Besluit van 6 juli 1822 waarbij de goederen der kerkfabrieken tot het staatsdomein gaan behoren

"(...) en dat gevolgelijk die fabrijksgoederen in de zuidelijke provintien des koningrijks met het domein van den Staat zijn vereenigd geworden." Het gaat hier om de uitlegging van de draagwijdte van de wet van 5 november 1790, die op haar beurt steunde op de wet van 3 november 1789. Met deze uitlegging legde Willem I dus beslag op al de goederen van de kerkfabrieken én (volgens onze lezing ook) op de vorderingen die de kerkfabrieken zouden kunnen hebben op derden, en met name de Staat.