De Europese pers heeft een probleem: niemand legt de puzzelstukken bij elkaar

Wikipedia definieert de 'trojka' als volgt:
De Trojka is een samenwerkingsmandaat dat in 2010 werd ingesteld tijdens de Europese staatsschuldencrisis. Ze moet namens de Europese Unie, de Europese Centrale Bank en het Internationale Monetaaire Fonds toezicht houden op de door deze instellingen verstrekte kredieten aan noodlijdende Europese lidstaten.
De trojka bestaat uit afgevaardigden van de Europese Commissie, de Europese Centrale Bank (ECB) en het Internationaal Monetair Fonds (IMF) en moet tijdens de Europese staatsschuldencrisis onderhandelingen voeren met lidstaten van de eurozone die hun staatsschuld niet binnen de Europese richtlijnen hebben gehouden. Tijdens deze onderhandelingen biedt de Trojka veelal financiële noodsteun aan in ruil voor bezuinigingen.

Documentairemaker Harald Schumann wilde een onderzoek doen naar de democratische controle op de 'trojka' maar geen van de instanties wilde uitleg geven. Het Europees Parlement kan geen controle uitoefenen.
Harald legt het mechanisme bloot waarmee Griekenland werd gechanteerd: niet toegeven betekende een drooglegging van de kredietmarkt.
Omdat de pers de puzzelstukken niet bij elkaar legt deed hij zelf dan maar het grondige onderzoek.
We geven een hallucinant voorbeeld:
1. De verkoop van Duitse goederen aan Griekenland wordt gefinancierd door gulle bankkredieten die niet afhankelijk zijn van solvabiliteit;
2. Griekenland kan niet aan zijn verplichtingen voldoen en de bank dreigt overkop te gaan;
3. Mits nieuwe kredieten (bvb. 4 miljard euro) op de kap van de staat wordt de bank gered en genationaliseerd;
4. De trojka biedt een noodkrediet aan maar in een MOU (Memorandum of Understanding) wordt gestipuleerd dat de bank moet geprivatiseerd worden en dat het snel moet gaan;
5. Op die manier komt er slechts één bieder opdagen en die heeft dan vaak ook nog voorkennis; onder normale omstandigheden wordt de verkoop dan afgeblazen; echter niet in dit geval want de staat heeft het mes op de keel; de bank wordt verkocht voor 500 miljoen euro; de staat (de belastingbetaler) lijdt een verlies van 3,5 miljard euro.