Brussel: vernieling en plundering op de Lemonnierlaan. Geen aanhoudingen.

De Staat faalt ... en nog wel in zijn basisopdracht: veiligheid.
De overwinning van het Marokkaanse voetbalelftal brengt geen elfen maar vandalen op de straat. De hamvraag: Is dit georchestreerd? Door wie? Tegen wie? Met welk doel?


Een juridisch staartje?
Mogen de getroffen burgers troost en verheffing vinden in het decreet van 2 oktober 1795:


De gemeente is inderdaad, ingevolge het decreet van 10 Vendémiaire jaar IV verantwoordelijk voor de schade aan personen en eigendommen, welke gewelddadig door samenscholingen veroorzaakt wordt. Uit de berichtgeving over de plunderingen blijkt geenszins dat de politiediensten overmand waren door het aantal plunderaars en vernielers. Mocht dat wel het geval zijn - en de Brusselse overheid zal ongetwijfeld in een eventuele rechtszaak deze omstandigheid trachten in te roepen - dan zou Brussel zich kunnen beroepen op overmacht (W. 19190510, art. 2, in fine) en de benadeelden in de kou laten staan. (REF MERS: 19320022:74(n2), 151-152)
Tenslotte rijst bij dit alles voor de zoveelste keer de vraag naar het deficit in de politionele paraatheid ingevolge de versplintering van de hoofdstad in 19 gemeenten en 6 politiezones. Maar dat is politieke koek. Politici die verklaren dat zij hun verantwoordelijkheid zullen opnemen, debiteren een ingestudeerd adagium zonder concrete gevolgen op het terrein.
Onveranderlijk gaat het over hun vermeende bekwaamheid, hun nietsontziende doeltreffendheid, hun 'bewezen' expertise en dossierkennis, hun niet aflatende inzet, hun voortreffelijkheid, de plannen die in de steigers staan, het ongelijk van de andere, ... In wezen gaat het om hun machtsbastion en de herverkiesbaarheid van hun eigenste zelf.