ten tweede moet het 'manque à gagner' op nationaal niveau gecompenseerd worden door besparingen, hogere belastingen of bijkomende staatsschuld.

Het volledige rapport vindt u hier