Citeert Keynes: 'When the facts change, I change my mind. What do you do, Sir?'

PDG verdedigt aldus zijn bochtenwerk.

Maar PDG vergeet een belangrijke factor in zijn redenering: hij lag mee aan de basis van de veranderde en catastrofale 'facts' die een gevolg waren van de neoliberale gedachten-diarree: afslanken, privatiseren, de minimale staat, belastingverminderingen, afwenteling van belastingen op de middenklasse, ...

Zo heeft de privatiseringsgolf van de laatste dertig jaar sleutelsectoren in handen van 'global players' terecht doen komen. De trend naar monopolisering blijkt niet meer te stoppen. We hebben gezien dat de economische structuur van gedaante gewisseld is. Waar vroeger een samengaan van (gepolitiseerde) overheidsmonopolies met privé-initiatief legio was, nemen nu private molochs de macht over. De natiestaten zijn zo zwak geworden dat een vuist maken niet meer lukt. De uitgeholde en machteloze democratie. De neo-libs hebben stelselmatig gekozen voor privatisering om op ultrakorte termijn de begrotingen sluitend te maken. Voor één jaar! Regeren noemde men dat. Ik noem dat de inboedel verkopen.

Men heeft nooit serieus overwogen om overheidsbedrijven goed te managen. Hoe kon dat ook met de politieke vriendjes die de raden van bestuur bevolkten en die het enkel om zitpenningen te doen was?

De neoliberale uitverkoop heeft ons gebracht waar we nu zijn: een wankelend Europa waar de winsten geprivatiseerd en de lasten gecollectiviseerd zijn. De staat mag nu nog enkel de miserie managen.

Het is natuurlijk makkelijk praten 'when the facts change ...' maar enige eerlijkheid valt er blijkbaar niet te verwachten van een econoom die graag in de schijnwerpers blijft staan.