Autobiografie 'It's what I do' van fotojournaliste Lynsey Addario vertaald

De Arbeiderspers geeft de biografie uit onder de titel 'Dit is wat ik doe. Fotograferen in tijden van liefde en oorlog.'
Samen met drie anderen die voor de NYT werkten, zat Addario in maart 2011 gevangen bij Kadhafi-getrouwen (al lijkt me dat laatste bijkomstig want door een speling van het lot had ze bij rebellen gevangen kunnen zitten, LT).
Een fragment: 'Zijn vingers gingen traag over mijn wangen, mijn kin, mijn wenkbrauwen. Ik legde mijn gezicht in mijn schoot. Hij tilde het teder weer op en ging door met zijn strelingen. Hij streek met zijn handen door mijn haar en praatte op zachte, kalme toon tegen me; hij herhaalde steeds dezelfde paar woorden. Ik duwde mijn gezicht omlaag en negeerde zijn aanrakingen en zijn woorden. Ik verstond niet wat hij zei. 'Wat zegt hij, Anthony?' Anthony aarzelde een poos en antwoordde: 'Hij zegt dat je vanavond zult sterven.'

De horror van deze scene ligt in de ontkoppeling van de opgelegde intimiteit en de dood. De fysische integriteit van de ander is ondergeschikt aan het eenzijdige genot dat verbonden is met de aanraking van de vrouw. Een verloochening van de identiteit.

Addario fotografeerde oorlogen in Afghanistan, Irak, Soedan, Congo en Libanon. Oorlogsverslaggevers komen in een trance terecht die hen te ver doet gaan in het gevaar.

(zie ook DS Weekblad 20160220)