Na nepreferenda zijn vier Oekraïense regio's nu deel van de Russische Federatie

Verdere operaties van het Oekraïense leger zullen door Vladimir Poetin beschouwd worden als een aanval op zijn Russische rijk. Hij is erin geslaagd van de aangevallene een aanvaller te maken.
Poetin zal voortdurend de link maken tussen Oekraïne en de NATO (het Westen) en aldus één vijandbeeld creëren. Die perfiede vijand van het Russische vaderland mag het grondgebied niet betreden. De Russische logica dicteert dan een quasi automatische inwerkingtreding van een nucleaire tegenaanval, die dan wel het label 'oorlog' zal krijgen.
De situatie is werkelijk kritiek en wij schatten ze erger in dan de Cuba-crisis.

(foto Libé)
Diegenen die als kanonnenvlees naar het front trekken weten zich nu gerust gesteld in de wetenschap dat ze slechts een binnenlandse vlucht moeten nemen en dat ze geen douaneambtenaren tegen zullen komen bij wie ze buitgemaakte goederen moeten aangeven. Overigens zullen de terugkomers niet met velen zijn want zonder enige training en ladderzat van de vodka het slagveld opwaggelen is geen garantie voor een lange en gezonde tocht. Toch mogen ze zich gelukkig prijzen dat ze als helden voor het vaderland zullen sterven. Dat wordt dan in graniet gebeiteld, in liedjes bezongen en jaarlijks met groot vertoon van allerlei vlaggen en vuurwerk gevierd. Het allerbelangrijkste evenwel is dat de Russische Kerk de oorlog ter verdediging van het vaderland gezegend en gezalfd heeft. Het gebeurt vooral op het arme platteland waar de afstammelingen van de vroegere moejiks wonen en eens per week gedwee naar de met goud geornamenteerde kerken afzakken. Aan de andere kant van de inmiddels gecorrigeerde grens doet de inmiddels eveneens gecorrigeerde Oekraïense Kerk net hetzelfde. Want God houdt natuurlijk van alle mensen, maar toch net een beetje meer van het eigen gezegende c.q. uitverkoren volk. Nadat ze met ceremonieel neergelegd zijn in de vaderlandse bodem of tot pulp geplet onder de rupsen van een eigen of een vijandelijke tank, blijven enkel de ouders, de vrouwen en de kinderen achter met de vraag waarom hun God nu net hun jongen niet heeft gespaard. Ze hadden nog zo hard gebeden.
Zo worden Helden geboren uit diegenen die nog enkel als meststof dienstig zijn. Op de eindeloze begraafplaatsen in West-Vlaanderen, in Noord-Frankrijk of op Omaha-Beach kunt u zich daarover gaan bezinnen. Van Helden wordt steevast verteld dat ze met de Vlag in de ene hand en een granaat in de andere afstormden op de vijand. Moed, nietwaar. Nooit lees je over een recruut die, van angst in zijn veel te grote kaki broek gepist had en achter een laag muurtje zat te huilen, aan flarden werd geschoten door een kanon van zijn eigen leger. Want zo sterven Helden niet. Ze sneuvelen (ik heb het altijd een raar werkwoord gevonden) voor de Goede Zaak. Omdat jongeren, die al eens ruwe verhalen over Wereldoorlog II hebben gelezen, niet meer warmlopen om zich doormidden te laten schieten op een godvergeten modderveld in een uithoek van Poetins rijk, worden ze betaald of gedwongen afgevoerd. De huursoldaten zien zich al pronken met een dikke Mercedes, omringd door een meute opgedirkte sloeries, aan de entree van een Moskouse nightclub. Ze zullen dan roebels genoeg hebben om hun serieverkrachtingen in de dorpen van Donbas te vergeten tussen de lange benen van een meer gewillige vriendin die lijkt op Marilyn Monroe. Zo gaat dat nu eenmaal in een oorlog of - pardon - een speciale militaire actie.